archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Lopen delen printen terug
Langs Memory Lane Frits Hoorweg

1717BZ Westbroek1Het werd tijd om weer eens een flink stuk te gaan lopen. Eerder maakte ik u al deelgenoot van het feit dat mijn lopen voornamelijk dwalen is geworden. Ik mag graag zomaar ergens heen gaan met de trein, of met de bus, en daar zonder vooropgezet plan ronddwalen. Zonder de noodzaak om voortdurend een plattegrond te raadplegen, of op zoek te moeten naar dwingende bordjes. Maar ja, die corona gooit roet in het eten. Natuurlijk, je mag weer met de trein en met de bus mocht al langer, maar alleen met een mondkapje en daar gruw ik van, vertrouwen heb ik er ook niet in.

Dus liep ik deze keer van huis uit, in zeg maar Centrum Den Haag, naar Scheveningen en weer terug. Van dwalen is dan niet echt sprake, alle manieren om heen en terug te gaan kan ik dromen. Via de Scheveningse Bosjes kwam ik op de Van Stolkweg terecht. In mijn diensttijd was ik daar dagelijks, omdat de afdeling (houd u vast!) Sociaal-Psychologische Zaken van de Dienst Opperofficier Koninklijke Landmacht er was ondergebracht, in zo’n klassieke villa, die overigens vooral het domein was van de Juridische Dienst. De heren juristen behandelden ons als oud vuil, maar daar zaten wij in het geheel niet mee. Tussen de middag werd onze lunch geserveerd in de Interofficers Club, die in Sociëteit de Witte aan het Plein was gevestigd, op de eerste verdieping. Ja, dat was elke keer een hele reis en in die tijd dacht ik er nog niet over om te gaan lopen.

Als het verantwoordelijke werk dat wij deden ons teveel werd liepen we wel eens naar het strand, via de Keizerstraat. Dat deed ik nu dus weer en aan het eind daarvan sta je al bijna op de boulevard. Na de zoveelste opknapbeurt ziet die er de laatste tijd nogal gelikt uit, maar ja het blijft toch gewoon een boulevard. Met mensen die ongezond bruin willen worden, of gewoon even niks beters te doen hebben.
Zelf heb ik een zwak voor badplaatsen op hun retour, zoals er in Engeland heel veel1717BZ Westbroek2 waren in de tijd dat we daar vaak kwamen. Zou dat veranderd zijn? Hopelijk niet. Eens in de zoveel tijd staat er een paniekerig stuk in de krant over de nijpende financiële situatie van het Kurhaus. Het is nu al weer een tijdje stil op dat front, maar corona zou wel eens voor een nieuwe crisis kunnen zorgen. Voor liefhebbers van badplaatsen in verval breken er vast mooie tijden aan!

Op de terugweg deed ik het Westbroekpark aan. In dit jaargetijde is dat nog voor de hand liggender dan anders. De rozentuin (pardon: het Internationaal Rosarium) staat namelijk in bloei. Rond die rozen wordt jaarlijks een manifestatie gehouden. Kwekers uit heel Europa sturen ruim van tevoren hun mooiste producten (soms nieuwe rassen) in. Als ze in bloei zijn geraakt komt er een commissie langs om ze te beoordelen. Vervolgens worden prijzen toegekend. Alleen de namen van de inzendingen zijn al fascinerend. Wat dacht u van: Infinity uit Engeland, Wildberry uit Duitsland en Faustinia uit België? De plantsoenendienst zet z’n beste beentje voor om ook de entourage er zo mooi mogelijk uit te doen zien.

Het Westbroekpark, of althans de ruimte waar dat zich nu ongeveer bevindt, heeft trouwens ooit op de nominatie gestaan om Olympisch Stadion te worden. Voor de Spelen van 1924 had dat moeten zijn. Vanaf 1919 is er serieus gewerkt aan een plan. In 1921 bleek dat de gemeente ’s-Gravenhage het niet aandurfde. Deze geschiedenis werd opgerakeld door de tentoonstelling ‘Nooit gebouwd Den Haag’, vorig jaar in het Haags Historisch Museum.
Aan de andere kant van het park kom je op de Cremerweg terecht (er is ook een Cremerbrug). Voor zover ik weet zijn deze namen niet bedoeld als eerbetoon aan de schrijver Jan. Daar staat overigens ook, op een enorm hoge sokkel, een standbeeld van Domela Nieuwenhuis. Heus, Den Haag is minder benepen dan je denkt!

