archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > Buitenlandse zaken delen printen terug
Bruno Mégret: Franse inspirator Baudet Wilko Voordouw

1612BS BaudetWie zoekt naar de mensen die mogelijk Thierry Baudet op zijn ideologische pad hebben gezet komt uit bij Bruno Mégret. Hij was in de jaren 80 en 90 de ideoloog van het Front National van Jean-Marie le Pen. Over kosmopolitische kunst en een boreale geboortepremie.

Wie het parkoers van Bruno Mégret (geboren in 1949 in Parijs) ziet, kan niet anders dan verbluft zijn door de overeenkomsten met de voorman van Forum voor Democratie. In zijn overwinningsspeech in Zeist, na de Provinciale Statenverkiezingen van 20 maart, gaf Baudet een staalkaart van zijn ideologische wortels. Wat daarbij opviel: een enorme afkeer van de elite (terwijl hij deel uitmaakt van de elite), een hekel aan bepaalde vormen van kunst en een grote liefde voor de blanke cultuur en 'civilisatie', met als gemene deler het verwerpen van het partijkartel (in het Frans van het Front National: het établissement).

Mégret was de man die aan de basis stond van de salonfähigheid van het Front National, dat tot zijn komst naar die partij vooral bestond uit rabauwen en straatvechters. Jaren later verliet hij de partij, omdat hij eigenlijk nóg radicaler was dan de grote baas, die hij ondanks ijverig zagen aan de stoelpoten, nooit van zijn sokkel kreeg.

Nummer één was sinds de oprichting uiteraard Jean-Marie le Pen, ondersteund door een groep trawanten als Jean-Pierre Stirbois en Roger Holleindre, mannen die liever met een honkbalknuppel door de straten trokken dan met verkiezingspamfletten. Bruno Mégret, zoon van de christendemocratische Europese topambtenaar Jacques Mégret en een van origine Griekse moeder, wordt orthodox-katholiek opgevoed en gaat in Parijs naar de beste scholen. Hij wordt net als zijn vader topambtenaar, bij waterstaat. Hij is dan al fervent antisocialist en lid van Club de l'Horloge (een soort van antichambre van het Front), maar maakt een zigzagbeweging naar het ultrarechtse deel van de Franse conservatieven, de RPR van Jacques Chirac. Daar gaan hem de dingen niet snel genoeg, in 1987 wordt hij lid van de partij van Le Pen, waar hij al heel snel de nummer twee wordt.

Hij wordt dan onder meer gekozen tot Conseiller Général (vergelijkbaar met Statenlid) van de provincie Hautes-de-Seine. In dat departement maakt hij zich onder meer onsterfelijk door te pleiten voor het verwijderen van de Tour aux Figures, een sculptuur van de Franse kunstenaar Jean Dubuffet. Het 24 meter hoge werk staat op een eiland in de Seine tussen Boulogne-Billancourt en Issy-les-Moulineaux en is een favoriete plek van veel bewoners van die dichtbevolkte provincie ten zuidwesten van Parijs. Mégret noemt het werk kosmopolitisch, anti-Frans en roept op tot een Frans cultureel reveil: lees neoclassicistische beelden met briesende paarden en herkenbare mennende mannen, zoals in de werken van Jacques-Louis David. Reactie van de bestuurders: enkele jaren later wordt het werk van Dubuffet uitgeroepen tot 'historisch monument' en aldus beschermd. Kunstsubsidies, lelijke gebouwen ... Baudet heeft het niet van een vreemde.

Binnen het Front National krijgt Mégret steeds meer de wind in de zeilen. De eerder genoemde Jean-Pierre Stirbois komt om bij een auto-ongeluk. Hij was aanvankelijk gelijkgesteld aan de 'verticaal uitgedaagde' Mégret, maar na diens overlijden ligt niets 'Naboléon' (een samentrekking van nabot, dwerg, en Napoleon, zo wordt hij door zijn tegenstanders binnen de partij genoemd) in de weg. De beweging van Le Pen blijft redelijk marginaal, ook al is er bij elke nieuwe verkiezing een beetje meer aanhang. De beperktheid van die groei komt niet in de laatste plaats door de verbale ontsporingen, meestal antisemitisch van aard, van Le Pen zelf. Het rabiate anticommunisme verdwijnt als in 1989 de Muur van Berlijn valt. Mégret, die dan zijn kans ruikt, komt op de proppen met het nieuwe stokpaardje, ‘identitaire’ politiek. Er zijn, in zijn ogen, mensen die de Westerse identiteit willen behouden en zij die pleiten voor een nieuwe wereldorde. Die laatsten zijn in zijn ogen alleen maar bezig met de 'wens tot etnische ontworteling, de wens tot culturele vermenging (lezen we hier niet bijna homeopathische verdunning?) en 'het systeem' (kartel?) dat immigratie gebruikt om een kolonisatie mogelijk te maken. Zijn partij, het Front National daarentegen, keert zich tegen die opzet, gaat in verzet.

