archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 1
23 september 2004
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Wandelen, Oké! Maar 4 dagen? Marietta van der Duyn Schouten

0120Wandelen Oké
Hoe kom je erbij?
Dit was weer één van die klassieke besluiten in de kroeg…. Grootspraak dus.
 
Met vier meiden zijn we afgelopen zomer aan de Nijmeegse vierdaagse begonnen. Een van de vier zou voor de vierde keer gaan lopen, maar had eigenlijk nog niemand om mee te gaan. Van het een kwam het ander en als je zo’n type bent van afspraak is afspraak, dan zit je er mooi aan vast. Want hoe kom je er onderuit?
Ik was vast nummer 2 die zich bij de organisatie via internet had aangemeld voor de 40 km op de eerste dag dat dit kon en behoorde zeker niet tot het aantal dat te laat was en dus afviel. De dure speciaal voor de trip aangeschafte schoenen stonden mij vanaf november toen ik het onverstandige besluit nam, al aan te staren in de gang. Een slaapplaats was ook geregeld. Vakantie aangevraagd op m’n werk. Niet dus aan onderuit te komen!
 
Op de foto die van de aankomst na de laatste dag is genomen, heeft de fotograaf discreet onze voeten weggelaten. Het kan ook zijn dat ze niet meer te zien waren. Ze voelden in ieder geval afgesleten. Ik sta lachend op de foto, maar kilometers vreten is absoluut niet lachwekkend. Bedenk dat als je in de kroeg zit te pochen over je capaciteiten.
Volgens het officiële schema van de vierdaagse dat te vinden is op www.vierdaagse.nl moet je zo’n 400 km minimaal in de benen hebben om mee te doen.
Enig idee hoe ver dit is? Enig idee hoe lang je doet over 10 km? Laat staan 40 km.
Ik ben sportief genoeg, loop graag hard (10km), fiets naar m’n werk, dus een beetje wandelen leek mij een eitje.
Eén keer liep ik als oefening met de andere dames mee, maar omdat deze er gerust een hele dag vooruit trokken en ik dat echt zonde van mijn weekenden vond, heb ik vooral in mijn eentje geoefend. Liever joeg ik er op een luttele zondag 4 uur door om vervolgens uitgeteld maar voldaan op de bank in elkaar te storten. Dan had ik er zo’n 20 km op zitten … geen eitje dus. Steeds meer kwam de datum dichterbij. Mijn moed werd kleiner en kleiner. Het zwaard van Damocles bungelde boven mijn hoofd. En zo pakte ik mijn spullen in op de donderdag voor vertrek. En ook nog mijn kindjes een hele week te moeten missen!
 
Eenmaal op weg naar Delft, om een van de meeloop-slachtoffer op te halen, begon ik het weer een beetje van de positieve kant te bekijken. Een weg terug was er niet meer, dus kon ik mij er maar het beste op verheugen. Toch misschien wel lekker? Ik hoefde immers niet naar mijn werk. Ook niet strijken, koken, wassen. Alleen wat lopen de hele dag. Wat kon mij eigenlijk overkomen! De stemming zat er echt goed in op een druk plein midden in Nijmegen met veel herrie en veel bier … toen wist ik het zeker; Mij kon helemaal niets overkomen!
En zo kwam het dat ik de volgende ochtend dag 1 om half 6 goed gemutst aan de start stond. Nog nooit meer dan 30 km gelopen dus best spannend. Mijn 3 vriendinnen zagen het ook wel zitten. De enige met ervaring stond zich al te verkneukelen. Zij ging het zeker halen, maar oh oh wat zouden wij het zwaar krijgen en zij wist dit natuurlijk allang!!
Niets vermoedend werden we meegesleurd in de gigantische sliert met mensen die niet op leek te houden. Ik heb mij er herhaaldelijk over verbaasd dat er zoveel mensen zo gek zijn om zich eraan te wagen en er nog plezier in hadden ook.
 
