Op 90 bij 150 centimeter

versleten badstof

zoeken zij zich een houding

stijve benen, moeizaam

lopend gesprek dat

stokt, stilte

verstijft de lippen

ogen schreeuwen het uit

eens

op diezelfde badhanddoek

vonden wij elkaar, moeiteloos

monden waren vanzelf sprekend

ogen schoten vol liefde

wat een geluk toen

niet in de toekomst

te kunnen kijken

even

verenigt melancholie

hun gedachten:

was de tijd maar

stil blijven staan