archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 19
Jaargang 7
9 september 2010
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Heel erg sixties: Graham Nash Henk Klaren

0719VG Graham Nash
Graham Nash is nu achtenzestig. Om de een of andere reden vond ik hem altijd zo’n echt engelse Engelsman. Maar nader onderzoek leert dat hij al in 1978 genaturaliseerd is tot Amerikaans staatsburger. Als je alles op een rijtje zet moet je misschien wel tot de conclusie komen dat dat uiteindelijk is gekomen doordat zijn stem zo goed paste bij die van David Crosby.
Ergens in 1968 toerden The Hollies, waar Nash toen in speelde, door Amerika. Hij ontmoette Crosby en Stephen Stills tijdens een opnamesessie van de Mamas and the Papas. Kort daarna kwamen ze samen – mogelijk in Mama Cass Elliott’s huis, maar misschien ook bij Joni Mitchell –. Ze speelden en zongen wat en de stemmen van Crosby en Nash deden het dus goed samen. De rest is geschiedenis, Crosby, Stills & Nash (later nog aangevuld met Neil Young) werd een wereldsucces. Inmiddels zijn ze legendarisch.

Onze held raakte bovendien verliefd op Joni Mitchell en niet veel later was de breuk met de Hollies een feit. Dat moet Allan Clarke, met wie Graham Nash al sinds de lagere school samen speelde en zong, niet leuk gevonden hebben. De Hollies waren ook al behoorlijk succesvol. In de slipstream van de Beatles en de Stones scoorden ze hit na hit.
De sterstatus van Nash is toch een beetje een raadsel. Hij was altijd vooral een tweede stem zanger. Als gitarist en pianist stelde hij niet zoveel voor. En als songschrijver was hij niet overdreven productief. Maar hij heeft wel een paar onsterfelijke liedjes gemaakt: Teach your children, Our House, Marrakesh Express, Military Madness, Chicago (we can change the world) en dat soort songs definiëren mede een tijdperk in de popmuziek. Mijn favoriete tijdperk. Ook dat nog.

Die laatste twee nummers zijn met Be Yourself de meest opvallende tracks op zijn eerste – en tevens – beste soloalbum: Songs for Beginners. Ik heb het album nooit op LP of CD gehad. En hoewel het fysieke bezit van opgenomen muziek sinds Spotify niet meer zo erg nodig is heb ik in die omissie inmiddels voorzien. Aanleiding0719VG Nile Nash daartoe was een project van zijn dochter Nile. Ja, die kinderen van de jaren zestig gaven hun kinderen soms van die zielige namen, waar ze op het schoolplein niet al te gelukkig mee geweest zullen zijn. Amalia zou misschien een betere keuze zijn geweest.
Enfin.

Nile heeft met hulp van anderen (‘contemporary music leaders’ las ik ergens) een remake gemaakt van Songs for Beginners. Van een aantal van die ‘music leaders’ had ik nog nooit gehoord, maar dat ligt natuurlijk aan mij. Ik vind het wel een aardig eerbetoon aan een vader. En het is een aparte gedachte om zo’n oud album in zijn geheel over te doen met hele andere uitvoerenden. Tribute-albums zijn er natuurlijk meer, maar zo’n historisch werk opdiepen en oppoetsen komt bij mijn weten niet zo vaak voor.
Songs for Beginners is een mooi album in beide uitvoeringen. Op de oorspronkelijke versie doet een aantal bijzondere personen uit die vervlogen tijden mee: Rita Coolidge, Dallas Taylor, Jerry Garcia, David Crosby, Chris Ethridge (van de Flying Burrito Brothers) en niet te vergeten Seemon Posthuma (basklarinet op Better Days). Zou dat die maffe vogel van Seemon en Marijke zijn?

Tsja, het is allemaal nostalgie en heel erg sixties. Ook wel wat zielig want Nash’s droefheid over de verbroken relatie met Joni Mitchell klinkt zo nu en dan nogal uitgesproken door. Wel een mooi contrast met het eerdere Our House. Graham Nash is het tijdperk van Love and Peace niet ontgroeid. Lees zijn tekst op het album van zijn dochter: … musicians … spreading the news of the day. News that love is better than hate, that peace is better than war and that the emperor is really naked.
Ik zie af van cynisch commentaar.
 