Maar goed, de eerste dag en het begon te regenen. Toen was ik pas echt in mijn sas. Ik had mij helemaal op het evenement gestort en vond het eigenlijk zo gezellig dat beetje regen. Volgens mij was ik wel één van de weinige, want de rest van de toen nog 44.638 lopers zaten diep weggedoken in regenjacks, plastic capes of verscholen onder vele kleurige paraplu’s. Dit laatste zorgde ook voor een haarscheurtje in het ‘wij’gevoel van de deelnemers. Je had namelijk de wandelaars met of zonder plu. De eerste mopperde op de tweede en die waren zich van geen kwaad bewust…. Rusten was er die dag niet bij en zitten al helemaal niet. Ja, in de rij voor de wc (gemiddeld 15 minuten per keer; kost je dus gemiddeld 1 uur per dag en dan deed ik de rest maar in de struiken om de andere niet te veel op te houden) maar verder stapten we gewoon door. Het was zo al rond de klok van 3 uur voordat wij van een biertje zaten te genieten. Van de route heb ik niet veel meegekregen, ja de brug over was leuk. Elke brug of viaduct oversteken is een ervaring op zich, want er is altijd wel een (vracht)auto die toetert en (bijna) iedereen zwaait dan terug of steekt zijn handen de lucht in. Even dat kippenvelgevoel en weer doorlopen.
En dan had je nog de studenten nog niet geslapen en ladderzat lallend bij de start, mensen in de voortuin met een wijntje en stereo op 10 om half 9 in de ochtend. Wauw!
“Thuis”, bij de schoonouders van een vriendinnetje waarbij zij en ik zouden slapen werden we heerlijk in de watten gelegd. Goed voedsel (en dat na een bak friet en een frikandel eerder op de middag) werd braaf weggewerkt. Alle zalfjes, smeerseltjes en bruistabletten tegen vermoeide benen, voeten en spierpijn werden in overvloed en door elkaar ingezet. Een lange warme douche en dan naar bed.
 
Slecht geslapen, stijf, na een bord pap aan dag 2 begonnen, en dus 5 minuten na de start alweer moeten plassen, maar niet te min met goede moed weer op pad.mNa 5 km voelde ik het…. Pijn onder mijn voeten. Je kent dat wel als je hééeeel lang gestaan hebt. De dag ervoor had ik het daar al last van tijdens de laatste 10 km, maar dan ben je er bijna, dus geen reden om erbij stil te staan. It's al part of the game, maar om er nu direct alweer mee te beginnen? Lopen dus en vooral blijven lopen, sms-en op de saaie stukken, bellen met vrienden, kennissen en familie. We hadden pech bij een blok chemische toiletten bijna een half uur in de rij gestaan. Wat was er aan de hand. Vergeten open te doen? 3 van de ruim 20 wc´s waren maar in bedrijf. Voor het eerst van mijn leven was ik voor vandalisme…. Van mij mochten alle sloten stuk! De stroom mensen ging maar door en ging maar door er kwam geen einde aan. Dit besef je als geen ander als je er even uitstapt en beseft dat jij ook deel uitmaakt van die indrukwekkende massa. Na de plas stap je er weer tussen en loop je in de stroom mee.
En je maar vastklampen aan alle gezelligheid onderweg. Een kletsje met je vriendinnen, met onbekenden, een grapje en vooral de liedjes die je onderweg door kilometers meeslepen. Uit volle borst zong ik ze mee, want dan voelde ik mijn voeten niet.
Had ik al verteld dat ik inmiddels 2 joekels van een blaren op mijn hielen had? Nee, bij deze dan! Nu, al die weken later, is de omtrek nog zichtbaar. Maar goed nieuws. Door blaren stamp je gewoon heen. Dat wil zeggen, als je maar hard genoeg stampt. Nee ik had er niet zo’n last van, alleen bij opstarten samen met de stijvigheid en het besef dat de pijn onder mijn voeten er nog zat….
Ik ben niet zo’n kaartjes-mens en nu ik er achteraf naar kijk, zijn we die dag in Wijchen geweest. Vast geweldig want in elk plaatsje was het een groot feest dus: weer een paar kilometer verder! Elke dag bleek de route 20 km te lang en die waren dan ook het zwaarste. Mijn ontlading kwam die dag bij binnenkomst in Nijmegen … wat een feest, de tranen liepen over mijn wangen van pijn en vermoeidheid, maar vooral opluchting en blijdschap dat er weer een dag op zat. Een belletje (huilende) naar huis was voldoende om ook mijn man ervan te overtuigen dat het niet niks was. Hij had er, net als ik, nog al lacherig over gedaan maar kwam daar wel een beetje van terug (ik ook!). Maar dag 2 zat erop, een paar biertjes (+ frietjes) maken dan een hoop goed. Afgeknaagd naar huis met onze taxichauffeur van de eerste dag (ja je maakt snel vrienden), lekker vertroeteld en om 21.00 uur naar bed.
 
Op dag 3 niet kijken naar de blaar want hij zit er toch nog. Geen pap voor ontbijt. Pap = plassen = oponthoud = nóg langer voor je er bent!
Dus afgeladen op stap met boterhammen, paracetamolletjes, extrannetjes en druivensuiker. De banaan in de ene hand, het vervolg ontbijt in de andere, de zonneklep al op en om kwart voor 6 bij de start in de hoop dat de andere meiden er ook al zouden zijn en we de goede rij zouden kiezen. Ik had een mini-rugzakkje. Een soort handtas op je rug. Daar zat alles in wat ik al noemde en ook een mini-paraplu, GSM en sigaretten. Dat laatste is een verhaal apart. Zo ben ik al jaren “gestopt” met roken maar op feestjes en partijen ben ik de eerste die een pakje weg rookt. Dus dit pakje had ik voor de gelegenheid aangeschaft voor bij het bier na de wandeling. Twee van mijn vriendinnen paften al lopende, maar dat vind ik echt te ver gaan. Zo zie je maar weer hoe zo’n sportieve bezigheid voor een aantal mensen ook een aanleiding kan vormen om er een ongezond feestje van te bouwen.
Mijn geld had ik trouwens om mijn nek (met de vierdaagse pasjes en knipkaarten) en om de dag een wegwerpcamera in een van mijn broekzakken.
 
Je moet voor de vierdaagse niet claustrofobisch ingesteld zijn, want je verstikt soms echt in de massa. Je merkt het pas echt goed als je je flesje drinken laat vallen. Dan hebben er vaak al vier man op getrapt voordat je je goed en wel hebt kunnen omdraaien.
Ondanks de pijn onder m’n voeten en nu ook het gevoel van “ik-krijg-dadelijk-een zweepslag” in mijn kuiten kon ik mij zelf af en toe verschrikkelijk vermaken door mensen langs de kant te vragen of het wel goed met ze ging, of zij het nog wel vol konden houden. Dat leverde vaak grappige reacties op. Eerlijk gezegd had ik het ook echt soms met ze te doen en het verbaasde mij dan ook niets dat ik op een gegeven moment een asgrauwe opa in een tuinstoel zag zitten met de familie om hem heen die met man en macht probeerde uit te vissen of hij niet net zijn laatste adem had uitgeblazen.
Onderweg moest - heel triest - ook een wandelaar gereanimeerd worden. Een ambulance reed, voor mijn gevoel, met 140 km per uur op alle wandelaars in die op hun beurt uit elkaar stoven. Nadat de ziekenwagen gepasseerd was stroomde de straat weer vol, die in dit geval gelukkig breed genoeg was, en liep iedereen zeker een minuut of 10 beduusd door. Wat mij intrigeerde was het massaal bedrukte gevoel die als een golf door de mensen heen ging en ook weer langzaam weg ebde alsof weer een ‘wave’ in een voetbal stadion aan het doen waren.
 
Onderweg gingen we op visite bij familie van een van de meeloopsters, in één woord geweldig! Uit de drukte, we hoorden zowaar de vogels fluiten, even op een gewone stoel zitten, geen rij bij het toilet dus daar goed misbruik van gemaakt, rustig de flessen met water vullen…. Wat kan een mens met niets gelukkig zijn! Toch weer even opgepept een paar kilometer verder.
Dag 4 was de dag van de waarheid. Niet eens meer de moeite genomen om de blarenpleisters te vervangen. Met de benen zwaar in de Midalgan m’n bed in gerold en weer flink ingesmeerd voordat we weer door die lieve mensen waar wij sliepen, vlak bij de start de auto uitgezet werden. En weer lopen. Tja, ik verval in herhaling, maar het viel me niet mee om telkens weer de ene voet voor de andere te zetten. En dat zo soepel mogelijk want ik was als de doods dat ik zou gaan strompelen. Dus even naar boven kijken, hard en vrolijk een liedje fluiten, denken aan leuke de dingen en …. Lopen maar!
In een dorpje met allemaal leuke en maffe dingen om te zien ergens halverwege al een stel traantjes. Nog meer sms’jes van iedereen maar steeds minder puf en zin om te reageren. Hutje mutje over een door het leger voor de gelegenheid gebouwde brug. Echt stapje voor stapje vooruit kunnen komen en dan zijn er nog mensen die mopperen dat ze niet door kunnen lopen. Tip voor deze mensen: loop voorop of loop niet!
 
