archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Het American Oil Spray Station Rob van Olphen

1711NS Oil StationOnze vader was geboren met een lichte vorm van polio: een korter en dunner rechterbeen. Helaas kon hij nooit met ons rennen en sporten en is hij ook nooit met ons op vakantie geweest. Dat zat hem dwars. In de krant zag hij een advertentie: ter overname aangeboden strandnegotie. Hij dacht: ‘Ha, dan heb ik een plek waar mijn zes jongens de hele vakantie naar het strand kunnen.’

Wat bleek: de overname betrof een kleine, houten bouwkeet, omgebouwd tot American Oilspray Station. Daar werden badgasten, tegen betaling van f 1,50, met een verfspuit gevuld met Ambre Solaire Zonnebrand olie, van top tot teen besproeid. Tevens was er verkoop van diverse zonnebrandcrèmes, in flesjes, tubes en spuitbusjes. Er was gelegenheid om je om te kleden, ook was er een weegschaal aanwezig, waar de clientèle zich voor 10 cent, in badpak, kon wegen.

In het begin werd de benodigde energie geleverd door gas uit grote cilinders, later kwam er een compressor die een enorme herrie maakte. Dit hele gebeuren vond plaats op het Luxe Bad in Scheveningen, in de jaren ‘50. Het Luxe Bad was omheind met hekken, men moest entree betalen om binnen te komen. Als ik het me goed herinner kostte het f 2.50, dat was een hoop geld voor een tiener in die tijd. Langs het strand liepen badmeesters, met enorme toeters, om je te waarschuwen als je te ver de zee in ging. Ook stonden er grote stellages, bemand met badmeesters in rode truien, die van daaruit de boel in de gaten hielden.

Onder de badgasten waren veel figuren uit de amusementswereld (BN’ers). Zoals: Kees de Lange, Johnny Jordaan, Tante Leen, Theo Uden Masman etc. Ook figuren uit de politiek. Behalve Willem Drees, die ben ik daar nooit tegengekomen (wel op de Beeklaan natuurlijk).

Veel van die BN’ers maakten gebruik van de service van het Oil Spray Station. Pia Beck was een vaste klant. Wij, de kinderen, vermaakten ons onderwijl enorm met: zwemmen, voetballen en vliegeren. Als tegen de avond de bezoekers huiswaarts trokken dan gingen m’n broertjes en ik op speurtocht naar wikkels van Mars, Nuts, Mekka en naar kroonkurken van Coca Cola. Bij inlevering daarvan kreeg je altijd een attentie.

In het huurcontract van het station stond dat je bij alle weersomstandigheden open moest zijn, maar dat was niet te realiseren. Wie gaat er nou naar het strand met 12 graden? Of in regen en storm? Laat staan dat je je met zonnebrandolie laat besproeien.
Er was eens een Duitse toerist die eiste dat hij naakt bespoten moest worden. ‘NEE!’ zei m’n moeder, ‘dat gebeurt niet’. Koos van de Souvenirtent heeft hem toen behandeld. De olie droop van z’n vingers af.

Helaas is tijdens een heftige storm het strandtentje verzwolgen door de zee. Dat was het einde van het American Oil Spray Station.
Ja heus, het heeft echt bestaan!

-------
Het plaatje is van Han Busstra


© 2020 Rob van Olphen meer Rob van Olphen - meer "Het leven zelf"
Beschouwingen > Het leven zelf
Het American Oil Spray Station Rob van Olphen
1711NS Oil StationOnze vader was geboren met een lichte vorm van polio: een korter en dunner rechterbeen. Helaas kon hij nooit met ons rennen en sporten en is hij ook nooit met ons op vakantie geweest. Dat zat hem dwars. In de krant zag hij een advertentie: ter overname aangeboden strandnegotie. Hij dacht: ‘Ha, dan heb ik een plek waar mijn zes jongens de hele vakantie naar het strand kunnen.’

Wat bleek: de overname betrof een kleine, houten bouwkeet, omgebouwd tot American Oilspray Station. Daar werden badgasten, tegen betaling van f 1,50, met een verfspuit gevuld met Ambre Solaire Zonnebrand olie, van top tot teen besproeid. Tevens was er verkoop van diverse zonnebrandcrèmes, in flesjes, tubes en spuitbusjes. Er was gelegenheid om je om te kleden, ook was er een weegschaal aanwezig, waar de clientèle zich voor 10 cent, in badpak, kon wegen.

In het begin werd de benodigde energie geleverd door gas uit grote cilinders, later kwam er een compressor die een enorme herrie maakte. Dit hele gebeuren vond plaats op het Luxe Bad in Scheveningen, in de jaren ‘50. Het Luxe Bad was omheind met hekken, men moest entree betalen om binnen te komen. Als ik het me goed herinner kostte het f 2.50, dat was een hoop geld voor een tiener in die tijd. Langs het strand liepen badmeesters, met enorme toeters, om je te waarschuwen als je te ver de zee in ging. Ook stonden er grote stellages, bemand met badmeesters in rode truien, die van daaruit de boel in de gaten hielden.

Onder de badgasten waren veel figuren uit de amusementswereld (BN’ers). Zoals: Kees de Lange, Johnny Jordaan, Tante Leen, Theo Uden Masman etc. Ook figuren uit de politiek. Behalve Willem Drees, die ben ik daar nooit tegengekomen (wel op de Beeklaan natuurlijk).

Veel van die BN’ers maakten gebruik van de service van het Oil Spray Station. Pia Beck was een vaste klant. Wij, de kinderen, vermaakten ons onderwijl enorm met: zwemmen, voetballen en vliegeren. Als tegen de avond de bezoekers huiswaarts trokken dan gingen m’n broertjes en ik op speurtocht naar wikkels van Mars, Nuts, Mekka en naar kroonkurken van Coca Cola. Bij inlevering daarvan kreeg je altijd een attentie.

In het huurcontract van het station stond dat je bij alle weersomstandigheden open moest zijn, maar dat was niet te realiseren. Wie gaat er nou naar het strand met 12 graden? Of in regen en storm? Laat staan dat je je met zonnebrandolie laat besproeien.
Er was eens een Duitse toerist die eiste dat hij naakt bespoten moest worden. ‘NEE!’ zei m’n moeder, ‘dat gebeurt niet’. Koos van de Souvenirtent heeft hem toen behandeld. De olie droop van z’n vingers af.

Helaas is tijdens een heftige storm het strandtentje verzwolgen door de zee. Dat was het einde van het American Oil Spray Station.
Ja heus, het heeft echt bestaan!

-------
Het plaatje is van Han Busstra
© 2020 Rob van Olphen
powered by CJ2