archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 20
Jaargang 1
23 september 2004
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv? delen printen terug
Binnenkort op de TV? Katharina Kouwenhoven

0120 Binnekort ..
Als de voortekenen niet bedriegen krijgen we er binnenkort weer een paar nieuwe zendgemachtigden bij, die iets zullen bijdragen aan het programma-aanbod waar de huidige zendgemachtigden niet in voorzien. Eén van die nieuwe zendgemachtigden is MAX, die de oudere kijker gaat bedienen. Het is mij volstrekt een raadsel waarom aan de ongeveer dertig zendgemachtigden die er nu al zijn nog weer nieuwe toegevoegd moeten worden. Ik zou eerst maar eens wat saneren, een paar vergunningen intrekken, aandringen op wat fusies en overnames, om zodoende een overzichtelijk groepje over te houden, dat kan zorgen voor een gevarieerd programma-aanbod.
 
En wat kan MAX ons bieden, dat al niet elders geprogrammeerd wordt? Ik behoor tot de doelgroep, dus ik kan het weten. Wat voor programma’s mis ik, die voor mij interessant zijn en voor iemand die tien of meer jaar jonger is niet? De belangrijkste eigenschap die een programma het kijken waard maakt, is dat het kwaliteit heeft. Over kwaliteit zijn mensen het eigenlijk altijd snel eens en dat heeft niets met leeftijd te maken. Smaken verschillen weliswaar, maar dat heeft te maken met of je iets leuk vindt, aantrekkelijk, interessant, kortom met de persoonlijke waardering. (De kwaliteit betreft de vraag of een programma goed of slecht is.) Maar of de waardering voor bepaalde programma’s nu zo leeftijdsgebonden is, ik vraag het mij af.
 
Aan voorlichting over botontkalking, longembolie of prostaatkanker heb ik niet de minste behoefte. En medische programma’s zijn er al genoeg. Ik hoef ze niet te zien, want ik kan niet tegen bloed en hoe mensen met hun ziektes en kwalen omgaan vind ik alleen belangrijk waar het mijn dierbaren betreft. Die zouden op termijn wel eens mijn hulp nodig kunnen hebben. En hoe je er zelf mee om zal gaan blijft onvoorspelbaar. Dat merk je pas als je door een dergelijke ramp getroffen wordt. Moet ik mij nu al druk gaan maken over de beroerte waar ik misschien door getroffen zal worden of de heupbreuk, de knieslijtage, het hartinfarct, de gehoorgestoordheid, het geheugenverlies? Komt tijd, komt raad en de mens lijdt tenslotte het meest onder het lijden dat hij vreest. Vandaar al die Prozac. Mij niet gezien.
 
Moeten er dan tragere programma’s komen, zoals MAX voornemens is, om mij te kunnen behagen? Ik weet niet wat daarmee bedoeld wordt. Voetbalwedstrijden in slomo, zodat ze drie uur duren in plaats van de huidige, vaak al niet om door te komen, twee maal vijfenveertig minuten?  Of gaat het om traag gesneden beelden, die stuk voor stuk meer dan een paar seconden aanhouden? De meeste programma’s zijn al traag genoeg, zo niet te traag, of het nu docu’s zijn, soaps of praatprogramma’s. Alleen videoclips zijn flitsend gesneden en die vind ik trouwens best leuk. Tenslotte duren die maar een paar minuten. Begint het voor mijn ogen te dansen, dan pak ik de afstandsbediening. Moet er langzamer gesproken worden, met meer nadruk en duidelijk gearticuleerd, op de onnatuurlijke manier van toneelspelers of moet de informatie met meer redundantie aangeboden worden, nog eens uitgelegd in iets andere bewoordingen, voor alle duidelijkheid een keer herhaald en daarna nog een keer kort samengevat, zodat het steeds trager werkend brein van de senioren het nog kan volgen? Ik dacht het allemaal niet. Waar zien ze ons voor aan?
 
Moet er andere muziek onder de programma’s, speciale ouwe-lullen-muziek?
Ik weet niet eens wat ouwe-lullen-muziek is. Muziek moet goed gekozen zijn en dan is het genre irrelevant. Hip hop, house, drum and bas, tango, opera, rock ’n roll, symfonieën, crossing border, blues, desnoods Frans Bauer, als de muziek maar bij de beelden past.
 