Twee mannen, ook vrienden van ons groepje, liepen de 50 km en stonden alle dagen op ons te wachten bij het punt dat we weer samen kwamen. Heerlijk om elkaar dan weer te zien, even op te peppen en dan weer verder. Natuurlijk liepen we allen een ander tempo maar bij het wachten op elkaar bleek het verschil eigenlijk elke keer maar een paar minuten. Ik had die dag besloten wat langzamer te lopen en een vriendinnetje van mij met vuurrode schenen (waarschijnlijk flink ontstoken) vond dit ook een goed idee. En één van die gasten? Die liep alsof hij even aan het shoppen was in de supermarkt; gemeen gemakkelijk zag dat eruit zeg!!
Mooie natuur? Vast wel maar ook deze dag heb ik er niet veel van meegekregen. In Malden zouden de mensen waar ik sliep op ons wachten. De ellende is; dan ben je in Malden en dan duurt het voor je gevoel nog úúuuren. Even zitten in het gras, de eerste gladiool, een foto, wat drinken en gauw verder! Immers nog maar 8 km te gaan. Enig idee hoe lang zoiets dan nog kan duren? Elke dag telde ik af vanaf 15 km… foute boel. Soms hoorde je dan een gerucht dat je er nog maar 5 hoeft en dat blijken er dan nog 10 zijn. Best zuur als je daar dan ruim een half uur later achter komt. Het zegt wel wat over mij. Als ik bijvoorbeeld hard ga lopen, dan bedenk ik al voordat ik de poort uit loop wanneer ik weer terug mag. Nou is teruggaan na 35 km niet echt een optie maar je kan het jezelf behoorlijk lastig maken. Niet aan proberen te denken en focussen op de liedjes en gezelligheid onderweg. Overal meedoen met zwaaien, gedag zeggen, meeklappen en zingen op de muziek en maar doorlopen. Vandaag was er wel even tijd voor soep onderweg. Wat een luxe!
 
En dan; de Via Gladiola in zicht. De bankjes en stoelen stonden al ruim een week weg te rotten langs de kant, ook in de regen en s’nachts, maar konden nu eindelijk nuttig gebruikt worden. Als een wonder kwam mijn man tussen de massa opduiken zo’n 5 km uit het zicht. GSM contact hadden we niet meer want natuurlijk was het netwerk zwaar overbelast. Hij was zowaar helemaal vanaf het station komen lopen… oef hij was er moe van! Ik zou hem eigenlijk later treffen bij onze vaste bier-stek. De finish kwam in zicht was. Hand in hand erover heen. Felicitaties. Zowaar geen tranen meer, de spanning was eraf, de tranen al vergoten. Zitten; biertje, nog meer foto’s! Vierdaagse Kruis ophalen en showen maar aan iedereen die het wilde zien. Oh, oh, oh, wat was ik trots!
Naar de tent waar het feest zou zijn voor het KRO gebouw. Daar de rest van ieders aanhang getroffen en flink feesten. Schoenen uit, dansen op het gras en finaal uit je bol.
 
Er bleek leven te bestaan na de vierdaagse. De volgende dag afscheid genomen van mijn gastgezin. Heerlijk weer thuis naar de kindjes. Op de weegschaal; 3 kilo erbij! Veel vocht (… echt waar hoor!) vastgehouden. Lekker de spullen ingepakt en vertrokken met de tent naar Frankrijk. Drie weken lang op slippers gelopen en het heeft mij verbaasd hoeveel impact het heeft gehad op mijn lichaam. Ik had echt wel vier dagen nodig om me weer een beetje goed te voelen en pas toen ik weer thuis kwam, heb ik heel voorzichtig geprobeerd gymschoenen aan te trekken en dat ging goed.

Wat een ervaring!
Volgend jaar weer? NEE, nóóooooooit meer! Maar ja, straks zitten we weer op te snijden in de kroeg. Beheersen dus. Gewoon op gevaarlijke momenten die foto erbij halen en aan mijn voeten denken.


© 2004 Marietta van der Duyn Schouten meer Marietta van der Duyn Schouten - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Wandelen, Oké! Maar 4 dagen? Marietta van der Duyn Schouten
0120Wandelen Oké
Hoe kom je erbij?
Dit was weer één van die klassieke besluiten in de kroeg…. Grootspraak dus.
 
Met vier meiden zijn we afgelopen zomer aan de Nijmeegse vierdaagse begonnen. Een van de vier zou voor de vierde keer gaan lopen, maar had eigenlijk nog niemand om mee te gaan. Van het een kwam het ander en als je zo’n type bent van afspraak is afspraak, dan zit je er mooi aan vast. Want hoe kom je er onderuit?
Ik was vast nummer 2 die zich bij de organisatie via internet had aangemeld voor de 40 km op de eerste dag dat dit kon en behoorde zeker niet tot het aantal dat te laat was en dus afviel. De dure speciaal voor de trip aangeschafte schoenen stonden mij vanaf november toen ik het onverstandige besluit nam, al aan te staren in de gang. Een slaapplaats was ook geregeld. Vakantie aangevraagd op m’n werk. Niet dus aan onderuit te komen!
 
Op de foto die van de aankomst na de laatste dag is genomen, heeft de fotograaf discreet onze voeten weggelaten. Het kan ook zijn dat ze niet meer te zien waren. Ze voelden in ieder geval afgesleten. Ik sta lachend op de foto, maar kilometers vreten is absoluut niet lachwekkend. Bedenk dat als je in de kroeg zit te pochen over je capaciteiten.
Volgens het officiële schema van de vierdaagse dat te vinden is op www.vierdaagse.nl moet je zo’n 400 km minimaal in de benen hebben om mee te doen.
Enig idee hoe ver dit is? Enig idee hoe lang je doet over 10 km? Laat staan 40 km.
Ik ben sportief genoeg, loop graag hard (10km), fiets naar m’n werk, dus een beetje wandelen leek mij een eitje.
Eén keer liep ik als oefening met de andere dames mee, maar omdat deze er gerust een hele dag vooruit trokken en ik dat echt zonde van mijn weekenden vond, heb ik vooral in mijn eentje geoefend. Liever joeg ik er op een luttele zondag 4 uur door om vervolgens uitgeteld maar voldaan op de bank in elkaar te storten. Dan had ik er zo’n 20 km op zitten … geen eitje dus. Steeds meer kwam de datum dichterbij. Mijn moed werd kleiner en kleiner. Het zwaard van Damocles bungelde boven mijn hoofd. En zo pakte ik mijn spullen in op de donderdag voor vertrek. En ook nog mijn kindjes een hele week te moeten missen!
 
Eenmaal op weg naar Delft, om een van de meeloop-slachtoffer op te halen, begon ik het weer een beetje van de positieve kant te bekijken. Een weg terug was er niet meer, dus kon ik mij er maar het beste op verheugen. Toch misschien wel lekker? Ik hoefde immers niet naar mijn werk. Ook niet strijken, koken, wassen. Alleen wat lopen de hele dag. Wat kon mij eigenlijk overkomen! De stemming zat er echt goed in op een druk plein midden in Nijmegen met veel herrie en veel bier … toen wist ik het zeker; Mij kon helemaal niets overkomen!
En zo kwam het dat ik de volgende ochtend dag 1 om half 6 goed gemutst aan de start stond. Nog nooit meer dan 30 km gelopen dus best spannend. Mijn 3 vriendinnen zagen het ook wel zitten. De enige met ervaring stond zich al te verkneukelen. Zij ging het zeker halen, maar oh oh wat zouden wij het zwaar krijgen en zij wist dit natuurlijk allang!!
Niets vermoedend werden we meegesleurd in de gigantische sliert met mensen die niet op leek te houden. Ik heb mij er herhaaldelijk over verbaasd dat er zoveel mensen zo gek zijn om zich eraan te wagen en er nog plezier in hadden ook.
 
