archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 17
Jaargang 7
8 juli 2010
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Oorlogje spelen in Normandië Katharina Kouwenhoven

0717BS Garnalenvisser
Bij mijn vorige bezoeken aan Normandië had ik nooit de landingsgebieden van WOII bezocht; ik bevond me niet zuidelijk genoeg of ik was er met een grote boog omheen gereden. Die landingsgebieden oefenen namelijk een grote aantrekkingskracht uit op Amerikaanse toeristen en die zijn overdreven hinderlijk aanwezig. Engelse toeristen, je kunt wel zeggen toeristen uit de gehele voormalige Gemene Best, komen er natuurlijk ook op af. Daar heb je veel minder last van en soms zelfs het nodige plezier.

Nu heb ik mij per ongeluk toch begeven in de buurt van Omaha en Utah Beach en dat nota bene in de eerste week van juni. En 6 juni 1944 had de gedenkwaardige landing plaatsgevonden. Dat wordt nog elk jaar gevierd. Van heinde en verre werden op grote opleggers oude (antieke?) legerjeeps aangevoerd, die in een lange stoet langs de kust kropen en het verkeer op de smalle kustwegen danig hinderden. In elke jeep zat een bejaarde man - oorlogje spelen is mannenwerk - in een legeruniform van onduidelijke herkomst, met een pet, kepi of helm op trots aan het stuur. Ik zag voor me hoe ze elke dag hun kostbare speelgoed wasten, smeerden en poetsten om er één dag in het jaar goede sier mee te kunnen maken. Of ze zelf de oorlog nog hadden meegemaakt, was niet helemaal duidelijk. Sommigen waren er, hoewel bejaard, beslist te jong voor.

Dat gold natuurlijk niet voor de echte veteranen, die op verschillende dorpspleinen acte de présence gaven, als altijd komisch uitgedost. Het legioen veteranen begint natuurlijk ook al aardig uit te dunnen, want de jongsten lopen vast al tegen de negentig. Ze laten zich echter steeds weer braaf optrommelen en in hun apenpakjes steken. De aandacht voor hun heldendom of lafheid weegt kennelijk zwaarder dan het telkens weer oprakelen van hun oorlogsherinneringen, die toch0717BS Andelys niet al te plezierig zullen zijn. Of zijn ze inmiddels zodanig vervormd dat alleen de aardigheid bewaard is gebleven (wat hebben we gelachen!).
Het merkwaardigste gezelschap dat urenlang het verkeer ophield, werd gevormd door een wielerpeloton in de kleuren van de geallieerden en ook bestaande uit bejaarden, die waarschijnlijk decennia niet gefietst hadden, want het verplaatste zich in een slakkengang. Het peloton was zo lang gerekt dat je het niet kon passeren en als je dat toch probeerde werd je meteen teruggefloten door het begeleidende gezag. Een omweg eromheen was het enige dat erop zat.

Nog hadden we niet alles gehad. Op de kaart hadden we een voetpad gevonden, een onderdeel van een Grande Randonné, dat langs de kust naar het volgende dorp voerde, een kilometer of 16 lang. We begaven ons op weg, afwisselend over een smal zandpad, over strandjes geheel bedekt met ferme witte stenen, boven langs velden vol haver, koren en maïs en het zag er veelbelovend uit, tot we bij een aantal oude bunkers kwamen en vervolgens tegen een hoog hek met prikkeldraad opliepen. Daarachter bevond zich een grote massa mensen, die van bunker tot bunker struinde; de resten van de Atlantic Wall. Door hun perverse belangstelling voor onsamenhangende brokken beton, moesten wij onverrichter zake langs dezelfde weg terugkeren.
 
*****************************************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door Het Genootschap De Leunstoel.
Leden van het Genootschap zijn: Jaap van Lakerveld, Katharina Kouwenhoven, Henk Klaren, Dik Kruithof, Gábor Budavári, Michiel van der Mast, Maeve van der Steen, Willem Minderhout, Joop Quint, Hans Meijer, Gerbrand Muller, Peter Schröder, Carlo van Praag, Rob Kieft, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg.


