archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 9
Jaargang 7
25 februari 2010
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Bioscoopje plannen met internet Hans Knegtmans

0709VG Computer
Lang, lang geleden kon ik me zeer verheugen op de bezorging van de donderdagse Volkskrant. Daarin stonden namelijk van de vier grote steden de filmladders afgedrukt. Integraal! Daardoor kon ik opzoeken welke films van de afgelopen weken nog te zien waren, in welke bioscopen en op welke tijden. En, even interessant, ik zag welke nieuwe films waar en wanneer in première waren gegaan. Daarbij gaven de advertenties, en anders wel de recensies, mij een eerste indruk van welke films de moeite waard waren en welke ik zonder cultureel achterop te raken aan me voorbij kon laten gaan.

Alsof dat nog niet genoeg was, stonden in de krant van vrijdag de weekprogramma’s afgedrukt van alle min of meer grote steden van Nederland! Dit stelde me in staat om een film die ik eerder gemist had, alsnog te bezoeken in steden als Delft en Haarlem. Dat kwam er eerlijk gezegd niet zo vaak van, maar de wetenschap dat het kon was heel rustgevend. Eenmaal heb ik verbolgen de kunstredactie van de Volkskrant gebeld, omdat de journalist van dienst abusievelijk het programma van de vorige week ten tweeden male had gepubliceerd. De redacteur gaf van harte toe dat dit geen pas gaf, waarmee overigens het probleem niet was opgelost.
Tegenwoordig lees ik de filmpagina’s van de Volkskrant in een paar minuten door. De filmladders zijn opgedoekt, hoewel opmerkelijk genoeg de grote steden nog wel hun eigen filmladder hebben, die de bezoeker van de filmtheaters uit de rekken kan meenemen. Maar in het computertijdperk bestaan er onnoemelijk veel andere manieren om het bioscoopbezoek te plannen.

De frequente bioscoopbezoeker die lang van tevoren een overzicht wil van welke premières op stapel staan, kan deze informatie vinden op de site www.nfcstatistiek.nl van de Nederlandse Federatie voor de Cinematografie. De rubriek ‘Releases de komende twee maanden’ laat precies zien wat de titel belooft. Zo zien we dat Dear John en Bad Lieutenant – films waarover regelmatig iets te doen is – uitgaan op 11 maart, een week later gevolgd door de verfilming van Cormac McCarthy’s veelgeprezen roman The Road. Dit kunt u alvast noteren. Om te zijner tijd op te zoeken waar en op welk tijdstip die films draaien kunt u kiezen uit vele andere sites.
Zelf ben ik zeer gecharmeerd van Film1.nl. Daarop wordt wekelijks het programma ververst van nagenoeg alle films in ruim 90 grote steden (Amsterdam, Eindhoven) en kleinere plaatsen (Alblasserdam, Castricum, Harderwijk). Zoeken kan op plaats (wat draait er in Delft?) of film (waar en hoe laat wordt in Groningen Shutter Island vertoond?). Een enkel filmtheater kent het bestaan van deze landelijke sites niet. U kunt uw cinematografische burgerplicht vervullen door de filmhuisdirecteur op het bestaan van Film1.nl en Filmladder.nl te attenderen.

Goed. U heeft dus op NFC opgezocht wanneer Bad Lieutenant (of, zoals de volledige titel luidt, Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans) uitgaat, en op Film1.nl waar hij in uw woonplaats te zien is. De vraag is natuurlijk of de buzz die hij heeft gegenereerd wel terecht is. Misschien vind u er geen barst aan. Sommige mensen maken zich daar hoegenaamd geen zorgen over. Ik hoor regelmatig bezoekers van Filmhuis Den Haag aan een baliemedewerkster advies vragen over welke van de vele parallelvoorstellingen zij kan aanbevelen. Meestal geeft ze toe dat ze zelf niet het hele programma gezien heeft. Maar, zegt ze, het publiek lijkt erg enthousiast te zijn over, bijvoorbeeld, A Single Man. Nu heb ik hier al vaker opgemerkt dat de klanten van filmtheaters niet de meest kritische consumenten zijn en dat ze een voorkeur hebben voor films die gemakkelijk verteerd worden. Geen wonder dus dat ze weglopen met A single man, waarin werkelijk niets nieuws over het gemis van een overleden partner aan bod komt. Een mooie acteur (Colin Firth), goed spel, een lach en een traan, en licht aan het eind van de tunnel, en dit alles zonder enige belasting van de hersenen. Wat wil je nog meer op zaterdagavond?

