archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 7
14 januari 2010
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
40 Jaar trouwe dienst Katharina Kouwenhoven

0706BS 65
Kort geleden, om precies te zijn op woensdag 9 december jl., kreeg ik een diploma uitgereikt met de volgende mededeling: 'Het College van Bestuur verklaart dat Katharina Kouwenhoven 40 jaar met inzet, kennis en loyaliteit jegens collega's en universiteit haar werk heeft uitgevoerd. Als blijk van waardering voor deze inspanning en toewijding wordt dit getuigschrift toegekend'.
Veertig jaar trouwe dienst, mijn vader zou trots op me geweest zijn.
Bij dezelfde gelegenheid kreeg een collega van mij dit getuigschrift ook uitgereikt, met exact dezelfde tekst. Het is evident dat de ondertekenaar van deze bul niet weet wie wij zijn.

Binnenkort word ik gepensioneerd vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd.
Dat mag met slechts enige overdrijving uniek worden genoemd. Persoonlijk ken ik namelijk niemand die exact op zijn 65ste uittrad of zal uittreden. (Uittreden op je 65ste heet trouwens 'ontslag', want doorwerken is eigenlijk niet toegestaan; feitelijk word je er gewoon uitgeknikkerd.) Velen hebben al eerder de pijp aan Maarten gegeven, anderen werken juist door.
Voor mij betekent het dat ik iets heb afgerond zoals ik het me had voorgenomen. Je werkt tot je 65ste, want dat was afgesproken. Als er geen dwingende gezondheidsredenen zijn houd je je aan die afspraak. Doorwerken bij dezelfde baas tast niet alleen dat mooie ronde aantal dienstjaren aan, maar zou me ook dwingen tot iets waar ik me niet op ingesteld heb. Dat zelfde gold ook voor stoppen op een eerder tijdstip.

Ik heb een gevoel van tevredenheid over de 'trouw' aan mijn werkgever, in weerwil van de streken die hij mij probeerde te leveren en de totaal veranderde bedrijfscultuur. De voldoening gaat overigens gepaard gaat met opluchting over het feit dat ik nu iets totaal anders kan gaan doen, bijvoorbeeld postbode worden. Allerlei op handen zijnde veranderingen, zoals de zoveelste verhuizing waarbij serieus wordt overwogen ons te laten werken in een 'kantoortuin', nieuwe bezuinigingsmaatregelen, weer een herziening van het onderwijsprogramma en vergelijkbare narigheid, maak ik niet meer mee, de Goden zij gedankt.

Het is niet zo dat ik allerlei interesses en activiteiten heb opgespaard tot na mijn pensionering. Ik werkte graag en met plezier, maar ik deed ook graag andere dingen. Alles inzetten op werken en nog eens werken en daarna die wereldreis maken of Arabisch gaan studeren heb ik te vaak fataal zien aflopen. De hobbyloze workaholics vielen in een groot en diep zwart gat en door deze depressie kwam van alle goede voornemens niets terecht of ze overleefden hun uittreden slechts een paar jaar. Op die manier werken is voor de dommen. Niet meer werken betekent wel dat je aan andere dingen meer tijd kunt besteden. De ervaring leert dat gepensioneerden een druk leven leiden en dat het moeilijk is een afspraak met ze te maken. Dat is een goed teken.

Dat idee om postbode te worden is serieus bedoeld. Als invaller wel te verstaan, want eigenlijk wil ik geen vaste verplichtingen meer. Dat is wat mij het meest aanspreekt in de toestand van vrijgestelde: je kan op elk gewenst moment gaan en staan waar je wil. Met post bezorgen vang je echter verschillende vliegen in één klap; je bent in weer en wind buiten en een paar uur in beweging en je hebt aanspraak. Dat je er ook nog een armzalige beloning voor krijgt speelt een ondergeschikte rol.
Natuurlijk kun je ook vrijwilligerswerk doen. Dat brengt wel weer verplichtingen met zich mee en daar zie ik voorlopig liever van af. Regelmaat wil ik helemaal niet. Laat naar bed en vroeg of laat op, helemaal niet naar bed of helemaal niet op en een gehele dag met een boek in bed doorbrengen als de dag er niet uitnodigend uitziet. Misschien wel elke dag wandelen en Amsterdamse cafés bezoeken waar ik nog nooit geweest ben. Sporen naar steden in Nederland waar ik ook nog nooit geweest ben en tijdens een stadswandeling hun musea met al dan niet teleurstellende collecties bezoeken. Elk jaar een paar weken naar Parijs en naar school in Spanje. De kleinkinderen verwennen en opvangen als de daartoe ingestelde instanties het weer eens laten afweten. En, niet te vergeten, het huis opknappen.

