De rosse weerwolfmaan

bescheen die winternacht

het koperen Christuskruis

feller dan ik had verwacht.

 

Ik riep om haar, krijsend

uit alle macht. Met een

olielamp kwam zij kijken

naar mijn jammerklacht

wiegde mij in haar armen

zong slaap kindje zacht

terwijl ze wees naar de

sterren met al hun pracht.

 

Wat was zij aardig en lief.

Daar heb ik vele jaren later

nog vaak aan teruggedacht.

 

Vooral nu ze bij een

koperen Christuskruis

wordt weggebracht.

 

Of teruggebracht

naar een bron van rust?

 

Weer word ik door

haar gesust!

 

****************