Een maand lang durfde ik nauwelijks naar buiten. De dagelijkse boodschappen deed ik voorzichtig schuifelend over een glijbaan die zich had gevormd door een ongelukkige opeenvolging van: sneeuwval, vorst, selectief sneeuwschuiven en pekel strooien. Wandelen kon je het niet noemen en dat in een tijd waarin: boterstaven, gevulde speculaas, kerstkransen, oliebollen, appelflappen, slaatjes en niet te vergeten: champagne, wijn, jenever en whisky hun jaarlijks weerkerende aanslag op mijn gestel pleegden. In huis liep ik misschien wat extra meters, vanwege de wijde boog die ik dagelijks maakte om de weegschaal, maar ja, veel helpt dat natuurlijk niet.

Gelukkig zette half januari de dooi in. De straten en vooral de fiets- en voetpaden waren nog niet allemaal schoon, voorzichtigheid bleef geboden, maar het moest maar weer eens gebeuren. We kozen iets in het westen van het land uit, waar de omstandigheden het gunstigst leken, vooral in de buurt van de kust, waar de Warme Golfstroom (in weerwil van de opwarming van de aarde) nog steeds zijn zegenrijke werk doet, wellicht geholpen door wat extra zout in de lucht als je heel dicht bij de zee of brak water bent.

Het boekje* wees ons bij station Vlaardingen-West landinwaarts. Waarschijnlijk omdat daar een groenstrook is waar het Milieucentrum, die het boekje heeft laten maken, trots op is. Wij kozen er echter voor om in tegenovergestelde richting te gaan. Via een industrieterrein bereikten we een fietspad langs de Nieuwe Waterweg. Daar hadden we het gewenste uitzicht op de staketsels die in Pernis de lucht insteken en op de walmende torens van de vuilverbranding. Heerlijk: warmte!

Jammer genoeg was er van scheepvaart op de waterweg nauwelijks sprake. Welgeteld één loodsbootje zagen we richting Hoek van Holland tuffen. Aan de economische crisis kan dat toch niet liggen. Weliswaar spreekt men over de ineenstorting van de wereldhandel maar dat moet toch gezien worden als retorische overdrijving. Op de radio hoorde ik laatst dat er in 2009 in Europoort 8% minder overslag was geweest dan in 2008. Dat is een lelijke achteruitgang maar bij het woord ineenstorting stel ik mij toch iets anders voor. Het zal toeval geweest zijn, of een bijeffect van het slechte weer, dat wij het zonder scheepverkeer moesten stellen.

Aan de andere kant van het pad kregen we na enige tijd gezelschap van het Oeverbos, dat volgens het boekje aangelegd is op giftige grond. Het doet mij wel deugd als er op narigheid iets moois groeit, maar het Milieucentrum is het daar misschien niet mee eens. Bij Paviljoen Oeverbos dronken we koffie. In een hoekje bij het raam deden vijf dames hetzelfde. Ze aten er een taartje bij. Gezellig. Mijn metgezel sloeg het aanbod van een taartje af en stelde meteen de vraag aan de orde waarom mannen tegenwoordig ook taartjes eten, dat deden ze vroeger niet. Zij is, dat merkt u wel, niet in haar eerste generalisatie gestikt. Schuchter stelde ik de vraag aan de orde of dat wel zo is, maar volgens haar is er geen twijfel mogelijk. Mannen zijn tegenwoordig niet voor niks zo dik, dat kan niet alleen van patat en bitterballen komen. Oei, die zat! Schuldbewust zag ik af van de mogelijkheid zelf een taartje te bestellen.

In Maassluis stonden we voor de keuze: doorlopen naar Hoek van Holland, dat was dan nog wel 15 kilometer, of een rondwandeling maken via Maasland. We kozen voor het laatste. (Er waren trouwens nog wel meer mogelijkheden: met de pont oversteken naar Rozenburg en via Maasland naar Schipluiden lopen waren de meest voor de hand liggende.) Maasland is heel erg oud en oogt nog gereformeerder dan Maassluis. Vandaar dat de film ‘Een vlucht regenwulpen’, naar het boek van Maarten ’t Hart, daar is opgenomen en niet in Maassluis, waar de schrijver geboren en getogen is en dat heel nadrukkelijk in het boek aanwezig is. Op de Noordvliet werd nog geschaatst en het Trekkadepad ernaast was nog niet helemaal sneeuwvrij. Het zag er schilderachtig en zeer Oudhollands uit. We liepen met een grote boog om Sportcentrum de Commandeur heen en daar, op het Molenslootpad, lag nog veel sneeuw en drab. Het wandelen ging weer ernstig op schuifelen lijken.

Nu maar hopen dat we onze portie sneeuw en gladheid voor deze winter gehad hebben. Dan kan ik wandelen en fietsen zoveel als ik wil. Na verloop van tijd kan ik het mij dan misschien weer permitteren stiekem af en toe een taartje te nuttigen.

* Jeneverpad, Wandelen van Rotterdam naar Maassluis

 

****************************

http://www.flickr.com/photos/33899366@N08/sets/72157618427545726/