*****************************
Draag ook bij aan een betere wereld:
Word donateur van De Leunstoel.


© 2010 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Heel erg sixties: Graham Nash Henk Klaren
0719VG Graham Nash
Graham Nash is nu achtenzestig. Om de een of andere reden vond ik hem altijd zo’n echt engelse Engelsman. Maar nader onderzoek leert dat hij al in 1978 genaturaliseerd is tot Amerikaans staatsburger. Als je alles op een rijtje zet moet je misschien wel tot de conclusie komen dat dat uiteindelijk is gekomen doordat zijn stem zo goed paste bij die van David Crosby.
Ergens in 1968 toerden The Hollies, waar Nash toen in speelde, door Amerika. Hij ontmoette Crosby en Stephen Stills tijdens een opnamesessie van de Mamas and the Papas. Kort daarna kwamen ze samen – mogelijk in Mama Cass Elliott’s huis, maar misschien ook bij Joni Mitchell –. Ze speelden en zongen wat en de stemmen van Crosby en Nash deden het dus goed samen. De rest is geschiedenis, Crosby, Stills & Nash (later nog aangevuld met Neil Young) werd een wereldsucces. Inmiddels zijn ze legendarisch.

Onze held raakte bovendien verliefd op Joni Mitchell en niet veel later was de breuk met de Hollies een feit. Dat moet Allan Clarke, met wie Graham Nash al sinds de lagere school samen speelde en zong, niet leuk gevonden hebben. De Hollies waren ook al behoorlijk succesvol. In de slipstream van de Beatles en de Stones scoorden ze hit na hit.
De sterstatus van Nash is toch een beetje een raadsel. Hij was altijd vooral een tweede stem zanger. Als gitarist en pianist stelde hij niet zoveel voor. En als songschrijver was hij niet overdreven productief. Maar hij heeft wel een paar onsterfelijke liedjes gemaakt: Teach your children, Our House, Marrakesh Express, Military Madness, Chicago (we can change the world) en dat soort songs definiëren mede een tijdperk in de popmuziek. Mijn favoriete tijdperk. Ook dat nog.

Die laatste twee nummers zijn met Be Yourself de meest opvallende tracks op zijn eerste – en tevens – beste soloalbum: Songs for Beginners. Ik heb het album nooit op LP of CD gehad. En hoewel het fysieke bezit van opgenomen muziek sinds Spotify niet meer zo erg nodig is heb ik in die omissie inmiddels voorzien. Aanleiding0719VG Nile Nash daartoe was een project van zijn dochter Nile. Ja, die kinderen van de jaren zestig gaven hun kinderen soms van die zielige namen, waar ze op het schoolplein niet al te gelukkig mee geweest zullen zijn. Amalia zou misschien een betere keuze zijn geweest.
Enfin.

Nile heeft met hulp van anderen (‘contemporary music leaders’ las ik ergens) een remake gemaakt van Songs for Beginners. Van een aantal van die ‘music leaders’ had ik nog nooit gehoord, maar dat ligt natuurlijk aan mij. Ik vind het wel een aardig eerbetoon aan een vader. En het is een aparte gedachte om zo’n oud album in zijn geheel over te doen met hele andere uitvoerenden. Tribute-albums zijn er natuurlijk meer, maar zo’n historisch werk opdiepen en oppoetsen komt bij mijn weten niet zo vaak voor.
Songs for Beginners is een mooi album in beide uitvoeringen. Op de oorspronkelijke versie doet een aantal bijzondere personen uit die vervlogen tijden mee: Rita Coolidge, Dallas Taylor, Jerry Garcia, David Crosby, Chris Ethridge (van de Flying Burrito Brothers) en niet te vergeten Seemon Posthuma (basklarinet op Better Days). Zou dat die maffe vogel van Seemon en Marijke zijn?

Tsja, het is allemaal nostalgie en heel erg sixties. Ook wel wat zielig want Nash’s droefheid over de verbroken relatie met Joni Mitchell klinkt zo nu en dan nogal uitgesproken door. Wel een mooi contrast met het eerdere Our House. Graham Nash is het tijdperk van Love and Peace niet ontgroeid. Lees zijn tekst op het album van zijn dochter: … musicians … spreading the news of the day. News that love is better than hate, that peace is better than war and that the emperor is really naked.
Ik zie af van cynisch commentaar.
 
*****************************
Draag ook bij aan een betere wereld:
Word donateur van De Leunstoel.
© 2010 Henk Klaren
powered by CJ2