archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 6
Jaargang 6
15 januari 2009
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Heldendaden André Moerman

Hij stond een paar meter voor me en hoewel ik zo op de vroege ochtend nooit op m'n scherpst ben, zag ik duidelijk dat hij zich een beetje vreemd gedroeg. Er stonden honderden mensen te wachten op de trein richting Eindhoven en Maastricht maar juist deze man viel me meteen op. Even later, toen ik met mezelf aan het overleggen was of ik hem zou moeten waarschuwen dat hij te dicht tegen de rand van het perron stond zag ik de man in elkaar zakken. Hij viel opzij en rolde half over de rand. Het gewicht van zijn benen deed daarna de rest zodat zijn lichaam doorkantelde. Daar lag hij, ruim een meter lager op de plaats waar treinreizigers helemaal niet horen te komen. Het scenario voor een goedkope rampenfilm was compleet, want uit mijn ooghoeken zag ik de trein het station al binnenrollen.

Tja, om eerlijk te zijn: dit zijn mijn mooiste momenten. Terwijl de andere reizigers als aan de grond genageld stonden bedacht ik mij geen moment. Iedere twijfel was in een fractie van een seconde verdwenen. Plotseling was overduidelijk wat er moest gebeuren. Ik overzag de situatie en concludeerde dat het slachtoffer zeker niet op tijd weer op het perron getrokken kon worden. Hij moest de andere kant op. Ik liet mijn tas los, die tot dan toe werd vastgeklemd aan een hand die door dit gebeuren wel bevroren leek. En hoewel bijna tegennatuurlijk dook ik de diepte in, de man achterna. Ik sloeg mijn armen onder zijn oksels en begon aan hem te sjorren. Zijn lichaam gaf echter nogal mee waardoor ik geen enkel houvast had. Onhandig omklemde ik zijn borstkas en bracht alle kracht die ik had in stelling. Wat is zo'n trein groot als je er vanonder tegenaan kijkt. Intimiderend bijna. De machinist, die dit allemaal voor zich zag gebeuren, kon niet veel anders dan uit volle kracht remmen en de hoorn van de trein laten klinken. Ja hoor... ik wist zelf ook wel dat dit geen optimale plek was om nu te zijn. Gek genoeg verdween door dat geluid de verlammende angst die mijn hart inmiddels in zijn macht had heel even. Juist lang genoeg om mijn benen aan te spannen en achterover te duiken. De ongelukkige reiziger rolde min of meer over me heen en met een laatste schroefbeweging wist ik ons beiden net op tijd in veiligheid te brengen.

Daar lagen wij, door de langs denderende trein afgescheiden van de mensen op het perron. De trein die eerst nog hard remde, trok nu juist op om ruimte te maken. De seconden leken minuten te duren. Kostbare minuten waarin ik niet verder kwam dan me onder de man uit te wurmen. Ik bekeek zijn gezicht waar alle leven uit weg leek te zijn gestroomd en zag dat hij een trouwring om had. Hoe zou het zijn om te moeten horen dat je partner niet meer thuis zal komen? Misschien had de man wel kinderen die op0606BS Mitty Poster dit moment onderweg naar school waren. Een soort paniek overviel me. Leuk hoor om zo de held uit te hangen, maar er was nog niemand gered! Nu moest het gebeuren maar ik had geen idee hoe. Inmiddels was de trein voorbij en waren alle ogen gericht op deze bijzondere voorstelling voor twee personen aan de andere kant van de spoorrails. Alleen stond nu het publiek op het podium en keek ik tegen de mensen op.

