archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 8
4 november 2010
Vermaak en Genot > Een omweg waard delen printen terug
Doverkanvantei Katharina Kouwenhoven

0802VG Durgerdijk
Bij ons thuis werd Amsterdam-Noord aangeduid als Doverkanvantei. Dat een ei een overkant had was me tot dan toe ontgaan, net als over welk 'ei' ze het hadden. Toch kwam ik er regelmatig, want mijn vader werkte er, aan Doverkanvantei, op de werf van de KNSM. Mijn ouders hebben zelfs wel eens overwogen te verhuizen naar Doverkanvantei. Dat zou voor mijn vader een uitkomst geweest zijn, want de goede man was bijna twee uur onderweg om op zijn werk te komen. Ik denk dat wat ik nu ken als Tuindorp Oostzaan ooit onze beoogde nieuwe buurt was. Het is er gelukkig nooit van gekomen.

Van het idee te verhuizen naar wat ik als kind niet anders kon zien als de 'derde wereld', bewoond door tuig van de richel dat je knikkers afpakte, winkeliers die je je snoepcenten afhandig maakten en meesters die je sloegen met een liniaal als je een verkeerd antwoord gaf, bezorgde mij nachtmerries. Maar wat mijn ouders tegenhield is mij ontgaan. Ogenschijnlijk hadden zij er alleen maar baat bij. Als import-amsterdammers hadden ze geen speciale band met de Orteliusstraat en zijn overwegend Jordaanse bewoners, integendeel. Mijn moeder had een grote afkeer van heel wat van haar buren.

Waarschijnlijk was het een geldkwestie. Mijn vader had een bijbaantje als 'huurophaler' voor een tiental panden rondom ons eigen huis. Dat wekelijks incasseren van die huren, voor zover er huur betaald werd, bracht wat geld in het laatje. In Tuindorp Oostzaan zou dat niet kunnen, want dat waren woningen van een woningbouwvereniging. Door die paar rotcenten is mijn jeugd dus gered. Dat betekende wel, dat ik van Doverkanvantei nooit meer heb gezien dan die scheepswerf, overigens voor een kind een waar feest.

Dat dat gebied aan Doverkan zich uitstrekte tot aan het IJsselmeer was een goed bewaard geheim. Tot ik op mijn twaalfde een fiets kreeg en een lange zomervakantie naar eigen goeddunken kon doorbrengen. Dat deed ik fietsend, van West naar Oost, van Zuid naar Noord en alle windstreken daartussen. Zo belandde ik in Amsterdam-Noord op de Nieuwendammerdijk en, almaar fietsend langs die dijk naar het Oosten, uiteindelijk in Durgerdam. Daar ging een wereld voor mij open. Een dorp op een dijk met witte houten dijkhuisjes met een prachtig uitzicht op het IJsselmeer (een uitzicht dat inmiddels tot groot verdriet van0802VG Kapel Durgerdam de Durgerdammers verziekt wordt door de aanleg en bebouwing van IJburg) en een prachtig wit houten kerkje in een bocht van die dijk. Het was: ‘niet van deze tijd’.

Via de Durgerdammerdijk kom je in Durgerdam. Daar gaat hij over in de Uitdammerdijk, die langs het Kinselmeer naar Uitdam loopt. Die dijk benam je vroeger het uitzicht op het IJselmeer, maar gelukkig is er op de dijk inmiddels een fietspad aangelegd, zodat je fietsend of wandelend (kop in de wind) volop van het water kunt genieten. Durgerdam is nog steeds een piepklein dorp, want dit gedeelte van Amsterdam is beschermd, zodat er niet gebouwd mag worden. De dijk waar het zich achter verschuilt is aangelegd na de Sint Elizabethsvloed van 1421. In de bocht van die dijk ontstond het vissersdorp Durgerdam, dat tot de afsluiting van de Zuiderzee leefde van visserij, scheepvaart en handel. Een soort haven is er nog steeds, maar die ligt, zoals elders, nu vol met plezierboten.

Het pittoreske witte kerkje halverwege de Durgerdammerdijk is helemaal geen kerkje, maar een vierkante withouten kapel uit 1687 dat in de loop van de tijd dienst gedaan heeft als schooltje en als gemeentehuis. Nu kun je er zo nu en dan een concert beluisteren. Er is overigens wel een kerk: een Nederlands Hervormd kerkje uit 1867, een zogenaamde waterstaatskerk, gebouwd met financiële steun van de overheid.

