archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Wereldburger delen printen terug
Goed gevoel bij foto's van Juliana Bram Schilperoord

1804BZ GevoelEind november. Waar was ik vorig jaar? Zeker niet in Nederland, door Hendrik Marsman in een van zijn gedichten omschreven als ‘Land van mest en mist, van vuile, koude regen’. Net als veel anderen, van dagelijks werk vrijgestelden, voornamelijk ouderen, bracht ik in het najaar minstens een paar weken en vaak langer door in een prettiger klimaat. Maar dat mag niet meer.

Met enige weemoed kijk ik terug op mijn verblijf vorig jaar in Zuid-Portugal. Algarve heet het zuidelijk gelegen deel van Portugal, een afwisselend landschap van steile rotsen, strandjes en moerasachtige zoutvlakten. Toeristen-spot nummer 1 is Albufeira, waar een kleine vijfhonderd hotels weinig ruimte overgelaten hebben van het oorspronkelijk fraai beboste achterland. Want op een enkel hotel na, zoals het fameuze Sol e Mar, liggen alle andere hotels niet bepaald 'op een steenworp afstand' van de Atlantische Oceaan, ofwel de Oceano Atlantico, zoals de zee hier heet.

Albufeira vormt ook de scheidslijn tussen de West- en Oost Algarve. En niet alleen een scheidslijn wat betreft provinciale indeling. Ook lijkt het er op dat in Albufeira de balans wordt opgemaakt tussen jong en oud. Kan het nachtleven aan de westkust een vergelijking met Ibiza doorstaan, ten oosten van Albufeira gaat men bijtijds naar bed. Niet ten onrechte, want de oorspronkelijke bevolking bestond (en bestaat gedeeltelijk nog) uit vissersmannen die, zoals bekend, akelig vroeg de zee op gaan. Lekker rustig dus 's avonds en dat is wellicht de reden dat gepensioneerd Europa zich in de koude wintermaanden massaal ophoudt in Oost Algarve.

Het hotel waar ik voor een paar weken had geboekt lijkt dan ook het meest op een bejaardenhuis. Moeilijk lopend, voorzien van rollator of krukken, begeeft men zich om een uur of zeven 's avonds naar de eetzaal, waar men gulzig nog een tweede, soms derde bord vol schept van de heerlijkste gerechten die staan uitgestald. Want eten kunnen ze de bejaarden. (‘s Morgens herhaalt dit tafereel zich aan de ontbijttafels.) Later op de avond neemt men gezeten in gerieflijke ‘lounge chairs’ nog een 'afzakkertje' en dan 'naar bed, naar bed’, zei Duimelot. Waarom deze enigszins kritisch uitgevallen beschrijving van het dagelijks gebeuren in een vakantiehotel?

We hebben het hier over het riante, pal aan het strand van het stadje Monte Gordo gelegen, hotel Vasco da Gama, genoemd naar de 15-eeuwse Portugese ontdekkingsreiziger. Meer dan zestig jaar geleden bracht onze toenmalige Koningin Juliana hier steevast enkele weken door! En zij stond, in tegenstelling tot de huidige gasten, bepaald niet bekend als 'belegen bejaarde'. Maar wat moest ze anders? Niet gek op skiën, zoals Beatrix, ook niet echt welkom als reisgenoot van manlief, die in Afrika of Zuid-Amerika wel iets anders aan zijn hoofd had. Hoe weet ik dat? Dat onze vorstin haar heil zocht in dit gerenommeerde hotel? Foto's in de lounge bevestigen haar aanwezigheid. Voor een schappelijk prijsje logeer ik nu in dit zelfde hotel. En misschien wel in hetzelfde bed.
Geeft toch een goed gevoel.

---------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: lindahulshof71@gmail.com

© 2020 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Wereldburger"
Bezigheden > Wereldburger
Goed gevoel bij foto's van Juliana Bram Schilperoord
1804BZ GevoelEind november. Waar was ik vorig jaar? Zeker niet in Nederland, door Hendrik Marsman in een van zijn gedichten omschreven als ‘Land van mest en mist, van vuile, koude regen’. Net als veel anderen, van dagelijks werk vrijgestelden, voornamelijk ouderen, bracht ik in het najaar minstens een paar weken en vaak langer door in een prettiger klimaat. Maar dat mag niet meer.

Met enige weemoed kijk ik terug op mijn verblijf vorig jaar in Zuid-Portugal. Algarve heet het zuidelijk gelegen deel van Portugal, een afwisselend landschap van steile rotsen, strandjes en moerasachtige zoutvlakten. Toeristen-spot nummer 1 is Albufeira, waar een kleine vijfhonderd hotels weinig ruimte overgelaten hebben van het oorspronkelijk fraai beboste achterland. Want op een enkel hotel na, zoals het fameuze Sol e Mar, liggen alle andere hotels niet bepaald 'op een steenworp afstand' van de Atlantische Oceaan, ofwel de Oceano Atlantico, zoals de zee hier heet.

Albufeira vormt ook de scheidslijn tussen de West- en Oost Algarve. En niet alleen een scheidslijn wat betreft provinciale indeling. Ook lijkt het er op dat in Albufeira de balans wordt opgemaakt tussen jong en oud. Kan het nachtleven aan de westkust een vergelijking met Ibiza doorstaan, ten oosten van Albufeira gaat men bijtijds naar bed. Niet ten onrechte, want de oorspronkelijke bevolking bestond (en bestaat gedeeltelijk nog) uit vissersmannen die, zoals bekend, akelig vroeg de zee op gaan. Lekker rustig dus 's avonds en dat is wellicht de reden dat gepensioneerd Europa zich in de koude wintermaanden massaal ophoudt in Oost Algarve.

Het hotel waar ik voor een paar weken had geboekt lijkt dan ook het meest op een bejaardenhuis. Moeilijk lopend, voorzien van rollator of krukken, begeeft men zich om een uur of zeven 's avonds naar de eetzaal, waar men gulzig nog een tweede, soms derde bord vol schept van de heerlijkste gerechten die staan uitgestald. Want eten kunnen ze de bejaarden. (‘s Morgens herhaalt dit tafereel zich aan de ontbijttafels.) Later op de avond neemt men gezeten in gerieflijke ‘lounge chairs’ nog een 'afzakkertje' en dan 'naar bed, naar bed’, zei Duimelot. Waarom deze enigszins kritisch uitgevallen beschrijving van het dagelijks gebeuren in een vakantiehotel?

We hebben het hier over het riante, pal aan het strand van het stadje Monte Gordo gelegen, hotel Vasco da Gama, genoemd naar de 15-eeuwse Portugese ontdekkingsreiziger. Meer dan zestig jaar geleden bracht onze toenmalige Koningin Juliana hier steevast enkele weken door! En zij stond, in tegenstelling tot de huidige gasten, bepaald niet bekend als 'belegen bejaarde'. Maar wat moest ze anders? Niet gek op skiën, zoals Beatrix, ook niet echt welkom als reisgenoot van manlief, die in Afrika of Zuid-Amerika wel iets anders aan zijn hoofd had. Hoe weet ik dat? Dat onze vorstin haar heil zocht in dit gerenommeerde hotel? Foto's in de lounge bevestigen haar aanwezigheid. Voor een schappelijk prijsje logeer ik nu in dit zelfde hotel. En misschien wel in hetzelfde bed.
Geeft toch een goed gevoel.

---------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: lindahulshof71@gmail.com
© 2020 Bram Schilperoord
powered by CJ2