archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Een Spaans duo Hans Knegtmans

1620VG DolorAntonio Banderas heeft de hoofdrol in Dolor y gloria, de nieuwe film van de Spaanse regisseur Pedro Almodovar. Van die twee namen is  Almodovar het bekendst, mondiaal gezien. De meeste cinefielen weten wel dat dat een filmregisseur is, al zullen weinigen meer dan één, twee titels van hem kunnen oplepelen.

Dat ligt in hun beider geboorteland Spanje wel anders. Blijkens de filmsite Internet Movie Data base heeft Banderas in 114 films gespeeld, waarvan u en ik in het beste geval een handvol hebben gezien, tenzij u ook behoort tot de categorie dwangmatige bioscoopgangers! Onder ons gezegd staat Banderas op enkele uitzonderingen na niet bekend om zijn uitzonderijke prestaties. In die 114 titels heeft hij vaak niet meer dan een bijrol. Maar die uitzonderingen (geregisseerd door Almodovar) mogen er zijn. In Le piel que habitu (2011), Kika (19930 en nu dus Dolor y gloria haalt Almodovar het beste in de acteur boven.

Banderas vervult de rol van Filmregisseur Salvador Mallo. Die wordt geplaagd door allerhande kwalen. Als het thema niet zo deprimerend was zou je kunnen denken aan het gezeur van Woody Allen in het kwadraat. Sommige kwalen zijn lichamelijk (hoesten, kortademigheid, astma), andere meer psychisch, zoals somberte of zelfs onversneden depressiviteit. (Mallo is geen neuroot zoals grappenmaker Allen, zijn klachten zijn authentiek en de medische stand neemt zijn problemen dan ook volkomen serieus.)

Zelf weet hij eigenlijk ook wel wat er aan schort. Zijn laatste belangrijke film Ýaste’ dateert van 32 jaar terug. Toen was het een doorslaand succes, maar hij kon er geen vervolg aan geven. Hij heeft de onuitstaanbare hoofdrolspeler (Alberto Crespo) al die jaren niet gezien noch gesproken, maar nu de nood aan de man komt fluistert zijn verstand hem in dat ze samen misschien een nieuw begin zouden kunnen maken.

Denk1620VG Dolor2 overigens niet dat de film in de eerste plaats verhaalt hoe het een acteur in zijn nadagen vergaat. Almodovar heeft meer pijlen op zijn boog dan een simpele schets van hoe een ooit beroemde filmer een al dan niet succesvolle comeback maakt. Zo heeft hoofdpersoon Salvador van zijn collega (Crespo) de slechte gewoonte overgenomen om heroïne te roken. In het algemeen wordt deze gewoonte ontraden, maar Salvador komt erdoor tot rust. Nou ja tot rust, hij heeft in ieder geval geen ontregelende gedachten meer.

En Aldomobar is nog lang niet klaar met zijn biografie. Je krijgt de indruk dat hij het liefste alles over Mallo zou willen vertellen wat hem belangrijk lijkt: zijn jongensjaren, zijn adolescentie tot en met zijn oude dag en zijn deprimerende besef dat hij nu echt zijn beste tijd wel heeft gehad. Dit alles met enige nadruk op de ontdekking en ontwikkeling van zijn homoseksualiteit. Zo toont hij hoe zijn bijles aan een oudere buurjongen onwillekeurig gekleurd wordt door zijn schaamte over zijn onbeheersbare erectie. Of zijn oprechte blijdschap wanneer plotseling zijn vriend van vele jaren terug hem opzoekt. Niet om de relatie van toen te hernieuwen, maar als een liefdevolle herinnering aan hun toenmalige (en eigenlijk nooit voorbijgegane) liefde.

Voor een film die zoveel thema’s aansnijdt, maakt Dolor y gloria een onvoorstelbaar evenwichtige en bijna onthaaste indruk. Met een tempo dat je eerder met een pin-ball associeert dan met een psychologisch drama, rijgen de flashbacks en de flashforwards zich aaneen. Zodat de film plotseling afgelopen is terwijl wij ons nog afvragen hoe het verhaal nu verder zal gaan. Ik herinner me dat ik bij sommige eerdere Almodovars me ook al afvroeg of het nu al afgelopen was. Ook nu weer toont hij zich de ultieme vakman.

