archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Ergernissen delen printen terug
In quarantaine Arie de Jong

1904BZ Quarantaine
Helaas kan ik een ooggetuige-verslag geven van wat je overkomt als je besmet raakt met corona, ook als je al tweemaal gevaccineerd bent.

Het begon op een vrijdagavond waarbij ik alle verschijnselen kreeg van een hevige verkoudheid of griep. Alle holtes in mijn hoofd vol, verstopte neus en loopneus, zere keel, hoesten, lichte hoofdpijn, pijnlijke spieren, geen eetlust, droge mond, moe en lusteloos. Toen de volgende ochtend mijn echtvriendin een deel van deze malheur ook had, was mijn conclusie: we moeten ons laten testen. Ik was te lamlendig om een afspraak te kunnen maken, en dan zie je weer de voordelen van een echtvriendin. Zij kon het wel en de volgende ochtend, zondag, konden we om half elf terecht.

We wonen in Leiden, dus de testlocatie was in de buurt, bij Holiday Inn. Het was daar ontzettend druk. Met twee stromen: vaccineren en testen. Een komen en gaan van mensen, het werkte allemaal als een tierelier. Veel ouders met kinderen ook, wat mij het idee gaf dat sport en school belangrijke brandhaarden zijn. Drie minuten na aankomst bij de teststraat stak een medewerker het staafje in mijn mond (ik maakte braakgeluiden) en daarna een staafje in mijn neus. Toen dat er uit was, moest ik spontaan geweldig niezen. 

Positief 

Naar huis, de uitslag komt binnen 36 uur. Erg jofel voelde ik me voorlopig niet, we mochten niemand ontmoeten in afwachting van het testresultaat: onze zoon was niet welkom om te komen eten. Ik maakte een wandeling, in een wat lager tempo dan normaal, maar het was heel prettig om anderhalf uur te wandelen.

De volgende ochtend kwam de testuitslag binnen via de mail. Mijn echtvriendin had een negatieve uitslag: mooi toch. En dan die van mij, een positieve uitslag: besmet! Er werd aangekondigd dat ik binnen twee uur door iemand van de GGD zou worden gebeld. Daar ging ik niet op wachten. In de 48 uur voordat ik de klachten kreeg had ik bij drie oplopen gezeten. Met elkaar meer dan honderd mensen ontmoet en zeker met een stuk of dertig was ik lang genoeg dichtbij geweest dat ik ze moest waarschuwen. Vervolgens heb ik mijn agenda schoongeveegd voor de rest van de week. De ene afspraak na de andere sneuvelde. Al die berichten leverden in de loop van de dag een hoop fanmail op, mensen die me beterschap wensten of meldden dat ze zich zouden laten testen.

Contactonderzoek

En dan de moeizame vraag: waar was ik besmet geraakt? Dat is meestal een dag of vijf voordat de symptomen er zijn. Foei, toen was ik met een stuk of twintig mensen op een zondagmiddag in een workshop geweest. Gelukkig ook een traceerbaar gezelschap, die konden gewaarschuwd worden dat ik daar heel waarschijnlijk de besmetting had opgedaan. Op dat moment belde de GGD. De medewerker wilde van alles van me weten. Het aantal besmettingen was zo groot dat ze geen bron- en contactonderzoek meer konden doen, de capaciteit ontbrak. Dus die medewerker was blij te horen dat ik dat werk had gedaan.

Allerlei instructies. Zo veel mogelijk apart van mijn echtvriendin in huis. Dan komt het goed uit dat ik een ‘werkkamer’ heb, met mijn computer en een eigen televisie. En wie mijn stukken leest, weet dat ik al langere tijd apart slaap, in een gemakkelijke stoel, niets ten nadele van mijn echtvriendin, maar beter voor ons beiden. Dus dat zat wel snor.

De eerste berichten kwamen binnen, van twee mensen die elk een half uur naast mij hadden gezeten in een bus waarmee we op woensdag een excursie maakten. Het was me gelukt: ze waren beiden ziek en vertoonden dezelfde klachten. Een grote groep mensen liet me weten dat ze een zelftest hadden gedaan (en tot hun opluchting vaak een negatief resultaat) of dat ze een afspraak hadden gemaakt voor een test. In mijn omgeving zit blijkbaar niemand die corona bagatelliseert en laat weten vaccineren onzin te vinden. Ik hoefde niemand iets duidelijk te maken. 

Thuis

Dat ik in quarantaine moest (geen veertig dagen, maar wie weet nog wat het woord betekent?), impliceerde dat ik de deur niet uit mocht. Die regel lijkt mij bedacht door een minkukel. Je moet ervoor zorgen dat je geen andere mensen kunt besmetten, dus heb je niets te zoeken in een winkel, op een school of op je werk. Maar wat kan er mis zijn om in je eentje een wandeling te maken of een stuk te fietsen, en er uiteraard voor te zorgen dat je met niemand gaat praten of samen naar een rood verkeerslicht staat te kijken?