Maar goed, de eerste dag en het begon te regenen. Toen was ik pas echt in mijn sas. Ik had mij helemaal op het evenement gestort en vond het eigenlijk zo gezellig dat beetje regen. Volgens mij was ik wel één van de weinige, want de rest van de toen nog 44.638 lopers zaten diep weggedoken in regenjacks, plastic capes of verscholen onder vele kleurige paraplu’s. Dit laatste zorgde ook voor een haarscheurtje in het ‘wij’gevoel van de deelnemers. Je had namelijk de wandelaars met of zonder plu. De eerste mopperde op de tweede en die waren zich van geen kwaad bewust…. Rusten was er die dag niet bij en zitten al helemaal niet. Ja, in de rij voor de wc (gemiddeld 15 minuten per keer; kost je dus gemiddeld 1 uur per dag en dan deed ik de rest maar in de struiken om de andere niet te veel op te houden) maar verder stapten we gewoon door. Het was zo al rond de klok van 3 uur voordat wij van een biertje zaten te genieten. Van de route heb ik niet veel meegekregen, ja de brug over was leuk. Elke brug of viaduct oversteken is een ervaring op zich, want er is altijd wel een (vracht)auto die toetert en (bijna) iedereen zwaait dan terug of steekt zijn handen de lucht in. Even dat kippenvelgevoel en weer doorlopen.
En dan had je nog de studenten nog niet geslapen en ladderzat lallend bij de start, mensen in de voortuin met een wijntje en stereo op 10 om half 9 in de ochtend. Wauw!
“Thuis”, bij de schoonouders van een vriendinnetje waarbij zij en ik zouden slapen werden we heerlijk in de watten gelegd. Goed voedsel (en dat na een bak friet en een frikandel eerder op de middag) werd braaf weggewerkt. Alle zalfjes, smeerseltjes en bruistabletten tegen vermoeide benen, voeten en spierpijn werden in overvloed en door elkaar ingezet. Een lange warme douche en dan naar bed.
 
Slecht geslapen, stijf, na een bord pap aan dag 2 begonnen, en dus 5 minuten na de start alweer moeten plassen, maar niet te min met goede moed weer op pad.mNa 5 km voelde ik het…. Pijn onder mijn voeten. Je kent dat wel als je hééeeel lang gestaan hebt. De dag ervoor had ik het daar al last van tijdens de laatste 10 km, maar dan ben je er bijna, dus geen reden om erbij stil te staan. It's al part of the game, maar om er nu direct alweer mee te beginnen? Lopen dus en vooral blijven lopen, sms-en op de saaie stukken, bellen met vrienden, kennissen en familie. We hadden pech bij een blok chemische toiletten bijna een half uur in de rij gestaan. Wat was er aan de hand. Vergeten open te doen? 3 van de ruim 20 wc´s waren maar in bedrijf. Voor het eerst van mijn leven was ik voor vandalisme…. Van mij mochten alle sloten stuk! De stroom mensen ging maar door en ging maar door er kwam geen einde aan. Dit besef je als geen ander als je er even uitstapt en beseft dat jij ook deel uitmaakt van die indrukwekkende massa. Na de plas stap je er weer tussen en loop je in de stroom mee.
En je maar vastklampen aan alle gezelligheid onderweg. Een kletsje met je vriendinnen, met onbekenden, een grapje en vooral de liedjes die je onderweg door kilometers meeslepen. Uit volle borst zong ik ze mee, want dan voelde ik mijn voeten niet.
Had ik al verteld dat ik inmiddels 2 joekels van een blaren op mijn hielen had? Nee, bij deze dan! Nu, al die weken later, is de omtrek nog zichtbaar. Maar goed nieuws. Door blaren stamp je gewoon heen. Dat wil zeggen, als je maar hard genoeg stampt. Nee ik had er niet zo’n last van, alleen bij opstarten samen met de stijvigheid en het besef dat de pijn onder mijn voeten er nog zat….
Ik ben niet zo’n kaartjes-mens en nu ik er achteraf naar kijk, zijn we die dag in Wijchen geweest. Vast geweldig want in elk plaatsje was het een groot feest dus: weer een paar kilometer verder! Elke dag bleek de route 20 km te lang en die waren dan ook het zwaarste. Mijn ontlading kwam die dag bij binnenkomst in Nijmegen … wat een feest, de tranen liepen over mijn wangen van pijn en vermoeidheid, maar vooral opluchting en blijdschap dat er weer een dag op zat. Een belletje (huilende) naar huis was voldoende om ook mijn man ervan te overtuigen dat het niet niks was. Hij had er, net als ik, nog al lacherig over gedaan maar kwam daar wel een beetje van terug (ik ook!). Maar dag 2 zat erop, een paar biertjes (+ frietjes) maken dan een hoop goed. Afgeknaagd naar huis met onze taxichauffeur van de eerste dag (ja je maakt snel vrienden), lekker vertroeteld en om 21.00 uur naar bed.
 