Maar wat dan? Een soap die zich afspeelt in een verzorgingshuis? Dank je feestelijk! Alles wat zich daar afspeelt is even voorspelbaar, de communicatie is beperkt tot het uitwisselen van gezondheidscommuniqués  en gezeur over de versheid van het eitje bij het ontbijt en de kinderen die niet meer langs komen en verder gebeurt er niets. Daar moet je niet terecht komen en als het niet anders kan kun je het beste aan de drank gaan. Het leven van bejaarden vervlakt enorm; toppen en dalen schrompelen in elkaar tot molshopen en kuiltjes en daarmee verwordt meteen alle dramatiek tot een gelijkmatig kabbelend stroompje, zoals uiteindelijk op de hartmonitor de bliepende piekjes overgaan in een eentonige rechte lijn. Al met al geen stof voor een boeiende Tv-serie.
 
Misschien documentaires over krasse bejaarden, die met de caravan op stap gaan of in een groep, onder begeleiding van een verpleegkundige, een kunstreis maken, Grieks gaan studeren, het paletmes ter hand nemen of een nieuwe schuur bouwen? Dat zou interessant kunnen zijn als het goede documentaires zijn, maar niet speciaal omdat het krasse bejaarden betreft. Er zijn talloze boeiende mensen,waar documentaires over gemaakt kunnen worden en dat gebeurt aan de lopende band. De leeftijd van die mensen is niet van belang. Mensen worden niet boeiend, omdat ze per ongeluk bejaard zijn. Hoogbejaarden willen je nog wel eens lastig vallen met de vraag: ‘weet u wel hoe oud ik ben?’ Alsof het een persoonlijke verdienste is om tachtig of negentig te worden en de uiterste houdbaarheidsdatum ver te overschrijden.
 
Moet MAX dan komen met het aanbod van een speciaal genre films? Over bejaarden zijn zeker een aantal mooie films gemaakt, maar die zijn voor iedereen de moeite waard en niet alleen voor de leeftijdgenoten van de hoofdpersonen. Films uit onze jeugd dan? Wat mij betreft mogen er veel meer oude films uitgezonden worden. Ik zou graag alle films van Nicholas Ray eens een keer zien. Maar daar heb je natuurlijk helemaal geen bejaardenomroep voor nodig. Dat kan de VPRO of de VARA net zo goed. Een quiz voor bejaarden, waarin bejaarden het hemd van het lijf gevraagd wordt over de Eerste Wereldoorlog of de Crisistijd of het Marshallplan? Een aardig idee, ware het niet dat nu juist bejaarden aan al of niet ernstige vormen van geheugenverlies lijden.
 
Overzichten van alle hulpmiddelen die beschikbaar zijn voor alle mogelijke handicaps, van incontinentieluiers tot trapliften, zijn eenvoudig te raadplegen op internet. Dat geldt ook voor alle kortingen die je kunt krijgen op je 65plus-kaart. Ondertiteling in grotere letters? Dat gaat ten koste van de beeldruimte. Als je de ondertiteling niet meer kunt lezen, schaf je bij Pearl maar twee brillen aan.
 
Wat is het grootste probleem van bejaarden? Eenzaamheid. Die is onder andere het gevolg van het feit dat bejaarden niet onder de mensen komen. En waarom komen ze niet onder de mensen? Omdat ze de hele dag voor de buis hangen. Dat wordt natuurlijk alleen maar erger als er ook nog speciaal op hen toegesneden programma’s, wat dat dan ook mogen zijn, te zien zijn. De bejaarde moet juist de deur uit. Voor zijn lichamelijk en geestelijk welzijn is het essentieel dat hij elke dag een fikse wandeling maakt, minstens één keer in de week gaat zwemmen, dagelijks de krant leest, lid is van een schaakclub, cryptogrammen oplost, nog oudere bejaarden de helpende hand biedt, een cursus Chinees volgt en vrijwilligerswerk doet in het buurthuis. Een zendgemachtigde voor bejaarden? Het zou verboden moeten worden.
 