Wat een prettig bericht was: ik kon de besmetting met corona zien als het krijgen van een derde prik. Zodat ik daarna nog veel beter beschermd zou zijn. Voorlopig zou ik ook geen derde prik mogen ontvangen. Het zij zo. 

We lieten het de huisarts weten en die liet op zijn beurt weten dat hij me beterschap wenste, maar dat hij als de klachten erger werden niet naar me toe zou komen: hij liep al om in het werk, door corona. Mijn echtvriendin moest een extra testafspraak maken en daar kreeg ze bij te horen hoe handig het was als we een soort meter zouden kopen waarmee je de zuurstofwaarde in je bloed kunt meten. Simpelweg door je vinger in een onooglijk soort wasknijper te steken. Een vriend ging er eentje kopen bij de Etos. Zo’n ding kost daar bijna 40 euro. Batterijen er in, de onbegrijpelijke Engelstalige gebruiksaanwijzing gevolgd, maar er gebeurde niets. Waardeloos. Die moest terug, en waarom was het trouwens nuttig: ik zou niet eens weten welke uitkomst goed of slecht is.

Gelukkig werden de klachten langzamerhand minder, al zal het geholpen hebben dat ik elke zes uur een ‘aspirine’ nam. En met die schoongeveegde agenda: eindelijk urenlang in boeken lezen waarin ik te weinig opschiet. Misschien moet ik vaker een week schoonvegen, zonder ziek te zijn.

Het raadsel van besmet worden en zelf besmetting doorgeven blijkt wel erg groot te zijn. Bij één van de bijeenkomsten waar ik was en waar ik vermoedelijk anderen kon besmetten, liep het aantal positief geteste deelnemers op tot ongeveer de helft van de aanwezigen. Zelfs mensen die op grote afstand van mij waren gebleven (en ik had niemand een hand gegeven, daarbij had ik geen klachten en hoefde niet te hoesten of te niezen) bleken die dag besmet te zijn geraakt. Had ik nu de besmetting doorgegeven of waren er anderen die ook besmet waren, zonder het op dat moment te weten? En dan te bedenken dat alle aanwezigen die dag tot driemaal toe hun vaccinatiebewijs en ID moesten tonen. Onbegrijpelijk. Dat ik er ook nog De Telegraaf mee heb gehaald, leverde een extra gemengd gevoel op.

----------
Het plaatje is gefabriceerd door Han Busstra


© 2021 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "Ergernissen" -
Bezigheden > Ergernissen
In quarantaine Arie de Jong
1904BZ Quarantaine
Helaas kan ik een ooggetuige-verslag geven van wat je overkomt als je besmet raakt met corona, ook als je al tweemaal gevaccineerd bent.

Het begon op een vrijdagavond waarbij ik alle verschijnselen kreeg van een hevige verkoudheid of griep. Alle holtes in mijn hoofd vol, verstopte neus en loopneus, zere keel, hoesten, lichte hoofdpijn, pijnlijke spieren, geen eetlust, droge mond, moe en lusteloos. Toen de volgende ochtend mijn echtvriendin een deel van deze malheur ook had, was mijn conclusie: we moeten ons laten testen. Ik was te lamlendig om een afspraak te kunnen maken, en dan zie je weer de voordelen van een echtvriendin. Zij kon het wel en de volgende ochtend, zondag, konden we om half elf terecht.

We wonen in Leiden, dus de testlocatie was in de buurt, bij Holiday Inn. Het was daar ontzettend druk. Met twee stromen: vaccineren en testen. Een komen en gaan van mensen, het werkte allemaal als een tierelier. Veel ouders met kinderen ook, wat mij het idee gaf dat sport en school belangrijke brandhaarden zijn. Drie minuten na aankomst bij de teststraat stak een medewerker het staafje in mijn mond (ik maakte braakgeluiden) en daarna een staafje in mijn neus. Toen dat er uit was, moest ik spontaan geweldig niezen. 

Positief 

Naar huis, de uitslag komt binnen 36 uur. Erg jofel voelde ik me voorlopig niet, we mochten niemand ontmoeten in afwachting van het testresultaat: onze zoon was niet welkom om te komen eten. Ik maakte een wandeling, in een wat lager tempo dan normaal, maar het was heel prettig om anderhalf uur te wandelen.

De volgende ochtend kwam de testuitslag binnen via de mail. Mijn echtvriendin had een negatieve uitslag: mooi toch. En dan die van mij, een positieve uitslag: besmet! Er werd aangekondigd dat ik binnen twee uur door iemand van de GGD zou worden gebeld. Daar ging ik niet op wachten. In de 48 uur voordat ik de klachten kreeg had ik bij drie oplopen gezeten. Met elkaar meer dan honderd mensen ontmoet en zeker met een stuk of dertig was ik lang genoeg dichtbij geweest dat ik ze moest waarschuwen. Vervolgens heb ik mijn agenda schoongeveegd voor de rest van de week. De ene afspraak na de andere sneuvelde. Al die berichten leverden in de loop van de dag een hoop fanmail op, mensen die me beterschap wensten of meldden dat ze zich zouden laten testen.

