archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Liften op zondag Rob van Olphen

1802BZ LiftenUren door het prachtige Noorse bergland gelopen, intens genoten van de imponerende natuur. Van watervallen tot ruige granietformaties, omzoomd door groene weides. Indrukken om nooit meer te vergeten. Het was weer een zondag, de slechtste dag om te liften. Meer dan een uur hoorde je de auto’s die naar beneden reden al aankomen, daar hoog in de bergen. Als ze passeerden werd je door de kinderen uitbundig toegezwaaid. Ik bleef nooit op één plek staan, liep altijd door met m’n duimpje omhoog. Na een uur kwam er een Opel-Kapitein voorbij. Verderop stopte hij alsnog en reed achteruit.

Het bleek een echtpaar te zijn: de familie Helseth uit Hoyanger. Tijdens de rit zat zij een Noorse trui te breien. Ik gebaarde dat het heel mooi was, toen maakte ze het gebaar: ‘Ik brei er ook één voor jou’. Alles ging zo’n beetje met handgebaren. Als ik een fijne lift had gehad, vroeg ik altijd het adres van de mensen. Bij thuiskomst stuurde ik dan meestal een kaart of een souvenirtje, als dank voor de fijne lift, ook naar de familie Helseth. Een paar weken later kwam er een brief van dochterlief, met het verzoek of ik met haar wilde corresponderen. Daar was ik gelijk enthousiast over. Ingrid vertelde uitgebreid over haar familie en haar kleine dorpje aan de Songfjord.

Tot mijn grote verrassing ontving ik met Kerstmis een groot pakket, met een prachtige Noorse trui! In het voorjaar een uitnodiging van Pa om m’n vakantie in hun zomerhut op een eiland te vieren. Ik had Ingrid nog nooit ontmoet, alleen op een aantal foto’s gezien, dat was alles. Geld gespaard, zodat ik niet naar Norge hoefde te liften, aangekomen op het treinstation wilde ik bloemen kopen. Ik wees de verkoopster aan wat ik mooi vond. Nou dat was dan 200 kronen. Waaat, hoe kan dat nou? Ja, ze zijn 20 tot 30 kronen per stuk!

Eindelijk Ingrid ontmoet, waar ik een jaar mee had gecorrespondeerd, wat een gewaarwording! Helemaal hodeldebotel verliefd. De vlinders vlogen alle kanten uit. Het was een fantastische tijd met Ingrid en haar familie. Ze hebben mij enorm verwend, met allerlei Noorse lekkernijen en we aten ook iedere dag alle soorten vis: gekookt, gebakken, gerookt, gestoomd. Ik zat op een dag aan m’n arm te krabben. Ingrid vroeg: wat is er? Kijk of ik al schubben krijg!

Ingrid wilde dat ik daar zou blijven. Dat kon helaas niet, ik zat in het laatste jaar van de middelbare handelsavondschool en werkte bij mijn vader. Heb me na terugkeer in laten schrijven bij de Volksuniversiteit, om het Noors onder de knie te krijgen en ik ging iedere zondag, in weer en wind, op m’n Puch naar de Noorse kerk in Rotterdam, om tijdens het koffie-uurtje m’n leerstof uit te testen. Heel veel brieven schrijven. Maandagmiddag op de postbode wachten, telefoneren was bijna niet te doen. Verbinding was heel slecht, werd vaak onderbroken en trouwens: het was toentertijd heel duur. Als ik maar een Noorse vlag zag, of iets wat gerelateerd was aan Norge, dan ging mijn hart sneller kloppen. Helaas de briefwisseling werd minder, totdat ze me vertelde dat ze een vriend had.

Jaren later heb ik, via een oproep in een Noorse krant de familie weer terug gevonden. Ingrid was inmiddels weer hertrouwd, had twee kinderen en was heel gelukkig met haar nieuwe echtgenoot. Wij zijn met onze familie een paar keer naar Norge geweest en hebben natuurlijk ook die Noorse familie opgezocht. Toen ik 50 werd hebben Ingrid, haar moeder en twee zussen, een week bij ons gelogeerd. Ik was heel blij dat we ze hier hebben kunnen verwennen en om ze Nederland te kunnen laten zien. Helaas is Ingrid een paar jaar geleden overleden. Gelukkig hebben we nog contact met haar dochter Heidi, die zojuist de eerste prijs heeft gewonnen met de beste biologische Noorse honing. Nog steeds als ik de Noorse vlag zie dan doet het iets met me.

