archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
Fietstochtjes Carlo van Praag

1612BZ Van de fietsFietstochtje (1)
De stemming was slecht. Wij fietsten al lang niet meer naast elkaar. Na een tijdje hield ik in, zodat ik haar kon aanspreken. In een poging tot verzoening stelde ik voor iets te gaan drinken bij Duinzicht. ‘Val dood, man!’ was haar reactie. Ik voelde mij onheus bejegend en nam aanstoot. Vooruit fietsend draaide ik mijn hoofd zover mogelijk achterom (maar dat bleek  niet ver genoeg) en riep: ‘trut’ en ‘serpent’ en ‘xantippe’ en ‘kutwijf’ en ‘takketeef’. Ik zocht nog naar andere scheldwoorden, maar een dame op een electrobike kwam langszij: ‘Goed zo meneer, gooi het er allemaal maar uit. Uw partner is intussen op de terugweg’.
Ik fietste het gekozen traject braaf uit en betrad de echtelijke woning in de verwachting van een ongastvrije ontvangst. Maar ze begroette me niet onvriendelijk.
‘Ik vond het achteraf wel vermakelijk’, zei ze. ‘Hier is je koffie. Er zit nog geen suiker in’.

Fietstochtje (2)
Een rughernia kan pijnlijk zijn. Bij mij viel het wel mee. Erger was de verzwakking van het  rechterbeen, dat door de beklemde zenuw niet goed meer werd bediend. Waren er maar geen verkiezingen geweest. Dan hadden we niet opgescheept gezeten met die Orbáneske monstertjes in onze Eerste Kamer en was ik, op de terugweg van het stembureau, niet van mijn fiets gevallen. Ik lag op straat en schoof de fiets van mij af, maar opstaan lukte niet. Ik betastte mijn getroffen been. Dat was griezelen. Ik werd door omstanders opgeraapt en op een belendend caféterras gepoot. De bediening is in onze stad niet altijd even kwiek, maar dit keer was de serveerster meteen bij mijn tafel.

‘Wat mag ik voor u betekenen, meneer?’
‘Doe maar een ambulance’, zei ik. Ze aarzelde. Ging het om een nieuw soort snack, zoiets als patatje oorlog?
Ik belandde in het ziekenhuis en het been werd gefotografeerd. ‘Een akelige breuk’, zei de chirurg. ‘We gaan er metalen pennen inwerken om de delen te verbinden’. En na de operatie: ‘U mag dat been een maand lang niet belasten.’

Lichtelijk gedeprimeerd lag ik daarna in mijn ziekenhuisbed. Wie schetst mijn verbazing toen tegen de avond niemand minder dan Hans Knegtmans, net als ik medewerker aan dit hoogstaande en veelgelezen blad, de kamer betrad en zich neerliet in het bed naast het mijne. Zo werd het toch nog een gezellige dag.

-----
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2019 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
Fietstochtjes Carlo van Praag
1612BZ Van de fietsFietstochtje (1)
De stemming was slecht. Wij fietsten al lang niet meer naast elkaar. Na een tijdje hield ik in, zodat ik haar kon aanspreken. In een poging tot verzoening stelde ik voor iets te gaan drinken bij Duinzicht. ‘Val dood, man!’ was haar reactie. Ik voelde mij onheus bejegend en nam aanstoot. Vooruit fietsend draaide ik mijn hoofd zover mogelijk achterom (maar dat bleek  niet ver genoeg) en riep: ‘trut’ en ‘serpent’ en ‘xantippe’ en ‘kutwijf’ en ‘takketeef’. Ik zocht nog naar andere scheldwoorden, maar een dame op een electrobike kwam langszij: ‘Goed zo meneer, gooi het er allemaal maar uit. Uw partner is intussen op de terugweg’.
Ik fietste het gekozen traject braaf uit en betrad de echtelijke woning in de verwachting van een ongastvrije ontvangst. Maar ze begroette me niet onvriendelijk.
‘Ik vond het achteraf wel vermakelijk’, zei ze. ‘Hier is je koffie. Er zit nog geen suiker in’.

Fietstochtje (2)
Een rughernia kan pijnlijk zijn. Bij mij viel het wel mee. Erger was de verzwakking van het  rechterbeen, dat door de beklemde zenuw niet goed meer werd bediend. Waren er maar geen verkiezingen geweest. Dan hadden we niet opgescheept gezeten met die Orbáneske monstertjes in onze Eerste Kamer en was ik, op de terugweg van het stembureau, niet van mijn fiets gevallen. Ik lag op straat en schoof de fiets van mij af, maar opstaan lukte niet. Ik betastte mijn getroffen been. Dat was griezelen. Ik werd door omstanders opgeraapt en op een belendend caféterras gepoot. De bediening is in onze stad niet altijd even kwiek, maar dit keer was de serveerster meteen bij mijn tafel.

‘Wat mag ik voor u betekenen, meneer?’
‘Doe maar een ambulance’, zei ik. Ze aarzelde. Ging het om een nieuw soort snack, zoiets als patatje oorlog?
Ik belandde in het ziekenhuis en het been werd gefotografeerd. ‘Een akelige breuk’, zei de chirurg. ‘We gaan er metalen pennen inwerken om de delen te verbinden’. En na de operatie: ‘U mag dat been een maand lang niet belasten.’

Lichtelijk gedeprimeerd lag ik daarna in mijn ziekenhuisbed. Wie schetst mijn verbazing toen tegen de avond niemand minder dan Hans Knegtmans, net als ik medewerker aan dit hoogstaande en veelgelezen blad, de kamer betrad en zich neerliet in het bed naast het mijne. Zo werd het toch nog een gezellige dag.

-----
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2019 Carlo van Praag
powered by CJ2