archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Naar de tandarts Reinier van Delden

1817BS TandartsIk moest naar de tandarts.
Voor controle, gelukkig.
Nog niet voor het echie.
Wel had hij geen goed nieuws voor me.
Er moest een tand uit.
Helemaal doorgerot.
Niks meer aan te doen.
Verdoofd zonder verdoving, liep ik naar huis.
Onderwijl was ik aan het rekenen.
Iets wat niet zou moeten.
Maar tegenwoordig is het niet anders.
Voor een gewone sterveling.

Over sterven gesproken.
Daarna had ik een begrafenis.
Dat wil zeggen, als buitenstaander.
Ik heette de mensen welkom.
Knikte beleefd en keek vroom.
Daar word ik overigens voor betaald.
Dus heb geen meelij.
Hoewel, veel is het niet.
Net genoeg om …
Nou ja, je weet het.

Afijn, de dienst was voorbij.
De nabestaanden proostten op het leven.
Wat van mij wel wat uitbundiger had gemogen.
Maar goed, negen en veertig was hij.
Dan sta je niet te juichen.
Met dat besef deed ik de mensen uitgeleide.
Reikte nog wat jassen aan.
En zag een enkeling alweer op zijn telefoon kijken.
Het leven gaat nou eenmaal door, zo zei hij.
Maar ik vond het wel typisch een dooddoener.
Van een gewone sterveling.

-------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2021 Reinier van Delden meer Reinier van Delden - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Naar de tandarts Reinier van Delden
1817BS TandartsIk moest naar de tandarts.
Voor controle, gelukkig.
Nog niet voor het echie.
Wel had hij geen goed nieuws voor me.
Er moest een tand uit.
Helemaal doorgerot.
Niks meer aan te doen.
Verdoofd zonder verdoving, liep ik naar huis.
Onderwijl was ik aan het rekenen.
Iets wat niet zou moeten.
Maar tegenwoordig is het niet anders.
Voor een gewone sterveling.

Over sterven gesproken.
Daarna had ik een begrafenis.
Dat wil zeggen, als buitenstaander.
Ik heette de mensen welkom.
Knikte beleefd en keek vroom.
Daar word ik overigens voor betaald.
Dus heb geen meelij.
Hoewel, veel is het niet.
Net genoeg om …
Nou ja, je weet het.

Afijn, de dienst was voorbij.
De nabestaanden proostten op het leven.
Wat van mij wel wat uitbundiger had gemogen.
Maar goed, negen en veertig was hij.
Dan sta je niet te juichen.
Met dat besef deed ik de mensen uitgeleide.
Reikte nog wat jassen aan.
En zag een enkeling alweer op zijn telefoon kijken.
Het leven gaat nou eenmaal door, zo zei hij.
Maar ik vond het wel typisch een dooddoener.
Van een gewone sterveling.

-------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2021 Reinier van Delden
powered by CJ2