archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 7
15 april 2010
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Waar het wordt ontmoedigd Katharina Kouwenhoven

0712BZ Schiedamvlaardingen
De wandelliefhebber staat een enorme hoeveelheid goed gedocumenteerde routes ter beschikking. Met beschrijvingen, topografische routekaartjes en vaak ook nog markeringen langs de route wordt alles in het werk gesteld om hem probleemloos te laten genieten van landschappelijk schoon. Er voor zorgend dat hij niet door moderne industrieterreinen hoeft te trekken en ook woonerven, snelwegen en spoorwegtracés vermijden kan.

Het zal duidelijk zijn dat het gebied ten westen van Rotterdam, ten noorden zowel als ten zuiden van de Waterweg, niet in de prijzen valt bij de routeplanners. Tenslotte is dit gebied één groot, dichtbevolkt industrieterrein, waar het woord 'natuur' uit de woordenschat verdwenen lijkt. Er is één wandelroute beschreven, de Jeneverroute, van Vlaardingen naar Schiedam. En in het westen, langs de kust, loopt het kustpad, een langeafstandspad langs de Noordzee.

Als wandelliefhebber heb je echter soms meer dan tabak van die prachtige beukenbossen, unieke Hollandse kaden, weilanden vol lammetjes, ongekanaliseerde beken en onverharde tiendwegen.
Waarom niet eens wat 'cultuur' in de wandeling opgenomen? Dus gingen we wandelen ten westen van Rotterdam met als aanleiding die Jeneverroute, waar we ons al snel niet veel van hebben aangetrokken. Vanaf het station Vlaardingen-West -de kleinste vlekken aan de spoorbaan hebben tegenwoordig minstens twee stations- gingen we naar Schiedam. Eerst liepen we door Vlaardingen heen en passeerden daarbij toevallig de Markgraaflaan. Dat trof, want nu kon ik mijn metgezel laten zien waar mijn grootmoeder gewoond had. Vanwege die grootmoeder ben ik een beetje bekend in Vlaardingen, dus ik kon nog meer laten zien: natuurlijk die twee enorme havens, die in mijn jeugd nog vol lagen met haringloggers. Vlaardingen heeft ooit een tweede haven uitgegraven vlak voor de visserij instortte. Het lijkt Amsterdam wel. Die havens liggen nu vol met pleziervaartuigen, maar veel van de gebouwen langs de havens herinneren nog aan dat visserijverleden.

Om van de ene haven bij de andere te komen moet je het spoor over. Van daar gingen we richting Schiedam en probeerden zo dicht mogelijk langs het water te lopen, waar kades en havenhoofden oude industrieterreinen insluiten. Een prachtig gebied vol verwaarloosde pakhuizen, schuren, loodsen en onduidelijke bedoeninkjes. Genieten. Tot we niet verder konden en over de weg verder moesten. Op wandelaars was niet gerekend. Zelfs de fietser was nauwelijks welkom in wat zich ontspon als een gigantisch netwerk van wegen en viaducten. Het nieuwe landschap, zal ik maar zeggen, dat weer zijn eigen aantrekkingskracht heeft. Als je dat hebt overmeesterd, kun je in Schiedam, via een park, weer verder langs het water, tot je in het centrum van Schiedam belandt. En daar moet je geweest zijn. Grachten met grote schepen, graanmolens, bijzondere gebouwen en een leuk museum.

We waren zo opgetogen over dit onverwacht plezierige uitstapje, dat we besloten vervolgens van Vlaardingen naar Hoek van Holland te lopen. Dat gebeurde op een dag dat de wegen vanwege de gladheid nog bijna onbegaanbaar waren en we zijn toen niet verder dan Maassluis gekomen, waar je vanuit Vlaardingen langs de Waterweg naartoe kan lopen. Vlak voor het station van Maassluis passeer je een pont, waarmee je kunt0712VG Paulkrugerstraat oversteken naar Rozenburg en vandaar kun je verder naar Brielle. Daar liep in ieder geval een fietspad naar toe en dat bracht ons op een idee.
Maar eerst Maassluis. Vanaf Vlaardingen kom je aan bij Het Hoofd, een buurtje dat grenst aan de Waterweg en dat prachtig beschreven is door Maarten van Buuren in zijn boek ‘Hoofd van mijn Dromen’. In een van de straten van Het Hoofd, de Paul Krugerstraat, hebben mijn ouders gewoond en is een van mijn broers geboren. We liepen er doorheen. Het leek wel haast een mediterraan straatje met al die witstenen huisjes. Zo had het er vroeger vast niet uitgezien. Op bijgaande foto is duidelijk, dat die huisjes pas later witgekalkt zijn.
Het oude Maassluis zit heel vreemd in elkaar. Ook twee havens, maar die liggen niet in elkaars verlengde en er ligt een soort eiland in. Een enorm hoogteverschil tussen de dijk en de achterliggende bebouwing, met een gigantische sluis en de aantrekkelijke Noord- en Zuidvliet. En natuurlijk de overweldigende Gereformeerde Kerk, waarin ik als kind een paar maal heb zitten vernikkelen van de kou. Vanwege de barre toestand van de wegen was Hoek van Holland geen haalbare kaart.

