archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Willamette (2) Thomas van der Steen

1705BZ Will1Zonlicht spiegelt en glinstert in de miljoenen golfjes van de Willamette. Vanaf Fremont Bridge kijken we over de rivier en tellen minstens 10 andere bruggen. Oude stalen bruggen en nieuwe betonnen, zoals die waar we nu over rijden. Ze verbinden het westelijke en oostelijke deel van Portland, de grootste stad van Oregon. Nadat we de overdekte bruggen vlak bij de bron van de Willamette zagen (*), zijn we ook benieuwd naar de bruggen bij de monding.

Als we door het Waterfront Park wandelen strekt zich een ellenlange markt uit langs de rivier. Biologische groenten, gedroogd bizonvlees, houtsnijwerk, zilversmeden, stalletjes met vegan producten, koffiebonen uit Malawi, zelf geweven textiel; alles voor hippies, sorry, hipsters.  Belinda ziet me loeren naar toeristen op huurfietsen. ‘Ga maar’, zegt ze, ‘ik vermaak me uitstekend hier op de markt, ga.’

Franziska, ze komt uit Zwickau, verhuurt me een knalrode fiets voor 2 uur. Ze geeft me een route langs de bruggen van de Willamette. Maar ik heb mijn keus allang gemaakt, er zijn 2 bruggen die ik moet kruisen. Eerst fiets ik naar het noorden naar de Steel Bridge. Het is een magnifiek voorbeeld van een hefbrug uit het begin van de vorige eeuw. Tweedeks, staal, machtige tegengewichten, de robuustheid spat ervan af. Voetgangers, fietsers en treinen over het onderste dek, auto’s gaan bovenlangs. Als een eindeloze vrachttrein passeert is het geratel oorverdovend.
Aan de overkant ligt Eastbank Esplanade, een pad speciaal voor skaters, fietsers en wandelaars met een boardwalk die af en toe boven het water loopt. De volgende brug is de Burnside, die erna de Morrison, doodsaaie basculebruggen met 6 banen autoverkeer, je verwacht niet anders in de VS.

Maar de brug erna, Hawthorne Bridge, is weer een plaatje. Ook een1705BZ Will2 stalen hefbrug, nog ouder dan die eerste. Er rijden 8000 fietsers per dag over, een astronomisch aantal voor de VS. Sowieso is Portland een groene, progressieve, tolerante stad. De grote aantallen daklozen die in parken, onder viaducten en gewoon op straat bivakkeren, leveren het bewijs en de keerzijde van de tolerantie. De staten Oregon en Washington zijn lankmoedig en gedogen de tentjes, zeildoeken en slaapzakken.

Ik verlaat de rivier en fiets over Madison Boulevard de stad in. De straat stijgt genadeloos maar ik heb een doel dus trap ik vastberaden voort. Het ene na het andere blok gebouwen van rood baksteen kruipt voorbij. Op een hoek zie ik mijn doel liggen, Powell’s Books, een van de grootste boekwinkels ter wereld. Op de derde verdieping van de inderdaad kolossale winkel vind ik wat ik zoek. Eindelijk heb ik dat unieke boek over de Amerikaanse Burgeroorlog.

Voorzichtig daal ik af naar de Hawthorne en voeg me in de stroom andere fietsers. Ik onderscheid me van hen omdat ik, Nederlander tenslotte, géén helm draag. Op de eerste pijler van de brug hangt een blauw bord. Het is voor de radelozen die de brug betreden. Ze moeten een nummer bellen dat nog langer is dan ons 0900-0113, ik wens ze alle heil.

Het wegdek is een stalen raster, het water van de Willamette fonkelt onder me. Links ligt nog een brug, een gloednieuwe hangbrug. Maar Franziska heeft haar Duitse stiptheid vast niet in het Avondland achtergelaten, dus sla ik rechtsaf. Als ik me bij Belinda voeg is zij in een geanimeerd gesprek verwikkeld met Anibal, een Argentijnse sieradenmaker. ‘Kijk deze hanger dan Thomas, het is een kolibri. En ik ben binnenkort jarig.’|

* Zie Willamette (1) in Jaargang 17, Nummer 2

------
De plaatjes zijn van de schrijver


© 2019 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Willamette (2) Thomas van der Steen
1705BZ Will1Zonlicht spiegelt en glinstert in de miljoenen golfjes van de Willamette. Vanaf Fremont Bridge kijken we over de rivier en tellen minstens 10 andere bruggen. Oude stalen bruggen en nieuwe betonnen, zoals die waar we nu over rijden. Ze verbinden het westelijke en oostelijke deel van Portland, de grootste stad van Oregon. Nadat we de overdekte bruggen vlak bij de bron van de Willamette zagen (*), zijn we ook benieuwd naar de bruggen bij de monding.

