archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Evergreens kijken in de kerstvakantie Katharina Kouwenhoven

1706VG KerstfilmsNieuwjaarsdag is zo’n beetje de meest nutteloze dag van het jaar, als je geen duik in de vrieskoude Noordzee wilt nemen. Wat bleek echter: Gone with the Wind werd uitgezonden op Net5, een onvoorspelbare zender met veel rotzooi en soms iets goeds. Zoals deze film dus, die bijna vier uur duurt zonder dat je je een moment verveelt. Die nutteloze dag vloog dus om. Maar toen ie was afgelopen had ik wel van die 'tekenfilmogen'.
Gone with the Wind kwam uit in 1939 (!) en toen ik hem voor het eerst zag zal het 1979 geweest zijn, In Tuschinski. Ik heb me toen geen moment gerealiseerd dat die film al 40 jaar oud was! Je moet hem ooit een keer in de bioscoop gezien hebben, want op het TV-scherm komt alle pracht van de branden, slagvelden, voetbalvelden vol gewonden, ziekenzalen, enorme huizen (later enorme ruïnes) niet tot zijn recht. Het is verbijsterend dat de filmtechniek toen al zo ver gevorderd was. En alles in kleur.

Overigens kwam de film in Nederland pas in 1949 uit. Maar toen was ik nog een beetje jong voor zoveel romantische verwoesting. De film is gebaseerd op het boek van Margaret Mitchel en in wezen is het een draak van een verhaal. Dat wordt opgepoetst door de aanwezigheid van een topcast, Clark Gable, Vivien Leigh, Leslie Howard, Olivia de Havilland en vele, vele anderen, waaronder een aantal zwarte acteurs, waarvan ik later nooit meer iets vernomen heb. Gone with the Wind is een film die je vaker kunt zien, wel zo’n beetje een keer per jaar. Er komt zoveel in beeld waarvan je delen weer vergeet, dus je ziet telkens iets nieuws.

Een dergelijke ervaring heb ik ook met mijn favoriete kerstfilm Love actually, die op de avond van Eerste Kerstdag werd uitgezonden. Helaas kon ik hem niet zien, want ik had een gast. Toen kwam Netflix mij te hulp en kon ik hem zien wanneer ik wilde. Viewing on demand, het is me wat. Tweede Kerstdag is ook zo’n nutteloze dag en als je de rotzooi van de vorige dag hebt opgeruimd heb je tijd zat voor een middagje Love Actually.

De film is gemaakt door Richard Curtis, die ook tekende voor het scenario. Curtis is onder andere bekend van een film die je vaker kunt zien: Four Weddings and a Funeral. In de film lopen de verhalen van acht stellen vijf weken voor de Kerst door elkaar; die stellen hebben soms wel en soms niet iets met elkaar te maken, dus het is opletten. Maar hier is het ook de sterrencast die de film draagt. Hugh Grant natuurlijk, die aan alle (Hans klopt dit?) Curtisfilms een bijdrage levert, Bill Nighy, Colin Firth (is er een Britse film waarin hij geen rol heeft?), Liam Neeson, Emma Thompson, mijn favoriet Alan Rickman, Keira Knightley en vele anderen. Elke keer dat je kijkt is het moeilijk bij te houden wat er met wie gebeurt. Dus het is heel nuttig om hem vaker te zien. Bij voorkeur op een mottige Kerstdag.

Helaas niet in het kerstpakket dit jaar twee van mijn favoriete herkijkfilms, Once upon a Time in de West en Once upon a Time in America. Sergio Leone dus. Ingewikkelde verhalen over terreur in de West en verraad in NewYork. Leone is natuurlijk beroemd geworden door zijn z.g. spaghettiwesterns, maar zijn maffia film Once upon a Time in America is zijn absolute hoogtepunt. Moeten allemaal minstens een keer per jaar te zien zijn, of op Netflix staan.

Nu moet er wel enige tijd verstrijken tussen de keren dat je die films bekijkt, want zelfs de beste films zijn aan erosie onderhevig als de blik er te vaak op gericht is. Maar van Jody het hertenjong is het al zolang geleden dat ik die zag, dus die mag wel weer eens op het kerstrepertoire. In plaats van al die tekenfilms en fantasyfilms. Nee, dan het echte leven van een arm gezin in een boshut en op hun veldje mais.

