Hoeveel vrienden kan een mens hebben? Ik meen mij te herinneren dat de onlangs overleden primatoloog Frans de Waal daar verstandige dingen over heeft gezegd. Ik zal dat nog eens uitzoeken, maar het zijn er niet zo veel. Vriendschap kost tijd, want vriendschap moet groeien. Ik prijs mij gelukkig met een aantal vrienden dat ik al vanaf het begin van mijn middelbareschooltijd ken. In de loop van de tijd zijn er natuurlijk veel vrienden bijgekomen, en weer afgevallen, maar ik denk dat je na een jaar of tien pas kunt concluderen of iemand inderdaad tot de categorie vrienden en vriendinnen 'voor altijd en door dik en dun' gerekend kan worden. 

Ik heb ook weer voormalige vrienden teruggevonden dankzij de wondere wereld van de sociale media. Sommigen zie ik nooit, maar ik houd op die manier toch een vorm van oppervlakkig maar aangenaam contact. Als docent vind ik het ook leuk om via Facebook de avonturen van voormalige studenten te kunnen volgen.

Hoeveel vrienden ik heb? Volgens het tellertje van Facebook heb ik er 2.100! Dat is natuurlijk gekkenwerk, want zoveel mensen ken ik helemaal niet. Bovendien zijn veel van mijn echte vrienden (in beide betekenissen van het woord) niet of nauwelijks actief op de sociale media. Ik wel. Iedere dag ben ik wel op Twitter of Facebook te vinden.

Mijn Facebook is een soort rijk geïllustreerd dagboek. Ik zet er iedere dag wel een paar (of een heleboel) foto’s op. Soms levert dat leuke reacties op. Eigenlijk heb ik nooit last van onaangename mensen, trollen en dergelijke. Gelukkig reageren ze niet alle 2.100 en ik reageer ook niet op iedereen.

Ik merk dat ik steeds meer ‘vriendschapsverzoeken’ van onbekenden afwijs. Tot voor kort was ik als provinciaal politicusje van mening dat ik voor iedereen via Facebook bereikbaar moest zijn.  Sommige collegae begonnen voor die ‘publieksfunctie’ een aparte pagina. Dat heb ik nooit gedaan. Werk, privé, politiek: alles door elkaar. En veel muziek, natuurlijk. Als u vindt dat dat een vorm van exhibitionisme is, dan zal ik u niet tegenspreken.     

Misschien dat ik eens flink moet gaan wieden in mijn online vriendenkring. Iedereen die ik niet persoonlijk ken er uitgooien, of zoiets. Maar iets weerhoudt mij. Er zijn namelijk ook contacten die geheel of grotendeels elektronisch zijn, die ik zeer op prijs ben gaan stellen. Je zou zelfs van vriendschap kunnen spreken. Misschien moet ik mijn uit de hand gelopen dorpsplein op het wereldwijde web dan toch maar handhaven. Al is het maar omdat het een handige manier is om al mijn ‘vrienden’ op de hoogte te stellen van het verschijnen van een nieuwe Leunstoel.