Als we door het Waterfront Park wandelen strekt zich een ellenlange markt uit langs de rivier. Biologische groenten, gedroogd bizonvlees, houtsnijwerk, zilversmeden, stalletjes met vegan producten, koffiebonen uit Malawi, zelf geweven textiel; alles voor hippies, sorry, hipsters.  Belinda ziet me loeren naar toeristen op huurfietsen. ‘Ga maar’, zegt ze, ‘ik vermaak me uitstekend hier op de markt, ga.’

Franziska, ze komt uit Zwickau, verhuurt me een knalrode fiets voor 2 uur. Ze geeft me een route langs de bruggen van de Willamette. Maar ik heb mijn keus allang gemaakt, er zijn 2 bruggen die ik moet kruisen. Eerst fiets ik naar het noorden naar de Steel Bridge. Het is een magnifiek voorbeeld van een hefbrug uit het begin van de vorige eeuw. Tweedeks, staal, machtige tegengewichten, de robuustheid spat ervan af. Voetgangers, fietsers en treinen over het onderste dek, auto’s gaan bovenlangs. Als een eindeloze vrachttrein passeert is het geratel oorverdovend.
Aan de overkant ligt Eastbank Esplanade, een pad speciaal voor skaters, fietsers en wandelaars met een boardwalk die af en toe boven het water loopt. De volgende brug is de Burnside, die erna de Morrison, doodsaaie basculebruggen met 6 banen autoverkeer, je verwacht niet anders in de VS.

Maar de brug erna, Hawthorne Bridge, is weer een plaatje. Ook een1705BZ Will2 stalen hefbrug, nog ouder dan die eerste. Er rijden 8000 fietsers per dag over, een astronomisch aantal voor de VS. Sowieso is Portland een groene, progressieve, tolerante stad. De grote aantallen daklozen die in parken, onder viaducten en gewoon op straat bivakkeren, leveren het bewijs en de keerzijde van de tolerantie. De staten Oregon en Washington zijn lankmoedig en gedogen de tentjes, zeildoeken en slaapzakken.

Ik verlaat de rivier en fiets over Madison Boulevard de stad in. De straat stijgt genadeloos maar ik heb een doel dus trap ik vastberaden voort. Het ene na het andere blok gebouwen van rood baksteen kruipt voorbij. Op een hoek zie ik mijn doel liggen, Powell’s Books, een van de grootste boekwinkels ter wereld. Op de derde verdieping van de inderdaad kolossale winkel vind ik wat ik zoek. Eindelijk heb ik dat unieke boek over de Amerikaanse Burgeroorlog.

Voorzichtig daal ik af naar de Hawthorne en voeg me in de stroom andere fietsers. Ik onderscheid me van hen omdat ik, Nederlander tenslotte, géén helm draag. Op de eerste pijler van de brug hangt een blauw bord. Het is voor de radelozen die de brug betreden. Ze moeten een nummer bellen dat nog langer is dan ons 0900-0113, ik wens ze alle heil.

Het wegdek is een stalen raster, het water van de Willamette fonkelt onder me. Links ligt nog een brug, een gloednieuwe hangbrug. Maar Franziska heeft haar Duitse stiptheid vast niet in het Avondland achtergelaten, dus sla ik rechtsaf. Als ik me bij Belinda voeg is zij in een geanimeerd gesprek verwikkeld met Anibal, een Argentijnse sieradenmaker. ‘Kijk deze hanger dan Thomas, het is een kolibri. En ik ben binnenkort jarig.’|

* Zie Willamette (1) in Jaargang 17, Nummer 2

------
De plaatjes zijn van de schrijver
© 2019 Thomas van der Steen
powered by CJ2