De eerste tekening van Pascalle Karthaus verscheen in Nr 10 Jrg 4. Ze was op De Leunstoel geattendeerd door Elske Veerman en Floris Wiegerinck, die beiden al tekeningen voor ons maakten en die ze kende uit Delft.

‘Ja, ik vond tekenen altijd wel leuk. Mijn moeder was ook altijd bezig met tekenen en schilderen. Er hing bij ons thuis eigenlijk altijd wel zo’n vage geur van verf. Toen ik nog op de lagere school zat deed ik het best wel veel; meest paarden trouwens (dit laatste zegt ze met een scheef lachje). Na het VWO had ik eigenlijk twee ideeën: diergeneeskunde gaan studeren of zoiets als industriële vormgeving. Mijn broer deed dat toen al. Voor de zekerheid had ik mij voor beide studies aangemeld, maar nadat ik voor diergeneeskunde was uitgeloot ben ik toch gaan aarzelen.’

‘Toen ben ik eerst maar eens wat gaan reizen. Ik ben een tijd op een boerderij in Ierland geweest, waar ik –natuurlijk- veel met paarden heb gewerkt. Dat was heel leuk. Ik heb nog steeds contact met die mensen. Binnenkort ga ik er weer heen, voor een paar dagen. Vervolgens ben ik ook nog naar Australië geweest. En daarna heb ik toch maar voor Delft gekozen!’

‘Ik teken eerst op papier en het inkleuren doe ik vervolgens op een Wacom-tablet. Dat is een scherm waarop je met een soort stift kunt werken. Aanvankelijk deed ik het inkleuren op een gewone computer met een muis, maar dat werkt nogal onhandig. Nee, direct op het scherm tekenen doe ik meestal niet. Ik heb het wel eens geprobeerd natuurlijk, maar mijn stijl leent zich er, denk ik, niet zo goed voor. Je krijgt dan strak gelijnde plaatjes, meer karikaturen eigenlijk, zoals die van Floris. Die werkt ook veel sneller.’

‘Een zelfportret, ik weet niet of ik dat kan, maar ik wil het wel proberen. Toevallig doe ik op het ogenblik een cursus zeefdrukken en het lijkt me wel leuk om die techniek daarvoor eens uit te proberen.’

Pascalle blinkt uit in tekeningen bij artikelen over abstracte onderwerpen. De meeste tekenaars weten bijvoorbeeld niet zo gauw raad met een tirade over een beleidsnota, maar zij lijkt haar hand er niet voor om te draaien. En dan is het resultaat vaak iets waar de dubbelzinnigheid van afdruipt. Het gebruik van donkere tinten zorgt voor een sombere, dreigende ondertoon, waardoor ze ook goed passen bij de Kafka-achtige sfeer die Gerbrand Muller in zijn verhalen vaak oproept. Tekeningen om eens even over na te denken, zijn het vaak.

Ze is inmiddels 24 en het wordt tijd om aan afstuderen te gaan denken. Waarschijnlijk gaat dat in de eerste helft van dit jaar gebeuren.

‘Ik heb me gespecialiseerd in wat wij noemen ‘de beleving van het ontwerp’, hoe mensen met een gebruiksvoorwerp omgaan en wat ze ervan vinden. Ja, ergonomie is daar een onderdeel van, maar het is niet het enige. Zo heb ik bijvoorbeeld onderzoek gedaan naar het gebruik van de toiletten op de Efteling. Dan worden er allerlei dingen gemeten en je enquêteert de kinderen ook. Alles om te komen tot een voorstel hoe de boel beter en prettiger kan worden ingericht, natuurlijk. Zo vond ik het wel boeiend te ontdekken dat kleine meisjes niet alleen naar de WC durven gaan en de deur niet op slot durven doen. Dus planten ze vervolgens hun moeder voor de deur en blijven steeds doorkletsen om zeker te weten dat ze er nog staat. Nu ben ik dus bezig met een ontwerp dat geruststellend is en tegelijkertijd ook weer zo leuk dat ze hun angsten vergeten.’

‘Waar ik ga werken, dat weet ik nog niet. Ik concentreer me nu eerst maar op dat afstuderen, dat vind ik al een hele onderneming. Vaak zie je bij ons dat mensen vanuit hun praktijkopdracht ergens in terecht komen. Een eigen bedrijfje, ach dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. Dat is in Delft wel populair. Mijn vriend heeft een bedrijfje dat films en video’s maakt, en dat gaat heel aardig. Hij deelt trouwens een kantoorruimte met Floris, die tekent vooral.

Een selectie van Pascalle’s tekeningen is te vinden op: