archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 10
Jaargang 5
13 maart 2008
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
I'm not there Henk Klaren

0510VG Luister
I’m not there is een film over het leven van Bob Dylan. Hij draait al in Nederland, maar op het moment van schrijven (6 maart) alleen nog in Amsterdam en Vlissingen (!). Ik heb hem dan ook nog niet gezien, maar dat gaat zeker gebeuren. Uit wat ik er over gelezen heb leid ik af dat het een nogal merkwaardige film is. Dylan wordt gespeeld door zes acteurs, waaronder een 11-jarig zwart kind en een vrouw: Cate Blanchett, die er een Oscarnominatie aan overhield. De verschillende Dylan-figuren staan voor verschillende fasen uit het leven van Dylan. Maar ze heten anders, bijvoorbeeld Woody Guthrie, Arthur Rimbaud of Billy the Kid (gespeeld door Richard Gere). Sommige delen van de film zijn in kleur, andere in zwart/wit en de filmstijlen verschillen ook nogal. Lees het interview met de maker – Todd Haynes – in Vrij Nederland van 8 maart 2008.

De film mag er dan nog maar net zijn, de dubbel-CD met dezelfde naam is al een poosje uit. Je kunt het eigenlijk geen soundtrack noemen, want er staan nogal wat meer nummers op dan in de film ten gehore worden gebracht. Bovendien wordt in de film veel gebruik gemaakt van de versies van de nummers door Dylan zelf, vermengd met interpretaties van anderen. Op de CD staan alleen versies door die andere uitvoerenden. De enige uitzondering is het titelnummer I’m not there. Daarvan staan twee uitvoeringen op het album. Eén van Sonic Youth en één hele oude, nog nooit eerder uitgebrachte, uitvoering van Bob Dylan met The Band. Martin Bril heeft er een poosje geleden een column in de Volkskrant aan gewijd. De precieze bewoordingen ben ik vergeten, maar hij vond het in elk geval geweldig. ‘Het beste van Dylan en The Band ooit,’ schreef hij, of zoiets. Dát is volgens mij wat overdreven. Het is wel een aardig nummer, maar ik snap wel waarom het nooit eerder is uitgebracht. Dylan is niet de beste zanger ter wereld en het is een moeilijk lied. The Band klinkt in mijn oren wat lusteloos. Sonic Youth doet het minstens net zo goed, zo niet beter. En ik ben nog wel een echte fan van Dylan én van The Band.

De dubbel-CD als gehéél is heel interessant. Er staan maar liefst 34 nummers op door bijna evenveel verschillende muzikanten; en nogal wat echte klassiekers, zoals Highway 61 revisited, The times they are a changin’ en Maggie’s farm, maar ook een aantal, die ik nog niet kende. En ik heb toch een respectabele stapel Dylan-platen en –CD’s.
Twee begeleidingsbands komen op verschillende nummers terug: The Million Dollar Bashers en Calexico. De eerste is – voorzover ik kan nagaan – een gelegenheidsformatie. Goeie band.
Calexico bestaat natuurlijk gewoon op zich. Aan de nummers waarop ze meespelen voegen ze echt wat toe: van die leuke Mexicaanse toetertjes. Ik moet toch eens wat meer naar Calexico luisteren.

Bijna alle nummers op de plaat zijn mooi. Veel van de teksten zijn opmerkelijk goed verstaanbaar. Opvallend is het nummer I wanna be your lover door Yo La Tengo*. Ik kende het nummer niet en dacht eerst dat ik een versie van I wanna be your man van de Beatles hoorde. De refreintjes lijken op elkaar, zowel de muziek als de tekst. Het Beatle-nummer is vermoedelijk ouder. Gastmuzikant bij Yo La Tengo is John Sebastian op harmonica. Jawel: John Sebastian van de legendarische Lovin’ Spoonful.
De dochter van Serge Gainsbourg en Jane Birkin speelt in de film en zingt ook één van de nummers: Just like a woman, met Calexico. En ze doet het inderdaad op de manier van de Franse hijgmeisjes; precies haar moeder dus.
Roger McGuin doet One more cup of coffee en Willie Nelson Señor, met een bijdrage van operazanger Salvador Duran. Als ik hoogtepunten moet noemen: Antony and the Johnsons met Knockin’ on heaven’s door, Mark Lanegan, die The man in the long black coat uit zijn tenen haalt en Ramblin’ Jack Elliot: Just like Tom Thumb’s blues. En dan zou ik bijna Los Lobos nog vergeten met Billy 1. En al die anderen eigenlijk ook. Fijn album!

* De naam Yo La Tengo komt van een Amerikaanse honkbal-anecdote. Een buitenvelder wilde een bal vangen en riep tegen een ploeggenoot: ‘I’ve got it’. Maar de ploeggenoot was Spaanstalig, verstond hem niet en ging ook voor de bal. Ze botsten tegen elkaar op en de bal viel op de grond. Om verdere ongelukken te voorkomen leerde hij ‘I’ve got it’ in het Spaans: ‘yo la tengo’. De volgende keer ging dat prima, maar van de andere kant kwam nog een ploeggenoot, die onze held op zijn beurt omver liep. Weer de bal op de grond. De laatste ploeggenoot sprak geen Spaans: ‘What the heck is yellow tango?’ was zijn commentaar.
 
*********************************
Drs. Theo IJzermans geeft begeleiding bij
persoonlijke ontwikkeling op het werk.
Ga voor informatie naar www.ijzermans.org


© 2008 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
I'm not there Henk Klaren
0510VG Luister
I’m not there is een film over het leven van Bob Dylan. Hij draait al in Nederland, maar op het moment van schrijven (6 maart) alleen nog in Amsterdam en Vlissingen (!). Ik heb hem dan ook nog niet gezien, maar dat gaat zeker gebeuren. Uit wat ik er over gelezen heb leid ik af dat het een nogal merkwaardige film is. Dylan wordt gespeeld door zes acteurs, waaronder een 11-jarig zwart kind en een vrouw: Cate Blanchett, die er een Oscarnominatie aan overhield. De verschillende Dylan-figuren staan voor verschillende fasen uit het leven van Dylan. Maar ze heten anders, bijvoorbeeld Woody Guthrie, Arthur Rimbaud of Billy the Kid (gespeeld door Richard Gere). Sommige delen van de film zijn in kleur, andere in zwart/wit en de filmstijlen verschillen ook nogal. Lees het interview met de maker – Todd Haynes – in Vrij Nederland van 8 maart 2008.

De film mag er dan nog maar net zijn, de dubbel-CD met dezelfde naam is al een poosje uit. Je kunt het eigenlijk geen soundtrack noemen, want er staan nogal wat meer nummers op dan in de film ten gehore worden gebracht. Bovendien wordt in de film veel gebruik gemaakt van de versies van de nummers door Dylan zelf, vermengd met interpretaties van anderen. Op de CD staan alleen versies door die andere uitvoerenden. De enige uitzondering is het titelnummer I’m not there. Daarvan staan twee uitvoeringen op het album. Eén van Sonic Youth en één hele oude, nog nooit eerder uitgebrachte, uitvoering van Bob Dylan met The Band. Martin Bril heeft er een poosje geleden een column in de Volkskrant aan gewijd. De precieze bewoordingen ben ik vergeten, maar hij vond het in elk geval geweldig. ‘Het beste van Dylan en The Band ooit,’ schreef hij, of zoiets. Dát is volgens mij wat overdreven. Het is wel een aardig nummer, maar ik snap wel waarom het nooit eerder is uitgebracht. Dylan is niet de beste zanger ter wereld en het is een moeilijk lied. The Band klinkt in mijn oren wat lusteloos. Sonic Youth doet het minstens net zo goed, zo niet beter. En ik ben nog wel een echte fan van Dylan én van The Band.

De dubbel-CD als gehéél is heel interessant. Er staan maar liefst 34 nummers op door bijna evenveel verschillende muzikanten; en nogal wat echte klassiekers, zoals Highway 61 revisited, The times they are a changin’ en Maggie’s farm, maar ook een aantal, die ik nog niet kende. En ik heb toch een respectabele stapel Dylan-platen en –CD’s.
Twee begeleidingsbands komen op verschillende nummers terug: The Million Dollar Bashers en Calexico. De eerste is – voorzover ik kan nagaan – een gelegenheidsformatie. Goeie band.
Calexico bestaat natuurlijk gewoon op zich. Aan de nummers waarop ze meespelen voegen ze echt wat toe: van die leuke Mexicaanse toetertjes. Ik moet toch eens wat meer naar Calexico luisteren.

Bijna alle nummers op de plaat zijn mooi. Veel van de teksten zijn opmerkelijk goed verstaanbaar. Opvallend is het nummer I wanna be your lover door Yo La Tengo*. Ik kende het nummer niet en dacht eerst dat ik een versie van I wanna be your man van de Beatles hoorde. De refreintjes lijken op elkaar, zowel de muziek als de tekst. Het Beatle-nummer is vermoedelijk ouder. Gastmuzikant bij Yo La Tengo is John Sebastian op harmonica. Jawel: John Sebastian van de legendarische Lovin’ Spoonful.
De dochter van Serge Gainsbourg en Jane Birkin speelt in de film en zingt ook één van de nummers: Just like a woman, met Calexico. En ze doet het inderdaad op de manier van de Franse hijgmeisjes; precies haar moeder dus.
Roger McGuin doet One more cup of coffee en Willie Nelson Señor, met een bijdrage van operazanger Salvador Duran. Als ik hoogtepunten moet noemen: Antony and the Johnsons met Knockin’ on heaven’s door, Mark Lanegan, die The man in the long black coat uit zijn tenen haalt en Ramblin’ Jack Elliot: Just like Tom Thumb’s blues. En dan zou ik bijna Los Lobos nog vergeten met Billy 1. En al die anderen eigenlijk ook. Fijn album!

* De naam Yo La Tengo komt van een Amerikaanse honkbal-anecdote. Een buitenvelder wilde een bal vangen en riep tegen een ploeggenoot: ‘I’ve got it’. Maar de ploeggenoot was Spaanstalig, verstond hem niet en ging ook voor de bal. Ze botsten tegen elkaar op en de bal viel op de grond. Om verdere ongelukken te voorkomen leerde hij ‘I’ve got it’ in het Spaans: ‘yo la tengo’. De volgende keer ging dat prima, maar van de andere kant kwam nog een ploeggenoot, die onze held op zijn beurt omver liep. Weer de bal op de grond. De laatste ploeggenoot sprak geen Spaans: ‘What the heck is yellow tango?’ was zijn commentaar.
 
*********************************
Drs. Theo IJzermans geeft begeleiding bij
persoonlijke ontwikkeling op het werk.
Ga voor informatie naar www.ijzermans.org
© 2008 Henk Klaren
powered by CJ2