Andere bioscoopbezoekers baseren zich op krantenrecensies. Zij beseffen niet dat die recensies vaak een bonte mengeling zijn van informatie uit de persmap en een ‘eigen’ oordeel dat sterk gekleurd is door de gedachtewisseling van de recensent met collega’s op de krant. Gelukkig bestaan er internetsites die het makkelijk maken de onafhankelijke eensgezindheid van recensenten of juist het gebrek daaraan op het spoor te komen. Op de Amerikaanse sites Rotten Tomatoes en Metacritic kan men per film – althans van films die in de VS zijn uitgebracht – tientallen besprekingen lezen van gerenommeerde filmcritici van dag- en weekbladen. De overlap tussen de sites is aanzienlijk (tot en met de geciteerde critici), zij het dat door minder strenge selectie-eisen het aantal besprekingen in Rotten Tomatoes twee- tot driemaal zo groot is als in Metacritic.
Naast inhoudelijke recensies krijgen de films ook een cijfer. Rotten Tomatoes noteert van elke film het gemiddelde rapportcijfer van de recensenten, plus het percentage van hen dat de film minimaal een zesje gaf. Tevreden recensies krijgen een rode tomaat, recensies met het eindoordeel ‘onvoldoende’ worden voorzien van een groene. Zo weet de lezer globaal wat hem te wachten staat als hij dat stukje leest. Metacritic toont de kritieken per film in volgorde van positiviteit. De meest lovende komen bovenaan (al dan niet ex aequo), en vervolgens zakken we de ranglijst af tot de meest chagrijnige.

Laat me deze uitleg concretiseren aan de hand van Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans. (Er bestaat een eerdere versie van de film, geregisseerd door Abel Ferrara, met Harvey Keitel in de titelrol. De verschillen tussen de oude en de nieuwe versie zijn echter zo spectaculair dat je geneigd bent regisseur Werner Herzog, die beweert dat hij het origineel nooit gezien heeft, op zijn woord te geloven.) In New Orleans onderzoekt rechercheur Terence McDonagh de moord op vijf Senegalese immigranten. Tenminste, wanneer hij niet in de weer is met het stelen of gebruiken van hard drugs, die zijn functioneren ernstig bemoeilijken. Of seks heeft met zijn beste vriendin, een heroïnehoertje op stand. Of in discussie is met zijn bookmaker, bij wie hij een torenhoge gokschuld heeft uitstaan. Nicolas Cage speelt een van de beste rollen uit zijn loopbaan. En dat wil wat zeggen, voor de man die eerder schitterde in The Weather Man, Match Stick Men, Red Rock West, It could Happen to You, Wild at Heart en Raising Arizona.

Op Rotten Tomatoes staan 95 beoordelingen van Bad Lieutenant. Het percentage positieve kritieken bedraagt 85%, met een gemiddeld schoolcijfer van 7,2. Metracritic geeft 31 beoordelingen, met een gemiddelde score van 69 (op een maximum van 100). Dat wil zeggen dat de film nagenoeg even positief beoordeeld wordt als op Rotten Tomatoes. Kennelijk zijn de recensies in bladen die wel door Rotten Tomatoes worden genoemd maar niet door Metacritic net wat guller, waardoor de score een fractie hoger uitvalt.
Wanneer we de ranglijst in Metacritic bezien, blijkt de hoogste score (100) uitgedeeld te worden door de meest prominente criticus van het moment, Roger Ebert van de Chicago Sun-Times. Ebert prijst zowel de surrealistische aanpak van Herzog als de manier waarop Cage zich onvoorwaardelijk aan zijn rol uitlevert: ‘He’s a fearless actor. He doesn’t care if you think he goes over the top.’ Ook Stephanie Zacharek van Salon.com, misschien wel de intelligentste recensent van het moment, raakt niet uitgepraat over Cage en de krankzinnige toonzetting van de film. Haar cijfermatige waardering (80) steekt wat bleekjes af bij de gloedvolle bespreking, mogelijk omdat volgens haar de film halverwege wat inzakt. (In de tweede helft had ook ik mijn aandacht er soms even niet bij). Op eenzame diepte wordt de lijst besloten met de vernietigende score (20) van de criticus van New York Daily News. Die kon de zon niet in het water zien schijnen en vat de film samen als ‘een staalkaart van Cage’s acteren in het afgelopen decennium’. Smaken verschillen, ook in Amerika.