Op dag 3 niet kijken naar de blaar want hij zit er toch nog. Geen pap voor ontbijt. Pap = plassen = oponthoud = nóg langer voor je er bent!
Dus afgeladen op stap met boterhammen, paracetamolletjes, extrannetjes en druivensuiker. De banaan in de ene hand, het vervolg ontbijt in de andere, de zonneklep al op en om kwart voor 6 bij de start in de hoop dat de andere meiden er ook al zouden zijn en we de goede rij zouden kiezen. Ik had een mini-rugzakkje. Een soort handtas op je rug. Daar zat alles in wat ik al noemde en ook een mini-paraplu, GSM en sigaretten. Dat laatste is een verhaal apart. Zo ben ik al jaren “gestopt” met roken maar op feestjes en partijen ben ik de eerste die een pakje weg rookt. Dus dit pakje had ik voor de gelegenheid aangeschaft voor bij het bier na de wandeling. Twee van mijn vriendinnen paften al lopende, maar dat vind ik echt te ver gaan. Zo zie je maar weer hoe zo’n sportieve bezigheid voor een aantal mensen ook een aanleiding kan vormen om er een ongezond feestje van te bouwen.
Mijn geld had ik trouwens om mijn nek (met de vierdaagse pasjes en knipkaarten) en om de dag een wegwerpcamera in een van mijn broekzakken.
 
Je moet voor de vierdaagse niet claustrofobisch ingesteld zijn, want je verstikt soms echt in de massa. Je merkt het pas echt goed als je je flesje drinken laat vallen. Dan hebben er vaak al vier man op getrapt voordat je je goed en wel hebt kunnen omdraaien.
Ondanks de pijn onder m’n voeten en nu ook het gevoel van “ik-krijg-dadelijk-een zweepslag” in mijn kuiten kon ik mij zelf af en toe verschrikkelijk vermaken door mensen langs de kant te vragen of het wel goed met ze ging, of zij het nog wel vol konden houden. Dat leverde vaak grappige reacties op. Eerlijk gezegd had ik het ook echt soms met ze te doen en het verbaasde mij dan ook niets dat ik op een gegeven moment een asgrauwe opa in een tuinstoel zag zitten met de familie om hem heen die met man en macht probeerde uit te vissen of hij niet net zijn laatste adem had uitgeblazen.
Onderweg moest - heel triest - ook een wandelaar gereanimeerd worden. Een ambulance reed, voor mijn gevoel, met 140 km per uur op alle wandelaars in die op hun beurt uit elkaar stoven. Nadat de ziekenwagen gepasseerd was stroomde de straat weer vol, die in dit geval gelukkig breed genoeg was, en liep iedereen zeker een minuut of 10 beduusd door. Wat mij intrigeerde was het massaal bedrukte gevoel die als een golf door de mensen heen ging en ook weer langzaam weg ebde alsof weer een ‘wave’ in een voetbal stadion aan het doen waren.
 
Onderweg gingen we op visite bij familie van een van de meeloopsters, in één woord geweldig! Uit de drukte, we hoorden zowaar de vogels fluiten, even op een gewone stoel zitten, geen rij bij het toilet dus daar goed misbruik van gemaakt, rustig de flessen met water vullen…. Wat kan een mens met niets gelukkig zijn! Toch weer even opgepept een paar kilometer verder.
Dag 4 was de dag van de waarheid. Niet eens meer de moeite genomen om de blarenpleisters te vervangen. Met de benen zwaar in de Midalgan m’n bed in gerold en weer flink ingesmeerd voordat we weer door die lieve mensen waar wij sliepen, vlak bij de start de auto uitgezet werden. En weer lopen. Tja, ik verval in herhaling, maar het viel me niet mee om telkens weer de ene voet voor de andere te zetten. En dat zo soepel mogelijk want ik was als de doods dat ik zou gaan strompelen. Dus even naar boven kijken, hard en vrolijk een liedje fluiten, denken aan leuke de dingen en …. Lopen maar!
In een dorpje met allemaal leuke en maffe dingen om te zien ergens halverwege al een stel traantjes. Nog meer sms’jes van iedereen maar steeds minder puf en zin om te reageren. Hutje mutje over een door het leger voor de gelegenheid gebouwde brug. Echt stapje voor stapje vooruit kunnen komen en dan zijn er nog mensen die mopperen dat ze niet door kunnen lopen. Tip voor deze mensen: loop voorop of loop niet!
 
