Als de Noorse keeper Nyland zijn doel had schoongehouden in de laatste wedstrijd tegen Nederland en de midvoor van Noorwegen had meegedaan. Tsja, áls … . Dan was het vrijwel zeker minimaal 1-0 voor Noorwegen geweest, want Eerling Haaland zal niet nog eens al zijn kansen missen. Stel dat Hannibal Rome had ingenomen. Hoe zou de wereld er nu dan hebben uitgezien? Onzin natuurlijk, zulke bespiegelingen. Ik kan wel plezier hebben in dat soort science fiction, maar omdat Turkije won zou niet Nederland maar Noorwegen zich hebben geplaatst voor het wereldkampioenschap voetbal in Qatar. Dat zou ik wel jammer hebben gevonden, want ik vind het wel leuk als het Nederlands elftal succes heeft. En ik vind het ook leuk om ze te zien spelen, op de televisie. 

Er zijn minimaal twee keerzijdes. Ten eerste geeft het eigenlijk geen pas om te gaan voetballen in stadions waarvan de bouw duizenden arbeidsmigranten het leven heeft gekost, als gevolg van de weerzinwekkende arbeidsomstandigheden, onder meer vanwege de extreme hitte. Dat laatste heeft tot gevolg gehad dat het toernooi moest worden verplaatst naar de minst hete periode van het jaar (het woord ‘koelste’ krijg ik niet uit mijn toetsenbord, alleen tussen haakjes) en dat godbetert de stadions moesten worden voorzien van kunstmatige koeling. Hoe krankzinnig kan het worden? Had Nederland zich niet geplaatst, dan was er geen discussie nodig geweest over de vraag of we wel of niet zouden gaan. Makkelijk, maar een beetje laf. Niet dat er – nu ‘we’ geplaatst zijn – wel sprake is van een zogeheten maatschappelijke discussie. En er zit toch echt bloed aan de paal.

De andere keerzijde vind ik wel grappig. Een beetje persoonlijk en vergeleken met het voorgaande ietwat gênant. Maar vooruit: ik had stiekem Louis van Gaal wel een tweede Jason McAteer-moment gegund. Ik griezel altijd een beetje van de publieke persona van de man. Hij is zonder twijfel een vakman, maar die presentatie. En dat, volgens hem, succes van zijn opvolgers altijd te danken is aan zijn voorwerk. Andersom heb ik hem nooit voorgangers horen complimenteren. Misschien heb ik wel wat gemist.

Het doelpunt van Jason McAteer in 2001 bracht Ierland naar het WK ten koste van het Nederland van Van Gaal. Het was naar ik meen voor het eerst in zeer lange tijd, dat Oranje zich niet plaatste voor een eindtoernooi. Ik vond dat wel jammer hoor, maar dat het Van Gaal overkwam was toch wel een pleistertje op de wonde.

De wedstrijd vond plaats in Dublin. Die avond speelde U2 in Slane Castle, een kilometer of vijftig ten noorden van Dublin. Bono heeft toen een serieuze poging gedaan om Jason na de wedstrijd op het podium in Slane Castle te krijgen. Hij zou zelfs bereid zijn geweest een helikopter in te zetten. Maar McAteer had er geen zin in, of liever: hij had een andere afspraak. Hij zou een avondje uit in Dublin met John Aldridge, ook een Ierse voetballer. Een echte ster, terwijl McAteer een goede, maar geen uitzonderlijke speler was. Op dat ene doelpunt na natuurlijk. U2 heeft aan het Ierse succes van die avond tijdens dat optreden wel veel aandacht besteed, maar zónder Jason dus. McAteer hoorde pas een jaar later dat U2 hem toen in het zonnetje had gezet. Hij moet wel spijt gehad hebben van zijn afspraak met Aldridge. Hij vond dat bij nader inzien maar een ‘shit-night’.

En toen was het ineens twintig jaar later. Martin Garrix maakte de officiële hymne voor het Europees kampioenschap voetbal van 2020 (dat werd vanwege de corona: 2021). Hij zocht samenwerking met Bono en dat leidde tot een samenwerkingsproject. We are the People heet het. Bono heeft Garrix’ tekst vrijwel geheel herschreven en The Edge (ja, zo heet de gitarist van U2 nou eenmaal) speelt gitaar. De rest is Garrix. Het werd steeds gespeeld tijdens het EK. Er hoort een videoclip bij. Daarin zie je een wat oudere voetballer in een groen shirt met nummer 7: McAteer. Cirkel rond.

En ik ga gewoon kijken naar de WK-wedstrijden volgend jaar.

---------

Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven