archiefvorig nr.lopend nr.
			Nummer 9 Jaargang 1 26 februari 2004

	Bezigheden > Eigen groente en fruit delen printen terug Aantreden met de spitvork Marietta van der Duyn Schouten Eindelijk is het dan weer zo ver. Al weken geleden hadden we onze agenda's getrokken om te komen tot een “omspitdag”. Afgelopen vrijdag was die dag daar. Mijn laarzen had ik weer eens uit de kast getrokken. Mijn klompen moest ik helaas laten staan, want bij de eerste training deze week voor de nog   ver weg liggende 4-daagse, kreeg ik een knots van een blaar op mijn hiel. Laarzen dus; de klei van het vorige jaar zat het nog onder en het voelde weer als vanouds. Zo ook mijn stoere, blauwe, niet charmante, maar wel effectieve werkpak. De kinderen zijn weer een jaartje ouder. Die van mij twee-en-half en vier-en-half. Die van mijn zus drie-en-half en vier-en-half. Zouden ze dit jaar ook weer lief meehelpen? Zouden ze het steeds leuker gaan vinden? Zouden ze weer regenwormen gaan zoeken? Zouden ze nog dingen van vorig jaar herinneren? Zouden we ze wat minder in de gaten hoeven houden als we druk bezig zijn? Het antwoord kwam al snel genoeg. Ja, ze hielpen weer lief; vooral met regenwormen zoeken. Ja, ze vonden het leuk.... wel een half uur! Daarna gingen ze in de tuin spelen en mijn jongste ging steentjes zoeken om in het water te gooien. Nou ja, wij zochten de steentjes en hij kwam ze een voor een ophalen. Hij was lekker bezig hoor. En oja, nog geen kwartier in de auto en mijn dochtertje vroeg: “Wanneer zijn we er nou?” Heus, wees niet bang, ik zal mijn trouwe lezers niet elke keer met deze zin verblijden, maar weet dat ik dit wel elke week weer moet horen! Na anderhalf uur spitten zag mijn zus haar achterdeur openstaan en haar vermoeden werd bewaarheid; 4 kindjes op de bank voor de tv .... met hun modderlaarsjes nog aan en een spoor het hele huis door! Mijn moeder, zus en ik hebben inmiddels de hele tuin omgespit. Bijna, want er staat nog wat boerenkool, groene kool en bloemkool in. De rest hebben we eruit gehaald. Het ging een stuk gemakkelijk dan vorig jaar. De grond is veen en klei, maar ook de stukken met klei waren niet zo zwaar om te spitten. Hoe is het trouwens toch mogelijk dat als ik naar, eigenlijk elk willekeurig, moestuintje kijk en zie dat het allemaal in keurige rijen is omgespit terwijl het er bij ons uitziet of er een kudde dino's doorheen is gestampt! Wie hiervoor wijze lessen heeft .... graag! Het was weer heerlijk, het buiten zijn, de geur van de aarde, samen werken. Echt genieten en ik kreeg er weer helemaal zin in. Na het spitten hebben we er koemestkorrels over gestrooid en konden we moe maar voldaan uitrusten oftewel ... de kinderen voeren en daarna ons zelf. En gaan bedenken en overleggen wat we dit jaar zullen gaan zaaien en opkweken. © 2004 Marietta van der Duyn Schouten meer Marietta van der Duyn Schouten - meer "Eigen groente en fruit"

Bezigheden > Eigen groente en fruit
Aantreden met de spitvork	Marietta van der Duyn Schouten
Eindelijk is het dan weer zo ver. Al weken geleden hadden we onze agenda's getrokken om te komen tot een “omspitdag”. Afgelopen vrijdag was die dag daar. Mijn laarzen had ik weer eens uit de kast getrokken. Mijn klompen moest ik helaas laten staan, want bij de eerste training deze week voor de nog   ver weg liggende 4-daagse, kreeg ik een knots van een blaar op mijn hiel. Laarzen dus; de klei van het vorige jaar zat het nog onder en het voelde weer als vanouds. Zo ook mijn stoere, blauwe, niet charmante, maar wel effectieve werkpak. De kinderen zijn weer een jaartje ouder. Die van mij twee-en-half en vier-en-half. Die van mijn zus drie-en-half en vier-en-half. Zouden ze dit jaar ook weer lief meehelpen? Zouden ze het steeds leuker gaan vinden? Zouden ze weer regenwormen gaan zoeken? Zouden ze nog dingen van vorig jaar herinneren? Zouden we ze wat minder in de gaten hoeven houden als we druk bezig zijn? Het antwoord kwam al snel genoeg. Ja, ze hielpen weer lief; vooral met regenwormen zoeken. Ja, ze vonden het leuk.... wel een half uur! Daarna gingen ze in de tuin spelen en mijn jongste ging steentjes zoeken om in het water te gooien. Nou ja, wij zochten de steentjes en hij kwam ze een voor een ophalen. Hij was lekker bezig hoor. En oja, nog geen kwartier in de auto en mijn dochtertje vroeg: “Wanneer zijn we er nou?” Heus, wees niet bang, ik zal mijn trouwe lezers niet elke keer met deze zin verblijden, maar weet dat ik dit wel elke week weer moet horen! Na anderhalf uur spitten zag mijn zus haar achterdeur openstaan en haar vermoeden werd bewaarheid; 4 kindjes op de bank voor de tv .... met hun modderlaarsjes nog aan en een spoor het hele huis door! Mijn moeder, zus en ik hebben inmiddels de hele tuin omgespit. Bijna, want er staat nog wat boerenkool, groene kool en bloemkool in. De rest hebben we eruit gehaald. Het ging een stuk gemakkelijk dan vorig jaar. De grond is veen en klei, maar ook de stukken met klei waren niet zo zwaar om te spitten. Hoe is het trouwens toch mogelijk dat als ik naar, eigenlijk elk willekeurig, moestuintje kijk en zie dat het allemaal in keurige rijen is omgespit terwijl het er bij ons uitziet of er een kudde dino's doorheen is gestampt! Wie hiervoor wijze lessen heeft .... graag! Het was weer heerlijk, het buiten zijn, de geur van de aarde, samen werken. Echt genieten en ik kreeg er weer helemaal zin in. Na het spitten hebben we er koemestkorrels over gestrooid en konden we moe maar voldaan uitrusten oftewel ... de kinderen voeren en daarna ons zelf. En gaan bedenken en overleggen wat we dit jaar zullen gaan zaaien en opkweken.
© 2004 Marietta van der Duyn Schouten
	powered by CJ2