archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > In de polder delen printen terug
Eigenwijze kamerleden Arie de Jong

1616BS EigenwijsEind mei trad Zihni Özdil terug als Tweede Kamerlid. Hij zat er in de fractie van GroenLinks, maar na een interview waarin hij had gezegd dat het ‘sociaal leenstelsel’ op de schop moest, waren de verhoudingen verstoord. De rest van de fractie wilde met hem breken en toen stapte hij op en gaf zijn zetel terug aan GroenLinks. In de kranten gaf het nogal commotie. Dat een libertaire partij als GroenLinks het niet kon hebben dat een Kamerlid kritisch was over een leenstelsel dat nota bene mede door politiek leider Jesse Klaver was bedacht! Er werd ook nogal wat ruis verspreid over het feit dat hij met een rechtste houwdegen op één foto had gestaan. Die foto had dan weer op Facebook gestaan of was rond getwitterd, zoiets. Maar mij leek die kwestie te dun om te doen alsof hij toen al een bom onder zijn Kamerzetel had gelegd.

In overzichtsartikelen werd een parallel getrokken met Kamerleden die eerder vroegtijdig waren opgestapt: Myrthe Hilkens bij de PvdA, Jacques de Milliano bij het CDA. Ook werd gewezen op de verstikkende fractiediscipline die bleek uit het boek van Ybeltje Berckmoes, het vroegtijdig vertrek van Désirée Bonis bij de PvdA, de botsing in de VVD met Geert Wilders en de perikelen rond Ayaan Hirsi Ali bij de VVD en met Tunahan Kuzu en Selçuz Öztürk bij de PvdA.
Terecht werd in commentaren en artikelen gewezen op de doorgeslagen fractiediscipline. Elke partij wil als eenheid naar buiten treden en daar past niet in dat afzonderlijke Kamerleden wat anders in de openbaarheid roepen dan het officiële partijstandpunt. Dat zo’n cultuur in steeds sterkere mate coalitiefracties teistert valt niet te ontkennen. Toch is het niet het hele verhaal. Ik wil best geloven dat de doorgeslagen fractiediscipline een discussie waard is, maar in dit geval lijkt het me niet dat daarmee het gehele verhaal is verteld.

Wat hadden Zihni Özdil, Myrthe Hilkens, Jacques de Milliano en Ayaan Hirsi Ali gemeen met elkaar? (Bij de anderen spelen andere zaken.) Het gaat om sterke persoonlijkheden die voor hun Kamerlidmaatschap in beeld waren gekomen met eigenstandige, zeer kritische meningen. Allen intelligente mensen met aanzien. Blijkbaar ging er aantrekkingskracht van hen uit om ze te vragen op een kandidatenlijst voor de Tweede Kamer. Elk van deze vier mensen was nog geen lid van de partij voor ze in de Tweede Kamer kwamen! En dat maakt verschil. Laat me dat toelichten.

Iemand die sterke meningen heeft, maar nooit het debat heeft gekend in een politieke partij, heeft weinig reden om dat debat daarna wel te zoeken. Hij of zij is toch immers gevraagd op grond van zijn of haar uitgesproken standpunten? Elk van deze mensen is door de partijtop gevraagd om kandidaat voor die partij te zijn, ze kenden de betreffende partij niet, waren er geen lid van. Eenmaal in de Tweede Kamer leerden ze de eigen partij ook niet kennen, waarom zouden ze ook? Met een dergelijke houding en veronderstelde positie bots je binnen de kortste keren met de eigen fractie: je opereert immers als een solist. Daar word je natuurlijk eerst intern op aangesproken, zeker door de woordvoerder, maar waarom zou iemand die op een voetstuk staat dan inbinden?

Maar er is meer aan de hand. Het Kamerlidmaatschap valt de betreffende vrijdenkers zwaar. Veel vergaderen over van alles en nog wat, vooral ook over onderwerpen die je helemaal niet interesseren. Er wordt van je verwacht dat je contacten gaat onderhouden met de eigen partij, maar je kent er niemand en het is ook maar de vraag of je er iemand wilt kennen! Het is niet voor niets dat deze mensen uit zichzelf opstappen en niet een eigen partij beginnen: ze voelen zich in de politiek niet thuis. Hoe het verder gaat met Zihni Özdil weten we nog niet, maar die andere drie (Myrthe Hilkens, Jacques de Milliano en Ayaan Hirsi Ali) hebben hun lidmaatschap van de betreffende partij vrij snel opgezegd. Ze kwamen er niet uit voort, voelden zich er niet thuis en hadden geen reden om lid te blijven.