© 2004 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Was er nog wat op de tv?" -
Vermaak en Genot > Was er nog wat op de tv?
Binnenkort op de TV? Katharina Kouwenhoven
0120 Binnekort ..
Als de voortekenen niet bedriegen krijgen we er binnenkort weer een paar nieuwe zendgemachtigden bij, die iets zullen bijdragen aan het programma-aanbod waar de huidige zendgemachtigden niet in voorzien. Eén van die nieuwe zendgemachtigden is MAX, die de oudere kijker gaat bedienen. Het is mij volstrekt een raadsel waarom aan de ongeveer dertig zendgemachtigden die er nu al zijn nog weer nieuwe toegevoegd moeten worden. Ik zou eerst maar eens wat saneren, een paar vergunningen intrekken, aandringen op wat fusies en overnames, om zodoende een overzichtelijk groepje over te houden, dat kan zorgen voor een gevarieerd programma-aanbod.
 
En wat kan MAX ons bieden, dat al niet elders geprogrammeerd wordt? Ik behoor tot de doelgroep, dus ik kan het weten. Wat voor programma’s mis ik, die voor mij interessant zijn en voor iemand die tien of meer jaar jonger is niet? De belangrijkste eigenschap die een programma het kijken waard maakt, is dat het kwaliteit heeft. Over kwaliteit zijn mensen het eigenlijk altijd snel eens en dat heeft niets met leeftijd te maken. Smaken verschillen weliswaar, maar dat heeft te maken met of je iets leuk vindt, aantrekkelijk, interessant, kortom met de persoonlijke waardering. (De kwaliteit betreft de vraag of een programma goed of slecht is.) Maar of de waardering voor bepaalde programma’s nu zo leeftijdsgebonden is, ik vraag het mij af.
 
Aan voorlichting over botontkalking, longembolie of prostaatkanker heb ik niet de minste behoefte. En medische programma’s zijn er al genoeg. Ik hoef ze niet te zien, want ik kan niet tegen bloed en hoe mensen met hun ziektes en kwalen omgaan vind ik alleen belangrijk waar het mijn dierbaren betreft. Die zouden op termijn wel eens mijn hulp nodig kunnen hebben. En hoe je er zelf mee om zal gaan blijft onvoorspelbaar. Dat merk je pas als je door een dergelijke ramp getroffen wordt. Moet ik mij nu al druk gaan maken over de beroerte waar ik misschien door getroffen zal worden of de heupbreuk, de knieslijtage, het hartinfarct, de gehoorgestoordheid, het geheugenverlies? Komt tijd, komt raad en de mens lijdt tenslotte het meest onder het lijden dat hij vreest. Vandaar al die Prozac. Mij niet gezien.
 
Moeten er dan tragere programma’s komen, zoals MAX voornemens is, om mij te kunnen behagen? Ik weet niet wat daarmee bedoeld wordt. Voetbalwedstrijden in slomo, zodat ze drie uur duren in plaats van de huidige, vaak al niet om door te komen, twee maal vijfenveertig minuten?  Of gaat het om traag gesneden beelden, die stuk voor stuk meer dan een paar seconden aanhouden? De meeste programma’s zijn al traag genoeg, zo niet te traag, of het nu docu’s zijn, soaps of praatprogramma’s. Alleen videoclips zijn flitsend gesneden en die vind ik trouwens best leuk. Tenslotte duren die maar een paar minuten. Begint het voor mijn ogen te dansen, dan pak ik de afstandsbediening. Moet er langzamer gesproken worden, met meer nadruk en duidelijk gearticuleerd, op de onnatuurlijke manier van toneelspelers of moet de informatie met meer redundantie aangeboden worden, nog eens uitgelegd in iets andere bewoordingen, voor alle duidelijkheid een keer herhaald en daarna nog een keer kort samengevat, zodat het steeds trager werkend brein van de senioren het nog kan volgen? Ik dacht het allemaal niet. Waar zien ze ons voor aan?
 
Moet er andere muziek onder de programma’s, speciale ouwe-lullen-muziek?
Ik weet niet eens wat ouwe-lullen-muziek is. Muziek moet goed gekozen zijn en dan is het genre irrelevant. Hip hop, house, drum and bas, tango, opera, rock ’n roll, symfonieën, crossing border, blues, desnoods Frans Bauer, als de muziek maar bij de beelden past.
 
