archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Encore Paris Katharina Kouwenhoven

1611BZ ParijsIk streef ernaar elk jaar een week naar Parijs te gaan, maar dat komt er niet altijd van, al wordt het vervoerstechnisch steeds makkelijker. Maar twee weken geleden ben ik er weer eens een week geweest, in een appartement bij het Parc de Monceau. Een beetje een saaie buurt, maar wel met een park voor de deur. Helaas waren de parken en begraafplaatsen gesloten, vanwege de storm (!), een vrijwel onbekend verschijnsel in Parijs. Het weer was hetzelfde als in Nederland en niet, zoals gebruikelijk, een paar graden warmer.

Zo’n week bestaat uit het bezoeken van nieuwe en oude dingen en prachttentoonstellingen, als die er zijn. Vaste prik vormen de Jardin des Plantes, met daarin de Kas en één van de musea. Helaas was de kas ontoegankelijk vanwege een orchideeëntentoonstelling, waarvoor zich busladingen vol bezoekers hadden gemeld. Voor de musea stonden rijen mensen met kleine kinderen, want het was weekend. Het Palais Royal bezoek ik ook altijd. Op een plek waar je het niet verwacht bevindt zich een enorme tuin, eigenlijk een park, met aan alle kanten een winkeltjesgalerij en … er is geen verkeer, zodat je er even kunt bijkomen van al het stadslawaai, desgewenst met een dure consumptie. Ik moet ook altijd naar het Cimetiere de Montmartre, maar dat was dus gesloten.

Heel dringend is een wandeling langs het Canal St Martin. Dat is ooit gegraven om een bocht in de Seine af te snijden, maar het verval in dat kanaal is zo groot, dat je drie keer de sluis in moet. Dat schiet natuurlijk niet op. Het kanaal is overspannen door een aantal hoge bruggetjes en eindigt in de jachthaven aan de Seine, het Arsenaal en het laatste deel bevindt zich ondergronds, onder de Boulevard Richard Lenoir.

Een bezoek aan de Halle St. Piere is ook altijd een must. Dat bevindt zich aan de voet van de Sacré Coeur, in een oude markthal en is gespecialiseerd in tentoonstellingen van Art Brut. Kunst van mensen die daar niet voor opgeleid zijn en dingen maakten in instellingen, ziekenhuizen, gevangenissen, inrichtingen en andere begeleide omgevingen, maar soms ook spontaan thuis of in buurthuizen e.d. Ik was nog net op tijd voor de tentoonstelling van Art Brut Japonnais.
Vaak tref je daar werk van mensen met een obsessie of dwangneurose, die steeds hetzelfde patroon(tje) herhalen en daar bijvoorbeeld een heel oud telefoonboek mee vullen. Art Brut is altijd fascinerend en verrassend. En daar in de buurt, achter de Sacré Coeur, bevindt zich de oudste kerk van Parijs, de Romaanse Eglise St Piere.

Prachttentoonstellingen waren er eigenlijk niet, want ofwel net beëindigd ofwel nog in voorbereiding. Voor museumbezoek is het niet zo’n goede periode, behalve als je de vaste collectie eens goed wilt bekijken. Nieuw was voor mij museum Cernuschi, aan de rand van het Parc de Monceau, dat een collectie Aziatische kunst heeft. Het is veel kleiner dan Museum Galliera, maar zeker de moeite waard. Gedeeltelijk nieuw was het Nationaal Museum van de Middeleeuwen, waar altijd een deel van gesloten is wegens werkzaamheden. Daar heb ik bij een vorig bezoek de wereldberoemde wandtapijten met de eenhoorns gezien en nu de Termen in de kelder. In de buurt van dat museum zijn meer Romeinse resten opgegraven. Achter de Rue Monge tref je bijvoorbeeld, zomaar tussen de huizen, een complete Arena. In het Museum voor de Middeleeuwen krijg je steeds iets nieuws te zien. Nieuw waren natuurlijk ook de Gele Hesjes, maar die heb ik alleen op TV gezien. Wat ik ervan merkte was dat een aantal metrostations gesloten was.

Bij mijn bezoeken aan Parijs heb ik vaak demonstraties bijgewoond, bijvoorbeeld de 1 mei betogingen. Op die dag worden in de bossen buiten Parijs Lelietjes van Dalen (Muguets) geplukt en in Parijs verkocht. Ook de demonstranten hebben zo’n bosje bij zich. Toch is er dan veel politie op de been, die zoveel mogelijk buiten beeld blijft. Die demonstraties gaan altijd van de Place de la Republique naar Nation en zijn boulevardbreed. Dat maakt indruk en daarom is zo’n demonstratie een goed pressiemiddel, want de maatregelen waartegen geprotesteerd wordt worden vrijwel altijd weer ingetrokken. Dat is nog eens directe democratie, hoewel je het ook vakbondsterreur kan noemen.

Ik ben blij dat ik er weer even geweest ben.