Twee mannen, ook vrienden van ons groepje, liepen de 50 km en stonden alle dagen op ons te wachten bij het punt dat we weer samen kwamen. Heerlijk om elkaar dan weer te zien, even op te peppen en dan weer verder. Natuurlijk liepen we allen een ander tempo maar bij het wachten op elkaar bleek het verschil eigenlijk elke keer maar een paar minuten. Ik had die dag besloten wat langzamer te lopen en een vriendinnetje van mij met vuurrode schenen (waarschijnlijk flink ontstoken) vond dit ook een goed idee. En één van die gasten? Die liep alsof hij even aan het shoppen was in de supermarkt; gemeen gemakkelijk zag dat eruit zeg!!
Mooie natuur? Vast wel maar ook deze dag heb ik er niet veel van meegekregen. In Malden zouden de mensen waar ik sliep op ons wachten. De ellende is; dan ben je in Malden en dan duurt het voor je gevoel nog úúuuren. Even zitten in het gras, de eerste gladiool, een foto, wat drinken en gauw verder! Immers nog maar 8 km te gaan. Enig idee hoe lang zoiets dan nog kan duren? Elke dag telde ik af vanaf 15 km… foute boel. Soms hoorde je dan een gerucht dat je er nog maar 5 hoeft en dat blijken er dan nog 10 zijn. Best zuur als je daar dan ruim een half uur later achter komt. Het zegt wel wat over mij. Als ik bijvoorbeeld hard ga lopen, dan bedenk ik al voordat ik de poort uit loop wanneer ik weer terug mag. Nou is teruggaan na 35 km niet echt een optie maar je kan het jezelf behoorlijk lastig maken. Niet aan proberen te denken en focussen op de liedjes en gezelligheid onderweg. Overal meedoen met zwaaien, gedag zeggen, meeklappen en zingen op de muziek en maar doorlopen. Vandaag was er wel even tijd voor soep onderweg. Wat een luxe!
 
En dan; de Via Gladiola in zicht. De bankjes en stoelen stonden al ruim een week weg te rotten langs de kant, ook in de regen en s’nachts, maar konden nu eindelijk nuttig gebruikt worden. Als een wonder kwam mijn man tussen de massa opduiken zo’n 5 km uit het zicht. GSM contact hadden we niet meer want natuurlijk was het netwerk zwaar overbelast. Hij was zowaar helemaal vanaf het station komen lopen… oef hij was er moe van! Ik zou hem eigenlijk later treffen bij onze vaste bier-stek. De finish kwam in zicht was. Hand in hand erover heen. Felicitaties. Zowaar geen tranen meer, de spanning was eraf, de tranen al vergoten. Zitten; biertje, nog meer foto’s! Vierdaagse Kruis ophalen en showen maar aan iedereen die het wilde zien. Oh, oh, oh, wat was ik trots!
Naar de tent waar het feest zou zijn voor het KRO gebouw. Daar de rest van ieders aanhang getroffen en flink feesten. Schoenen uit, dansen op het gras en finaal uit je bol.
 
Er bleek leven te bestaan na de vierdaagse. De volgende dag afscheid genomen van mijn gastgezin. Heerlijk weer thuis naar de kindjes. Op de weegschaal; 3 kilo erbij! Veel vocht (… echt waar hoor!) vastgehouden. Lekker de spullen ingepakt en vertrokken met de tent naar Frankrijk. Drie weken lang op slippers gelopen en het heeft mij verbaasd hoeveel impact het heeft gehad op mijn lichaam. Ik had echt wel vier dagen nodig om me weer een beetje goed te voelen en pas toen ik weer thuis kwam, heb ik heel voorzichtig geprobeerd gymschoenen aan te trekken en dat ging goed.

Wat een ervaring!
Volgend jaar weer? NEE, nóóooooooit meer! Maar ja, straks zitten we weer op te snijden in de kroeg. Beheersen dus. Gewoon op gevaarlijke momenten die foto erbij halen en aan mijn voeten denken.
© 2004 Marietta van der Duyn Schouten
powered by CJ2