Ik begon te schreeuwen van 112 en zo'n hart defibri-dinges. Enkele mensen maakten zich los uit de menigte en begonnen heen en weer te lopen. Eindelijk kwam er actie. Zelf wist ik niet meer goed wat te doen. Ik ging op zoek naar een teken van leven. Met mijn vingers zocht ik een pols en toen dat niet snel genoeg ging zocht ik zijn hartslag in zijn hals. Niets te vinden. Maar zoek ik wel op de goede plaats? Moet ik hem toch maar een hartmassage gaan geven of is het beter de man in een stabiele zijligging te leggen. Hoe dat moest had ik wel eens ergens op TV gezien of bij een cursus EHBO voor kinderen. Toen leek het me allemaal niet zo moeilijk maar wat moest ik nu doen? Hartmassage bij een hart dat 't nog wel een beetje doet, is heel gevaarlijk was me wel eens voorgehouden. Oh, wat had ik op dat moment een spijt dat ik me nooit had opgegeven voor een echte EHBO cursus. Ik kwam niet verder dan de jas van de voor mijn gevoel levenloze man open te knopen en mijn eigen jas uit te doen om die daarna over zijn benen heen te leggen.

Vanachter was er inmiddels een spoorbeambte op ons af gekomen. Zij had zo'n EAD kastje in haar handen. Ik keek naar de snelle handelingen die een uiterst bekwame indruk op mij maakten. Daardoor kwam er ook bij mij weer wat vertrouwen in de zaak. Ik probeerde nog wat te helpen en kon zo de eenvoudige werking van dat apparaat zien. Langzaam zakte ik weg in een roes. Er kwamen mannen met groengele pakken aan, ze hadden een brancard bij zich en legden de man, die inmiddels weer enige tekenen van leven vertoonde, er op.
Omstanders zeiden dat ik een held was, maar ik voelde me alleen maar moe. Alsof ik al mijn energie aan het slachtoffer had gegeven. Dat was het moment waarop ik een stem door de luidsprekers hoorde omroepen dat mijn trein over enkele ogenblikken zou binnenkomen op spoor 15.
En ik dacht aan Walther Mitty, die ik kende uit een boekje van James Thurber. Ook hij verrichtte heldendaden. Gewoon, terwijl hij in de rij bij de kassa in de supermarkt stond te wachten.
 
*******************************************
Adverteren op De Leunstoel, exclusief en toch voordelig.


© 2009 André Moerman meer André Moerman - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Heldendaden André Moerman
Hij stond een paar meter voor me en hoewel ik zo op de vroege ochtend nooit op m'n scherpst ben, zag ik duidelijk dat hij zich een beetje vreemd gedroeg. Er stonden honderden mensen te wachten op de trein richting Eindhoven en Maastricht maar juist deze man viel me meteen op. Even later, toen ik met mezelf aan het overleggen was of ik hem zou moeten waarschuwen dat hij te dicht tegen de rand van het perron stond zag ik de man in elkaar zakken. Hij viel opzij en rolde half over de rand. Het gewicht van zijn benen deed daarna de rest zodat zijn lichaam doorkantelde. Daar lag hij, ruim een meter lager op de plaats waar treinreizigers helemaal niet horen te komen. Het scenario voor een goedkope rampenfilm was compleet, want uit mijn ooghoeken zag ik de trein het station al binnenrollen.

Tja, om eerlijk te zijn: dit zijn mijn mooiste momenten. Terwijl de andere reizigers als aan de grond genageld stonden bedacht ik mij geen moment. Iedere twijfel was in een fractie van een seconde verdwenen. Plotseling was overduidelijk wat er moest gebeuren. Ik overzag de situatie en concludeerde dat het slachtoffer zeker niet op tijd weer op het perron getrokken kon worden. Hij moest de andere kant op. Ik liet mijn tas los, die tot dan toe werd vastgeklemd aan een hand die door dit gebeuren wel bevroren leek. En hoewel bijna tegennatuurlijk dook ik de diepte in, de man achterna. Ik sloeg mijn armen onder zijn oksels en begon aan hem te sjorren. Zijn lichaam gaf echter nogal mee waardoor ik geen enkel houvast had. Onhandig omklemde ik zijn borstkas en bracht alle kracht die ik had in stelling. Wat is zo'n trein groot als je er vanonder tegenaan kijkt. Intimiderend bijna. De machinist, die dit allemaal voor zich zag gebeuren, kon niet veel anders dan uit volle kracht remmen en de hoorn van de trein laten klinken. Ja hoor... ik wist zelf ook wel dat dit geen optimale plek was om nu te zijn. Gek genoeg verdween door dat geluid de verlammende angst die mijn hart inmiddels in zijn macht had heel even. Juist lang genoeg om mijn benen aan te spannen en achterover te duiken. De ongelukkige reiziger rolde min of meer over me heen en met een laatste schroefbeweging wist ik ons beiden net op tijd in veiligheid te brengen.