Durgerdam biedt niet alleen uitzicht op het water van het IJsselmeer, maar ook op het Vuurtoreneiland in de buitendijkse polder IJdoorn. Dit is een klein natuurgebied dat nu nog voor het publiek gesloten is, maar binnenkort toegankelijk gemaakt zal worden, zodat je er al vogels kijkend omheen kan lopen.
Als je Durgerdam door bent kun je linksaf via de Durgerdammergouw door de polder naar Ransdorp en eventueel verder naar Zunderdorp. Zo kun je van een kleiner of groter rondje landelijk Noord genieten, te voet of per fiets, al of niet met hulpmotor, te paard of op de trekker. Dat is aantrekkelijk in alle jaargetijden, behalve wanneer het onafgebroken regent.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2010 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Een omweg waard" -
Vermaak en Genot > Een omweg waard
Doverkanvantei Katharina Kouwenhoven
0802VG Durgerdijk
Bij ons thuis werd Amsterdam-Noord aangeduid als Doverkanvantei. Dat een ei een overkant had was me tot dan toe ontgaan, net als over welk 'ei' ze het hadden. Toch kwam ik er regelmatig, want mijn vader werkte er, aan Doverkanvantei, op de werf van de KNSM. Mijn ouders hebben zelfs wel eens overwogen te verhuizen naar Doverkanvantei. Dat zou voor mijn vader een uitkomst geweest zijn, want de goede man was bijna twee uur onderweg om op zijn werk te komen. Ik denk dat wat ik nu ken als Tuindorp Oostzaan ooit onze beoogde nieuwe buurt was. Het is er gelukkig nooit van gekomen.

Van het idee te verhuizen naar wat ik als kind niet anders kon zien als de 'derde wereld', bewoond door tuig van de richel dat je knikkers afpakte, winkeliers die je je snoepcenten afhandig maakten en meesters die je sloegen met een liniaal als je een verkeerd antwoord gaf, bezorgde mij nachtmerries. Maar wat mijn ouders tegenhield is mij ontgaan. Ogenschijnlijk hadden zij er alleen maar baat bij. Als import-amsterdammers hadden ze geen speciale band met de Orteliusstraat en zijn overwegend Jordaanse bewoners, integendeel. Mijn moeder had een grote afkeer van heel wat van haar buren.

Waarschijnlijk was het een geldkwestie. Mijn vader had een bijbaantje als 'huurophaler' voor een tiental panden rondom ons eigen huis. Dat wekelijks incasseren van die huren, voor zover er huur betaald werd, bracht wat geld in het laatje. In Tuindorp Oostzaan zou dat niet kunnen, want dat waren woningen van een woningbouwvereniging. Door die paar rotcenten is mijn jeugd dus gered. Dat betekende wel, dat ik van Doverkanvantei nooit meer heb gezien dan die scheepswerf, overigens voor een kind een waar feest.

Dat dat gebied aan Doverkan zich uitstrekte tot aan het IJsselmeer was een goed bewaard geheim. Tot ik op mijn twaalfde een fiets kreeg en een lange zomervakantie naar eigen goeddunken kon doorbrengen. Dat deed ik fietsend, van West naar Oost, van Zuid naar Noord en alle windstreken daartussen. Zo belandde ik in Amsterdam-Noord op de Nieuwendammerdijk en, almaar fietsend langs die dijk naar het Oosten, uiteindelijk in Durgerdam. Daar ging een wereld voor mij open. Een dorp op een dijk met witte houten dijkhuisjes met een prachtig uitzicht op het IJsselmeer (een uitzicht dat inmiddels tot groot verdriet van0802VG Kapel Durgerdam de Durgerdammers verziekt wordt door de aanleg en bebouwing van IJburg) en een prachtig wit houten kerkje in een bocht van die dijk. Het was: ‘niet van deze tijd’.

Via de Durgerdammerdijk kom je in Durgerdam. Daar gaat hij over in de Uitdammerdijk, die langs het Kinselmeer naar Uitdam loopt. Die dijk benam je vroeger het uitzicht op het IJselmeer, maar gelukkig is er op de dijk inmiddels een fietspad aangelegd, zodat je fietsend of wandelend (kop in de wind) volop van het water kunt genieten. Durgerdam is nog steeds een piepklein dorp, want dit gedeelte van Amsterdam is beschermd, zodat er niet gebouwd mag worden. De dijk waar het zich achter verschuilt is aangelegd na de Sint Elizabethsvloed van 1421. In de bocht van die dijk ontstond het vissersdorp Durgerdam, dat tot de afsluiting van de Zuiderzee leefde van visserij, scheepvaart en handel. Een soort haven is er nog steeds, maar die ligt, zoals elders, nu vol met plezierboten.

Het pittoreske witte kerkje halverwege de Durgerdammerdijk is helemaal geen kerkje, maar een vierkante withouten kapel uit 1687 dat in de loop van de tijd dienst gedaan heeft als schooltje en als gemeentehuis. Nu kun je er zo nu en dan een concert beluisteren. Er is overigens wel een kerk: een Nederlands Hervormd kerkje uit 1867, een zogenaamde waterstaatskerk, gebouwd met financiële steun van de overheid.

Durgerdam biedt niet alleen uitzicht op het water van het IJsselmeer, maar ook op het Vuurtoreneiland in de buitendijkse polder IJdoorn. Dit is een klein natuurgebied dat nu nog voor het publiek gesloten is, maar binnenkort toegankelijk gemaakt zal worden, zodat je er al vogels kijkend omheen kan lopen.
Als je Durgerdam door bent kun je linksaf via de Durgerdammergouw door de polder naar Ransdorp en eventueel verder naar Zunderdorp. Zo kun je van een kleiner of groter rondje landelijk Noord genieten, te voet of per fiets, al of niet met hulpmotor, te paard of op de trekker. Dat is aantrekkelijk in alle jaargetijden, behalve wanneer het onafgebroken regent.
 
********************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2010 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2