archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Schaffen wir das? Carlo van Praag

1610BS SchaffenIk heb er geen oplossing voor, maar de anderen ook niet. Ik doel op de immigratie uit Afrika en Azië die ons deel van de wereld teistert. Teistert is een nogal krachtige term, maar ik aarzel niet om hem te gebruiken. Er is namelijk geen weldenkend mens die het verschijnsel toejuicht. Niemand zou het in zijn hoofd halen om asielzoekers te werven of aan te moedigen hierheen te komen. Meningsverschillen zijn er slechts in de mate waarin en de wijze waarop men de immigratie wil beperken.

Er zijn, zoals bekend, politici die de grenzen voor asielzoekers (en de meeste andere immigranten) willen sluiten. Zij weten eigenlijk niet hoe een dergelijk beleid in de praktijk gestalte zou moeten krijgen, maar zij profiteren graag van het electorale gewin dat hun ferme standpunt oplevert. Het zijn geen prettige politici. Met hun visie op de samenleving en hun onbehouwen politieke stijl vormen zij een bedreiging voor de bestuurbaarheid van het land, doordat niemand met hen wil samenwerken. Dood gewicht dus!

Aan de andere kant is er de inschikkelijke stroming. Uitzonderingen daargelaten zullen ook de aanhangers van deze stroming niet echt verheugd zijn met de aanhoudende instroom van asielzoekers, maar zij spannen zich in om zowel de aantallen migranten als de sociale belasting ten gevolge van de migratie te relativeren. De Leidse hoogleraar en veelgevraagde commentator Leo Lucassen is een goede vertegenwoordiger van deze stroming. Hij stelt ons gerust met feiten van het type dat de asielaanvragers in het jaar x nog geen 2 promille van de Nederlandse bevolking uitmaakten, zonder erbij te vermelden dat zo’n geïsoleerd cijfer deel uitmaakt van een langdurige historie die in de verste verte niet is afgelopen. Evenmin dat de asielmigratie een niet gering kielzogeffect heeft in de vorm van gezinsoverkomst. In de jaren 2015 t/m 2017 waren er 119.000 asielaanvragen, terwijl er in Nederland in het aanvangsjaar al twee miljoen inwoners verbleven met een niet-westerse achtergrond. Geen bagatel al met al. En dat geldt ook voor de sociale consequenties van de immigratie, die door de inschikkelijken vaak worden voorgesteld als een culturele verrijking van onze samenleving. Wil zij echter op die manier verrijkt worden?

En hoe gaat het verder? Er zijn naar mijn, snelle maar conservatieve, schatting vast nog wel 40 miljoen Afrikanen en Aziaten die op dit moment naar Europa willen en daarmee is de zaak niet afgesloten. De burgeroorlogen in de Arabische wereld en in Afrika nemen geen einde. De meeste huidige dictaturen beletten hun bevolking ook niet meer het land te verlaten. In tegendeel, zij exporteren migranten. Na de in het verschiet liggende milieucatastrofe is de ongelijke verdeling van levens-en bestaanszekerheid over de wereld misschien wel het grootste hedendaagse probleem. Het leven in veel Afrikaanse en verscheidene Aziatische landen is een misère en soms een regelrechte nachtmerrie vergeleken bij wat wij in onze streken gewend zijn. De derde wereld is één en al pushfactor, Europa een machtige pullfactor. De tegenstelling lijkt eerder groter dan kleiner te worden. Hetzelfde geldt trouwens voor de relatie tussen Midden-Amerika en de Verenigde Staten.

Heeft men een en ander in 1951, bij de totstandkoming van het V.N.-vluchtelingenverdrag, voorzien? Heeft men de bevolkingsexplosie in de derde wereld voorzien? Heeft men de in het kader van het asielrecht plaatsvindende economische migratie voorzien? En de grootschalige mensensmokkel die zich hierop richt en een complete nieuwe bedrijfstak is geworden? Het gaat niet meer, zoals in de jaren vijftig, zestig en zeventig, om een handjevol Tsjechen of Hongaren of Chilenen of Vietnamezen die voor politieke vervolging vluchtten en die als vanzelf in de ontvangende samenleving opgingen. Het gaat om een in potentie zeer omvangrijke volksverhuizing van groepen waarvan men moet vrezen dat zij, ook op lange termijn en in volgende generaties maar zeer gedeeltelijk integreren. De weerzin (letterlijk) aan de kant van de autochtone bevolking speelt daarbij zeker een rol, maar ook zelfsegregatie is een sterke factor, vooral als het om moslims gaat En die vormen de meerderheid bij de migranten. Zij blijven in onze geseculariseerde samenleving sterk aan hun religieuze identiteit gehecht, de vrouwen tooien zich met hoofddoeken om deze identiteit te benadrukken, moslims weigeren in overgrote meerderheid met niet-moslims te trouwen, zij laten zich in groten getale indoctrineren door conservatieve, soms giftige imams en stellen zich bloot aan de propaganda van tv-stations uit de weinig verlichte landen van het Midden-Oosten. De Turken onder hen stemden, toen de gelegenheid zich voordeed, in grote meerderheid op een buitenlandse bijna-dictator. Onverantwoorde generalisaties? Inderdaad! Natuurlijk slaan deze observaties niet op de totaliteit van de islamitische ingezetenen.

