archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 2
Jaargang 6
23 oktober 2008
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Le silence de Lorna van de compromisloze Dardennes Hans Knegtmans

Je zult de gebroeders Jean-Pierre (57) en Luc (54) Dardenne niet gauw betrappen op het romantische standpunt dat de onderkant van de samenleving – misdaad, armoede, uitbuiting – ‘best mooi’ kan zijn, als je het onderwerp op een esthetische manier in beeld brengt. Niets van dat al. De onderkant van de maatschappij is een wangedrocht, dat je niet mistroostig genoeg kunt verfilmen.

Dat leidt tot naargeestige beelden van de stad Luik, van desolate café-interieurs waarvan alleen al de aanblik de kater van de volgende ochtend oproept en van huiskamers die zo kaal zijn ingericht dat het lijkt of de filmers hun budget hadden opgesoupeerd.

De hoofdpersonen van de Dardennes hebben nooit de wind mee en dat is nog mild uitgedrukt. De Albanese Lorna, hoofdfiguur van Le silence de Lorna heeft zich laten strikken voor een plannetje van de kleine crimineel Fabio waarmee zij de Belgische nationaliteit kan verwerven. Ze trouwt met de junk Claudy die daarvoor geld ontvangt waarmee hij zijn heroїneverslaving kan bekostigen. Zelf weet hij niet beter of binnenkort zullen ze weer scheiden, waar hij wederom een vergoeding voor ontvangt. In werkelijkheid is Fabio van plan hem aan een overdosis te laten overlijden. Dat spaart een hoop geld uit.

In haar nieuwe status van Belgische kan Lorna vervolgens met een vermogende Rus trouwen die ook de Belgische nationaliteit begeert. En dat stelt haar financieel in staat, met haar echte vriend een snackbar te openen. Ja, voor het vervullen van de Belgische Droom moet je wat overhebben.

Waar Fabio niet op gerekend heeft is dat Claudy in de rol van (papieren) echtgenoot zichzelf overtreft en, waarschijnlijk tegen beter weten in, manmoedige pogingen in het werk stelt om af te kicken. Dan blijkt ook dat Lorna over meer medemenselijkheid beschikt dan we haar aanvankelijk hadden toegedicht. Een mooie boel. Hoe moet het nu met die overdosis? En haar huwelijk met de Rus?

Na het winnen van de Gouden Palm in Cannes met Rosetta (1999) en L’enfant (2005) ontvingen de Dardennes dit jaar ‘slechts’0602VG Lorna de prijs voor het beste scenario. Men kan er over ruziën of ze daarmee tekortgedaan zijn maar waarom zou je? De broers worden allerwegen erkend als behorend tot de belangrijkste filmmakers van deze tijd. Op het festival van Toronto morden sommige journalisten over het feit dat de intrige van Le silence de Lorna complexer is dan ze van hen gewend waren. Dezelfde critici hadden zelfs ‘thrillerelementen’ in het verhaal ontdekt. Het moest niet veel gekker worden!

Ik kan me geen speelfilm voor de geest halen waarbij ik me stoorde aan de aanwezigheid van een intrige. Integendeel, een van de weinige bezwaren die ik heb tegen het festival IFFR is dat van sommige producties uit derde wereldlanden het ‘verhaaltje’ wel heel erg dun is en nauwelijks verder komt dan ‘een dag uit het leven van’. (Altijd nog beter dan sommige Hollywoodscenario’s die van vergezochte gekkigheid aan elkaar hangen, maar toch.) Wel betwijfel ik of het magisch realistische slot van de film de meest geslaagde vondst uit hun oeuvre is.

Een andere ‘stijlbreuk’ – nou ja, een heel klein breukje maar – is de ondergeschikte rol van de handcamera. Vooral bij Rosetta en Le fils (2002) werd de kijker flink draaierig van de cameraman die zijn benen uit zijn lijf liep om de hoofdpersonen die er stevig de pas inzetten, bij te kunnen houden. Trap op trap af, bus in bus uit, een ware slijtageslag. Le silence de Lorna heeft over het algemeen een wat rustiger tempo en soms zet de cameraman bijna demonstratief zijn gereedschap op het statief. Zo, nu maar eens afwachten wat er zoal in beeld komt!

Wat niet verandert is het fantastische acteerwerk. Voor de rol van Lorna hebben de broers de Kosovaarse actrice Arta Dobroshi opgeduikeld uit het niets. Misschien omdat ze wat lijkt op de jonge Émilie Dequenne die indertijd de rol van Rosetta voor haar rekening nam. Ze krijgt voortreffelijk tegenspel van Jérémie Renier als Claudy. Hoewel pas 27 jaar jong behoort hij met z’n Jeroen Pauw-achtige voorkomen al tot de gevestigde Franse acteurs van dit moment. Dus we spreken af: allemaal naar Le silence de Lorna!


