Het Vredenburg ligt in het centrum van Utrecht. Je zou zelfs kunnen zeggen: het ís het centrum van Utrecht. Héél vroeger was er een kasteel. Dat is in de zestiende eeuw veroverd en verwoest door Utrechtse vrouwen onder leiding van Leemputs vrouw. Zo kwam de Spaanse bezetter te pas. Er staat een leuk beeldje van Katrijn Leemput bij één van de bruggen over de Oude Gracht.

Vredenburg was ook een muziekcentrum en het lag – zoals dat hoort - aan het Vredenburg. Maar het wordt verbouwd en er is nu een tijdelijk Vredenburg, net over het kanaal in Leidsche Rijn. Moet kunnen. Middenin de binnenstad van Utrecht heb je tenslotte ook eetcafé Boslust en tot voor kort café Zeezicht.

Het tijdelijke Vredenburg is als concertzaal niet te vergelijken met het oude van Hertzberger. Het oude was een ronde zaal met hoge tribunes, een befaamde akoestiek en een intieme sfeer. Er was ook nog een kleine zaal bij en een foyer. In principe gaf dat ruimte voor drie podia. Vredenburg Leidsche Rijn is een rode schoenendoos. De zaal is een kleine uitvoering van de Heineken Music Hall. Tijdens Blue Highways 2009 werd ook de foyer gebruikt voor optredens.

Met het openbaar vervoer is de rode doos nog best redelijk bereikbaar. Van vrienden die met de auto waren raakte de Tom-Tom hopeloos in de war. Het wordt tijd dat Vredenburg weer naar het Vredenburg terug gaat.

De programmering is niet al te erg veranderd. In ieder geval is er nog steeds het Blue Highways festival. Het zelfbenoemde Ultimate Americana Music Fest. Het is een eendaags festival, dat dit jaar voor de tiende keer is gehouden. In het verleden hebben Kate en Anna McGarrigle er opgetreden en Chip Taylor, de Be Good Tanyas en Po’Girl. Dit jaar waren er geen bekende namen (ik weet trouwens niet zeker of de lezer de namen die ik zojuist noemde als bekend ervaart). Als er wat bij verteld werd kreeg je toch een soort aha-gevoel. Zo zijn de Weber Brothers de nieuwe begeleidingsband van Ronnie Hawkins. En zo is The Band ook begonnen, dus dat zou wat kunnen beloven. Bruce Robison is de schrijver van een nummer één hit van de Dixie Chicks: Travellin’ Soldier.

Die Weber Brothers traden twee keer op. Eén keer in de foyer. De broers zongen zo’n beetje om de beurt. Eén speelde gitaar en één staande bas. Staande bassen zag je veel die dag. De drummer en de keyboardspeler waren geen familie. Die laatste was een verrassing voor het oog: kort, dik, energiek en lichtvoetig. Een aansteller eigenlijk. Maar de muziek was lekker, stevig en – ja – energiek. De tweede keer begeleidden ze Romi Mayes in de grote zaal en dat was gelijk het hoogtepunt van de dag. Goeie liedjes, mooie stem en een lekkere band. Voor zoiets ga je naar zo’n festival.

En er viel nog best meer te genieten. Twilight Hotel bleek een charmant Canadees duo, waarvan de vrouwelijke helft prachtig lap-steel en trekharmonika speelde. Rockin’ Billy and his Wild Coyotes hadden een staande bas, zij ook, en speelden aanstekelijke rockabilly. En de moderne Blues van King Clarentz vond ik verrassend.

Bruce Robison had voor mijn gehoor een wat vlakke stem, zoals ook de stem van zijn zus Robin Ludwick niet veel nuance kende. Sámen klonken ze toch wel leuk. En Bruce’s verhaal over Travelin’ soldier is wel om te vertellen. Bruce heeft het nogal sentimentele, maar mooie lied geschreven en opgenomen. De Dixie Chicks namen het later ook op en het werd nummer één op de Country Chart. Dat was één week voor de opschudding rond Nathalie Maines’ uitspraak over president Bush in Londen (zie: Jaargang 6, nummer 12 en jaargang 4, nummer 11). Volgens Bruce is nog nooit eerder een nummer één hit op de Country hitparade zo snel gezakt als deze.

Blue Highways. Een leuk festival. Een relaxte sfeer, lekkere muziek. Zo niet in de ene zaal, dan wel in de andere. Ik ga volgend jaar weer.