archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 4
Jaargang 8
9 december 2010
Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
Steigerend als een blind paard Katharina Kouwenhoven

0804BZ Bampak
Het schaatsseizoen is weer geopend en begon in het weekend van 5 t/m 7 november met de Nederlandse afstandkampioenschappen. Daar gebeurde iets opmerkelijks. Op de lange afstanden werden de prijzen in de wacht gesleept door de marathonrijders van BAM. BAM? Ik weet ook niet wat dat betekent, maar zag alleen dat de BAMmers zich het snot reden en de langebaan schaatsers ver overtroefden, behalve de onnavolgbare Bob de Jong.
 
Wat was hun geheim? Dat liet zich niet moelijk raden. De BAM-rijders waren namelijk uitgedost in groen-oranje pakken, bij aanschouwing waarvan de toeschouwer onmiddellijk met zeeziekte geslagen wordt. De dragers van die pakken reden natuurlijk zo hard om zich zo snel mogelijk te kunnen verlossen van deze gruwelijke uitmonstering en hun spijkerbroek weer aan te kunnen trekken. Oranje alleen is al een hemeltergende kleur, maar de combinatie met groen doet in een normaal brein alle stoppen doorslaan.
 
Tijdens het volgende schaatsweekend werden wereldbekerwedstrijden gehouden in Heerenveen. Daar bleek dat alle deelnemers die voor Nederland uitkwamen een pak droegen dat van boven bestond uit dezelfde misselijk makende groen-oranje BAM-combinatie, aangevuld met een donkerblauwe onderkant. Tot extra hard schaatsen leidde dit niet. Dat laat zich raden, want de schaatsers zien bij het rijden alleen hun benen en niet die bovenkant waarvan een blind paard gaat steigeren.
 
Moet ik uit deze merkwaardige dracht nu concluderen dat niet alleen de BAM-ploeg, maar de gehele nationale equipe (mede)gesponsord wordt door een kleurenblinde met een paar losse miljoenen in de zak? Kleurenblinden kunnen oranje en groen niet onderscheiden. Voor hen zijn het twee tinten grijs, dus zij zitten niet met die combinatie, maar waarom wordt er door belanghebbenden, zoals bijvoorbeeld de schaatsers zelf, die een helder zicht hebben, niet op gewezen dat zo'n kleurcombinatie de schaatsers degradeert tot halve zolen. Schaatsers malen zelden om de outfit waarin ze worden gedwongen zich te persen. Ze hebben bij mijn weten één keer - de Nederlandse schaatsers wel te verstaan - geprotesteerd tegen hun pakken, omdat ze niet lekker zaten. Hoe ze er bij lopen schijnt ze niet te interesseren, zelfs de dames niet.
 
De schaatsers maakten zich liever druk om de zogenaamde dokter bibberregel. Ze mogen met hun schaats de middenstreep tussen de twee banen niet meer passeren, ook op de rechte stukken. Ze moeten dus strikt binnen hun eigen baan blijven, of ze nu de facto meer of minder afstand afleggen door een uitstapje in de baan van de tegenstander. Voor welk probleem deze nieuw regel een oplossing moet bieden, weet ik ook niet. Het is in ieder geval een regel die veel protest oproept en bij de handhaving veel gedoe met zich meebrengt - was iemands schaats nu wel of niet helemaal de lijn gepasseerd, een lijn die de schaatsers zelf nauwelijks schijnen te kunnen waarnemen. Bij wedstrijden waarvan geen TV-opnamen gemaakt worden, wordt de regel gemakshalve maar niet toepgepast.
 
Much to do about nothing lijkt mij. Spelregels zijn altijd arbitrair. De regel dat je je tegenstander niet mag hinderen lijkt me zinniger, maar ook lastig te controleren. De een ziet het zus en de ander zo. Als schaatsers dan zonodig binnen hun eigen baan moeten blijven, dan moet die scheidslijn maar onder stroom gezet worden.  Bij de laatste wereldbekerwedstrijden in Hamar lieten de scheidsrechters alle overtredingen maar zitten. Zij vonden het te moeilijk allemaal. Als de scheidsrechters niet handhaven bestaat de regel binnenkort niet meer. Behalve in Nederland, want daar staat een aantal hotemetoten op de baan dat kennelijk zijn vorming heeft gehad in het leger. De Internationale Schaatsunie heeft gesproken en zij gehoorzamen, want daar zijn ze voor aangesteld.
 
Voorlopig moeten we het bij het schaatsen hebben van de marathonrijders. Niet alleen bij de langebaanwedstrijden, maar natuurlijk ook bij de marathons op natuurijs, want het vriest op dit moment en als dat zo blijft hebben we binnenkort het Nederlands kampioenschap marathon op natuurijs. Daar scheiden de MANNEN zich van de mannen, wordt er gezegd. Schaatsen op natuurijs is van een andere orde, ik zou zeggen een andere discipline en VROUWEN doen het trouwens ook. Wie graag met opengereten been en bevroren tenen tegen de oostenwind in stoempt, krijgt nu zijn kans.
 