© 2008 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Le silence de Lorna van de compromisloze Dardennes Hans Knegtmans
Je zult de gebroeders Jean-Pierre (57) en Luc (54) Dardenne niet gauw betrappen op het romantische standpunt dat de onderkant van de samenleving – misdaad, armoede, uitbuiting – ‘best mooi’ kan zijn, als je het onderwerp op een esthetische manier in beeld brengt. Niets van dat al. De onderkant van de maatschappij is een wangedrocht, dat je niet mistroostig genoeg kunt verfilmen.

Dat leidt tot naargeestige beelden van de stad Luik, van desolate café-interieurs waarvan alleen al de aanblik de kater van de volgende ochtend oproept en van huiskamers die zo kaal zijn ingericht dat het lijkt of de filmers hun budget hadden opgesoupeerd.

De hoofdpersonen van de Dardennes hebben nooit de wind mee en dat is nog mild uitgedrukt. De Albanese Lorna, hoofdfiguur van Le silence de Lorna heeft zich laten strikken voor een plannetje van de kleine crimineel Fabio waarmee zij de Belgische nationaliteit kan verwerven. Ze trouwt met de junk Claudy die daarvoor geld ontvangt waarmee hij zijn heroїneverslaving kan bekostigen. Zelf weet hij niet beter of binnenkort zullen ze weer scheiden, waar hij wederom een vergoeding voor ontvangt. In werkelijkheid is Fabio van plan hem aan een overdosis te laten overlijden. Dat spaart een hoop geld uit.

In haar nieuwe status van Belgische kan Lorna vervolgens met een vermogende Rus trouwen die ook de Belgische nationaliteit begeert. En dat stelt haar financieel in staat, met haar echte vriend een snackbar te openen. Ja, voor het vervullen van de Belgische Droom moet je wat overhebben.

Waar Fabio niet op gerekend heeft is dat Claudy in de rol van (papieren) echtgenoot zichzelf overtreft en, waarschijnlijk tegen beter weten in, manmoedige pogingen in het werk stelt om af te kicken. Dan blijkt ook dat Lorna over meer medemenselijkheid beschikt dan we haar aanvankelijk hadden toegedicht. Een mooie boel. Hoe moet het nu met die overdosis? En haar huwelijk met de Rus?

Na het winnen van de Gouden Palm in Cannes met Rosetta (1999) en L’enfant (2005) ontvingen de Dardennes dit jaar ‘slechts’0602VG Lorna de prijs voor het beste scenario. Men kan er over ruziën of ze daarmee tekortgedaan zijn maar waarom zou je? De broers worden allerwegen erkend als behorend tot de belangrijkste filmmakers van deze tijd. Op het festival van Toronto morden sommige journalisten over het feit dat de intrige van Le silence de Lorna complexer is dan ze van hen gewend waren. Dezelfde critici hadden zelfs ‘thrillerelementen’ in het verhaal ontdekt. Het moest niet veel gekker worden!

Ik kan me geen speelfilm voor de geest halen waarbij ik me stoorde aan de aanwezigheid van een intrige. Integendeel, een van de weinige bezwaren die ik heb tegen het festival IFFR is dat van sommige producties uit derde wereldlanden het ‘verhaaltje’ wel heel erg dun is en nauwelijks verder komt dan ‘een dag uit het leven van’. (Altijd nog beter dan sommige Hollywoodscenario’s die van vergezochte gekkigheid aan elkaar hangen, maar toch.) Wel betwijfel ik of het magisch realistische slot van de film de meest geslaagde vondst uit hun oeuvre is.

Een andere ‘stijlbreuk’ – nou ja, een heel klein breukje maar – is de ondergeschikte rol van de handcamera. Vooral bij Rosetta en Le fils (2002) werd de kijker flink draaierig van de cameraman die zijn benen uit zijn lijf liep om de hoofdpersonen die er stevig de pas inzetten, bij te kunnen houden. Trap op trap af, bus in bus uit, een ware slijtageslag. Le silence de Lorna heeft over het algemeen een wat rustiger tempo en soms zet de cameraman bijna demonstratief zijn gereedschap op het statief. Zo, nu maar eens afwachten wat er zoal in beeld komt!

Wat niet verandert is het fantastische acteerwerk. Voor de rol van Lorna hebben de broers de Kosovaarse actrice Arta Dobroshi opgeduikeld uit het niets. Misschien omdat ze wat lijkt op de jonge Émilie Dequenne die indertijd de rol van Rosetta voor haar rekening nam. Ze krijgt voortreffelijk tegenspel van Jérémie Renier als Claudy. Hoewel pas 27 jaar jong behoort hij met z’n Jeroen Pauw-achtige voorkomen al tot de gevestigde Franse acteurs van dit moment. Dus we spreken af: allemaal naar Le silence de Lorna!
© 2008 Hans Knegtmans
powered by CJ2