De mogelijkheid om van Maassluis naar Brielle te lopen liet ons niet meer los. Dat moest te doen zijn, ook al waren er voor voetgangers geen speciale faciliteiten. Er was veel water, waarvan niet direct duidelijk was hoe je dat moest attaqueren, maar er waren in ieder geval bruggen. En waarom zou je niet eens een keer gewoon van A naar B lopen, ook als geen mens er ooit aan gedacht had die mogelijkheid in een wandelroute op te nemen? Je neemt gewoon een kaart mee.

Voor ons derde tochtje, dat niets meer met de Jeneverroute te maken had, staken we vanuit Maassluis over naar Rozenburg, doorkruisten dat en belandden vervolgens in een gebied vol water- en asfaltwegen, die onder andere geflankeerd worden door allerlei opslagtanks en dat ik niet na zou kunnen tekenen. Nergens kon je op een directe wijze een brug of weg over, maar als je de fietsbordjes volgde kwam je toch waar je zijn wilde. Het is niet geheel onbegrijpelijk dat men hier niet op wandelaars gerekend heeft. Je bent vlak bij de Maasvlakte en dat is een 'cultuurgebied' bij uitstek, waaruit de mens zich vrijwel heeft teruggetrokken. Het contact wordt voornamelijk onderhouden door vrachtverkeer.
Uiteindelijk kwamen we bij de rand van het Brielse meer, waarlangs je over een fietspad door een grasveld naar Brielle loopt, dat zich niet makkelijk laat veroveren, want het is dubbel omwald. Op 1 april verloor Alva Den Briel en de belegering van dit stadje is nog heel goed voorstelbaar. Een leuk stadje, trouwens.

Ik geloof dat ik al die wandelroutes maar in het haardvuur gooi. Als ik ga fietsen raadpleeg ik ook nooit een fietsroute en neem zelfs geen kaart mee, Zo kun je ook lopen. Mooi dat je dan heel wat verrassingen tegenkomt, qua 'natuur' zowel als 'cultuur'.
Zolang er maar geen woonerven je pad kruisen, doch die kans is op de rand van de Maasvlakte niet groot.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php


© 2010 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Waar het wordt ontmoedigd Katharina Kouwenhoven
0712BZ Schiedamvlaardingen
De wandelliefhebber staat een enorme hoeveelheid goed gedocumenteerde routes ter beschikking. Met beschrijvingen, topografische routekaartjes en vaak ook nog markeringen langs de route wordt alles in het werk gesteld om hem probleemloos te laten genieten van landschappelijk schoon. Er voor zorgend dat hij niet door moderne industrieterreinen hoeft te trekken en ook woonerven, snelwegen en spoorwegtracés vermijden kan.

Het zal duidelijk zijn dat het gebied ten westen van Rotterdam, ten noorden zowel als ten zuiden van de Waterweg, niet in de prijzen valt bij de routeplanners. Tenslotte is dit gebied één groot, dichtbevolkt industrieterrein, waar het woord 'natuur' uit de woordenschat verdwenen lijkt. Er is één wandelroute beschreven, de Jeneverroute, van Vlaardingen naar Schiedam. En in het westen, langs de kust, loopt het kustpad, een langeafstandspad langs de Noordzee.

Als wandelliefhebber heb je echter soms meer dan tabak van die prachtige beukenbossen, unieke Hollandse kaden, weilanden vol lammetjes, ongekanaliseerde beken en onverharde tiendwegen.
Waarom niet eens wat 'cultuur' in de wandeling opgenomen? Dus gingen we wandelen ten westen van Rotterdam met als aanleiding die Jeneverroute, waar we ons al snel niet veel van hebben aangetrokken. Vanaf het station Vlaardingen-West -de kleinste vlekken aan de spoorbaan hebben tegenwoordig minstens twee stations- gingen we naar Schiedam. Eerst liepen we door Vlaardingen heen en passeerden daarbij toevallig de Markgraaflaan. Dat trof, want nu kon ik mijn metgezel laten zien waar mijn grootmoeder gewoond had. Vanwege die grootmoeder ben ik een beetje bekend in Vlaardingen, dus ik kon nog meer laten zien: natuurlijk die twee enorme havens, die in mijn jeugd nog vol lagen met haringloggers. Vlaardingen heeft ooit een tweede haven uitgegraven vlak voor de visserij instortte. Het lijkt Amsterdam wel. Die havens liggen nu vol met pleziervaartuigen, maar veel van de gebouwen langs de havens herinneren nog aan dat visserijverleden.