De massa-immigratie uit islamitische landen gaat gepaard met de import van religieus fanatisme, met misogynie en met homohaat, verschijnselen die hier juist sterk op de terugtocht waren. Voorts is de criminaliteit bij tenminste enkele van deze groepen buitengewoon hoog. De immigratie gaat ten slotte gepaard met  de opkomst van partijen die de onlust van de autochtone bevolking weten te kanaliseren. Bijna alle populistische partijen in Europa zijn tegen migratie en tegen de islam, hoewel zij daarnaast nog wel andere pijlen op hun boog hebben. Zij bedreigen de eenheid van Europa en  de regeerbaarheid van hun vaderlanden en zij zijn gecharmeerd van buitenlandse despoten die wel raad weten met migranten en minderheden. Deze partijen vinden dan weer hun parallel in een al evenmin frisse, eveneens tegen de Turkse bijna-dictator aanschurkende, islamitische partij, genaamd Denk. Democratie is een groot goed en wij moeten dit soort aanslibsels in ons parlement dulden, maar wij hoeven er niet blij mee te zijn.

Het bovenstaande bestempelt mij tot ‘islamofoob’. Is het overigens een pathologie om in een religie of welke ideologie dan ook weinig heil te zien? Nee, niet in alle gevallen. Je kunt tegen het Marxisme zijn of vernietigende kritiek op het katholicisme leveren, zonder dat dit psychiatrisch ingrijpen vergt. Maar richt je je tegen de islam, dan lijd je aan een fobie, een ziektebeeld dus. Misschien kun je er zonder professionele hulp vanaf komen. Om te beginnen moet je jezelf afsluiten voor het wereldnieuws, want dat versterkt om een of andere reden de islamofobie.

Ik heb geen oplossing voor het migratieprobleem. Ik zwalk van verkiezing tot verkiezing een beetje door het politieke midden. Niet dat de daar opererende partijen een oplossing hebben. Zij sjorren wat aan de procedures, terwijl de immigratie gewoon doorgaat. In mijn machteloosheid voel ik me met hen verwant.

------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl

© 2019 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Schaffen wir das? Carlo van Praag
1610BS SchaffenIk heb er geen oplossing voor, maar de anderen ook niet. Ik doel op de immigratie uit Afrika en Azië die ons deel van de wereld teistert. Teistert is een nogal krachtige term, maar ik aarzel niet om hem te gebruiken. Er is namelijk geen weldenkend mens die het verschijnsel toejuicht. Niemand zou het in zijn hoofd halen om asielzoekers te werven of aan te moedigen hierheen te komen. Meningsverschillen zijn er slechts in de mate waarin en de wijze waarop men de immigratie wil beperken.

Er zijn, zoals bekend, politici die de grenzen voor asielzoekers (en de meeste andere immigranten) willen sluiten. Zij weten eigenlijk niet hoe een dergelijk beleid in de praktijk gestalte zou moeten krijgen, maar zij profiteren graag van het electorale gewin dat hun ferme standpunt oplevert. Het zijn geen prettige politici. Met hun visie op de samenleving en hun onbehouwen politieke stijl vormen zij een bedreiging voor de bestuurbaarheid van het land, doordat niemand met hen wil samenwerken. Dood gewicht dus!

Aan de andere kant is er de inschikkelijke stroming. Uitzonderingen daargelaten zullen ook de aanhangers van deze stroming niet echt verheugd zijn met de aanhoudende instroom van asielzoekers, maar zij spannen zich in om zowel de aantallen migranten als de sociale belasting ten gevolge van de migratie te relativeren. De Leidse hoogleraar en veelgevraagde commentator Leo Lucassen is een goede vertegenwoordiger van deze stroming. Hij stelt ons gerust met feiten van het type dat de asielaanvragers in het jaar x nog geen 2 promille van de Nederlandse bevolking uitmaakten, zonder erbij te vermelden dat zo’n geïsoleerd cijfer deel uitmaakt van een langdurige historie die in de verste verte niet is afgelopen. Evenmin dat de asielmigratie een niet gering kielzogeffect heeft in de vorm van gezinsoverkomst. In de jaren 2015 t/m 2017 waren er 119.000 asielaanvragen, terwijl er in Nederland in het aanvangsjaar al twee miljoen inwoners verbleven met een niet-westerse achtergrond. Geen bagatel al met al. En dat geldt ook voor de sociale consequenties van de immigratie, die door de inschikkelijken vaak worden voorgesteld als een culturele verrijking van onze samenleving. Wil zij echter op die manier verrijkt worden?