Contactonderzoek

En dan de moeizame vraag: waar was ik besmet geraakt? Dat is meestal een dag of vijf voordat de symptomen er zijn. Foei, toen was ik met een stuk of twintig mensen op een zondagmiddag in een workshop geweest. Gelukkig ook een traceerbaar gezelschap, die konden gewaarschuwd worden dat ik daar heel waarschijnlijk de besmetting had opgedaan. Op dat moment belde de GGD. De medewerker wilde van alles van me weten. Het aantal besmettingen was zo groot dat ze geen bron- en contactonderzoek meer konden doen, de capaciteit ontbrak. Dus die medewerker was blij te horen dat ik dat werk had gedaan.

Allerlei instructies. Zo veel mogelijk apart van mijn echtvriendin in huis. Dan komt het goed uit dat ik een ‘werkkamer’ heb, met mijn computer en een eigen televisie. En wie mijn stukken leest, weet dat ik al langere tijd apart slaap, in een gemakkelijke stoel, niets ten nadele van mijn echtvriendin, maar beter voor ons beiden. Dus dat zat wel snor.

De eerste berichten kwamen binnen, van twee mensen die elk een half uur naast mij hadden gezeten in een bus waarmee we op woensdag een excursie maakten. Het was me gelukt: ze waren beiden ziek en vertoonden dezelfde klachten. Een grote groep mensen liet me weten dat ze een zelftest hadden gedaan (en tot hun opluchting vaak een negatief resultaat) of dat ze een afspraak hadden gemaakt voor een test. In mijn omgeving zit blijkbaar niemand die corona bagatelliseert en laat weten vaccineren onzin te vinden. Ik hoefde niemand iets duidelijk te maken. 

Thuis

Dat ik in quarantaine moest (geen veertig dagen, maar wie weet nog wat het woord betekent?), impliceerde dat ik de deur niet uit mocht. Die regel lijkt mij bedacht door een minkukel. Je moet ervoor zorgen dat je geen andere mensen kunt besmetten, dus heb je niets te zoeken in een winkel, op een school of op je werk. Maar wat kan er mis zijn om in je eentje een wandeling te maken of een stuk te fietsen, en er uiteraard voor te zorgen dat je met niemand gaat praten of samen naar een rood verkeerslicht staat te kijken?

Wat een prettig bericht was: ik kon de besmetting met corona zien als het krijgen van een derde prik. Zodat ik daarna nog veel beter beschermd zou zijn. Voorlopig zou ik ook geen derde prik mogen ontvangen. Het zij zo. 

We lieten het de huisarts weten en die liet op zijn beurt weten dat hij me beterschap wenste, maar dat hij als de klachten erger werden niet naar me toe zou komen: hij liep al om in het werk, door corona. Mijn echtvriendin moest een extra testafspraak maken en daar kreeg ze bij te horen hoe handig het was als we een soort meter zouden kopen waarmee je de zuurstofwaarde in je bloed kunt meten. Simpelweg door je vinger in een onooglijk soort wasknijper te steken. Een vriend ging er eentje kopen bij de Etos. Zo’n ding kost daar bijna 40 euro. Batterijen er in, de onbegrijpelijke Engelstalige gebruiksaanwijzing gevolgd, maar er gebeurde niets. Waardeloos. Die moest terug, en waarom was het trouwens nuttig: ik zou niet eens weten welke uitkomst goed of slecht is.

Gelukkig werden de klachten langzamerhand minder, al zal het geholpen hebben dat ik elke zes uur een ‘aspirine’ nam. En met die schoongeveegde agenda: eindelijk urenlang in boeken lezen waarin ik te weinig opschiet. Misschien moet ik vaker een week schoonvegen, zonder ziek te zijn.

Het raadsel van besmet worden en zelf besmetting doorgeven blijkt wel erg groot te zijn. Bij één van de bijeenkomsten waar ik was en waar ik vermoedelijk anderen kon besmetten, liep het aantal positief geteste deelnemers op tot ongeveer de helft van de aanwezigen. Zelfs mensen die op grote afstand van mij waren gebleven (en ik had niemand een hand gegeven, daarbij had ik geen klachten en hoefde niet te hoesten of te niezen) bleken die dag besmet te zijn geraakt. Had ik nu de besmetting doorgegeven of waren er anderen die ook besmet waren, zonder het op dat moment te weten? En dan te bedenken dat alle aanwezigen die dag tot driemaal toe hun vaccinatiebewijs en ID moesten tonen. Onbegrijpelijk. Dat ik er ook nog De Telegraaf mee heb gehaald, leverde een extra gemengd gevoel op.

----------
Het plaatje is gefabriceerd door Han Busstra
© 2021 Arie de Jong
powered by CJ2