archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 11
Jaargang 5
27 maart 2008
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Ik moet ook beter opletten! Henk Klaren

0511VG Kris
Een dikke week geleden trad Kris Kristofferson op in Paradiso. Ik werd me er pas op de dag van het optreden van bewust. Toen kwam het er niet meer van om te gaan. Zoiets had ik een paar jaar geleden ook toen ik langs Tivoli in Utrecht, mijn toenmalige woonplaats, liep. Emmylou Harris trad diezelfde avond op. Andere besognes, niet gegaan.
Kris en Emmylou, tsja… Dan heb je het ergens over.
Spijt, dat ik die concerten heb gemist? Dat is een groot woord. Jammer was het natuurlijk wel. Het zijn van die dingen die je niet vergeet. Het had gekùnd!
En de kans Kristofferson nog eens te zien is niet zo groot. De man is eenenzeventig.
Emmylou heb ik later nog eens gezien, met Mark Knopfler in Ahoy. Niet de meest gelukkige combinatie maar toch wel aardig. Ik draag het tour-T-shirt nog wel eens.

Gijsbert Kramer schreef in de Volkskrant een juichende recensie over Kris Kristofferon in Paradiso. En dat terwijl Kris volgens Kramer niet kan zingen en ook niet zo best gitaar kan spelen, en hij geen band bij zich had. Wat dat zingen betreft is Kris het eens met Gijsbert. ‘I sing like a frog,’ zei hij toen hem werd voorgesteld zijn eerste soloalbum te maken. Het antwoord was iets in de trant van: ‘Yeah, but you can communicate,’ en de rest is geschiedenis.
Mij zul je niet horen zeggen dat Kristofferson een geschoolde stem heeft met een bereik van vele octaven. Maar kikkers komen volgens mij niet zo laag en ze klinken zeker niet zo prettig.

In de Volkskrantrecensie las ik dat er in 2006 een tribute-album voor Kristofferson is uitgekomen. Dat had ik gemist. Ik moet ook beter opletten. Maarrrr, ik heb hem nu en hij is zeer de moeite waar. De titel is The Pilgrim: A Celebration of Kris Kristofferson.
Kristofferson-nummers uitgevoerd door anderen. Gelukkig hoor je zijn eigen stem aan begin en eind (Please don’t tell me how the story ends) ook nog even.
Op het eerste nummer: The Pilgrim: Chapter 33, zingt Emmylou Harris de solo. Ach wat kan ze toch mooi zingen. Volgens het heel informatieve boekje bij de CD vonden de samenstellers het belangrijk dat de leden van the family zouden meedoen. Daar bedoelen ze mee: Rosanne Cash, dochter van Johnny, Jessi Colter en Shooter Jennings, vrouw en zoon van Waylon Jennings, en Willie Nelson, die leeft zelf nog. Cash en Jennings zijn overleden. Johnny, Waylon, Willie en Chris maakten als The Highwaymen in 1985 samen het wat mij betreft legendarische album Highwayman. Ik heb ze nog gezien in de Rotterdamse Doelen. Ondanks het wat aparte publiek (cowboylaarzen en –hoeden en franje0511VG Highwayman aan de suède-jasjes) een memorabele ervaring. Het T-shirt is inmiddels kapot geloof ik.
Sommige liedjes op het album zijn echte klassiekers, zoals het vooral van Janis Joplin (Kristofferson’s oude vriendin) bekende Me and Bobby McGee. Andere kende ik nog niet, bijvoorbeeld Darby’s Castle en Sandinista (móói!). Alle songs blijven overeind in de uitvoeringen door anderen. En dan moet ik alweer Sandinista noemen. Patty Griffin zingt dat vrijwel net zo mooi als Emmylou zou hebben gedaan. En de manier waarop Brian McKnight Bobby McGee doet maakt er bijna een ander nummer van, zonder dat de essentie verdwijnt of het lelijk wordt, integendeel.

De liedjes worden ook sterk door de goede teksten. Er zit inhoud in en het zijn goeie liedteksten. Ze bekken goed en soms zitten er fantastische vondsten in. Kris zelf noemt als voorbeeld vaak: With those windshield wipers slappin’ time, while Bobby sang the blues. Ikzelf vind: From the rocking of the cradle to the rolling of the hearse ook heel mooi. Mijn vrouw heeft: On the Sunday morning sidewalk, wishing Lord that I was stoned steeds in haar hoofd. Daar moet je verder niets achter zoeken.
De artistieke carriere van Kris Kristofferson begon in de literatuur. Hij schreef verhalen en die werden gepubliceerd. Hij was ook beroepsmilitair en helikopterpiloot. Dat lijkt niet zo relevant, maar het heeft wel geleid tot de start van zijn carrière in de muziek. Hij ging als liedjesschrijver naar Nashville, maar kon zijn liedjes niet slijten. Tot hij op een dag een helikopter regelde en daarmee in de voortuin van Johnny Cash landde om hem een tape met eigen liedjes te overhandigen. Cash nam toen Sunday morning coming down op. En zo begon het.

De CD heeft een boekje met veel informatie. Ook biografische informatie over de man. Hij was ook nog bokser en college footballspeler en dronkaard. Allemaal te vinden op: http://www.ellis-creative.com/pilgrim.html#liner.
Ik vind dat wel een goed idee: veel informatie bij een CD. Dat heb je niet meteen bij de hand als je muziek downloadt. Hoewel, twee regels terug toonde ik het tegendeel aan. Misschien is de manier om muziek op fysieke geluidsdragers aan de man te brengen wel om ze als bijlage bij een mooi uitgevoerd boek te doen. Je ziet dat zo nu en dan al wel.
 
******************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?


© 2008 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Ik moet ook beter opletten! Henk Klaren
0511VG Kris
Een dikke week geleden trad Kris Kristofferson op in Paradiso. Ik werd me er pas op de dag van het optreden van bewust. Toen kwam het er niet meer van om te gaan. Zoiets had ik een paar jaar geleden ook toen ik langs Tivoli in Utrecht, mijn toenmalige woonplaats, liep. Emmylou Harris trad diezelfde avond op. Andere besognes, niet gegaan.
Kris en Emmylou, tsja… Dan heb je het ergens over.
Spijt, dat ik die concerten heb gemist? Dat is een groot woord. Jammer was het natuurlijk wel. Het zijn van die dingen die je niet vergeet. Het had gekùnd!
En de kans Kristofferson nog eens te zien is niet zo groot. De man is eenenzeventig.
Emmylou heb ik later nog eens gezien, met Mark Knopfler in Ahoy. Niet de meest gelukkige combinatie maar toch wel aardig. Ik draag het tour-T-shirt nog wel eens.

Gijsbert Kramer schreef in de Volkskrant een juichende recensie over Kris Kristofferon in Paradiso. En dat terwijl Kris volgens Kramer niet kan zingen en ook niet zo best gitaar kan spelen, en hij geen band bij zich had. Wat dat zingen betreft is Kris het eens met Gijsbert. ‘I sing like a frog,’ zei hij toen hem werd voorgesteld zijn eerste soloalbum te maken. Het antwoord was iets in de trant van: ‘Yeah, but you can communicate,’ en de rest is geschiedenis.
Mij zul je niet horen zeggen dat Kristofferson een geschoolde stem heeft met een bereik van vele octaven. Maar kikkers komen volgens mij niet zo laag en ze klinken zeker niet zo prettig.

In de Volkskrantrecensie las ik dat er in 2006 een tribute-album voor Kristofferson is uitgekomen. Dat had ik gemist. Ik moet ook beter opletten. Maarrrr, ik heb hem nu en hij is zeer de moeite waar. De titel is The Pilgrim: A Celebration of Kris Kristofferson.
Kristofferson-nummers uitgevoerd door anderen. Gelukkig hoor je zijn eigen stem aan begin en eind (Please don’t tell me how the story ends) ook nog even.
Op het eerste nummer: The Pilgrim: Chapter 33, zingt Emmylou Harris de solo. Ach wat kan ze toch mooi zingen. Volgens het heel informatieve boekje bij de CD vonden de samenstellers het belangrijk dat de leden van the family zouden meedoen. Daar bedoelen ze mee: Rosanne Cash, dochter van Johnny, Jessi Colter en Shooter Jennings, vrouw en zoon van Waylon Jennings, en Willie Nelson, die leeft zelf nog. Cash en Jennings zijn overleden. Johnny, Waylon, Willie en Chris maakten als The Highwaymen in 1985 samen het wat mij betreft legendarische album Highwayman. Ik heb ze nog gezien in de Rotterdamse Doelen. Ondanks het wat aparte publiek (cowboylaarzen en –hoeden en franje0511VG Highwayman aan de suède-jasjes) een memorabele ervaring. Het T-shirt is inmiddels kapot geloof ik.
Sommige liedjes op het album zijn echte klassiekers, zoals het vooral van Janis Joplin (Kristofferson’s oude vriendin) bekende Me and Bobby McGee. Andere kende ik nog niet, bijvoorbeeld Darby’s Castle en Sandinista (móói!). Alle songs blijven overeind in de uitvoeringen door anderen. En dan moet ik alweer Sandinista noemen. Patty Griffin zingt dat vrijwel net zo mooi als Emmylou zou hebben gedaan. En de manier waarop Brian McKnight Bobby McGee doet maakt er bijna een ander nummer van, zonder dat de essentie verdwijnt of het lelijk wordt, integendeel.

De liedjes worden ook sterk door de goede teksten. Er zit inhoud in en het zijn goeie liedteksten. Ze bekken goed en soms zitten er fantastische vondsten in. Kris zelf noemt als voorbeeld vaak: With those windshield wipers slappin’ time, while Bobby sang the blues. Ikzelf vind: From the rocking of the cradle to the rolling of the hearse ook heel mooi. Mijn vrouw heeft: On the Sunday morning sidewalk, wishing Lord that I was stoned steeds in haar hoofd. Daar moet je verder niets achter zoeken.
De artistieke carriere van Kris Kristofferson begon in de literatuur. Hij schreef verhalen en die werden gepubliceerd. Hij was ook beroepsmilitair en helikopterpiloot. Dat lijkt niet zo relevant, maar het heeft wel geleid tot de start van zijn carrière in de muziek. Hij ging als liedjesschrijver naar Nashville, maar kon zijn liedjes niet slijten. Tot hij op een dag een helikopter regelde en daarmee in de voortuin van Johnny Cash landde om hem een tape met eigen liedjes te overhandigen. Cash nam toen Sunday morning coming down op. En zo begon het.

De CD heeft een boekje met veel informatie. Ook biografische informatie over de man. Hij was ook nog bokser en college footballspeler en dronkaard. Allemaal te vinden op: http://www.ellis-creative.com/pilgrim.html#liner.
Ik vind dat wel een goed idee: veel informatie bij een CD. Dat heb je niet meteen bij de hand als je muziek downloadt. Hoewel, twee regels terug toonde ik het tegendeel aan. Misschien is de manier om muziek op fysieke geluidsdragers aan de man te brengen wel om ze als bijlage bij een mooi uitgevoerd boek te doen. Je ziet dat zo nu en dan al wel.
 
******************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?
© 2008 Henk Klaren
powered by CJ2