archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Uitzicht vanaf mijn werkplek * Julius Pasgeld

1703BS WerkplekAls ik achter mijn laptop zit heb ik uitzicht op een witte muur waarop een magnetisch prikbord met van alles erop en eraan benevens een zestal ingelijste foto’s met herinneringen aan mijn leven.
Dat is bij mevrouw Pasgeld wel anders. Die heeft haar werkplek in dezelfde kamer. Als we samen aan het werk zijn zitten wij rug aan rug. Anders leiden we elkaar namelijk af. Maar mevrouw Pasgeld heeft een prachtig uitzicht via de serre door de hele achtertuin tot aan de sloot aan het einde van de tuin.
Ik zou niet op de plek van mevrouw Pasgeld kunnen werken. Steeds zou ik afgeleid worden door het kwinkeleren van de vogelen des velds. Of door de kippen die er in hun ren weer een pestzooitje van maken in plaats van af en toe een ei te doen.

Op mijn prikbord hangt onder meer een lijstje van saillante gebeurtenissen in ons dorp die ik graag nog eens wil samenvatten in een nog te schrijven boek. Ik heb al 14 items. Waaronder een paar saillante meningsverschillen in de dorpsraad en in het bestuur van het Dorpshuis. En een experiment met een hagelkanon om milieufanaten ervan te overtuigen dat zo’n kanon helemaal niet schadelijk is voor het milieu. En de gigantische opbrengsten van de jaarlijkse rommelmarkt waarbij ik de eer heb als veilingmeester te mogen optreden.

Ook zit met een magneetje op dat prikbord een uitgeknipte tekst die mij op heikele momenten tot steun dient: ‘Verleen ons de kalmte om de dingen te aanvaarden die niet veranderd kunnen worden, de moed om de dingen te veranderen die veranderd moeten worden en de wijsheid om het ene van het andere te kunnen onderscheiden’.

Op foto’s rondom het prikbord zijn de meest dierbare momenten uit mijn  verleden te zien:
Mevrouw Pasgeld en ik op een bankje in 1977.
Mevrouw Pasgeld en ik op een bankje in 2012.
Een luchtfoto van het Papaverhof en de Klimopstraat in Den Haag waar ik mijn jeugd doorbracht.
Een foto van mijn kleinzoon die op 7-jarige leeftijd (in een fantastische fotomontage van zijn vader) in viervoud in verschillende houdingen van een duintop afspringt
Een foto van mijn kleindochter in haar eerste levensjaar op een tafel gezeten en ik daarachter terwijl we naar elkaar zitten te kijken of we allebei van een verschillende planeet afkomen.
Een foto van mevrouw Pasgeld met een zeldzaam aanstekelijke, en tevens uiterst beminnelijke glimlach.
Een foto van mijn jongste zoon (toen vier jaar oud) in de Rijswijkse raadszaal op de stoel van de burgemeester, terwijl hij met de voorzittershamer op de tafel voor hem slaat. (Hij lijkt op die foto inderdaad iets van ‘Order!! Order!!’ te roepen.)

Terug maar weer naar de rest van het uitzicht op het prikbord:
Een uitgeknipte krantenkop met in hele grote letters ‘Als Elfriede danst gaat ze gloeien’. (Elfriede is natuurlijk de voornaam van mevrouw Pasgeld).
Twee foto’s van schilderijen gemaakt door mijn middelste zoon waarvan een origineel in de voorkamer hangt.
Een fotootje van de Caen van Necklaan uit 1944 in Rijswijk waar ik tussen 1985 en 2010 een groot deel van mijn werkzame leven woonde met mijn vrouw en drie kinderen.
En voordat ik het vergeet, een papiertje met een ideetje voor de titel van de column die ik als eerste in 2020 zal schrijven. Elk nieuwjaar gaat mijn eerste column namelijk traditiegetrouw over malapropismen. Dat zijn door elkaar verhaspelde uitdrukkingen. Vorig jaar heette die column: ‘Er zit een hond op de kikker’. Nu staat er alvast op dat papiertje: ‘Er staat een laddertje tegen het gras’.

Ik kom nog even terug op de uitzichten die mevrouw Pasgeld en ik vanaf onze werkplekken hebben. Want hoewel heel verschillend leidden ze ons allebei wèl af van ons werk. Eigenlijk zou er iets neutraals moeten zijn om naar te kijken. Een witte muur bijvoorbeeld. Of iets in vage groen-blauwe tinten.
Weet je wat? Ik print de illustratie van Linda Hulshof, die ik aangeleverd kreeg om daar een stukje bij te schrijven, heel groot uit en doe hem op mijn prikbord.