Maar wat dan? Een soap die zich afspeelt in een verzorgingshuis? Dank je feestelijk! Alles wat zich daar afspeelt is even voorspelbaar, de communicatie is beperkt tot het uitwisselen van gezondheidscommuniqués  en gezeur over de versheid van het eitje bij het ontbijt en de kinderen die niet meer langs komen en verder gebeurt er niets. Daar moet je niet terecht komen en als het niet anders kan kun je het beste aan de drank gaan. Het leven van bejaarden vervlakt enorm; toppen en dalen schrompelen in elkaar tot molshopen en kuiltjes en daarmee verwordt meteen alle dramatiek tot een gelijkmatig kabbelend stroompje, zoals uiteindelijk op de hartmonitor de bliepende piekjes overgaan in een eentonige rechte lijn. Al met al geen stof voor een boeiende Tv-serie.
 
Misschien documentaires over krasse bejaarden, die met de caravan op stap gaan of in een groep, onder begeleiding van een verpleegkundige, een kunstreis maken, Grieks gaan studeren, het paletmes ter hand nemen of een nieuwe schuur bouwen? Dat zou interessant kunnen zijn als het goede documentaires zijn, maar niet speciaal omdat het krasse bejaarden betreft. Er zijn talloze boeiende mensen,waar documentaires over gemaakt kunnen worden en dat gebeurt aan de lopende band. De leeftijd van die mensen is niet van belang. Mensen worden niet boeiend, omdat ze per ongeluk bejaard zijn. Hoogbejaarden willen je nog wel eens lastig vallen met de vraag: ‘weet u wel hoe oud ik ben?’ Alsof het een persoonlijke verdienste is om tachtig of negentig te worden en de uiterste houdbaarheidsdatum ver te overschrijden.
 
Moet MAX dan komen met het aanbod van een speciaal genre films? Over bejaarden zijn zeker een aantal mooie films gemaakt, maar die zijn voor iedereen de moeite waard en niet alleen voor de leeftijdgenoten van de hoofdpersonen. Films uit onze jeugd dan? Wat mij betreft mogen er veel meer oude films uitgezonden worden. Ik zou graag alle films van Nicholas Ray eens een keer zien. Maar daar heb je natuurlijk helemaal geen bejaardenomroep voor nodig. Dat kan de VPRO of de VARA net zo goed. Een quiz voor bejaarden, waarin bejaarden het hemd van het lijf gevraagd wordt over de Eerste Wereldoorlog of de Crisistijd of het Marshallplan? Een aardig idee, ware het niet dat nu juist bejaarden aan al of niet ernstige vormen van geheugenverlies lijden.
 
Overzichten van alle hulpmiddelen die beschikbaar zijn voor alle mogelijke handicaps, van incontinentieluiers tot trapliften, zijn eenvoudig te raadplegen op internet. Dat geldt ook voor alle kortingen die je kunt krijgen op je 65plus-kaart. Ondertiteling in grotere letters? Dat gaat ten koste van de beeldruimte. Als je de ondertiteling niet meer kunt lezen, schaf je bij Pearl maar twee brillen aan.
 
Wat is het grootste probleem van bejaarden? Eenzaamheid. Die is onder andere het gevolg van het feit dat bejaarden niet onder de mensen komen. En waarom komen ze niet onder de mensen? Omdat ze de hele dag voor de buis hangen. Dat wordt natuurlijk alleen maar erger als er ook nog speciaal op hen toegesneden programma’s, wat dat dan ook mogen zijn, te zien zijn. De bejaarde moet juist de deur uit. Voor zijn lichamelijk en geestelijk welzijn is het essentieel dat hij elke dag een fikse wandeling maakt, minstens één keer in de week gaat zwemmen, dagelijks de krant leest, lid is van een schaakclub, cryptogrammen oplost, nog oudere bejaarden de helpende hand biedt, een cursus Chinees volgt en vrijwilligerswerk doet in het buurthuis. Een zendgemachtigde voor bejaarden? Het zou verboden moeten worden.
 
© 2004 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2