---------
De plaatjes zijn van de schrijver


© 2020 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Langs Memory Lane Frits Hoorweg
1717BZ Westbroek1Het werd tijd om weer eens een flink stuk te gaan lopen. Eerder maakte ik u al deelgenoot van het feit dat mijn lopen voornamelijk dwalen is geworden. Ik mag graag zomaar ergens heen gaan met de trein, of met de bus, en daar zonder vooropgezet plan ronddwalen. Zonder de noodzaak om voortdurend een plattegrond te raadplegen, of op zoek te moeten naar dwingende bordjes. Maar ja, die corona gooit roet in het eten. Natuurlijk, je mag weer met de trein en met de bus mocht al langer, maar alleen met een mondkapje en daar gruw ik van, vertrouwen heb ik er ook niet in.

Dus liep ik deze keer van huis uit, in zeg maar Centrum Den Haag, naar Scheveningen en weer terug. Van dwalen is dan niet echt sprake, alle manieren om heen en terug te gaan kan ik dromen. Via de Scheveningse Bosjes kwam ik op de Van Stolkweg terecht. In mijn diensttijd was ik daar dagelijks, omdat de afdeling (houd u vast!) Sociaal-Psychologische Zaken van de Dienst Opperofficier Koninklijke Landmacht er was ondergebracht, in zo’n klassieke villa, die overigens vooral het domein was van de Juridische Dienst. De heren juristen behandelden ons als oud vuil, maar daar zaten wij in het geheel niet mee. Tussen de middag werd onze lunch geserveerd in de Interofficers Club, die in Sociëteit de Witte aan het Plein was gevestigd, op de eerste verdieping. Ja, dat was elke keer een hele reis en in die tijd dacht ik er nog niet over om te gaan lopen.

Als het verantwoordelijke werk dat wij deden ons teveel werd liepen we wel eens naar het strand, via de Keizerstraat. Dat deed ik nu dus weer en aan het eind daarvan sta je al bijna op de boulevard. Na de zoveelste opknapbeurt ziet die er de laatste tijd nogal gelikt uit, maar ja het blijft toch gewoon een boulevard. Met mensen die ongezond bruin willen worden, of gewoon even niks beters te doen hebben.
Zelf heb ik een zwak voor badplaatsen op hun retour, zoals er in Engeland heel veel1717BZ Westbroek2 waren in de tijd dat we daar vaak kwamen. Zou dat veranderd zijn? Hopelijk niet. Eens in de zoveel tijd staat er een paniekerig stuk in de krant over de nijpende financiële situatie van het Kurhaus. Het is nu al weer een tijdje stil op dat front, maar corona zou wel eens voor een nieuwe crisis kunnen zorgen. Voor liefhebbers van badplaatsen in verval breken er vast mooie tijden aan!

Op de terugweg deed ik het Westbroekpark aan. In dit jaargetijde is dat nog voor de hand liggender dan anders. De rozentuin (pardon: het Internationaal Rosarium) staat namelijk in bloei. Rond die rozen wordt jaarlijks een manifestatie gehouden. Kwekers uit heel Europa sturen ruim van tevoren hun mooiste producten (soms nieuwe rassen) in. Als ze in bloei zijn geraakt komt er een commissie langs om ze te beoordelen. Vervolgens worden prijzen toegekend. Alleen de namen van de inzendingen zijn al fascinerend. Wat dacht u van: Infinity uit Engeland, Wildberry uit Duitsland en Faustinia uit België? De plantsoenendienst zet z’n beste beentje voor om ook de entourage er zo mooi mogelijk uit te doen zien.

Het Westbroekpark, of althans de ruimte waar dat zich nu ongeveer bevindt, heeft trouwens ooit op de nominatie gestaan om Olympisch Stadion te worden. Voor de Spelen van 1924 had dat moeten zijn. Vanaf 1919 is er serieus gewerkt aan een plan. In 1921 bleek dat de gemeente ’s-Gravenhage het niet aandurfde. Deze geschiedenis werd opgerakeld door de tentoonstelling ‘Nooit gebouwd Den Haag’, vorig jaar in het Haags Historisch Museum.
Aan de andere kant van het park kom je op de Cremerweg terecht (er is ook een Cremerbrug). Voor zover ik weet zijn deze namen niet bedoeld als eerbetoon aan de schrijver Jan. Daar staat overigens ook, op een enorm hoge sokkel, een standbeeld van Domela Nieuwenhuis. Heus, Den Haag is minder benepen dan je denkt!

---------
De plaatjes zijn van de schrijver
© 2020 Frits Hoorweg
powered by CJ2