En hoe gaat het verder? Er zijn naar mijn, snelle maar conservatieve, schatting vast nog wel 40 miljoen Afrikanen en Aziaten die op dit moment naar Europa willen en daarmee is de zaak niet afgesloten. De burgeroorlogen in de Arabische wereld en in Afrika nemen geen einde. De meeste huidige dictaturen beletten hun bevolking ook niet meer het land te verlaten. In tegendeel, zij exporteren migranten. Na de in het verschiet liggende milieucatastrofe is de ongelijke verdeling van levens-en bestaanszekerheid over de wereld misschien wel het grootste hedendaagse probleem. Het leven in veel Afrikaanse en verscheidene Aziatische landen is een misère en soms een regelrechte nachtmerrie vergeleken bij wat wij in onze streken gewend zijn. De derde wereld is één en al pushfactor, Europa een machtige pullfactor. De tegenstelling lijkt eerder groter dan kleiner te worden. Hetzelfde geldt trouwens voor de relatie tussen Midden-Amerika en de Verenigde Staten.

Heeft men een en ander in 1951, bij de totstandkoming van het V.N.-vluchtelingenverdrag, voorzien? Heeft men de bevolkingsexplosie in de derde wereld voorzien? Heeft men de in het kader van het asielrecht plaatsvindende economische migratie voorzien? En de grootschalige mensensmokkel die zich hierop richt en een complete nieuwe bedrijfstak is geworden? Het gaat niet meer, zoals in de jaren vijftig, zestig en zeventig, om een handjevol Tsjechen of Hongaren of Chilenen of Vietnamezen die voor politieke vervolging vluchtten en die als vanzelf in de ontvangende samenleving opgingen. Het gaat om een in potentie zeer omvangrijke volksverhuizing van groepen waarvan men moet vrezen dat zij, ook op lange termijn en in volgende generaties maar zeer gedeeltelijk integreren. De weerzin (letterlijk) aan de kant van de autochtone bevolking speelt daarbij zeker een rol, maar ook zelfsegregatie is een sterke factor, vooral als het om moslims gaat En die vormen de meerderheid bij de migranten. Zij blijven in onze geseculariseerde samenleving sterk aan hun religieuze identiteit gehecht, de vrouwen tooien zich met hoofddoeken om deze identiteit te benadrukken, moslims weigeren in overgrote meerderheid met niet-moslims te trouwen, zij laten zich in groten getale indoctrineren door conservatieve, soms giftige imams en stellen zich bloot aan de propaganda van tv-stations uit de weinig verlichte landen van het Midden-Oosten. De Turken onder hen stemden, toen de gelegenheid zich voordeed, in grote meerderheid op een buitenlandse bijna-dictator. Onverantwoorde generalisaties? Inderdaad! Natuurlijk slaan deze observaties niet op de totaliteit van de islamitische ingezetenen.

De massa-immigratie uit islamitische landen gaat gepaard met de import van religieus fanatisme, met misogynie en met homohaat, verschijnselen die hier juist sterk op de terugtocht waren. Voorts is de criminaliteit bij tenminste enkele van deze groepen buitengewoon hoog. De immigratie gaat ten slotte gepaard met  de opkomst van partijen die de onlust van de autochtone bevolking weten te kanaliseren. Bijna alle populistische partijen in Europa zijn tegen migratie en tegen de islam, hoewel zij daarnaast nog wel andere pijlen op hun boog hebben. Zij bedreigen de eenheid van Europa en  de regeerbaarheid van hun vaderlanden en zij zijn gecharmeerd van buitenlandse despoten die wel raad weten met migranten en minderheden. Deze partijen vinden dan weer hun parallel in een al evenmin frisse, eveneens tegen de Turkse bijna-dictator aanschurkende, islamitische partij, genaamd Denk. Democratie is een groot goed en wij moeten dit soort aanslibsels in ons parlement dulden, maar wij hoeven er niet blij mee te zijn.

Het bovenstaande bestempelt mij tot ‘islamofoob’. Is het overigens een pathologie om in een religie of welke ideologie dan ook weinig heil te zien? Nee, niet in alle gevallen. Je kunt tegen het Marxisme zijn of vernietigende kritiek op het katholicisme leveren, zonder dat dit psychiatrisch ingrijpen vergt. Maar richt je je tegen de islam, dan lijd je aan een fobie, een ziektebeeld dus. Misschien kun je er zonder professionele hulp vanaf komen. Om te beginnen moet je jezelf afsluiten voor het wereldnieuws, want dat versterkt om een of andere reden de islamofobie.

Ik heb geen oplossing voor het migratieprobleem. Ik zwalk van verkiezing tot verkiezing een beetje door het politieke midden. Niet dat de daar opererende partijen een oplossing hebben. Zij sjorren wat aan de procedures, terwijl de immigratie gewoon doorgaat. In mijn machteloosheid voel ik me met hen verwant.

------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
© 2019 Carlo van Praag
powered by CJ2