------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2020 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
Liften op zondag Rob van Olphen
1802BZ LiftenUren door het prachtige Noorse bergland gelopen, intens genoten van de imponerende natuur. Van watervallen tot ruige granietformaties, omzoomd door groene weides. Indrukken om nooit meer te vergeten. Het was weer een zondag, de slechtste dag om te liften. Meer dan een uur hoorde je de auto’s die naar beneden reden al aankomen, daar hoog in de bergen. Als ze passeerden werd je door de kinderen uitbundig toegezwaaid. Ik bleef nooit op één plek staan, liep altijd door met m’n duimpje omhoog. Na een uur kwam er een Opel-Kapitein voorbij. Verderop stopte hij alsnog en reed achteruit.

Het bleek een echtpaar te zijn: de familie Helseth uit Hoyanger. Tijdens de rit zat zij een Noorse trui te breien. Ik gebaarde dat het heel mooi was, toen maakte ze het gebaar: ‘Ik brei er ook één voor jou’. Alles ging zo’n beetje met handgebaren. Als ik een fijne lift had gehad, vroeg ik altijd het adres van de mensen. Bij thuiskomst stuurde ik dan meestal een kaart of een souvenirtje, als dank voor de fijne lift, ook naar de familie Helseth. Een paar weken later kwam er een brief van dochterlief, met het verzoek of ik met haar wilde corresponderen. Daar was ik gelijk enthousiast over. Ingrid vertelde uitgebreid over haar familie en haar kleine dorpje aan de Songfjord.

Tot mijn grote verrassing ontving ik met Kerstmis een groot pakket, met een prachtige Noorse trui! In het voorjaar een uitnodiging van Pa om m’n vakantie in hun zomerhut op een eiland te vieren. Ik had Ingrid nog nooit ontmoet, alleen op een aantal foto’s gezien, dat was alles. Geld gespaard, zodat ik niet naar Norge hoefde te liften, aangekomen op het treinstation wilde ik bloemen kopen. Ik wees de verkoopster aan wat ik mooi vond. Nou dat was dan 200 kronen. Waaat, hoe kan dat nou? Ja, ze zijn 20 tot 30 kronen per stuk!

Eindelijk Ingrid ontmoet, waar ik een jaar mee had gecorrespondeerd, wat een gewaarwording! Helemaal hodeldebotel verliefd. De vlinders vlogen alle kanten uit. Het was een fantastische tijd met Ingrid en haar familie. Ze hebben mij enorm verwend, met allerlei Noorse lekkernijen en we aten ook iedere dag alle soorten vis: gekookt, gebakken, gerookt, gestoomd. Ik zat op een dag aan m’n arm te krabben. Ingrid vroeg: wat is er? Kijk of ik al schubben krijg!

Ingrid wilde dat ik daar zou blijven. Dat kon helaas niet, ik zat in het laatste jaar van de middelbare handelsavondschool en werkte bij mijn vader. Heb me na terugkeer in laten schrijven bij de Volksuniversiteit, om het Noors onder de knie te krijgen en ik ging iedere zondag, in weer en wind, op m’n Puch naar de Noorse kerk in Rotterdam, om tijdens het koffie-uurtje m’n leerstof uit te testen. Heel veel brieven schrijven. Maandagmiddag op de postbode wachten, telefoneren was bijna niet te doen. Verbinding was heel slecht, werd vaak onderbroken en trouwens: het was toentertijd heel duur. Als ik maar een Noorse vlag zag, of iets wat gerelateerd was aan Norge, dan ging mijn hart sneller kloppen. Helaas de briefwisseling werd minder, totdat ze me vertelde dat ze een vriend had.

Jaren later heb ik, via een oproep in een Noorse krant de familie weer terug gevonden. Ingrid was inmiddels weer hertrouwd, had twee kinderen en was heel gelukkig met haar nieuwe echtgenoot. Wij zijn met onze familie een paar keer naar Norge geweest en hebben natuurlijk ook die Noorse familie opgezocht. Toen ik 50 werd hebben Ingrid, haar moeder en twee zussen, een week bij ons gelogeerd. Ik was heel blij dat we ze hier hebben kunnen verwennen en om ze Nederland te kunnen laten zien. Helaas is Ingrid een paar jaar geleden overleden. Gelukkig hebben we nog contact met haar dochter Heidi, die zojuist de eerste prijs heeft gewonnen met de beste biologische Noorse honing. Nog steeds als ik de Noorse vlag zie dan doet het iets met me.

------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2020 Rob van Olphen
powered by CJ2