Van al deze plannen en goede voornemens zal niets terecht komen. Het zal allemaal vast heel anders lopen. Ik acht het niet uitgesloten dat ik niets anders zal doen dan lezen, liggend op de bank, min of meer systematisch de wereldliteratuur doorploegend. Of ik ga kijken naar alle films van Nicolas Ray, Ettore Scola en Francesco Rosi en alle films met Lino Ventura en Jean Gabin. Alleen al het idee dat dat allemaal kan!
Er zijn elk jaar de nodige sportmanifestaties die om aandacht vragen en de noodzakelijke eigen lichaamsbeweging moet ook niet verwaarloosd worden. Een paar verplichtingen heb je nu eenmaal altijd. Maar je kúnt ervan afzien en in ieder geval geheel naar eigen inzicht je tijd indelen.

Ik heb nog even het idee gekoesterd een boek te schrijven over een psychologisch onderwerp dat me na aan het hart ligt, zoals creativiteit. Als ik echter een boek zal schrijven zal het daar niet over gaan. Een familiegeschiedenis voor mijn dochter ligt meer voor de hand. En een kinderboek voor en over mijn kleinzoons, zoals ik ooit een kinderboek schreef voor en over mijn dochter. Daarvoor moet mijn jongste kleinzoon eerst wat meer karakter krijgen. Van een baby van vier maanden valt nog niet uit te maken met wat voor 'persoontje' je te maken hebt.
Dan heb ik natuurlijk nog wat hobby’s die de aandacht vragen: fotograferen, foto- en andere collages maken, kleren naaien, wandelen, koken, stukjes schrijven voor De Leunstoel en nog zo wat van die dingen.

Het zal duidelijk zijn, ook ik krijg het druk na mijn pensionering. Mogelijk zelfs heel druk, met niets doen.
 
**********************************


© 2010 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
40 Jaar trouwe dienst Katharina Kouwenhoven
0706BS 65
Kort geleden, om precies te zijn op woensdag 9 december jl., kreeg ik een diploma uitgereikt met de volgende mededeling: 'Het College van Bestuur verklaart dat Katharina Kouwenhoven 40 jaar met inzet, kennis en loyaliteit jegens collega's en universiteit haar werk heeft uitgevoerd. Als blijk van waardering voor deze inspanning en toewijding wordt dit getuigschrift toegekend'.
Veertig jaar trouwe dienst, mijn vader zou trots op me geweest zijn.
Bij dezelfde gelegenheid kreeg een collega van mij dit getuigschrift ook uitgereikt, met exact dezelfde tekst. Het is evident dat de ondertekenaar van deze bul niet weet wie wij zijn.

Binnenkort word ik gepensioneerd vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd.
Dat mag met slechts enige overdrijving uniek worden genoemd. Persoonlijk ken ik namelijk niemand die exact op zijn 65ste uittrad of zal uittreden. (Uittreden op je 65ste heet trouwens 'ontslag', want doorwerken is eigenlijk niet toegestaan; feitelijk word je er gewoon uitgeknikkerd.) Velen hebben al eerder de pijp aan Maarten gegeven, anderen werken juist door.
Voor mij betekent het dat ik iets heb afgerond zoals ik het me had voorgenomen. Je werkt tot je 65ste, want dat was afgesproken. Als er geen dwingende gezondheidsredenen zijn houd je je aan die afspraak. Doorwerken bij dezelfde baas tast niet alleen dat mooie ronde aantal dienstjaren aan, maar zou me ook dwingen tot iets waar ik me niet op ingesteld heb. Dat zelfde gold ook voor stoppen op een eerder tijdstip.

Ik heb een gevoel van tevredenheid over de 'trouw' aan mijn werkgever, in weerwil van de streken die hij mij probeerde te leveren en de totaal veranderde bedrijfscultuur. De voldoening gaat overigens gepaard gaat met opluchting over het feit dat ik nu iets totaal anders kan gaan doen, bijvoorbeeld postbode worden. Allerlei op handen zijnde veranderingen, zoals de zoveelste verhuizing waarbij serieus wordt overwogen ons te laten werken in een 'kantoortuin', nieuwe bezuinigingsmaatregelen, weer een herziening van het onderwijsprogramma en vergelijkbare narigheid, maak ik niet meer mee, de Goden zij gedankt.