--------
Het plaatje is van de schrijfster


© 2020 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Evergreens kijken in de kerstvakantie Katharina Kouwenhoven
1706VG KerstfilmsNieuwjaarsdag is zo’n beetje de meest nutteloze dag van het jaar, als je geen duik in de vrieskoude Noordzee wilt nemen. Wat bleek echter: Gone with the Wind werd uitgezonden op Net5, een onvoorspelbare zender met veel rotzooi en soms iets goeds. Zoals deze film dus, die bijna vier uur duurt zonder dat je je een moment verveelt. Die nutteloze dag vloog dus om. Maar toen ie was afgelopen had ik wel van die 'tekenfilmogen'.
Gone with the Wind kwam uit in 1939 (!) en toen ik hem voor het eerst zag zal het 1979 geweest zijn, In Tuschinski. Ik heb me toen geen moment gerealiseerd dat die film al 40 jaar oud was! Je moet hem ooit een keer in de bioscoop gezien hebben, want op het TV-scherm komt alle pracht van de branden, slagvelden, voetbalvelden vol gewonden, ziekenzalen, enorme huizen (later enorme ruïnes) niet tot zijn recht. Het is verbijsterend dat de filmtechniek toen al zo ver gevorderd was. En alles in kleur.

Overigens kwam de film in Nederland pas in 1949 uit. Maar toen was ik nog een beetje jong voor zoveel romantische verwoesting. De film is gebaseerd op het boek van Margaret Mitchel en in wezen is het een draak van een verhaal. Dat wordt opgepoetst door de aanwezigheid van een topcast, Clark Gable, Vivien Leigh, Leslie Howard, Olivia de Havilland en vele, vele anderen, waaronder een aantal zwarte acteurs, waarvan ik later nooit meer iets vernomen heb. Gone with the Wind is een film die je vaker kunt zien, wel zo’n beetje een keer per jaar. Er komt zoveel in beeld waarvan je delen weer vergeet, dus je ziet telkens iets nieuws.

Een dergelijke ervaring heb ik ook met mijn favoriete kerstfilm Love actually, die op de avond van Eerste Kerstdag werd uitgezonden. Helaas kon ik hem niet zien, want ik had een gast. Toen kwam Netflix mij te hulp en kon ik hem zien wanneer ik wilde. Viewing on demand, het is me wat. Tweede Kerstdag is ook zo’n nutteloze dag en als je de rotzooi van de vorige dag hebt opgeruimd heb je tijd zat voor een middagje Love Actually.

De film is gemaakt door Richard Curtis, die ook tekende voor het scenario. Curtis is onder andere bekend van een film die je vaker kunt zien: Four Weddings and a Funeral. In de film lopen de verhalen van acht stellen vijf weken voor de Kerst door elkaar; die stellen hebben soms wel en soms niet iets met elkaar te maken, dus het is opletten. Maar hier is het ook de sterrencast die de film draagt. Hugh Grant natuurlijk, die aan alle (Hans klopt dit?) Curtisfilms een bijdrage levert, Bill Nighy, Colin Firth (is er een Britse film waarin hij geen rol heeft?), Liam Neeson, Emma Thompson, mijn favoriet Alan Rickman, Keira Knightley en vele anderen. Elke keer dat je kijkt is het moeilijk bij te houden wat er met wie gebeurt. Dus het is heel nuttig om hem vaker te zien. Bij voorkeur op een mottige Kerstdag.

Helaas niet in het kerstpakket dit jaar twee van mijn favoriete herkijkfilms, Once upon a Time in de West en Once upon a Time in America. Sergio Leone dus. Ingewikkelde verhalen over terreur in de West en verraad in NewYork. Leone is natuurlijk beroemd geworden door zijn z.g. spaghettiwesterns, maar zijn maffia film Once upon a Time in America is zijn absolute hoogtepunt. Moeten allemaal minstens een keer per jaar te zien zijn, of op Netflix staan.

Nu moet er wel enige tijd verstrijken tussen de keren dat je die films bekijkt, want zelfs de beste films zijn aan erosie onderhevig als de blik er te vaak op gericht is. Maar van Jody het hertenjong is het al zolang geleden dat ik die zag, dus die mag wel weer eens op het kerstrepertoire. In plaats van al die tekenfilms en fantasyfilms. Nee, dan het echte leven van een arm gezin in een boshut en op hun veldje mais.

--------
Het plaatje is van de schrijfster
© 2020 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2