archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Ontmoetingen delen printen terug
Liftend naar Noorwegen Rob van Olphen

1801BZ NorenIn de jaren ‘60 wilde ik dolgraag naar Scandinavië op vakantie. De enige optie was liften, met een legerrugzak van Loe Lap richting Duitsland. Het ging heel soepel, dezelfde avond was ik al in een  jeugdherberg in Hamburg. Daar ontmoette ik een meisje die er al een paar dagen vast zat. Ze had nare (lift)ervaringen gehad en durfde alleen niet verder. Ze smeekte of ik haar mee wilde nemen naar Kopenhagen. Eerst weigerde ik. ‘Ganzen en eenden vliegen in zwermen, maar de adelaar vliegt alleen’! Kreeg medelijden met haar. ‘Oké, je mag mee tot Kopenhagen, maar niet verder.' Onderweg heeft ze me verwend met koekjes en lekkere broodjes.

Bij aankomst in Kopenhagen stond vlakbij de jeugdherberg een menigte. Wat bleek? Chroesjtsjov was op bezoek, 10 meter stond ik er vandaan, wat een gewaarwording! Via Denemarken naar Zweden, wat heel smooth ging. In Zweden was het moeilijker. Had een late lift en na een paar uur besloot de bestuurder te stoppen in de ‘middle of nowhere’ en stelde voor in de ‘stationwagon’ te gaan slapen. Midden in de nacht werd hij handtastelijk, ik maakte hem duidelijk daar niet van gediend te zijn. Ben onmiddellijk uitgestapt en hij ging er gelijk vandoor. Daar stond ik midden in de nacht in een groot woud. Wat een Zweeds welkom!

Zondag is de moeilijkste dag om te liften. Allemaal volle auto’s met kinderen die enthousiast naar je zwaaien. Uren had ik gelopen door het prachtige landschap, tot het donker werd. Plotseling stopte een auto die me oppikte. Meneer zei geen woord en aangezien ik een verschrikkelijke ouwehoer ben (en de hele dag met niemand had kunnen praten) was ik niet te stoppen. Opeens zei de bestuurder. ‘You saved my life!’ Oh jee wat krijgen we nou, wat is dat voor een mafkees? Heel voorzichtig vroeg ik hem ‘Hoe zo?’ ‘Nou ik wilde eigenlijk zelfmoord plegen! En jij hebt me met al je verhalen op andere gedachten gebracht!’
Arnold bleek een Zwitserse ingenieur te zijn die werkte voor Scania Vabis. Als dank voor het feit dat ik hem (onbewust) van z’n zelfmoordplan had afgebracht stelde hij voor me mee naar Noorwegen te nemen. Wat een belevenis! Een tocht langs een gletsjer, onbedorven natuur, wat een schoonheid! Ik heb nog jaren gecorrespondeerd met die Zwitserse Arnold.

Heb in Noorwegen intens genoten. Verbeeldde mij dat ik een Viking was, die na Nederland te hebben leeggeplunderd (en diverse vrouwen met een souvenir achter te hebben gelaten) naar huis terugkeerde. Liften ging geweldig, wat een warme, aardige, gastvrije mensen (de uitdrukking: ‘wat kijkt hij nors’ begrijp ik nog steeds niet). Werd opgepikt door een dierenarts. Aangezien veel boerderijen op de meest ruige, afgelegen plekken zijn gelokaliseerd, is het onmogelijk om daar met een stier langs te gaan. Dus de dierenarts had de taak van de stier overgenomen en ging de boerderijen langs om kunstmatige inseminatie toe te passen. Aan mij de eer om de koeienstaarten omhoog te houden, zodat hij z’n werk kon doen. Toentertijd dronken de Noorse boeren hun eigen melk bij voorkeur niet, want daar kregen ze heel veel subsidie op. Het was voordeliger om die in de winkel te kopen.