© 2010 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Oorlogje spelen in Normandië Katharina Kouwenhoven
0717BS Garnalenvisser
Bij mijn vorige bezoeken aan Normandië had ik nooit de landingsgebieden van WOII bezocht; ik bevond me niet zuidelijk genoeg of ik was er met een grote boog omheen gereden. Die landingsgebieden oefenen namelijk een grote aantrekkingskracht uit op Amerikaanse toeristen en die zijn overdreven hinderlijk aanwezig. Engelse toeristen, je kunt wel zeggen toeristen uit de gehele voormalige Gemene Best, komen er natuurlijk ook op af. Daar heb je veel minder last van en soms zelfs het nodige plezier.

Nu heb ik mij per ongeluk toch begeven in de buurt van Omaha en Utah Beach en dat nota bene in de eerste week van juni. En 6 juni 1944 had de gedenkwaardige landing plaatsgevonden. Dat wordt nog elk jaar gevierd. Van heinde en verre werden op grote opleggers oude (antieke?) legerjeeps aangevoerd, die in een lange stoet langs de kust kropen en het verkeer op de smalle kustwegen danig hinderden. In elke jeep zat een bejaarde man - oorlogje spelen is mannenwerk - in een legeruniform van onduidelijke herkomst, met een pet, kepi of helm op trots aan het stuur. Ik zag voor me hoe ze elke dag hun kostbare speelgoed wasten, smeerden en poetsten om er één dag in het jaar goede sier mee te kunnen maken. Of ze zelf de oorlog nog hadden meegemaakt, was niet helemaal duidelijk. Sommigen waren er, hoewel bejaard, beslist te jong voor.

Dat gold natuurlijk niet voor de echte veteranen, die op verschillende dorpspleinen acte de présence gaven, als altijd komisch uitgedost. Het legioen veteranen begint natuurlijk ook al aardig uit te dunnen, want de jongsten lopen vast al tegen de negentig. Ze laten zich echter steeds weer braaf optrommelen en in hun apenpakjes steken. De aandacht voor hun heldendom of lafheid weegt kennelijk zwaarder dan het telkens weer oprakelen van hun oorlogsherinneringen, die toch0717BS Andelys niet al te plezierig zullen zijn. Of zijn ze inmiddels zodanig vervormd dat alleen de aardigheid bewaard is gebleven (wat hebben we gelachen!).
Het merkwaardigste gezelschap dat urenlang het verkeer ophield, werd gevormd door een wielerpeloton in de kleuren van de geallieerden en ook bestaande uit bejaarden, die waarschijnlijk decennia niet gefietst hadden, want het verplaatste zich in een slakkengang. Het peloton was zo lang gerekt dat je het niet kon passeren en als je dat toch probeerde werd je meteen teruggefloten door het begeleidende gezag. Een omweg eromheen was het enige dat erop zat.

Nog hadden we niet alles gehad. Op de kaart hadden we een voetpad gevonden, een onderdeel van een Grande Randonné, dat langs de kust naar het volgende dorp voerde, een kilometer of 16 lang. We begaven ons op weg, afwisselend over een smal zandpad, over strandjes geheel bedekt met ferme witte stenen, boven langs velden vol haver, koren en maïs en het zag er veelbelovend uit, tot we bij een aantal oude bunkers kwamen en vervolgens tegen een hoog hek met prikkeldraad opliepen. Daarachter bevond zich een grote massa mensen, die van bunker tot bunker struinde; de resten van de Atlantic Wall. Door hun perverse belangstelling voor onsamenhangende brokken beton, moesten wij onverrichter zake langs dezelfde weg terugkeren.
 
*****************************************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door Het Genootschap De Leunstoel.
Leden van het Genootschap zijn: Jaap van Lakerveld, Katharina Kouwenhoven, Henk Klaren, Dik Kruithof, Gábor Budavári, Michiel van der Mast, Maeve van der Steen, Willem Minderhout, Joop Quint, Hans Meijer, Gerbrand Muller, Peter Schröder, Carlo van Praag, Rob Kieft, Ruud van Ruijven, Frits Hoorweg.
© 2010 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2