Daar lagen wij, door de langs denderende trein afgescheiden van de mensen op het perron. De trein die eerst nog hard remde, trok nu juist op om ruimte te maken. De seconden leken minuten te duren. Kostbare minuten waarin ik niet verder kwam dan me onder de man uit te wurmen. Ik bekeek zijn gezicht waar alle leven uit weg leek te zijn gestroomd en zag dat hij een trouwring om had. Hoe zou het zijn om te moeten horen dat je partner niet meer thuis zal komen? Misschien had de man wel kinderen die op0606BS Mitty Poster dit moment onderweg naar school waren. Een soort paniek overviel me. Leuk hoor om zo de held uit te hangen, maar er was nog niemand gered! Nu moest het gebeuren maar ik had geen idee hoe. Inmiddels was de trein voorbij en waren alle ogen gericht op deze bijzondere voorstelling voor twee personen aan de andere kant van de spoorrails. Alleen stond nu het publiek op het podium en keek ik tegen de mensen op.

Ik begon te schreeuwen van 112 en zo'n hart defibri-dinges. Enkele mensen maakten zich los uit de menigte en begonnen heen en weer te lopen. Eindelijk kwam er actie. Zelf wist ik niet meer goed wat te doen. Ik ging op zoek naar een teken van leven. Met mijn vingers zocht ik een pols en toen dat niet snel genoeg ging zocht ik zijn hartslag in zijn hals. Niets te vinden. Maar zoek ik wel op de goede plaats? Moet ik hem toch maar een hartmassage gaan geven of is het beter de man in een stabiele zijligging te leggen. Hoe dat moest had ik wel eens ergens op TV gezien of bij een cursus EHBO voor kinderen. Toen leek het me allemaal niet zo moeilijk maar wat moest ik nu doen? Hartmassage bij een hart dat 't nog wel een beetje doet, is heel gevaarlijk was me wel eens voorgehouden. Oh, wat had ik op dat moment een spijt dat ik me nooit had opgegeven voor een echte EHBO cursus. Ik kwam niet verder dan de jas van de voor mijn gevoel levenloze man open te knopen en mijn eigen jas uit te doen om die daarna over zijn benen heen te leggen.

Vanachter was er inmiddels een spoorbeambte op ons af gekomen. Zij had zo'n EAD kastje in haar handen. Ik keek naar de snelle handelingen die een uiterst bekwame indruk op mij maakten. Daardoor kwam er ook bij mij weer wat vertrouwen in de zaak. Ik probeerde nog wat te helpen en kon zo de eenvoudige werking van dat apparaat zien. Langzaam zakte ik weg in een roes. Er kwamen mannen met groengele pakken aan, ze hadden een brancard bij zich en legden de man, die inmiddels weer enige tekenen van leven vertoonde, er op.
Omstanders zeiden dat ik een held was, maar ik voelde me alleen maar moe. Alsof ik al mijn energie aan het slachtoffer had gegeven. Dat was het moment waarop ik een stem door de luidsprekers hoorde omroepen dat mijn trein over enkele ogenblikken zou binnenkomen op spoor 15.
En ik dacht aan Walther Mitty, die ik kende uit een boekje van James Thurber. Ook hij verrichtte heldendaden. Gewoon, terwijl hij in de rij bij de kassa in de supermarkt stond te wachten.
 
*******************************************
Adverteren op De Leunstoel, exclusief en toch voordelig.
© 2009 André Moerman
powered by CJ2