-----------
Meer informatie over Linda op: www.lindahulshof.nl


© 2019 Julius Pasgeld meer Julius Pasgeld - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Uitzicht vanaf mijn werkplek * Julius Pasgeld
1703BS WerkplekAls ik achter mijn laptop zit heb ik uitzicht op een witte muur waarop een magnetisch prikbord met van alles erop en eraan benevens een zestal ingelijste foto’s met herinneringen aan mijn leven.
Dat is bij mevrouw Pasgeld wel anders. Die heeft haar werkplek in dezelfde kamer. Als we samen aan het werk zijn zitten wij rug aan rug. Anders leiden we elkaar namelijk af. Maar mevrouw Pasgeld heeft een prachtig uitzicht via de serre door de hele achtertuin tot aan de sloot aan het einde van de tuin.
Ik zou niet op de plek van mevrouw Pasgeld kunnen werken. Steeds zou ik afgeleid worden door het kwinkeleren van de vogelen des velds. Of door de kippen die er in hun ren weer een pestzooitje van maken in plaats van af en toe een ei te doen.

Op mijn prikbord hangt onder meer een lijstje van saillante gebeurtenissen in ons dorp die ik graag nog eens wil samenvatten in een nog te schrijven boek. Ik heb al 14 items. Waaronder een paar saillante meningsverschillen in de dorpsraad en in het bestuur van het Dorpshuis. En een experiment met een hagelkanon om milieufanaten ervan te overtuigen dat zo’n kanon helemaal niet schadelijk is voor het milieu. En de gigantische opbrengsten van de jaarlijkse rommelmarkt waarbij ik de eer heb als veilingmeester te mogen optreden.

Ook zit met een magneetje op dat prikbord een uitgeknipte tekst die mij op heikele momenten tot steun dient: ‘Verleen ons de kalmte om de dingen te aanvaarden die niet veranderd kunnen worden, de moed om de dingen te veranderen die veranderd moeten worden en de wijsheid om het ene van het andere te kunnen onderscheiden’.

Op foto’s rondom het prikbord zijn de meest dierbare momenten uit mijn  verleden te zien:
Mevrouw Pasgeld en ik op een bankje in 1977.
Mevrouw Pasgeld en ik op een bankje in 2012.
Een luchtfoto van het Papaverhof en de Klimopstraat in Den Haag waar ik mijn jeugd doorbracht.
Een foto van mijn kleinzoon die op 7-jarige leeftijd (in een fantastische fotomontage van zijn vader) in viervoud in verschillende houdingen van een duintop afspringt
Een foto van mijn kleindochter in haar eerste levensjaar op een tafel gezeten en ik daarachter terwijl we naar elkaar zitten te kijken of we allebei van een verschillende planeet afkomen.
Een foto van mevrouw Pasgeld met een zeldzaam aanstekelijke, en tevens uiterst beminnelijke glimlach.
Een foto van mijn jongste zoon (toen vier jaar oud) in de Rijswijkse raadszaal op de stoel van de burgemeester, terwijl hij met de voorzittershamer op de tafel voor hem slaat. (Hij lijkt op die foto inderdaad iets van ‘Order!! Order!!’ te roepen.)

Terug maar weer naar de rest van het uitzicht op het prikbord:
Een uitgeknipte krantenkop met in hele grote letters ‘Als Elfriede danst gaat ze gloeien’. (Elfriede is natuurlijk de voornaam van mevrouw Pasgeld).
Twee foto’s van schilderijen gemaakt door mijn middelste zoon waarvan een origineel in de voorkamer hangt.
Een fotootje van de Caen van Necklaan uit 1944 in Rijswijk waar ik tussen 1985 en 2010 een groot deel van mijn werkzame leven woonde met mijn vrouw en drie kinderen.
En voordat ik het vergeet, een papiertje met een ideetje voor de titel van de column die ik als eerste in 2020 zal schrijven. Elk nieuwjaar gaat mijn eerste column namelijk traditiegetrouw over malapropismen. Dat zijn door elkaar verhaspelde uitdrukkingen. Vorig jaar heette die column: ‘Er zit een hond op de kikker’. Nu staat er alvast op dat papiertje: ‘Er staat een laddertje tegen het gras’.

Ik kom nog even terug op de uitzichten die mevrouw Pasgeld en ik vanaf onze werkplekken hebben. Want hoewel heel verschillend leidden ze ons allebei wèl af van ons werk. Eigenlijk zou er iets neutraals moeten zijn om naar te kijken. Een witte muur bijvoorbeeld. Of iets in vage groen-blauwe tinten.
Weet je wat? Ik print de illustratie van Linda Hulshof, die ik aangeleverd kreeg om daar een stukje bij te schrijven, heel groot uit en doe hem op mijn prikbord.

-----------
Meer informatie over Linda op: www.lindahulshof.nl
© 2019 Julius Pasgeld
powered by CJ2