 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Vriendschappen (deel 2) |
Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
 Op twintigjarige leeftijd werd ik badjuffrouw in het Jan van Galenbad in Amsterdam. Ik hield me in mijn vrije tijd vooral bezig met uitgaan. In de Lucky Star danste ik, na eerst een bezoek te hebben gebracht aan de cafés Reynders of Eijlders op het Leidseplein. Vaak werd het laat. Als ik toezicht moest houden op de steiger van het zwembad viel ik bijna in slaap. Ik vroeg dan een paar opgroeiende jongens me van het hek in het water te gooien. De verplichte witte badjas hield je daarna, nog lang koel.
Veel mannelijke vrienden passeerden de revue. Ik ging met één samenwonen. Mijn eerste dochter werd geboren, een maand voor ik 21 werd.
Een geweldige ervaring! Mijn kinderen waren, werden en zijn mijn veilige haven in een roerige zee! Soms legde ik ergens aan, maar vertrok ook altijd weer. In een tijd van tien jaar kreeg ik vier kinderen van drie verschillende vrienden. Maar wij, die kinderen en ik hebben alle stormen doorstaan. Hoe zij daar nu op terugkijken daar hebben we het eigenlijk niet over. Ze zien er niet ongelukkiger uit dan andere volwassenen van boven de vijftig. Ze kunnen zich allen goed redden en ik hoop dat ze gelukkig zijn. Ze zoeken me geregeld op in Portugal en die bezoeken reken ik tot de gelukkigste tijden in mijn leven!
Met de vaders zijn de vriendschappen niet onderhouden. Anders was het met mijn vriendinnen. In elke buurt waar ik in die tijd woonde in Amsterdam kan ik terugkijken op hechte vrouwenvriendschappen. In de Staatsliedenbuurt waren die van politieke aard. We roerden ons in de vrouwenbeweging, huurdersvereniging en oudercommissie. Baas in Eigen Buik. Man, vrouw, maatschappij.
Mercatorplein
Crèches en overblijf-mogelijkheden werden geschapen met Broodje Mee. Na een verhuizing naar de buurt van het Mercatorplein hielp ik mee in buurthuis de Tagerijn. We gaven daar onder meer Nederlandse les aan Turkse Vrouwen. Er ontstond ook een hulpdienst: ouderen en mensen die minder goed ter been waren hielpen we met boodschappen doen, verhuizen, klussen en formulieren invullen. Een poosje werkte ik mee met het Zomerstraattheater. Een altijd feestelijk gebeuren in de zomer op verschillende locaties in Amsterdam, met theater, tentoonstellingen, film, muziek etc. Naast dat het vermoeiend maar heel erg leuk was, leerde ik erg veel. Samen met de buurten een gezamenlijk project opbouwen. Circustenten en podia opzetten, vergaderen, regelen etc.
Ik kreeg de aandrang me meer te ontwikkelen. Daar was het ook een goede tijd voor. Het tweede kans onderwijs kwam op gang. Met mijn vriendin José ging ik naar de Oprichtingsvergaderingen en vervolgens zaten we in de eerste Dagschool voor Volwassenen, die Amsterdam rijk was.
Een nieuw leven begon met al die vrouwen die zich hadden aangemeld. Wat was het Heerlijk en Bevrijdend. Maar ook moeilijk. Hoe richtte je je leven samen met je kinderen in, deed je ze niet te kort? Hoe als ze zwak, ziek of misselijk waren. Hoe maakte je je huiswerk naast de beslommeringen in huis met gezin en een bejaarde moeder, die op je hulp rekende. Hoe deed je dat alles in je eentje. Hoe moest je: 'Nee', zeggen, jij die altijd op alles: 'Ja', had gezegd?
Wordt vervolgd
----------
De tekening is van Marcia Meerum Terwogt.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Vriendschappen (deel 2) |
Nienke Nieuwenhuizen |
Op twintigjarige leeftijd werd ik badjuffrouw in het Jan van Galenbad in Amsterdam. Ik hield me in mijn vrije tijd vooral bezig met uitgaan. In de Lucky Star danste ik, na eerst een bezoek te hebben gebracht aan de cafés Reynders of Eijlders op het Leidseplein. Vaak werd het laat. Als ik toezicht moest houden op de steiger van het zwembad viel ik bijna in slaap. Ik vroeg dan een paar opgroeiende jongens me van het hek in het water te gooien. De verplichte witte badjas hield je daarna, nog lang koel.
Veel mannelijke vrienden passeerden de revue. Ik ging met één samenwonen. Mijn eerste dochter werd geboren, een maand voor ik 21 werd.
Een geweldige ervaring! Mijn kinderen waren, werden en zijn mijn veilige haven in een roerige zee! Soms legde ik ergens aan, maar vertrok ook altijd weer. In een tijd van tien jaar kreeg ik vier kinderen van drie verschillende vrienden. Maar wij, die kinderen en ik hebben alle stormen doorstaan. Hoe zij daar nu op terugkijken daar hebben we het eigenlijk niet over. Ze zien er niet ongelukkiger uit dan andere volwassenen van boven de vijftig. Ze kunnen zich allen goed redden en ik hoop dat ze gelukkig zijn. Ze zoeken me geregeld op in Portugal en die bezoeken reken ik tot de gelukkigste tijden in mijn leven!
Met de vaders zijn de vriendschappen niet onderhouden. Anders was het met mijn vriendinnen. In elke buurt waar ik in die tijd woonde in Amsterdam kan ik terugkijken op hechte vrouwenvriendschappen. In de Staatsliedenbuurt waren die van politieke aard. We roerden ons in de vrouwenbeweging, huurdersvereniging en oudercommissie. Baas in Eigen Buik. Man, vrouw, maatschappij.
Mercatorplein
Crèches en overblijf-mogelijkheden werden geschapen met Broodje Mee. Na een verhuizing naar de buurt van het Mercatorplein hielp ik mee in buurthuis de Tagerijn. We gaven daar onder meer Nederlandse les aan Turkse Vrouwen. Er ontstond ook een hulpdienst: ouderen en mensen die minder goed ter been waren hielpen we met boodschappen doen, verhuizen, klussen en formulieren invullen. Een poosje werkte ik mee met het Zomerstraattheater. Een altijd feestelijk gebeuren in de zomer op verschillende locaties in Amsterdam, met theater, tentoonstellingen, film, muziek etc. Naast dat het vermoeiend maar heel erg leuk was, leerde ik erg veel. Samen met de buurten een gezamenlijk project opbouwen. Circustenten en podia opzetten, vergaderen, regelen etc.
Ik kreeg de aandrang me meer te ontwikkelen. Daar was het ook een goede tijd voor. Het tweede kans onderwijs kwam op gang. Met mijn vriendin José ging ik naar de Oprichtingsvergaderingen en vervolgens zaten we in de eerste Dagschool voor Volwassenen, die Amsterdam rijk was.
Een nieuw leven begon met al die vrouwen die zich hadden aangemeld. Wat was het Heerlijk en Bevrijdend. Maar ook moeilijk. Hoe richtte je je leven samen met je kinderen in, deed je ze niet te kort? Hoe als ze zwak, ziek of misselijk waren. Hoe maakte je je huiswerk naast de beslommeringen in huis met gezin en een bejaarde moeder, die op je hulp rekende. Hoe deed je dat alles in je eentje. Hoe moest je: 'Nee', zeggen, jij die altijd op alles: 'Ja', had gezegd?
Wordt vervolgd
----------
De tekening is van Marcia Meerum Terwogt. |
| © 2024 Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|