------
Het plaatje is van de schrijfster


© 2019 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Encore Paris Katharina Kouwenhoven
1611BZ ParijsIk streef ernaar elk jaar een week naar Parijs te gaan, maar dat komt er niet altijd van, al wordt het vervoerstechnisch steeds makkelijker. Maar twee weken geleden ben ik er weer eens een week geweest, in een appartement bij het Parc de Monceau. Een beetje een saaie buurt, maar wel met een park voor de deur. Helaas waren de parken en begraafplaatsen gesloten, vanwege de storm (!), een vrijwel onbekend verschijnsel in Parijs. Het weer was hetzelfde als in Nederland en niet, zoals gebruikelijk, een paar graden warmer.

Zo’n week bestaat uit het bezoeken van nieuwe en oude dingen en prachttentoonstellingen, als die er zijn. Vaste prik vormen de Jardin des Plantes, met daarin de Kas en één van de musea. Helaas was de kas ontoegankelijk vanwege een orchideeëntentoonstelling, waarvoor zich busladingen vol bezoekers hadden gemeld. Voor de musea stonden rijen mensen met kleine kinderen, want het was weekend. Het Palais Royal bezoek ik ook altijd. Op een plek waar je het niet verwacht bevindt zich een enorme tuin, eigenlijk een park, met aan alle kanten een winkeltjesgalerij en … er is geen verkeer, zodat je er even kunt bijkomen van al het stadslawaai, desgewenst met een dure consumptie. Ik moet ook altijd naar het Cimetiere de Montmartre, maar dat was dus gesloten.

Heel dringend is een wandeling langs het Canal St Martin. Dat is ooit gegraven om een bocht in de Seine af te snijden, maar het verval in dat kanaal is zo groot, dat je drie keer de sluis in moet. Dat schiet natuurlijk niet op. Het kanaal is overspannen door een aantal hoge bruggetjes en eindigt in de jachthaven aan de Seine, het Arsenaal en het laatste deel bevindt zich ondergronds, onder de Boulevard Richard Lenoir.

Een bezoek aan de Halle St. Piere is ook altijd een must. Dat bevindt zich aan de voet van de Sacré Coeur, in een oude markthal en is gespecialiseerd in tentoonstellingen van Art Brut. Kunst van mensen die daar niet voor opgeleid zijn en dingen maakten in instellingen, ziekenhuizen, gevangenissen, inrichtingen en andere begeleide omgevingen, maar soms ook spontaan thuis of in buurthuizen e.d. Ik was nog net op tijd voor de tentoonstelling van Art Brut Japonnais.
Vaak tref je daar werk van mensen met een obsessie of dwangneurose, die steeds hetzelfde patroon(tje) herhalen en daar bijvoorbeeld een heel oud telefoonboek mee vullen. Art Brut is altijd fascinerend en verrassend. En daar in de buurt, achter de Sacré Coeur, bevindt zich de oudste kerk van Parijs, de Romaanse Eglise St Piere.

Prachttentoonstellingen waren er eigenlijk niet, want ofwel net beëindigd ofwel nog in voorbereiding. Voor museumbezoek is het niet zo’n goede periode, behalve als je de vaste collectie eens goed wilt bekijken. Nieuw was voor mij museum Cernuschi, aan de rand van het Parc de Monceau, dat een collectie Aziatische kunst heeft. Het is veel kleiner dan Museum Galliera, maar zeker de moeite waard. Gedeeltelijk nieuw was het Nationaal Museum van de Middeleeuwen, waar altijd een deel van gesloten is wegens werkzaamheden. Daar heb ik bij een vorig bezoek de wereldberoemde wandtapijten met de eenhoorns gezien en nu de Termen in de kelder. In de buurt van dat museum zijn meer Romeinse resten opgegraven. Achter de Rue Monge tref je bijvoorbeeld, zomaar tussen de huizen, een complete Arena. In het Museum voor de Middeleeuwen krijg je steeds iets nieuws te zien. Nieuw waren natuurlijk ook de Gele Hesjes, maar die heb ik alleen op TV gezien. Wat ik ervan merkte was dat een aantal metrostations gesloten was.

Bij mijn bezoeken aan Parijs heb ik vaak demonstraties bijgewoond, bijvoorbeeld de 1 mei betogingen. Op die dag worden in de bossen buiten Parijs Lelietjes van Dalen (Muguets) geplukt en in Parijs verkocht. Ook de demonstranten hebben zo’n bosje bij zich. Toch is er dan veel politie op de been, die zoveel mogelijk buiten beeld blijft. Die demonstraties gaan altijd van de Place de la Republique naar Nation en zijn boulevardbreed. Dat maakt indruk en daarom is zo’n demonstratie een goed pressiemiddel, want de maatregelen waartegen geprotesteerd wordt worden vrijwel altijd weer ingetrokken. Dat is nog eens directe democratie, hoewel je het ook vakbondsterreur kan noemen.

Ik ben blij dat ik er weer even geweest ben.

------
Het plaatje is van de schrijfster
© 2019 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2