Jung-ho (Yoon-suk Kim) heeft een tijdje terug zijn politiepenning aan de wilgen gehangen, en oefent nu het beroep van pooier uit. Dat is geen vetpot. De schuldeisers worden ongeduldig en het helpt niet dat een paar van zijn meisjes al een tijdje niets van zich hebben laten horen. In arren moede stuurt hij de grieperige Mi-jin (Young-hee Seo) naar een man die telefonisch een gezelschapsdame besteld heeft.

Het telefoonnummer komt hem bekend voor. En inderdaad, het staat op twee plaatsen in zijn agenda, naast de namen van zijn twee verdwenen werknemers. Het laat zich raden wat er gebeurd is. Iemand neemt Jung-ho’s hoertjes gevangen en verkoopt ze als seksslavinnen. Hij belt Mi-jin en geeft instructies die moeten voorkomen dat haar hetzelfde lot wacht.

De kijker ziet algauw dat Jung-ho de verkeerde conclusie trekt. De cliënt Young-min Jee (Jung-woo Ha) heeft geen enkele zakelijke bijbedoeling. Het enige wat hij wil, is met hamer en beitel zijn bezoek de hersens inslaan, zoals hij al eerder met twaalf andere vrouwen gedaan heeft. Het duurt niet lang voor Mi-jin deze duistere kant van haar gastheer ontdekt.

In een bizarre plotwending botst de pooier met zijn auto tegen die van de psychopaat. Geen van beiden weet wie hij voor zich heeft. Dat neemt niet weg dat hun woordenwisseling uitmondt in een serieuze knokpartij. (Het zal de laatste keer niet zijn dat Jung-ho’s driftige natuur de overhand krijgt.) De politie neemt de kemphanen mee naar het bureau, waar Young-min Jee nogal ondoordacht zijn moorden opbiecht. Jung-ho hoort de – valse, denkt hij – bekentenis aan met stijgende ergernis. Wat een flauwe kul! Nu moet hij zelf op zoek naar het sekscircuit waarin Mi-jin volgens hem is verdwenen.

Geef toe: het scenario van de Zuidkoreaanse film The Chaser – zoals de internationale titel luidt – is er geen van dertien-in-een-dozijn, en we zijn pas op eenderde van de film. De politie raakt verstrikt in een wirwar van politieke belangen en tegenstrijdige verklaringen van de verdachte. Hoofdpersoon Jung-ho doet er een eeuwigheid over voor hij zijn foutieve interpretatie inziet en begrijpt dat in het gunstigste geval Mi-jin op een onbekende locatie dreigt te bezwijken aan uithongering en/of verwondingen.

Wie al kennismaakte met de wraaktrilogie van Chang-wook Park (met Oldboy als subliem hoogtepunt) of de verzinsels van Joon-ho Bong ( de monsterfilm The host en de politiethriller Memories of murder, eveneens over een seriemoordenaar) zal zich vooral verbazen over het springerige scenario van regisseur Hong-jin Na, die kennelijk nog minder hecht aan een traditionele, ‘logische’ vertelstructuur dan zijn landgenoten.

De regisseur doet aanvankelijk niets om sympathie op te wekken voor hoofdpersoon Jung-ho. Die scheldt zijn hulpje uit en iedereen die hem in de weg loopt kan een knal voor zijn kop krijgen. Zijn betrokkenheid bij de verdwijning van Mi-jin is gedurende een groot deel van de film slechts ingegeven door zakelijke motieven. Wanneer hij eenmaal beseft dat haar zevenjarige dochtertje er nu alleen voorstaat – in ieder geval tijdelijk, maar misschien wel definitief – , verandert dit nauwelijks iets aan zijn optreden.

Het verhaal speelt zich voor het overgrote deel af in nachtelijke uren, en het regent bijna onophoudelijk. Dat helpt flink mee aan de desperate sfeer van The Chaser, ondanks een aantal droogkomische gebeurtenissen en dialogen. Al kijkend herinnerde ik me dat in 2004 in Cannes juryvoorzitter Quentin Tarantino Oldboy de Gouden Palm had bezorgd. Ik weet niet wat hij vindt van The Chaser. Maar ik heb, zeker na zijn laatste film Inglourious Basterds, wel mijn vermoedens. Ook The Chaser is gemaakt met de ogenschijnlijk vanzelfsprekende losheid die Tarantino zo bewondert, maar zelf ontbeert.

De film is hier uitgekomen in slechts enkele kopieën. Over enkele maanden zal ook de DVD verkrijgbaar zijn. Zoals van veel Aziatische meesterwerken is de Hollywoodversie al in aantocht. Met Leonardo DiCaprio in de hoofdrol. Voorlopig wil ik daar liever niet aan denken.