De populairste filmsite bij liefhebbers en professionals is de Internet Movie Database (IMDb). Deze bevat een bijna uitputtende filmografie, inclusief producties die slechts op een enkel obscuur festival te zien zijn geweest. Ook de overzichten met het werk van acteurs, regisseurs, scenaristen en anderen die, in welke hoedanigheid dan ook, iets met film van doen hebben, zijn voorbeeldig. Tot mijn favorieten behoort onder meer de rubriek ‘awards’. Dat Nicolas Cage een uitpuilende prijzenkast heeft, kwam voor mij niet als een verrassing. Wél dat het leeuwendeel van de onderscheidingen is toegekend aan Adaptation (vindingrijk scenario, maar geen film die je nog jaren blijft koesteren) en Leaving Las Vegas (een alcoholist probeert af te kicken en verder wil ik er niets over zeggen of horen). Ook zeer interessant is het onderdeel Memorable quotes, vooral van films die vanwege de dialogen voor altijd een plaatsje in je hart hebben veroverd. Liefhebbers van de Coen brothers kunnen eindeloos op die rubriek rondhangen en even veel plezier beleven als toen ze The Big Lebowski of Fargo voor het eerst bijwoonden. Hier een paar representatieve uitspraken van rechercheur Terence McDonagh in The Bad Lieutenant:
‘Shoot him again.’ (‘What for?’) ‘His soul is still dancing.’
Ook niet slecht: ‘Is this the same police force my father was in?’
Of (al hallucinerend): ‘What the hell are those iguanas doing on my coffee table?’

Ik wil maar zeggen: hoe heb ik het tientallen jaren zonder internet kunnen stellen?
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.


© 2010 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Bioscoopje plannen met internet Hans Knegtmans
0709VG Computer
Lang, lang geleden kon ik me zeer verheugen op de bezorging van de donderdagse Volkskrant. Daarin stonden namelijk van de vier grote steden de filmladders afgedrukt. Integraal! Daardoor kon ik opzoeken welke films van de afgelopen weken nog te zien waren, in welke bioscopen en op welke tijden. En, even interessant, ik zag welke nieuwe films waar en wanneer in première waren gegaan. Daarbij gaven de advertenties, en anders wel de recensies, mij een eerste indruk van welke films de moeite waard waren en welke ik zonder cultureel achterop te raken aan me voorbij kon laten gaan.

Alsof dat nog niet genoeg was, stonden in de krant van vrijdag de weekprogramma’s afgedrukt van alle min of meer grote steden van Nederland! Dit stelde me in staat om een film die ik eerder gemist had, alsnog te bezoeken in steden als Delft en Haarlem. Dat kwam er eerlijk gezegd niet zo vaak van, maar de wetenschap dat het kon was heel rustgevend. Eenmaal heb ik verbolgen de kunstredactie van de Volkskrant gebeld, omdat de journalist van dienst abusievelijk het programma van de vorige week ten tweeden male had gepubliceerd. De redacteur gaf van harte toe dat dit geen pas gaf, waarmee overigens het probleem niet was opgelost.
Tegenwoordig lees ik de filmpagina’s van de Volkskrant in een paar minuten door. De filmladders zijn opgedoekt, hoewel opmerkelijk genoeg de grote steden nog wel hun eigen filmladder hebben, die de bezoeker van de filmtheaters uit de rekken kan meenemen. Maar in het computertijdperk bestaan er onnoemelijk veel andere manieren om het bioscoopbezoek te plannen.

