Net toen iedereen zich begon te verheugen op een ouderwetse koude winter met ijspret begon het te dooien. Het was tijd voor de kaplaarzen in de tuin. De vorst was uit de grond verdwenen – daar leek het tenminste op – en de bovenlaag was zacht en drassig geworden. Het leek enigszins alsof je op een spons liep.

Voordat ik mijn laarzen aantrok klopte ik ze eerst maar eens uit. Ooit trof ik een veldmuis in een gelukzalige slaap in de suikerpot aan. Het werd zo de verkeerde versie van het theepartijtje uit Alice in wonderland. Ik hoefde muis niet te vertellen dat hij eigenlijk in de theepot thuishoorde, want nog voordat hij ontwaakte was hij al met een sprong verdwenen.

Bij een keuzemogelijkheid zou ik ook de suikerpot prefereren, maar de neus van een laars is voor een beestje ook een ideaal plekje. En probeer dan maar eens te ontsnappen als een voet erin schuift. Het probleem deed zich gelukkig niet voor.

Er was wel een ander probleem. De vorst bleek enkele centimeters onder het oppervlak nog steeds aanwezig. Zo was het meer alsof ik steenkool aan het delven was dan bezig in de tuin. Het uitspitten van ongewenst gewas en planten die zijn gaan dwalen, zal zo toch nog moeten wachten. De haast die ik heb om het overige deel van mijn gazon aan te leggen leidt zo voorlopig ook tot niets. Ik moet accepteren dat de tuin deels de aanblik van een toendra houdt.

Het was meer de tijd om de fantasie te laten gaan. Een border kan niet vol genoeg staan. Moet ik misschien dan toch in de struikenborder de mini-Japanse esdoorn Hupp's dwarf een collegaatje geven? De aantrekkelijkheid van de esdoorn zit hem voor mij meer in de ondoorgrondelijke namen dan in de plant zelf. Op de site van Whitman Farms, in het verre Oregon, staan er vele te kijk en dichterbij huis in Boskoop bij de kwekerijen Esveld en Zwijnenburg weten ze er ook alles van. Waar zouden Acer palmatum 'Beni komachi', 'Koto no ito','Suminigashi' en de Acer palmatum 'Okushimo' naar verwijzen?

Op het internet stond onlangs een vraag van een liefhebber van Japanse tuinen. Hij wou zo maar weten welke tuin in een lijst van meer dan vijftig de fraaiste was. Uit nieuwsgierigheid liep ik een paar van zijn vermeldingen langs, maar dan blijkt dat Japanners graag in hun eigen taal – en in hun eigen schrift – willen uitleggen wat je in hun tuinen kunt zien. Dat schiet niet op. Ik denk er aan de esdoorns te laten voor wat ze zijn, het grind waar Japanners zo graag in knerpen te bewaren voor mijn paadje en verder op zoek te gaan naar nog wat rotsheide (pieris) en laagblijvende rododendrons.

Op de site van Whitman stond een plaatje van de cercis orientalis, een variant van de judasboom. Moet je in de tuin iets hebben dat de suggestie van verhangen in zich draagt? De orientalis schittert door magentakleurige bloemen, die goed zouden passen bij de geranium Ann Folkard die eveneens dieppaarse bloemen heeft en rankend zijn weg zoekt tussen andere planten. Hoewel de judasboom betrekkelijk laag zou blijven heb ik mijn aarzelingen over nog meer bomen in mijn tuin. Laat ik eerst maar eens afwachten hoe sterk de auracaria (apenboom) zich gaat ontwikkelen. En het blijft ook te bezien wat de goudenregen dit voorjaar gaat doen. Afgelopen jaar stond hij er zo miezerig bij, met nauwelijks bladvorming, dat ik voor zijn leven vreesde. Hij zit nu vol in de knop, dus wie weet.

Zompend maakte ik mijn rondje door de tuin. Door de omslag van het weer leek het alsof het voorjaar in de lucht zat. Het wordt ook weer langer licht. In plaats van over vorst kunnen we ons over nattigheid gaan druk maken.

 

*********************************