Dat de fractiediscipline een discussie waard is, is zeker, maar in dit geval is het eerder de vraag of je er goed aan doet om, ter wille van het behalen van wat stemmen, iemand binnen te halen die zich niet met jouw partij identificeert. Er ook niet uit afkomstig is, er geen netwerk heeft, kortom: los staat van de eigen partij. Laat ik het er op houden dat de risicofactor erg groot is, want er zijn ook enkele voorbeelden van mensen die werden ‘binnengehaald’ en hun draai wel gevonden hebben, althans voor langere tijd.

En nu we het toch over de politieke cultuur hebben: nog steeds kan ik er niet bij dat Mark Harbers ontslag moest nemen als staatssecretaris van Justitie en Veiligheid. Ik was geen liefhebber van deze wat technocratische VVD-politicus en zijn beleid stond me niet aan, maar in mijn visie was er niet eens sprake van een bananenschil waarover hij uitgleed. In een rapportage over geregistreerde vergrijpen en misdaden van asielzoekers (het ging niet om veroordelingen, maar om aanklachten en dergelijke) was er een restcategorie en in die categorie vielen ook zware misdaden.

Een deel van de pers en hun echo’s in de Tweede Kamer maakten zich vooral druk om moord, maar toen puntje bij paaltje kwam bleek er niemand vermoord te zijn. En toch moest Mark Harbers weg. Want hij had de Tweede Kamer niet goed geïnformeerd. Wat een klets. Of zou er iets gespeeld hebben wat onder de oppervlakte bleef? Je zou het bijna denken.

----
De tekening is van Coc van Duijn

Meer informatie op:  http://cocvanduijn.nl/

© 2019 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "In de polder" -
Beschouwingen > In de polder
Eigenwijze kamerleden Arie de Jong
1616BS EigenwijsEind mei trad Zihni Özdil terug als Tweede Kamerlid. Hij zat er in de fractie van GroenLinks, maar na een interview waarin hij had gezegd dat het ‘sociaal leenstelsel’ op de schop moest, waren de verhoudingen verstoord. De rest van de fractie wilde met hem breken en toen stapte hij op en gaf zijn zetel terug aan GroenLinks. In de kranten gaf het nogal commotie. Dat een libertaire partij als GroenLinks het niet kon hebben dat een Kamerlid kritisch was over een leenstelsel dat nota bene mede door politiek leider Jesse Klaver was bedacht! Er werd ook nogal wat ruis verspreid over het feit dat hij met een rechtste houwdegen op één foto had gestaan. Die foto had dan weer op Facebook gestaan of was rond getwitterd, zoiets. Maar mij leek die kwestie te dun om te doen alsof hij toen al een bom onder zijn Kamerzetel had gelegd.

In overzichtsartikelen werd een parallel getrokken met Kamerleden die eerder vroegtijdig waren opgestapt: Myrthe Hilkens bij de PvdA, Jacques de Milliano bij het CDA. Ook werd gewezen op de verstikkende fractiediscipline die bleek uit het boek van Ybeltje Berckmoes, het vroegtijdig vertrek van Désirée Bonis bij de PvdA, de botsing in de VVD met Geert Wilders en de perikelen rond Ayaan Hirsi Ali bij de VVD en met Tunahan Kuzu en Selçuz Öztürk bij de PvdA.
Terecht werd in commentaren en artikelen gewezen op de doorgeslagen fractiediscipline. Elke partij wil als eenheid naar buiten treden en daar past niet in dat afzonderlijke Kamerleden wat anders in de openbaarheid roepen dan het officiële partijstandpunt. Dat zo’n cultuur in steeds sterkere mate coalitiefracties teistert valt niet te ontkennen. Toch is het niet het hele verhaal. Ik wil best geloven dat de doorgeslagen fractiediscipline een discussie waard is, maar in dit geval lijkt het me niet dat daarmee het gehele verhaal is verteld.