De frequente bioscoopbezoeker die lang van tevoren een overzicht wil van welke premières op stapel staan, kan deze informatie vinden op de site www.nfcstatistiek.nl van de Nederlandse Federatie voor de Cinematografie. De rubriek ‘Releases de komende twee maanden’ laat precies zien wat de titel belooft. Zo zien we dat Dear John en Bad Lieutenant – films waarover regelmatig iets te doen is – uitgaan op 11 maart, een week later gevolgd door de verfilming van Cormac McCarthy’s veelgeprezen roman The Road. Dit kunt u alvast noteren. Om te zijner tijd op te zoeken waar en op welk tijdstip die films draaien kunt u kiezen uit vele andere sites.
Zelf ben ik zeer gecharmeerd van Film1.nl. Daarop wordt wekelijks het programma ververst van nagenoeg alle films in ruim 90 grote steden (Amsterdam, Eindhoven) en kleinere plaatsen (Alblasserdam, Castricum, Harderwijk). Zoeken kan op plaats (wat draait er in Delft?) of film (waar en hoe laat wordt in Groningen Shutter Island vertoond?). Een enkel filmtheater kent het bestaan van deze landelijke sites niet. U kunt uw cinematografische burgerplicht vervullen door de filmhuisdirecteur op het bestaan van Film1.nl en Filmladder.nl te attenderen.

Goed. U heeft dus op NFC opgezocht wanneer Bad Lieutenant (of, zoals de volledige titel luidt, Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans) uitgaat, en op Film1.nl waar hij in uw woonplaats te zien is. De vraag is natuurlijk of de buzz die hij heeft gegenereerd wel terecht is. Misschien vind u er geen barst aan. Sommige mensen maken zich daar hoegenaamd geen zorgen over. Ik hoor regelmatig bezoekers van Filmhuis Den Haag aan een baliemedewerkster advies vragen over welke van de vele parallelvoorstellingen zij kan aanbevelen. Meestal geeft ze toe dat ze zelf niet het hele programma gezien heeft. Maar, zegt ze, het publiek lijkt erg enthousiast te zijn over, bijvoorbeeld, A Single Man. Nu heb ik hier al vaker opgemerkt dat de klanten van filmtheaters niet de meest kritische consumenten zijn en dat ze een voorkeur hebben voor films die gemakkelijk verteerd worden. Geen wonder dus dat ze weglopen met A single man, waarin werkelijk niets nieuws over het gemis van een overleden partner aan bod komt. Een mooie acteur (Colin Firth), goed spel, een lach en een traan, en licht aan het eind van de tunnel, en dit alles zonder enige belasting van de hersenen. Wat wil je nog meer op zaterdagavond?

Andere bioscoopbezoekers baseren zich op krantenrecensies. Zij beseffen niet dat die recensies vaak een bonte mengeling zijn van informatie uit de persmap en een ‘eigen’ oordeel dat sterk gekleurd is door de gedachtewisseling van de recensent met collega’s op de krant. Gelukkig bestaan er internetsites die het makkelijk maken de onafhankelijke eensgezindheid van recensenten of juist het gebrek daaraan op het spoor te komen. Op de Amerikaanse sites Rotten Tomatoes en Metacritic kan men per film – althans van films die in de VS zijn uitgebracht – tientallen besprekingen lezen van gerenommeerde filmcritici van dag- en weekbladen. De overlap tussen de sites is aanzienlijk (tot en met de geciteerde critici), zij het dat door minder strenge selectie-eisen het aantal besprekingen in Rotten Tomatoes twee- tot driemaal zo groot is als in Metacritic.
Naast inhoudelijke recensies krijgen de films ook een cijfer. Rotten Tomatoes noteert van elke film het gemiddelde rapportcijfer van de recensenten, plus het percentage van hen dat de film minimaal een zesje gaf. Tevreden recensies krijgen een rode tomaat, recensies met het eindoordeel ‘onvoldoende’ worden voorzien van een groene. Zo weet de lezer globaal wat hem te wachten staat als hij dat stukje leest. Metacritic toont de kritieken per film in volgorde van positiviteit. De meest lovende komen bovenaan (al dan niet ex aequo), en vervolgens zakken we de ranglijst af tot de meest chagrijnige.

