archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 17
Jaargang 5
3 juli 2008
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
In een onbekende taal Mr. Pelham

0517BS Brief
Een onsexy bestaan leid je wanneer je aan het eind van je vrije lentedag met hondje en karretje vol serviesgoed en bestek de tram instapt naar de volkstuin, om daar een bakkie koffie te doen uit een kopje met felle bloemetjesopdruk op een schoteltje.
Je snoeit de heg om de tijd te doden; je snoeit de tijd.
Ja, op de tuin onttrek je je aan het leven zelf. Leven en dood doen er niet meer toe, zo gemoedelijk ga je met beide om. Je doodt het een en ander aan planten, struiken en boompjes en andere planten breng je weer tot bloei. Iedereen groet iedereen, want iedereen is tevreden niet aan het leven deel te hoeven nemen. We hebben ook allemaal de leeftijd waarop je niet dood meer gaat en ook zo nodig niet meer te leven hoeft.

Maar leuk was toch anders, toen ze rond nieuwjaar jou belden dat de deur van jouw huisje op een kier stond. De bezoedeling: andermans huishouden in jouw huisje. Plastic zakken en een linnen tas vol kleren. Hasjpijp, spiegeltje. Een compleet logeerbed met vreemd beddengoed.
Al het blikvoer opgegeten en de kaarsen afgebrand. De kraan aan gort gedraaid omdat er geen water uit kwam (logisch: wegens vriesgevaar is de leiding afgesloten). Poep en plas in potten en pannen, afgedekt met dienblad. Alles na ontdekking op advies van de politie weggemieterd. Nadien nog een bakkie methadon aangetroffen (vandaar misschien de in woede ingekeilde voorruit, dezelfde nacht nog). En wat meer is: een brief! In hanepoterige letters op een lege bladzijde tussen de gedroogde bloemen in je tuinhobbydagboek. Een onbekende brief in een onbekende taal: daar kan je in de amateurtuinderskantine mee aankomen. Dat is Hongaars, zegt er één. Daar lopen er tegenwoordig meer van rond in het gewone Hollandse leven dan de enkele zigeuner van vroeger. Een vertaler vinden was dan ook een makkie.

En hoe ging de brief? Als volgt:

Lieve papa,
Ik zit hier in een klein huis zonder licht en warmte. Onze Hongaarse winters kennen ze hier niet. Maar toch heb ik het koud. Mijn hart is koud. Kouder dan mijn voeten. En ik heb besloten mijn lichaam te laten volgen. Ja, papa ik wil dood. Naar mama en zus Otilla in de hemel. Ik heb alles verpest. Mijn leven is verpest. Ik stink, ben lelijk en word gek van de honger. Ik durf niet in de spiegel te kijken omdat ik daar geen mens zie maar een monster. Ik haat mijn aanblik. Mijn gezicht is grijs en oud en op. Ik hoop dat ik in de hemel weer roze wangen krijg anders wordt mama boos. Ik zal verzwijgen dat ik niet zonder drugs kan die ik nu zo nodig heb. Mijn arm is één gapende hongerige mond. Papa vaarwel. Dit is mijn laatste uur op deze wereld. Ik wil nog 1 ding vragen. Als ik gevonden word kunt u dan zorgen dat ik naar Hongarije word gebracht en in Hongaarse grond word begraven. Naast mama en Otilla. Misschien kan ik gekoeld worden zodat mijn gezicht de poeder kan opzuigen op mijn doodsbed. Maar dit kan ook achterwege blijven. Papa sorry dat ik mijn leven heb weggegooid. Papa ik houd van u.
Andrej

De brief is naar de Hongaarse ambassade gebracht. Het is onbekend of Andrej nog leeft of dood is. Laat staan of hij zijn mama en zus in Hongaarse bodem heeft kunnen omarmen.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl


© 2008 Mr. Pelham meer Mr. Pelham - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
In een onbekende taal Mr. Pelham
0517BS Brief
Een onsexy bestaan leid je wanneer je aan het eind van je vrije lentedag met hondje en karretje vol serviesgoed en bestek de tram instapt naar de volkstuin, om daar een bakkie koffie te doen uit een kopje met felle bloemetjesopdruk op een schoteltje.
Je snoeit de heg om de tijd te doden; je snoeit de tijd.
Ja, op de tuin onttrek je je aan het leven zelf. Leven en dood doen er niet meer toe, zo gemoedelijk ga je met beide om. Je doodt het een en ander aan planten, struiken en boompjes en andere planten breng je weer tot bloei. Iedereen groet iedereen, want iedereen is tevreden niet aan het leven deel te hoeven nemen. We hebben ook allemaal de leeftijd waarop je niet dood meer gaat en ook zo nodig niet meer te leven hoeft.

Maar leuk was toch anders, toen ze rond nieuwjaar jou belden dat de deur van jouw huisje op een kier stond. De bezoedeling: andermans huishouden in jouw huisje. Plastic zakken en een linnen tas vol kleren. Hasjpijp, spiegeltje. Een compleet logeerbed met vreemd beddengoed.
Al het blikvoer opgegeten en de kaarsen afgebrand. De kraan aan gort gedraaid omdat er geen water uit kwam (logisch: wegens vriesgevaar is de leiding afgesloten). Poep en plas in potten en pannen, afgedekt met dienblad. Alles na ontdekking op advies van de politie weggemieterd. Nadien nog een bakkie methadon aangetroffen (vandaar misschien de in woede ingekeilde voorruit, dezelfde nacht nog). En wat meer is: een brief! In hanepoterige letters op een lege bladzijde tussen de gedroogde bloemen in je tuinhobbydagboek. Een onbekende brief in een onbekende taal: daar kan je in de amateurtuinderskantine mee aankomen. Dat is Hongaars, zegt er één. Daar lopen er tegenwoordig meer van rond in het gewone Hollandse leven dan de enkele zigeuner van vroeger. Een vertaler vinden was dan ook een makkie.

En hoe ging de brief? Als volgt:

Lieve papa,
Ik zit hier in een klein huis zonder licht en warmte. Onze Hongaarse winters kennen ze hier niet. Maar toch heb ik het koud. Mijn hart is koud. Kouder dan mijn voeten. En ik heb besloten mijn lichaam te laten volgen. Ja, papa ik wil dood. Naar mama en zus Otilla in de hemel. Ik heb alles verpest. Mijn leven is verpest. Ik stink, ben lelijk en word gek van de honger. Ik durf niet in de spiegel te kijken omdat ik daar geen mens zie maar een monster. Ik haat mijn aanblik. Mijn gezicht is grijs en oud en op. Ik hoop dat ik in de hemel weer roze wangen krijg anders wordt mama boos. Ik zal verzwijgen dat ik niet zonder drugs kan die ik nu zo nodig heb. Mijn arm is één gapende hongerige mond. Papa vaarwel. Dit is mijn laatste uur op deze wereld. Ik wil nog 1 ding vragen. Als ik gevonden word kunt u dan zorgen dat ik naar Hongarije word gebracht en in Hongaarse grond word begraven. Naast mama en Otilla. Misschien kan ik gekoeld worden zodat mijn gezicht de poeder kan opzuigen op mijn doodsbed. Maar dit kan ook achterwege blijven. Papa sorry dat ik mijn leven heb weggegooid. Papa ik houd van u.
Andrej

De brief is naar de Hongaarse ambassade gebracht. Het is onbekend of Andrej nog leeft of dood is. Laat staan of hij zijn mama en zus in Hongaarse bodem heeft kunnen omarmen.
 
*********************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered.
Ga voor informatie over dat bureau naar www.peppered.nl
© 2008 Mr. Pelham
powered by CJ2