Wat hadden Zihni Özdil, Myrthe Hilkens, Jacques de Milliano en Ayaan Hirsi Ali gemeen met elkaar? (Bij de anderen spelen andere zaken.) Het gaat om sterke persoonlijkheden die voor hun Kamerlidmaatschap in beeld waren gekomen met eigenstandige, zeer kritische meningen. Allen intelligente mensen met aanzien. Blijkbaar ging er aantrekkingskracht van hen uit om ze te vragen op een kandidatenlijst voor de Tweede Kamer. Elk van deze vier mensen was nog geen lid van de partij voor ze in de Tweede Kamer kwamen! En dat maakt verschil. Laat me dat toelichten.

Iemand die sterke meningen heeft, maar nooit het debat heeft gekend in een politieke partij, heeft weinig reden om dat debat daarna wel te zoeken. Hij of zij is toch immers gevraagd op grond van zijn of haar uitgesproken standpunten? Elk van deze mensen is door de partijtop gevraagd om kandidaat voor die partij te zijn, ze kenden de betreffende partij niet, waren er geen lid van. Eenmaal in de Tweede Kamer leerden ze de eigen partij ook niet kennen, waarom zouden ze ook? Met een dergelijke houding en veronderstelde positie bots je binnen de kortste keren met de eigen fractie: je opereert immers als een solist. Daar word je natuurlijk eerst intern op aangesproken, zeker door de woordvoerder, maar waarom zou iemand die op een voetstuk staat dan inbinden?

Maar er is meer aan de hand. Het Kamerlidmaatschap valt de betreffende vrijdenkers zwaar. Veel vergaderen over van alles en nog wat, vooral ook over onderwerpen die je helemaal niet interesseren. Er wordt van je verwacht dat je contacten gaat onderhouden met de eigen partij, maar je kent er niemand en het is ook maar de vraag of je er iemand wilt kennen! Het is niet voor niets dat deze mensen uit zichzelf opstappen en niet een eigen partij beginnen: ze voelen zich in de politiek niet thuis. Hoe het verder gaat met Zihni Özdil weten we nog niet, maar die andere drie (Myrthe Hilkens, Jacques de Milliano en Ayaan Hirsi Ali) hebben hun lidmaatschap van de betreffende partij vrij snel opgezegd. Ze kwamen er niet uit voort, voelden zich er niet thuis en hadden geen reden om lid te blijven.

Dat de fractiediscipline een discussie waard is, is zeker, maar in dit geval is het eerder de vraag of je er goed aan doet om, ter wille van het behalen van wat stemmen, iemand binnen te halen die zich niet met jouw partij identificeert. Er ook niet uit afkomstig is, er geen netwerk heeft, kortom: los staat van de eigen partij. Laat ik het er op houden dat de risicofactor erg groot is, want er zijn ook enkele voorbeelden van mensen die werden ‘binnengehaald’ en hun draai wel gevonden hebben, althans voor langere tijd.

En nu we het toch over de politieke cultuur hebben: nog steeds kan ik er niet bij dat Mark Harbers ontslag moest nemen als staatssecretaris van Justitie en Veiligheid. Ik was geen liefhebber van deze wat technocratische VVD-politicus en zijn beleid stond me niet aan, maar in mijn visie was er niet eens sprake van een bananenschil waarover hij uitgleed. In een rapportage over geregistreerde vergrijpen en misdaden van asielzoekers (het ging niet om veroordelingen, maar om aanklachten en dergelijke) was er een restcategorie en in die categorie vielen ook zware misdaden.

Een deel van de pers en hun echo’s in de Tweede Kamer maakten zich vooral druk om moord, maar toen puntje bij paaltje kwam bleek er niemand vermoord te zijn. En toch moest Mark Harbers weg. Want hij had de Tweede Kamer niet goed geïnformeerd. Wat een klets. Of zou er iets gespeeld hebben wat onder de oppervlakte bleef? Je zou het bijna denken.

----
De tekening is van Coc van Duijn

Meer informatie op:  http://cocvanduijn.nl/
© 2019 Arie de Jong
powered by CJ2