Het is niet zo dat ik allerlei interesses en activiteiten heb opgespaard tot na mijn pensionering. Ik werkte graag en met plezier, maar ik deed ook graag andere dingen. Alles inzetten op werken en nog eens werken en daarna die wereldreis maken of Arabisch gaan studeren heb ik te vaak fataal zien aflopen. De hobbyloze workaholics vielen in een groot en diep zwart gat en door deze depressie kwam van alle goede voornemens niets terecht of ze overleefden hun uittreden slechts een paar jaar. Op die manier werken is voor de dommen. Niet meer werken betekent wel dat je aan andere dingen meer tijd kunt besteden. De ervaring leert dat gepensioneerden een druk leven leiden en dat het moeilijk is een afspraak met ze te maken. Dat is een goed teken.

Dat idee om postbode te worden is serieus bedoeld. Als invaller wel te verstaan, want eigenlijk wil ik geen vaste verplichtingen meer. Dat is wat mij het meest aanspreekt in de toestand van vrijgestelde: je kan op elk gewenst moment gaan en staan waar je wil. Met post bezorgen vang je echter verschillende vliegen in één klap; je bent in weer en wind buiten en een paar uur in beweging en je hebt aanspraak. Dat je er ook nog een armzalige beloning voor krijgt speelt een ondergeschikte rol.
Natuurlijk kun je ook vrijwilligerswerk doen. Dat brengt wel weer verplichtingen met zich mee en daar zie ik voorlopig liever van af. Regelmaat wil ik helemaal niet. Laat naar bed en vroeg of laat op, helemaal niet naar bed of helemaal niet op en een gehele dag met een boek in bed doorbrengen als de dag er niet uitnodigend uitziet. Misschien wel elke dag wandelen en Amsterdamse cafés bezoeken waar ik nog nooit geweest ben. Sporen naar steden in Nederland waar ik ook nog nooit geweest ben en tijdens een stadswandeling hun musea met al dan niet teleurstellende collecties bezoeken. Elk jaar een paar weken naar Parijs en naar school in Spanje. De kleinkinderen verwennen en opvangen als de daartoe ingestelde instanties het weer eens laten afweten. En, niet te vergeten, het huis opknappen.

Van al deze plannen en goede voornemens zal niets terecht komen. Het zal allemaal vast heel anders lopen. Ik acht het niet uitgesloten dat ik niets anders zal doen dan lezen, liggend op de bank, min of meer systematisch de wereldliteratuur doorploegend. Of ik ga kijken naar alle films van Nicolas Ray, Ettore Scola en Francesco Rosi en alle films met Lino Ventura en Jean Gabin. Alleen al het idee dat dat allemaal kan!
Er zijn elk jaar de nodige sportmanifestaties die om aandacht vragen en de noodzakelijke eigen lichaamsbeweging moet ook niet verwaarloosd worden. Een paar verplichtingen heb je nu eenmaal altijd. Maar je kúnt ervan afzien en in ieder geval geheel naar eigen inzicht je tijd indelen.

Ik heb nog even het idee gekoesterd een boek te schrijven over een psychologisch onderwerp dat me na aan het hart ligt, zoals creativiteit. Als ik echter een boek zal schrijven zal het daar niet over gaan. Een familiegeschiedenis voor mijn dochter ligt meer voor de hand. En een kinderboek voor en over mijn kleinzoons, zoals ik ooit een kinderboek schreef voor en over mijn dochter. Daarvoor moet mijn jongste kleinzoon eerst wat meer karakter krijgen. Van een baby van vier maanden valt nog niet uit te maken met wat voor 'persoontje' je te maken hebt.
Dan heb ik natuurlijk nog wat hobby’s die de aandacht vragen: fotograferen, foto- en andere collages maken, kleren naaien, wandelen, koken, stukjes schrijven voor De Leunstoel en nog zo wat van die dingen.

Het zal duidelijk zijn, ook ik krijg het druk na mijn pensionering. Mogelijk zelfs heel druk, met niets doen.
 
**********************************
© 2010 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2