Laat me deze uitleg concretiseren aan de hand van Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans. (Er bestaat een eerdere versie van de film, geregisseerd door Abel Ferrara, met Harvey Keitel in de titelrol. De verschillen tussen de oude en de nieuwe versie zijn echter zo spectaculair dat je geneigd bent regisseur Werner Herzog, die beweert dat hij het origineel nooit gezien heeft, op zijn woord te geloven.) In New Orleans onderzoekt rechercheur Terence McDonagh de moord op vijf Senegalese immigranten. Tenminste, wanneer hij niet in de weer is met het stelen of gebruiken van hard drugs, die zijn functioneren ernstig bemoeilijken. Of seks heeft met zijn beste vriendin, een heroïnehoertje op stand. Of in discussie is met zijn bookmaker, bij wie hij een torenhoge gokschuld heeft uitstaan. Nicolas Cage speelt een van de beste rollen uit zijn loopbaan. En dat wil wat zeggen, voor de man die eerder schitterde in The Weather Man, Match Stick Men, Red Rock West, It could Happen to You, Wild at Heart en Raising Arizona.

Op Rotten Tomatoes staan 95 beoordelingen van Bad Lieutenant. Het percentage positieve kritieken bedraagt 85%, met een gemiddeld schoolcijfer van 7,2. Metracritic geeft 31 beoordelingen, met een gemiddelde score van 69 (op een maximum van 100). Dat wil zeggen dat de film nagenoeg even positief beoordeeld wordt als op Rotten Tomatoes. Kennelijk zijn de recensies in bladen die wel door Rotten Tomatoes worden genoemd maar niet door Metacritic net wat guller, waardoor de score een fractie hoger uitvalt.
Wanneer we de ranglijst in Metacritic bezien, blijkt de hoogste score (100) uitgedeeld te worden door de meest prominente criticus van het moment, Roger Ebert van de Chicago Sun-Times. Ebert prijst zowel de surrealistische aanpak van Herzog als de manier waarop Cage zich onvoorwaardelijk aan zijn rol uitlevert: ‘He’s a fearless actor. He doesn’t care if you think he goes over the top.’ Ook Stephanie Zacharek van Salon.com, misschien wel de intelligentste recensent van het moment, raakt niet uitgepraat over Cage en de krankzinnige toonzetting van de film. Haar cijfermatige waardering (80) steekt wat bleekjes af bij de gloedvolle bespreking, mogelijk omdat volgens haar de film halverwege wat inzakt. (In de tweede helft had ook ik mijn aandacht er soms even niet bij). Op eenzame diepte wordt de lijst besloten met de vernietigende score (20) van de criticus van New York Daily News. Die kon de zon niet in het water zien schijnen en vat de film samen als ‘een staalkaart van Cage’s acteren in het afgelopen decennium’. Smaken verschillen, ook in Amerika.

De populairste filmsite bij liefhebbers en professionals is de Internet Movie Database (IMDb). Deze bevat een bijna uitputtende filmografie, inclusief producties die slechts op een enkel obscuur festival te zien zijn geweest. Ook de overzichten met het werk van acteurs, regisseurs, scenaristen en anderen die, in welke hoedanigheid dan ook, iets met film van doen hebben, zijn voorbeeldig. Tot mijn favorieten behoort onder meer de rubriek ‘awards’. Dat Nicolas Cage een uitpuilende prijzenkast heeft, kwam voor mij niet als een verrassing. Wél dat het leeuwendeel van de onderscheidingen is toegekend aan Adaptation (vindingrijk scenario, maar geen film die je nog jaren blijft koesteren) en Leaving Las Vegas (een alcoholist probeert af te kicken en verder wil ik er niets over zeggen of horen). Ook zeer interessant is het onderdeel Memorable quotes, vooral van films die vanwege de dialogen voor altijd een plaatsje in je hart hebben veroverd. Liefhebbers van de Coen brothers kunnen eindeloos op die rubriek rondhangen en even veel plezier beleven als toen ze The Big Lebowski of Fargo voor het eerst bijwoonden. Hier een paar representatieve uitspraken van rechercheur Terence McDonagh in The Bad Lieutenant:
‘Shoot him again.’ (‘What for?’) ‘His soul is still dancing.’
Ook niet slecht: ‘Is this the same police force my father was in?’
Of (al hallucinerend): ‘What the hell are those iguanas doing on my coffee table?’

Ik wil maar zeggen: hoe heb ik het tientallen jaren zonder internet kunnen stellen?
 
*************************
Abonneert u op de Nieuwsbrief.
© 2010 Hans Knegtmans
powered by CJ2