Ik mag het graag zien. Als het maar niet in een groen-oranje pak gebeurt.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2010 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
Steigerend als een blind paard Katharina Kouwenhoven
0804BZ Bampak
Het schaatsseizoen is weer geopend en begon in het weekend van 5 t/m 7 november met de Nederlandse afstandkampioenschappen. Daar gebeurde iets opmerkelijks. Op de lange afstanden werden de prijzen in de wacht gesleept door de marathonrijders van BAM. BAM? Ik weet ook niet wat dat betekent, maar zag alleen dat de BAMmers zich het snot reden en de langebaan schaatsers ver overtroefden, behalve de onnavolgbare Bob de Jong.
 
Wat was hun geheim? Dat liet zich niet moelijk raden. De BAM-rijders waren namelijk uitgedost in groen-oranje pakken, bij aanschouwing waarvan de toeschouwer onmiddellijk met zeeziekte geslagen wordt. De dragers van die pakken reden natuurlijk zo hard om zich zo snel mogelijk te kunnen verlossen van deze gruwelijke uitmonstering en hun spijkerbroek weer aan te kunnen trekken. Oranje alleen is al een hemeltergende kleur, maar de combinatie met groen doet in een normaal brein alle stoppen doorslaan.
 
Tijdens het volgende schaatsweekend werden wereldbekerwedstrijden gehouden in Heerenveen. Daar bleek dat alle deelnemers die voor Nederland uitkwamen een pak droegen dat van boven bestond uit dezelfde misselijk makende groen-oranje BAM-combinatie, aangevuld met een donkerblauwe onderkant. Tot extra hard schaatsen leidde dit niet. Dat laat zich raden, want de schaatsers zien bij het rijden alleen hun benen en niet die bovenkant waarvan een blind paard gaat steigeren.
 
Moet ik uit deze merkwaardige dracht nu concluderen dat niet alleen de BAM-ploeg, maar de gehele nationale equipe (mede)gesponsord wordt door een kleurenblinde met een paar losse miljoenen in de zak? Kleurenblinden kunnen oranje en groen niet onderscheiden. Voor hen zijn het twee tinten grijs, dus zij zitten niet met die combinatie, maar waarom wordt er door belanghebbenden, zoals bijvoorbeeld de schaatsers zelf, die een helder zicht hebben, niet op gewezen dat zo'n kleurcombinatie de schaatsers degradeert tot halve zolen. Schaatsers malen zelden om de outfit waarin ze worden gedwongen zich te persen. Ze hebben bij mijn weten één keer - de Nederlandse schaatsers wel te verstaan - geprotesteerd tegen hun pakken, omdat ze niet lekker zaten. Hoe ze er bij lopen schijnt ze niet te interesseren, zelfs de dames niet.
 
De schaatsers maakten zich liever druk om de zogenaamde dokter bibberregel. Ze mogen met hun schaats de middenstreep tussen de twee banen niet meer passeren, ook op de rechte stukken. Ze moeten dus strikt binnen hun eigen baan blijven, of ze nu de facto meer of minder afstand afleggen door een uitstapje in de baan van de tegenstander. Voor welk probleem deze nieuw regel een oplossing moet bieden, weet ik ook niet. Het is in ieder geval een regel die veel protest oproept en bij de handhaving veel gedoe met zich meebrengt - was iemands schaats nu wel of niet helemaal de lijn gepasseerd, een lijn die de schaatsers zelf nauwelijks schijnen te kunnen waarnemen. Bij wedstrijden waarvan geen TV-opnamen gemaakt worden, wordt de regel gemakshalve maar niet toepgepast.
 
Much to do about nothing lijkt mij. Spelregels zijn altijd arbitrair. De regel dat je je tegenstander niet mag hinderen lijkt me zinniger, maar ook lastig te controleren. De een ziet het zus en de ander zo. Als schaatsers dan zonodig binnen hun eigen baan moeten blijven, dan moet die scheidslijn maar onder stroom gezet worden.  Bij de laatste wereldbekerwedstrijden in Hamar lieten de scheidsrechters alle overtredingen maar zitten. Zij vonden het te moeilijk allemaal. Als de scheidsrechters niet handhaven bestaat de regel binnenkort niet meer. Behalve in Nederland, want daar staat een aantal hotemetoten op de baan dat kennelijk zijn vorming heeft gehad in het leger. De Internationale Schaatsunie heeft gesproken en zij gehoorzamen, want daar zijn ze voor aangesteld.
 
Voorlopig moeten we het bij het schaatsen hebben van de marathonrijders. Niet alleen bij de langebaanwedstrijden, maar natuurlijk ook bij de marathons op natuurijs, want het vriest op dit moment en als dat zo blijft hebben we binnenkort het Nederlands kampioenschap marathon op natuurijs. Daar scheiden de MANNEN zich van de mannen, wordt er gezegd. Schaatsen op natuurijs is van een andere orde, ik zou zeggen een andere discipline en VROUWEN doen het trouwens ook. Wie graag met opengereten been en bevroren tenen tegen de oostenwind in stoempt, krijgt nu zijn kans.
 
Ik mag het graag zien. Als het maar niet in een groen-oranje pak gebeurt.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2010 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2