archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 7
30 september 2010
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Rechterhanden Frits Hoorweg

0720BZ Rechterhand
De uitbater van Café van Beek had iets op zijn lever, dat was wel duidelijk.
‘Wat mij nou is overkomen,’ zei hij ‘Je wilt het niet weten’. En daarna zei hij nog een keer, met veel nadruk: ‘Je wilt het niet wéten’.
De vaste klantjes deden er het zwijgen toe, in de wetenschap dat ze er toch aan zouden moeten geloven.‘Nee, nou moet je het ook vertellen,’ zei een nieuweling (nog niet geheel gespeend van empathie) ten overvloede. ‘Ja, ja, even deze koffie,’ was de enigszins verbaasde reactie.

‘Nou wat er gebeurde,’ zei hij even later ‘afgelopen maandag was er een knokpartij in De Poten hierachter; een paar Antillianen en wat Marokkanen. Ja, ik kan er ook niks aan doen, het zijn nooit gewoon Hollandse jongens als er dat soort gedoe is. Afijn, er werd wat gestoken en die twee Antillianen komen door dat straatje aan de andere kant van het Gemeentehuis hierop aan, en rennen zo mijn zaak binnen. Misschien dachten ze dat ze er aan de andere kant weer uit konden, maar dat viel tegen en dus sloten ze zich op in het toilet.’

‘Politie erbij. Alle klanten moesten eruit en op het terras wachten, want ze hadden getuigen nodig, …….. zogenaamd.’ Hij haalde z’n hand voor z’n gezicht langs terwijl hij deze samenbalde, een mooi gebaar om zinsbegoocheling te verbeelden. ‘Ja, ik kon ze toch uitleggen wat er gebeurd was, onzin. Maar, nou moet je luisteren, nou komt het mooiste nog. Die gasten zijn eruit gehaald en toen hebben ze de zaak vijf uur gesloten, vijf uur!, voor sporenonderzoek. Nou vraag ik je: sporenonderzoek. Wat valt er in godsnaam te onderzoeken?’

‘De volgende dag stond er ook nog een ‘advertentie’ (hij bedoelde een persbericht) in de Haagsche Courant, waarin het allemaal in geuren en kleuren uit de doeken werd gedaan, met naam en toenaam! Ja, niet van die gasten natuurlijk, nee die hebben recht op privacy (hij spuugde het woord uit), maar van mijn zaak wel. Mooie reclame, het is een wonder dat jullie hier nog komen.
Maar ja, jullie lezen die krant natuurlijk niet.’

Na een kleine pauze, er moest wat koffie worden geschonken, had hij nog een klein vervolg, dat iets positiever van toon was. ‘Maar wat ik gedaan heb, ik heb gebeld met de burgemeester, ja die komt hier wel eens, en ik heb gemeld dat ik dit geen manier van doen vind. Nou, er is een afspraak gemaakt, ze komen praten. Nee, niet de burgemeester zelf, maar wel z’n rechterhand, met een hele delegatie.’ Hij oogde ineens erg tevreden.

‘Goh, dat is toch wel netjes,’ zei een van de klanten, omdat je toch iets moet zeggen.
‘Waar zou zo’n gesprek toe moeten leiden?’ was de volgende vraag, waar niet zo’n duidelijk antwoord op kwam.
Hoeveel rechterhanden zou die burgemeester trouwens wel niet hebben?
Te vrezen valt dat de commissaris van politie z’n linkerhand is.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2010 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Ontmoetingen" -
Bezigheden > Ontmoetingen
Rechterhanden Frits Hoorweg
0720BZ Rechterhand
De uitbater van Café van Beek had iets op zijn lever, dat was wel duidelijk.
‘Wat mij nou is overkomen,’ zei hij ‘Je wilt het niet weten’. En daarna zei hij nog een keer, met veel nadruk: ‘Je wilt het niet wéten’.
De vaste klantjes deden er het zwijgen toe, in de wetenschap dat ze er toch aan zouden moeten geloven.‘Nee, nou moet je het ook vertellen,’ zei een nieuweling (nog niet geheel gespeend van empathie) ten overvloede. ‘Ja, ja, even deze koffie,’ was de enigszins verbaasde reactie.

‘Nou wat er gebeurde,’ zei hij even later ‘afgelopen maandag was er een knokpartij in De Poten hierachter; een paar Antillianen en wat Marokkanen. Ja, ik kan er ook niks aan doen, het zijn nooit gewoon Hollandse jongens als er dat soort gedoe is. Afijn, er werd wat gestoken en die twee Antillianen komen door dat straatje aan de andere kant van het Gemeentehuis hierop aan, en rennen zo mijn zaak binnen. Misschien dachten ze dat ze er aan de andere kant weer uit konden, maar dat viel tegen en dus sloten ze zich op in het toilet.’

‘Politie erbij. Alle klanten moesten eruit en op het terras wachten, want ze hadden getuigen nodig, …….. zogenaamd.’ Hij haalde z’n hand voor z’n gezicht langs terwijl hij deze samenbalde, een mooi gebaar om zinsbegoocheling te verbeelden. ‘Ja, ik kon ze toch uitleggen wat er gebeurd was, onzin. Maar, nou moet je luisteren, nou komt het mooiste nog. Die gasten zijn eruit gehaald en toen hebben ze de zaak vijf uur gesloten, vijf uur!, voor sporenonderzoek. Nou vraag ik je: sporenonderzoek. Wat valt er in godsnaam te onderzoeken?’

‘De volgende dag stond er ook nog een ‘advertentie’ (hij bedoelde een persbericht) in de Haagsche Courant, waarin het allemaal in geuren en kleuren uit de doeken werd gedaan, met naam en toenaam! Ja, niet van die gasten natuurlijk, nee die hebben recht op privacy (hij spuugde het woord uit), maar van mijn zaak wel. Mooie reclame, het is een wonder dat jullie hier nog komen.
Maar ja, jullie lezen die krant natuurlijk niet.’

Na een kleine pauze, er moest wat koffie worden geschonken, had hij nog een klein vervolg, dat iets positiever van toon was. ‘Maar wat ik gedaan heb, ik heb gebeld met de burgemeester, ja die komt hier wel eens, en ik heb gemeld dat ik dit geen manier van doen vind. Nou, er is een afspraak gemaakt, ze komen praten. Nee, niet de burgemeester zelf, maar wel z’n rechterhand, met een hele delegatie.’ Hij oogde ineens erg tevreden.

‘Goh, dat is toch wel netjes,’ zei een van de klanten, omdat je toch iets moet zeggen.
‘Waar zou zo’n gesprek toe moeten leiden?’ was de volgende vraag, waar niet zo’n duidelijk antwoord op kwam.
Hoeveel rechterhanden zou die burgemeester trouwens wel niet hebben?
Te vrezen valt dat de commissaris van politie z’n linkerhand is.
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2010 Frits Hoorweg
powered by CJ2