Om van de ene haven bij de andere te komen moet je het spoor over. Van daar gingen we richting Schiedam en probeerden zo dicht mogelijk langs het water te lopen, waar kades en havenhoofden oude industrieterreinen insluiten. Een prachtig gebied vol verwaarloosde pakhuizen, schuren, loodsen en onduidelijke bedoeninkjes. Genieten. Tot we niet verder konden en over de weg verder moesten. Op wandelaars was niet gerekend. Zelfs de fietser was nauwelijks welkom in wat zich ontspon als een gigantisch netwerk van wegen en viaducten. Het nieuwe landschap, zal ik maar zeggen, dat weer zijn eigen aantrekkingskracht heeft. Als je dat hebt overmeesterd, kun je in Schiedam, via een park, weer verder langs het water, tot je in het centrum van Schiedam belandt. En daar moet je geweest zijn. Grachten met grote schepen, graanmolens, bijzondere gebouwen en een leuk museum.

We waren zo opgetogen over dit onverwacht plezierige uitstapje, dat we besloten vervolgens van Vlaardingen naar Hoek van Holland te lopen. Dat gebeurde op een dag dat de wegen vanwege de gladheid nog bijna onbegaanbaar waren en we zijn toen niet verder dan Maassluis gekomen, waar je vanuit Vlaardingen langs de Waterweg naartoe kan lopen. Vlak voor het station van Maassluis passeer je een pont, waarmee je kunt0712VG Paulkrugerstraat oversteken naar Rozenburg en vandaar kun je verder naar Brielle. Daar liep in ieder geval een fietspad naar toe en dat bracht ons op een idee.
Maar eerst Maassluis. Vanaf Vlaardingen kom je aan bij Het Hoofd, een buurtje dat grenst aan de Waterweg en dat prachtig beschreven is door Maarten van Buuren in zijn boek ‘Hoofd van mijn Dromen’. In een van de straten van Het Hoofd, de Paul Krugerstraat, hebben mijn ouders gewoond en is een van mijn broers geboren. We liepen er doorheen. Het leek wel haast een mediterraan straatje met al die witstenen huisjes. Zo had het er vroeger vast niet uitgezien. Op bijgaande foto is duidelijk, dat die huisjes pas later witgekalkt zijn.
Het oude Maassluis zit heel vreemd in elkaar. Ook twee havens, maar die liggen niet in elkaars verlengde en er ligt een soort eiland in. Een enorm hoogteverschil tussen de dijk en de achterliggende bebouwing, met een gigantische sluis en de aantrekkelijke Noord- en Zuidvliet. En natuurlijk de overweldigende Gereformeerde Kerk, waarin ik als kind een paar maal heb zitten vernikkelen van de kou. Vanwege de barre toestand van de wegen was Hoek van Holland geen haalbare kaart.

De mogelijkheid om van Maassluis naar Brielle te lopen liet ons niet meer los. Dat moest te doen zijn, ook al waren er voor voetgangers geen speciale faciliteiten. Er was veel water, waarvan niet direct duidelijk was hoe je dat moest attaqueren, maar er waren in ieder geval bruggen. En waarom zou je niet eens een keer gewoon van A naar B lopen, ook als geen mens er ooit aan gedacht had die mogelijkheid in een wandelroute op te nemen? Je neemt gewoon een kaart mee.

Voor ons derde tochtje, dat niets meer met de Jeneverroute te maken had, staken we vanuit Maassluis over naar Rozenburg, doorkruisten dat en belandden vervolgens in een gebied vol water- en asfaltwegen, die onder andere geflankeerd worden door allerlei opslagtanks en dat ik niet na zou kunnen tekenen. Nergens kon je op een directe wijze een brug of weg over, maar als je de fietsbordjes volgde kwam je toch waar je zijn wilde. Het is niet geheel onbegrijpelijk dat men hier niet op wandelaars gerekend heeft. Je bent vlak bij de Maasvlakte en dat is een 'cultuurgebied' bij uitstek, waaruit de mens zich vrijwel heeft teruggetrokken. Het contact wordt voornamelijk onderhouden door vrachtverkeer.
Uiteindelijk kwamen we bij de rand van het Brielse meer, waarlangs je over een fietspad door een grasveld naar Brielle loopt, dat zich niet makkelijk laat veroveren, want het is dubbel omwald. Op 1 april verloor Alva Den Briel en de belegering van dit stadje is nog heel goed voorstelbaar. Een leuk stadje, trouwens.

Ik geloof dat ik al die wandelroutes maar in het haardvuur gooi. Als ik ga fietsen raadpleeg ik ook nooit een fietsroute en neem zelfs geen kaart mee, Zo kun je ook lopen. Mooi dat je dan heel wat verrassingen tegenkomt, qua 'natuur' zowel als 'cultuur'.
Zolang er maar geen woonerven je pad kruisen, doch die kans is op de rand van de Maasvlakte niet groot.
 
****************************
De Leunstoel wordt uitgegeven door:
Het Genootschap De Leunstoel.
Word lid! Ga naar: www.deleunstoel.nl/colofon.php
© 2010 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2