-------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2020 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Ontmoetingen"
Bezigheden > Ontmoetingen
Liftend naar Noorwegen Rob van Olphen
1801BZ NorenIn de jaren ‘60 wilde ik dolgraag naar Scandinavië op vakantie. De enige optie was liften, met een legerrugzak van Loe Lap richting Duitsland. Het ging heel soepel, dezelfde avond was ik al in een  jeugdherberg in Hamburg. Daar ontmoette ik een meisje die er al een paar dagen vast zat. Ze had nare (lift)ervaringen gehad en durfde alleen niet verder. Ze smeekte of ik haar mee wilde nemen naar Kopenhagen. Eerst weigerde ik. ‘Ganzen en eenden vliegen in zwermen, maar de adelaar vliegt alleen’! Kreeg medelijden met haar. ‘Oké, je mag mee tot Kopenhagen, maar niet verder.' Onderweg heeft ze me verwend met koekjes en lekkere broodjes.

Bij aankomst in Kopenhagen stond vlakbij de jeugdherberg een menigte. Wat bleek? Chroesjtsjov was op bezoek, 10 meter stond ik er vandaan, wat een gewaarwording! Via Denemarken naar Zweden, wat heel smooth ging. In Zweden was het moeilijker. Had een late lift en na een paar uur besloot de bestuurder te stoppen in de ‘middle of nowhere’ en stelde voor in de ‘stationwagon’ te gaan slapen. Midden in de nacht werd hij handtastelijk, ik maakte hem duidelijk daar niet van gediend te zijn. Ben onmiddellijk uitgestapt en hij ging er gelijk vandoor. Daar stond ik midden in de nacht in een groot woud. Wat een Zweeds welkom!

Zondag is de moeilijkste dag om te liften. Allemaal volle auto’s met kinderen die enthousiast naar je zwaaien. Uren had ik gelopen door het prachtige landschap, tot het donker werd. Plotseling stopte een auto die me oppikte. Meneer zei geen woord en aangezien ik een verschrikkelijke ouwehoer ben (en de hele dag met niemand had kunnen praten) was ik niet te stoppen. Opeens zei de bestuurder. ‘You saved my life!’ Oh jee wat krijgen we nou, wat is dat voor een mafkees? Heel voorzichtig vroeg ik hem ‘Hoe zo?’ ‘Nou ik wilde eigenlijk zelfmoord plegen! En jij hebt me met al je verhalen op andere gedachten gebracht!’
Arnold bleek een Zwitserse ingenieur te zijn die werkte voor Scania Vabis. Als dank voor het feit dat ik hem (onbewust) van z’n zelfmoordplan had afgebracht stelde hij voor me mee naar Noorwegen te nemen. Wat een belevenis! Een tocht langs een gletsjer, onbedorven natuur, wat een schoonheid! Ik heb nog jaren gecorrespondeerd met die Zwitserse Arnold.

Heb in Noorwegen intens genoten. Verbeeldde mij dat ik een Viking was, die na Nederland te hebben leeggeplunderd (en diverse vrouwen met een souvenir achter te hebben gelaten) naar huis terugkeerde. Liften ging geweldig, wat een warme, aardige, gastvrije mensen (de uitdrukking: ‘wat kijkt hij nors’ begrijp ik nog steeds niet). Werd opgepikt door een dierenarts. Aangezien veel boerderijen op de meest ruige, afgelegen plekken zijn gelokaliseerd, is het onmogelijk om daar met een stier langs te gaan. Dus de dierenarts had de taak van de stier overgenomen en ging de boerderijen langs om kunstmatige inseminatie toe te passen. Aan mij de eer om de koeienstaarten omhoog te houden, zodat hij z’n werk kon doen. Toentertijd dronken de Noorse boeren hun eigen melk bij voorkeur niet, want daar kregen ze heel veel subsidie op. Het was voordeliger om die in de winkel te kopen.

-------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2020 Rob van Olphen
powered by CJ2