--------
De plaatjes komen van Filmdepot


© 2019 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Een Spaans duo Hans Knegtmans
1620VG DolorAntonio Banderas heeft de hoofdrol in Dolor y gloria, de nieuwe film van de Spaanse regisseur Pedro Almodovar. Van die twee namen is  Almodovar het bekendst, mondiaal gezien. De meeste cinefielen weten wel dat dat een filmregisseur is, al zullen weinigen meer dan één, twee titels van hem kunnen oplepelen.

Dat ligt in hun beider geboorteland Spanje wel anders. Blijkens de filmsite Internet Movie Data base heeft Banderas in 114 films gespeeld, waarvan u en ik in het beste geval een handvol hebben gezien, tenzij u ook behoort tot de categorie dwangmatige bioscoopgangers! Onder ons gezegd staat Banderas op enkele uitzonderingen na niet bekend om zijn uitzonderijke prestaties. In die 114 titels heeft hij vaak niet meer dan een bijrol. Maar die uitzonderingen (geregisseerd door Almodovar) mogen er zijn. In Le piel que habitu (2011), Kika (19930 en nu dus Dolor y gloria haalt Almodovar het beste in de acteur boven.

Banderas vervult de rol van Filmregisseur Salvador Mallo. Die wordt geplaagd door allerhande kwalen. Als het thema niet zo deprimerend was zou je kunnen denken aan het gezeur van Woody Allen in het kwadraat. Sommige kwalen zijn lichamelijk (hoesten, kortademigheid, astma), andere meer psychisch, zoals somberte of zelfs onversneden depressiviteit. (Mallo is geen neuroot zoals grappenmaker Allen, zijn klachten zijn authentiek en de medische stand neemt zijn problemen dan ook volkomen serieus.)

Zelf weet hij eigenlijk ook wel wat er aan schort. Zijn laatste belangrijke film Ýaste’ dateert van 32 jaar terug. Toen was het een doorslaand succes, maar hij kon er geen vervolg aan geven. Hij heeft de onuitstaanbare hoofdrolspeler (Alberto Crespo) al die jaren niet gezien noch gesproken, maar nu de nood aan de man komt fluistert zijn verstand hem in dat ze samen misschien een nieuw begin zouden kunnen maken.

Denk1620VG Dolor2 overigens niet dat de film in de eerste plaats verhaalt hoe het een acteur in zijn nadagen vergaat. Almodovar heeft meer pijlen op zijn boog dan een simpele schets van hoe een ooit beroemde filmer een al dan niet succesvolle comeback maakt. Zo heeft hoofdpersoon Salvador van zijn collega (Crespo) de slechte gewoonte overgenomen om heroïne te roken. In het algemeen wordt deze gewoonte ontraden, maar Salvador komt erdoor tot rust. Nou ja tot rust, hij heeft in ieder geval geen ontregelende gedachten meer.

En Aldomobar is nog lang niet klaar met zijn biografie. Je krijgt de indruk dat hij het liefste alles over Mallo zou willen vertellen wat hem belangrijk lijkt: zijn jongensjaren, zijn adolescentie tot en met zijn oude dag en zijn deprimerende besef dat hij nu echt zijn beste tijd wel heeft gehad. Dit alles met enige nadruk op de ontdekking en ontwikkeling van zijn homoseksualiteit. Zo toont hij hoe zijn bijles aan een oudere buurjongen onwillekeurig gekleurd wordt door zijn schaamte over zijn onbeheersbare erectie. Of zijn oprechte blijdschap wanneer plotseling zijn vriend van vele jaren terug hem opzoekt. Niet om de relatie van toen te hernieuwen, maar als een liefdevolle herinnering aan hun toenmalige (en eigenlijk nooit voorbijgegane) liefde.

Voor een film die zoveel thema’s aansnijdt, maakt Dolor y gloria een onvoorstelbaar evenwichtige en bijna onthaaste indruk. Met een tempo dat je eerder met een pin-ball associeert dan met een psychologisch drama, rijgen de flashbacks en de flashforwards zich aaneen. Zodat de film plotseling afgelopen is terwijl wij ons nog afvragen hoe het verhaal nu verder zal gaan. Ik herinner me dat ik bij sommige eerdere Almodovars me ook al afvroeg of het nu al afgelopen was. Ook nu weer toont hij zich de ultieme vakman.

--------
De plaatjes komen van Filmdepot
© 2019 Hans Knegtmans
powered by CJ2