De bus naar Kijkduin was afgeladen vol, met padvinders. Jongens en meisjes door elkaar, heel anders dan in mijn tijd. Ze zorgden samen voor een ‘muur van geluid’, een verschijnsel dat anders dan wel gedacht wordt niet in Amerikaanse opnamestudio’s is uitgevonden. De muur was opgebouwd uit bouwstenen die werden aangeleverd door kleine groepen, in gesprekken die over niets leken te gaan: ‘Was jij daar ook, dan heb jij dat zeker wel gezien?’ Begrijp me goed, ik kijk er niet op neer. Sterker: ik betrap mijzelf er regelmatig op dat ik geanimeerd mijn steentje bijdraag aan zulke gesprekken, maar als toehoorder valt je ineens op hoe inhoudsloos ze zijn. Af en toe werden enkele saillante punten uitgewisseld tussen de groepjes, noodzakelijkerwijs op dubbele geluidssterkte.

Was het wel zo’n goed idee geweest om, for old times sake, aan de Duinenmars te gaan meedoen? Hele volksstammen bewogen zich in dezelfde richting, iets dat ik juist altijd probeer te mijden. Maar ja, ik had nu eenmaal afgesproken met drie vrienden; ik kon niet meer terug. Vanuit Café de Haagse Beek keken we verbijsterd naar de verkeerschaos die op de Machiel Vrijenhoeklaan was ontstaan. Wanhopig werd gezocht naar vrije parkeerplaatsen die allemaal allang vergeven waren.

De aanmeldingen werden afgehandeld in een enorme tent, waar allerlei mensen elkaar op de schouder stonden te slaan. Zou de rij kleiner worden als we nog even wachten? Nee, waarschijnlijk niet. Kom op.

We kozen ervoor om 15 kilometer te lopen (5, 10, 25 en 40 is ook mogelijk) en kregen een kaart die op strategische punten van een perforatie zou worden voorzien. Drie leden van ons groepje van vier zagen af van de mogelijkheid in te tekenen voor de traditionele medaille. Dat scheelt weer een paar centen (niet veel), maar vooral: wat moet je met zo’n ding? Die overwegingen tellen echter niet voor een van de vrienden, die er al jaren zorgvuldig voor zorgt dat hij evenveel herinneringskruisjes heeft als er duinenmarsen geweest zijn. De enkele keer dat hij een jaar moest overslaan haalde hij dat in door het volgende jaar tweemaal te lopen! Wat mogelijk wordt gemaakt door het feit dat je zowel op zaterdag als op zondag kunt lopen.

De wandeling is aan me voorbij gegaan als een operatie waarvoor je slechts ten dele wordt verdoofd. We liepen door gebied dat ik van haver tot gort ken: Ockenburg, Meer en Bos, Westduinpark, Bosjes van Poot. Meestal was er een groep bezig om me in te halen, met veel herrie en geschreeuw. Pogingen om zo’n groep te laten passeren en dan rustig verder te lopen, strandden op de dynamiek van het groepsgebeuren. ‘Hé, we lopen te hard, zo raken we te ver uit elkaar. Laten we even rustig aan doen.’ Het tempo zakte en ik liet de meute weer achter me, maar even later waren ze er alweer. Langzaam, schoksgewijs werd ik opgeslokt door iets dat op een langgerekt roofdier leek, om ten slotte als een half verteerde prooi te worden afgescheiden. Het contact met mijn vrienden raakte ik zo regelmatig kwijt. Zij probeerden, gehoorzamend aan de wetten van de jungle, die roofdieren namelijk juist voor te blijven.

Ongeveer halverwege was een ‘knippost’ bij het clubhuis BePals van Scouting. Padvinders verkochten er soep en broodjes bal. De bal werd geroutineerd opengehakt om het mogelijk te maken er lekker veel mosterd op te doen. Er werd veel gelachen.

Als er iets is dat me aan mijn jeugd herinnert is het dat wel: mannen die grappen maken die je niet begrijpt. Dat het grappen zijn is op te maken uit de gelaatsuitdrukking van de maker en de geluiden die de omstanders produceren. Als dat soort uiterlijke kenmerken ontbreken word je in de maling genomen; althans soms wel en dan weer niet, dat is een apart hoofdstuk.

 

*********************************