archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Via de la Plata Bram Schilperoord

1609BZ ViaEr zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar ook naar Santiago en de weg die wij volgen heet Via de la Plata, wat zoiets is als de 'Zilverroute', een uitgepeild traject van 1250 kilometer per fiets vanaf Sevilla. Wandelaars zijn na ongeveer duizend kilometer op de plaats van bestemming.

Het Spaanse woord voor bedevaartgangers is 'pelegrino' en in de dorpen en steden die in die route liggen is het een gevleugeld woord, tevens goed voor wat small business. Op een paar fraaie steden na zijn de meeste pleisterplaatsen kleine dorpjes die je, zou je geen pelegrino zijn, rustig in hun sop zou kunnen laten gaarkoken. De enige attractie is dat het behalve een kerk en een gemeentehuis, een overnachtingsmogelijkheid biedt. En in die kerken en gemeentehuizen haal je dan je 'stempeltje'.

Ik moet dat nog even uitleggen: om het de bedevaartganger niet al te gemakkelijk te maken moet je in de plaats waar je start voor de somma van 2 euro een zogenaamde stempelkaart halen, waarop plaats is voor 40 stempels. De bedoeling is dat je in elke plaats waar je overnacht naar een officiële instelling gaat en daar dat bewuste stempel haalt. Is er geen kerk of stadhuis open dan volstaat ook een stempeltje van een benzinestation of een postkantoor. Kind kan de was doen.

Maar met alle respect, een tamelijk voorwereldlijke vertoning in dit tijdperk van Wifi en GPS. Mijn makker en ik zijn nog maar pas op weg, zodat je ons geen doorgewinterde pelgrims kunt noemen, en of het er wat mij betreft ooit van zal komen valt te betwijfelen. Want hoe ziet zo iemand eruit? Wel: korte broek, windjekkie, Jakobsschelp, een staf (van Sinterklaas), petje op (petje af), loodzware rugzak en een paar bergschoenen waar je u tegen zegt. In aanmerking genomen dat de temperatuur kan oplopen tot een graadje of veertig, wat ook heel regelmatig gebeurt, moeten de tenen in die wandelschoenen als gekookt aanvoelen. En dat zijn dan nog maar de uiterlijke kenmerken van de wandelpelgrims. Over zijn geestesgesteldheid is het moeilijker oordelen. Ze zullen af en toe aan hevige twijfels onderhevig zijn tijdens de eindeloze wandelingen die zich uitstrekken door onherbergzame gebieden, om te beginnen in de Extramadura.

Begeestering, daar gaat het in principe om, en daar kan ik me wel in vinden. Maar lachen is er niet bij. De zaak wordt hoogst ernstig opgevat. Hoe zit het met die 'vergeving van zonden?' En de onderliggende gedachte van de bedevaart (vreselijk woord!). Wat moet je je daar bij voorstellen? Volgens mijn makker, die er eerder is geweest, is het één grote kermis in Santiago. Vanuit alle richtingen marcheert men op naar het gevreesde bouwwerk, de kathedraal, om aldaar na strenge ondervraging en controle het vol gestempelde en inmiddels beduimelde 'bewijs van verdienste' te ontvangen. Alles bij elkaar heb ik dus mijn bedenkingen, maar misschien ben ik na de twaalfhonderd kilometer fietsen zo duf, tevens dankbaar, dat ik willoos m'n zonden opzeg en na gezegend te zijn, met een blijde glimlach op mijn gezicht m'n dagen ga slijten in een gewijde omgeving. Een klooster of zo.

Komt tijd, komt raad.

-------
Het plaatje is van Elène Klaren


© 2019 Bram Schilperoord meer Bram Schilperoord - meer "Op de fiets"
Bezigheden > Op de fiets
Via de la Plata Bram Schilperoord
1609BZ ViaEr zijn vele wegen die naar Rome leiden, maar ook naar Santiago en de weg die wij volgen heet Via de la Plata, wat zoiets is als de 'Zilverroute', een uitgepeild traject van 1250 kilometer per fiets vanaf Sevilla. Wandelaars zijn na ongeveer duizend kilometer op de plaats van bestemming.

Het Spaanse woord voor bedevaartgangers is 'pelegrino' en in de dorpen en steden die in die route liggen is het een gevleugeld woord, tevens goed voor wat small business. Op een paar fraaie steden na zijn de meeste pleisterplaatsen kleine dorpjes die je, zou je geen pelegrino zijn, rustig in hun sop zou kunnen laten gaarkoken. De enige attractie is dat het behalve een kerk en een gemeentehuis, een overnachtingsmogelijkheid biedt. En in die kerken en gemeentehuizen haal je dan je 'stempeltje'.

Ik moet dat nog even uitleggen: om het de bedevaartganger niet al te gemakkelijk te maken moet je in de plaats waar je start voor de somma van 2 euro een zogenaamde stempelkaart halen, waarop plaats is voor 40 stempels. De bedoeling is dat je in elke plaats waar je overnacht naar een officiële instelling gaat en daar dat bewuste stempel haalt. Is er geen kerk of stadhuis open dan volstaat ook een stempeltje van een benzinestation of een postkantoor. Kind kan de was doen.

Maar met alle respect, een tamelijk voorwereldlijke vertoning in dit tijdperk van Wifi en GPS. Mijn makker en ik zijn nog maar pas op weg, zodat je ons geen doorgewinterde pelgrims kunt noemen, en of het er wat mij betreft ooit van zal komen valt te betwijfelen. Want hoe ziet zo iemand eruit? Wel: korte broek, windjekkie, Jakobsschelp, een staf (van Sinterklaas), petje op (petje af), loodzware rugzak en een paar bergschoenen waar je u tegen zegt. In aanmerking genomen dat de temperatuur kan oplopen tot een graadje of veertig, wat ook heel regelmatig gebeurt, moeten de tenen in die wandelschoenen als gekookt aanvoelen. En dat zijn dan nog maar de uiterlijke kenmerken van de wandelpelgrims. Over zijn geestesgesteldheid is het moeilijker oordelen. Ze zullen af en toe aan hevige twijfels onderhevig zijn tijdens de eindeloze wandelingen die zich uitstrekken door onherbergzame gebieden, om te beginnen in de Extramadura.

Begeestering, daar gaat het in principe om, en daar kan ik me wel in vinden. Maar lachen is er niet bij. De zaak wordt hoogst ernstig opgevat. Hoe zit het met die 'vergeving van zonden?' En de onderliggende gedachte van de bedevaart (vreselijk woord!). Wat moet je je daar bij voorstellen? Volgens mijn makker, die er eerder is geweest, is het één grote kermis in Santiago. Vanuit alle richtingen marcheert men op naar het gevreesde bouwwerk, de kathedraal, om aldaar na strenge ondervraging en controle het vol gestempelde en inmiddels beduimelde 'bewijs van verdienste' te ontvangen. Alles bij elkaar heb ik dus mijn bedenkingen, maar misschien ben ik na de twaalfhonderd kilometer fietsen zo duf, tevens dankbaar, dat ik willoos m'n zonden opzeg en na gezegend te zijn, met een blijde glimlach op mijn gezicht m'n dagen ga slijten in een gewijde omgeving. Een klooster of zo.

Komt tijd, komt raad.

-------
Het plaatje is van Elène Klaren
© 2019 Bram Schilperoord
powered by CJ2