archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Via de la Plata (2) Bram Schilperoord

1611BZ Plata2Eind januari, enkele jaren geleden kwam ik op weg naar de bibliotheek een vriendin tegen waarmee ik ruim tien jaar geleden een Pyreneeën-wandeltocht had gelopen, zij als deelneemster, ik als reisleider. Vraag me niet hoe ik dat er vanaf bracht, bij elke bergkloof of ravijn brak het angstzweet mij uit.

In het bibliotheekcafé gezeten vroeg ik naar haar recente sportieve verrichtingen. Of ze nog lange wandeltochten ondernam, wilde ik weten. Nou en of, was het antwoord, maar vaker nog nam ze deel aan lange afstand-fietstochten. Twee keer naar Santiago gereden en in twee jaar naar Rome. En vorig jaar september van Amsterdam naar Praag, tentje mee. In steeds wisselend gezelschap van een of meerdere fietsende vrienden of vriendinnen. Daarnaast elke dinsdag trainen. Zestig tot tachtig kilometer, zomer en winter met als enig voorbehoud dat de thermometer niet beneden de 5 graden aanwijst. Pretty hard boiled types, dacht ik – zelf ben ik een softie, met regen kom ik de deur niet uit – maar volgens Elisabeth, want zo heet mijn teruggevonden vriendin, viel dat alleszins mee. Zestigers, sommigen gepensioneerd, maar zeker geen fanatici. Maar wel voorzien van een goeie conditie, dat spreekt.

Dit feit liet ik voor wat het was, wel wilde ik weten welke reis haar het meest was bevallen, respectievelijk de meeste indruk had achtergelaten.'Via de la Plata, zei ze, 'de Extremadura, dat gebied boven Sevillla, schitterend! En dan Galicië, wondermooi! Je begint in Sevilla en dan fiets je min of meer langs de Portugese grens naar boven, bij Zamora ga je naar het westen en na 1250 kilometer ben je in Santiago, waar tijdens het luiden van de klokken in de kathedraal al je zonden worden vergeven. Mits je voldoende stempels hebt in je Pelegrino paspoort'. 'Doe het', zei ze nog, 'het is een prachtige reis en het zal je goed doen. Zag ik er uit als iemand die anderen zoveel leed had berokkend dat-ie om zijn gewetensnood te lenigen daarvoor een lange reis naar Mekka of Lourdes moest ondernemen? Of in mijn geval, het onder gelovigen niet minder populaire Santiago de Compostella.

In Mekka was ik nooit geweest. In Lourdes wel, dat met zijn honderden souvenirwinkels nog het meest leek op een uitvergroot Volendam. Maar ik had makkelijk praten want ik liep niet mank en had ook geen andere aanwijsbare lichamelijke of geestelijke ongemakken, zoals de meesten die daar in rolstoelen en brancards werden rondgereden, alvorens ze gedumpt werden in het gewijde, tevens drabbige water van het zwembad waar losgeraakte verbandmiddelen ronddreven, en waar ik in dat water zelfs een achtergebleven houten been meende te bespeuren. Hoe moest ik me dat Santiago voorstellen?

'Niet te vergelijken met Lourdes', wist Elisabeth. Uit een onderzoekje aldaar gehouden was gebleken dat er net zo veel 'ongelovige Thomassen' de kathedraal bezochten als believers. En was het ook niet zo dat de reis belangrijker was dan de bestemming. Ofwel: 'It's not so much the destination, it's the journey that counts', volgens Marco Polo. Of was het Herman Melville? Ik nam afscheid, maar een onrustig gevoel liet me niet meer los. Fietsen, daar hield ik van. In mijn jonge jaren was ik naar Griekenland gefietst, en weer terug. En twee keer van Amsterdam naar de Riviera. Nog elke zomer was ik een paar weken gids voor buitenlanders die België en Nederland per fiets wilden aanschouwen en op die reizen, die een week duurden, legde ik toch elke keer weer 250 tot 300 km af.

Dus wat nou 1250 kilometer naar Santiago? Appeltje, eitje! Maar alleen op pad? Daar had ik niet veel zin in. Michele, mijn vriendin zag zich die afstand niet fietsen. Kon zich bovendien – hoe lang denk je over die tocht te doen, vier, vijf weken? – zeker niet zo lang vrij maken, maar zou me ook niet tegenhouden. Pak van m'n hart.

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl

© 2019 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Op de fiets"
Bezigheden > Op de fiets
Via de la Plata (2) Bram Schilperoord
1611BZ Plata2Eind januari, enkele jaren geleden kwam ik op weg naar de bibliotheek een vriendin tegen waarmee ik ruim tien jaar geleden een Pyreneeën-wandeltocht had gelopen, zij als deelneemster, ik als reisleider. Vraag me niet hoe ik dat er vanaf bracht, bij elke bergkloof of ravijn brak het angstzweet mij uit.

In het bibliotheekcafé gezeten vroeg ik naar haar recente sportieve verrichtingen. Of ze nog lange wandeltochten ondernam, wilde ik weten. Nou en of, was het antwoord, maar vaker nog nam ze deel aan lange afstand-fietstochten. Twee keer naar Santiago gereden en in twee jaar naar Rome. En vorig jaar september van Amsterdam naar Praag, tentje mee. In steeds wisselend gezelschap van een of meerdere fietsende vrienden of vriendinnen. Daarnaast elke dinsdag trainen. Zestig tot tachtig kilometer, zomer en winter met als enig voorbehoud dat de thermometer niet beneden de 5 graden aanwijst. Pretty hard boiled types, dacht ik – zelf ben ik een softie, met regen kom ik de deur niet uit – maar volgens Elisabeth, want zo heet mijn teruggevonden vriendin, viel dat alleszins mee. Zestigers, sommigen gepensioneerd, maar zeker geen fanatici. Maar wel voorzien van een goeie conditie, dat spreekt.

Dit feit liet ik voor wat het was, wel wilde ik weten welke reis haar het meest was bevallen, respectievelijk de meeste indruk had achtergelaten.'Via de la Plata, zei ze, 'de Extremadura, dat gebied boven Sevillla, schitterend! En dan Galicië, wondermooi! Je begint in Sevilla en dan fiets je min of meer langs de Portugese grens naar boven, bij Zamora ga je naar het westen en na 1250 kilometer ben je in Santiago, waar tijdens het luiden van de klokken in de kathedraal al je zonden worden vergeven. Mits je voldoende stempels hebt in je Pelegrino paspoort'. 'Doe het', zei ze nog, 'het is een prachtige reis en het zal je goed doen. Zag ik er uit als iemand die anderen zoveel leed had berokkend dat-ie om zijn gewetensnood te lenigen daarvoor een lange reis naar Mekka of Lourdes moest ondernemen? Of in mijn geval, het onder gelovigen niet minder populaire Santiago de Compostella.

In Mekka was ik nooit geweest. In Lourdes wel, dat met zijn honderden souvenirwinkels nog het meest leek op een uitvergroot Volendam. Maar ik had makkelijk praten want ik liep niet mank en had ook geen andere aanwijsbare lichamelijke of geestelijke ongemakken, zoals de meesten die daar in rolstoelen en brancards werden rondgereden, alvorens ze gedumpt werden in het gewijde, tevens drabbige water van het zwembad waar losgeraakte verbandmiddelen ronddreven, en waar ik in dat water zelfs een achtergebleven houten been meende te bespeuren. Hoe moest ik me dat Santiago voorstellen?

'Niet te vergelijken met Lourdes', wist Elisabeth. Uit een onderzoekje aldaar gehouden was gebleken dat er net zo veel 'ongelovige Thomassen' de kathedraal bezochten als believers. En was het ook niet zo dat de reis belangrijker was dan de bestemming. Ofwel: 'It's not so much the destination, it's the journey that counts', volgens Marco Polo. Of was het Herman Melville? Ik nam afscheid, maar een onrustig gevoel liet me niet meer los. Fietsen, daar hield ik van. In mijn jonge jaren was ik naar Griekenland gefietst, en weer terug. En twee keer van Amsterdam naar de Riviera. Nog elke zomer was ik een paar weken gids voor buitenlanders die België en Nederland per fiets wilden aanschouwen en op die reizen, die een week duurden, legde ik toch elke keer weer 250 tot 300 km af.

Dus wat nou 1250 kilometer naar Santiago? Appeltje, eitje! Maar alleen op pad? Daar had ik niet veel zin in. Michele, mijn vriendin zag zich die afstand niet fietsen. Kon zich bovendien – hoe lang denk je over die tocht te doen, vier, vijf weken? – zeker niet zo lang vrij maken, maar zou me ook niet tegenhouden. Pak van m'n hart.

-------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2019 Bram Schilperoord
powered by CJ2