archiefvorig nr.lopend nr. |
||||
Nummer 6 Jaargang 6 15 januari 2009 |
|
|||||||||||||||||||||||||||||
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? | ||||
Louter mafkezen | Katharina Kouwenhoven | |||
De serie 'Six feet under' ligt nu zelf onder de groene zoden. Maandag 1 december j.l. werd de laatste aflevering uitgezonden op Nederland 3, na vijf episodes van elk tien afleveringen. Heel erg spijt het me niet want de ontwikkelingen begonnen wel een erg bizarre wending te nemen. Een bijzondere serie was het echter zeker.
'Six feet under' is het geesteskind van Alan Ball, die ook verantwoordelijk was voor de veel geprezen film 'American Beauty'. Hoewel deze film ook een wat krieuwelige atmosfeer heeft, kon hij mij de eerste keer dat ik hem zag niet erg bekoren. Zwaar overschat. De tweede keer was ik nog niet enthousiast, maar de derde keer sloeg hij opeens aan en zat ik gefascineerd te kijken.
Bij 'Six feet under' fungeerde Alan Ball als producer, als schrijver en als regisseur. Dat wil niet zeggen dat hij het helemaal in zijn eentje deed; er waren wel zes producers, elf regisseurs en acht schrijvers bij het hele project betrokken. Wel was hij geheel verantwoordelijk voor de allereerste en de allerlaatste aflevering.
De serie ging over het wel en wee van het gezin Fisher, dat een begrafenisonderneming exploiteert. Om dit te benadrukken begon elke aflevering met de macabere dood van deze of gene, die door de firma ter aarde besteld moest worden. Maar eerst is er natuurlijk de herkenningsmelodie, een schrijnend muziekje waarin een hobo je kippenvel in je nek bezorgt.
In de allereerste aflevering komt de pater familias om het leven en moet de zaak door zijn zoons worden overgenomen. Dat ligt voor de jongste zoon David wel voor de hand, want die werkte al in het bedrijf, maar voor de oudste Nate minder, want die heeft hele andere plannen. Zus Clair zit nog op school en moeder Ruth heeft het te druk met het huishouden en haar schuldgevoel. Zij heeft namelijk op het moment van overlijden van haar eega een verhouding met haar kapper.
De term 'dysfunctioneel gezin' is een understatement voor deze incoherente familie, die uit louter mafkezen bestaat. Er komt in de hele serie praktisch geen normaal mens voor en dat wordt onderstreept door de keuze voor een ongebruikelijke cast van verre van doorsnee acteurs. De twee vrouwelijke hoofdrolspeelsters Frances Conroy (moeder Ruth) en Lauren Ambrose (dochter Claire) zijn ronduit griezelige, roodharige heksen en ook de vriendin en latere vrouw van Nate, Brenda (Rachel Griffith) is vast ook nooit Miss Delaware geweest. Nu is dat natuurlijk ook niet eenvoudig voor iemand die in Australiƫ geboren en getogen is.
De overleden vader reikt steeds over zijn eigen graf heen door zich postuum op te blijven dringen aan zijn zoons om ze met raad en daad bij te staan, de neurotische David die aanvankelijk nog worstelt met zijn homoseksuele gevoelens en die er keer op keer blijk van geeft niet erg stressbestendig te zijn en de onzekere Nate die behept is met een wurgende bindingsangst en die aan het begin een verhouding heeft met de onverzadigbare Brenda, die ook uit een dysfunctioneel gezin komt met een nymfomane moeder en een manisch-depressieve broer waarmee zij een bijna incestueuze verhouding heeft. Dochter Clair ontwikkelt zich als een persoontje dat op het sociale vlak geen enkel goed kan doen en slechts relaties aangaat met 'mental cases', waaronder later natuurlijk de broer van Brenda, die regelmatig zijn pillen door het toilet spoelt, zodat er geen land met hem te bezeilen is.
Na zijn affaire met Brenda trouwt Nate de eveneens half gare Lisa (de ook tamelijk enge actrice Lili Taylor), die hem een dochter schenkt, waarvan later wordt betwijfeld of hij wel de vader is, want Lisa blijkt al lange tijd een affaire te hebben met de man van haar zuster. Als Lisa spoorloos verdwijnt - tot grote opluchting van deze kijker, mag ik wel zeggen - stort de hele familie zich in de zenuwen en doet dat nog eens dunnetjes over als ze later ergens dood wordt aangetroffen.
Moeder Ruth haalt zich ook voortdurend moeilijkheden op de hals met allerlei mannen tot zij George ontmoet, die aanvankelijk een rots in de branding lijkt, maar als ze eenmaal met hem getrouwd is zich ook alras ontpopt als de zoveelste zenuwenlijer.
De enige betrekkelijk normale persoon is de latere vriend van David, Keith, de aantrekkelijke donkere Mathew St Patrick, die met David en al zijn zenuwinstortingen heel wat te stellen heeft.
Eigenlijk is het een wonder dat een serie met zoveel nut cases zo lang kan boeien. Dat is mede het gevolg van de verschillende verhaallijnen - we volgen Ruth, Clair, Nate, David, het Mexicaanse hulpdoodgravertje en soms nog meer personen allemaal afzonderlijk, behalve wanneer ze toevallig elkaars pad kruisen - en de door en door normale middenklasse omgeving waarin alles zich afspeelt. Maar het is zeker ook te danken aan de vertolkers, die de gekte er niet al te dik bovenop leggen, integendeel.
Zoals gezegd, tegen het einde liep het een beetje uit de hand. Eerst sterft Nate aan een beroerte, terwijl zijn vrouw Brenda op het punt van bevallen staat en net nadat hij een verhouding is begonnen met de dochter van George. Ja, ja. Voor hij de laatste adem uitblaast verrast hij Brenda nog even met de mededeling dat hij haar gaat verlaten voor een ander, zodat zij als alleenstaande moeder door het leven moet. Alstublieft, dank u wel.
Eenmaal de pijp uit stort iedereen zich in een alles overstelpend verdriet. Och, och, wat missen ze Nate allemaal, moeder Ruth, zus Clair en broer David. Terwijl ze zich eerder toch nooit veel om hem bekommerd hadden. Dat was wat erg veel van dik hout. Tot op dat moment heb ik altijd met veel plezier gekeken. Veel series van deze kwaliteit zijn er nu eenmaal niet.
Alan Ball is alweer betrokken bij een nieuwe serie, True Blood, die hier (nog) niet uitgezonden wordt. Maar die gaat over vampiers die 'uit de kast' gekomen zijn (!). Ik weet niet of ik daar wel zin in heb.
*********************************
Doe iets leuks met je geld:
Word donateur van De Leunstoel.
Kijk op: www.deleunstoel.nl/donateur.php |
||||
© 2009 Katharina Kouwenhoven | ||||
powered by CJ2 |