Het was 28 april 1965, de afscheidswedstrijd van Stanley Matthews. Voor de jongere lezers: Stanley Matthews was een Engelse voetballer. Een voetballegende, misschien wel dé voetballegende. Hij was vijftig jaar oud toen hij afscheid nam van profvoetbal op het hoogste niveau. Daarna is hij trainer geworden en heeft hij tot ver in zijn zestigste nog een balletje getrapt bij de amateurs. Hij was een snelle, getructe rechtsbuiten. In zijn afscheidswedstrijd speelden onder meer Ferenc Puskas, Alfredo Di Stefano en Lev Yashin mee. En dat waren – ná Matthews - wel zo’n beetje de grootste namen in de voetbalwereld van die tijd. Als ik het me allemaal goed herinner was de wedstrijd live op de Nederlandse televisie, in zwart-wit. En ik weet zeker dat ik hem gezien heb. Hoe dat precies zit weet ik niet meer. We hàdden toen nog helemaal geen televisietoestel. Hoe de match verliep ben ik ook vergeten, maar ik heb nog een onuitwisbaar beeld in mijn hoofd van de scène na afloop. De spelers gingen in een kring staan met gekruiste armen, hand in hand, en ze zongen Auld Lang Syne. Het publiek zong als één man mee. De camera zoemde in op Sir Stanley en hij zag er uit als een rimpelig oud mannetje tussen al die gezondheid uitstralende, jonge sportjongens. Ik vond het mooi.

Later merkte ik, dat Britten zo’n beetje alles afsluiten met Auld Lang Syne: een voetbalcarrière, een jaar, een etentje, noem maar op. Het lied leent zich er wel toe. Het is best een mooie en in elk geval gedragen melodie, die gemakkelijk in het gehoor ligt en zich makkelijk mee laat zingen.

En nu is het dus alweer een geweldige hit: ‘Wij houden van Oranje om zijn daden en zijn doen’. Deze Hazes-versie dateert uit 1988 en keert zo ongeveer iedere twee jaar terug. Behalve natuurlijk als Nederland zich niet plaatst voor een wereld- of Europees kampioenschap. Iedere keer weer proberen anderen met een hitje een graantje mee te pikken van de voetbaleuforie. Zo nu en dan is er wel een succesje. André van Duin heeft ooit eens bedacht: ‘Nederland die heeft die bal, die mooie bal van goud’. Tsja… En nu heeft René Froger een nieuwe tekst gemaakt op Hazes’ hit Bloed, Zweet en Tranen. Ook Wolter Kroes kruipt de top tien binnen met Viva Hollandia. De griezels gaen je oer de grauen*, zei mijn Friese moeder bij dergelijke gelegenheden. Rillingen van afschuw lopen over je rug. Zoiets.

Al die pogingen – en er zijn er tientallen, misschien wel honderden – kunnen niet tippen aan het succes van ‘Wij houden van..’. Van Duin kwam er nog het dichtste bij en voor het overige hoor je van de tribunes, op straat en in de kroeg eigenlijk vooral We Are The Champions en het debiele Campeone, Campeone. Fans met historisch besef komen nog wel eens op de proppen met Hup Holland, Hup en laatst hoorde ik tíjdens de wedstrijd het Wilhelmus!

Maar sinds 1988 is Hazes de baas. Muziek: trad., tekst: Hans van Hemert.

Het was allemaal een beetje haastwerk. Eerst zou Willeke Alberti het zingen, maar dat kon niet vanwege Sören Lerby of zoiets. Toen kwam Sjef van Oekel in beeld, maar het werd Hazes.

Van Hemert is niet zo trots op zijn tekst, want hij vindt ‘met zijn daden en zijn doen’ een pleonasme. ‘Doen’ had ‘roem’ moeten zijn. Dat rijmt dan wel niet zo precies, maar zou toch beter zijn. Alsof dat het énige is dat aan die tekst mankeert!

Les één is: wil je een voetbalhit die de tand des tijds kan doorstaan? Neem een onsterfelijke melodie, zoals Auld Lang Syne. Flans een lullige tekst in elkaar en laat dat zingen door een kleine, dikke volkszanger met potentie tot mythevorming.

Les twee is: je moet helemaal geen voetbalhit willen, want het is állemaal shit. Voetbal en muziek hebben níets met elkaar, behalve als voetballers met gekruiste armen en hand in hand Auld Lang Syne zingen, het liefst met Burns’ oorspronkelijke Schotse tekst, voor het afscheid van een legendarische collega.

* Met excuses aan mensen die Fries lezen en schrijven, dit is slechts een fonetische weergave van wat ik steeds hoorde. N.B. voor alle anderen: spreek de g uit als in het engelse go.

 

**********************************