Mégret gaat verder. Hij stelt vervolgens, in zijn '50 voorstellen met betrekking tot immigratie' een golf van denaturalisaties voor. Want 'de Franse identiteit is gebonden aan het bloed', in tegenstelling tot het Franse droit de sol (jus soli, daar waar je geboren bent, is je nationaliteit). Terwijl Le Pen, begin jaren 90, poogt zich op te werpen als de Franse Ronald Reagan stelt Mégret voor om juist de vrije markt en het liberale denken aan te pakken. Want dat zou de 'nationale economie maar vernietigen’ op het altaar van de 'kosmopolitische ideologie van het neoliberalisme'. De globalisering vernietigt de natiestaten en, zo valt verder te lezen, 'het genetische erfgoed van de volkeren'.

Om zijn plannen verder uit te voeren, probeert het Front National ook lokaal beter te wortelen. Het Franse kiessysteem met twee verkiezingsrondes is funest voor kleinere partijen. Je moet in de tweede ronde meer dan 50 procent van de stemmen halen om bijvoorbeeld burgemeester te kunnen worden, maar dan dien je wel de eerste ronde te hebben overleefd met een score hoger dan 12,5 procent van het aantal uitgebrachte stemmen. Mégret laat zijn oog vallen op Vitrolles, niet ver van Marseille. In die stad haalt hij het de eerste keer net niet, maar in 1997 lukt het wel. Mégret, die onverkiesbaar is verklaard voor een jaar vanwege gerommel met verkiezingsfinanciën, schuift zijn echtgenote Catherine naar voren. Haar stemgeluid blijft, net als dat van veel kandidaat-statenleden van FvD, onbekend, want hijzelf doet het woord. Tegenstanders noemen de verkiezing een farce, maar Mégret toont direct wat hij wil. Hij (dat wil zeggen zijn vrouw) laat de gemeenteraad een geboortepremie uitkeren van 5000 francs bij de geboorte van een kind in een gezin waarvan tenminste één ouder Frans is. Deze 'prime à la natalité' is een aanmoediging om 'de Franse ontvolking' tegen te gaan, zo heette het. Een weekblad kopt daarop 'Deze man is gevaarlijker dan Le Pen'.

Het plan sterft een snelle dood omdat de Raad van State vaststelt dat de premie het gelijkheidsprincipe met voeten treedt. Mégret krijgt een boete. Maar hij maakt wel als eerste Front-burgemeester van een stad met meer dan 30.000 inwoners een blauwdruk voor zijn opvolgers: stoppen van subsidies aan humanitaire organisaties, minder geld naar bibliotheken en scholen, oprichting van een lokaal politiekorps.

Binnen het Front National is de machtsstrijd tussen Le Pen en Mégret in volle gang. Mégret wil af van 'le vieux', maar krijgt, mede omdat hij de uitstraling heeft van een boekhouder, de handen niet op elkaar. Le Pen kiest voor het isolement, mede door zijn verbale ontsporingen, daar waar Mégret wil samenwerken met de conservatieven om aan de macht te komen, maar hij bijt in het stof. Uiteindelijk kiest Mégret voor de oprichting van een eigen partij, de Mouvement Républicain National, die nooit veel aanhang krijgt, waarschijnlijk wederom vanwege zijn uitstraling. Hij zorgt niet voor vervoering, daar waar de tribuun Le Pen dat wel kan.

------
Het plaatje komt van Wikimedia Commons


© 2019 Wilko Voordouw meer Wilko Voordouw - meer "Buitenlandse zaken" -
Beschouwingen > Buitenlandse zaken
Bruno Mégret: Franse inspirator Baudet Wilko Voordouw
1612BS BaudetWie zoekt naar de mensen die mogelijk Thierry Baudet op zijn ideologische pad hebben gezet komt uit bij Bruno Mégret. Hij was in de jaren 80 en 90 de ideoloog van het Front National van Jean-Marie le Pen. Over kosmopolitische kunst en een boreale geboortepremie.

Wie het parkoers van Bruno Mégret (geboren in 1949 in Parijs) ziet, kan niet anders dan verbluft zijn door de overeenkomsten met de voorman van Forum voor Democratie. In zijn overwinningsspeech in Zeist, na de Provinciale Statenverkiezingen van 20 maart, gaf Baudet een staalkaart van zijn ideologische wortels. Wat daarbij opviel: een enorme afkeer van de elite (terwijl hij deel uitmaakt van de elite), een hekel aan bepaalde vormen van kunst en een grote liefde voor de blanke cultuur en 'civilisatie', met als gemene deler het verwerpen van het partijkartel (in het Frans van het Front National: het établissement).

Mégret was de man die aan de basis stond van de salonfähigheid van het Front National, dat tot zijn komst naar die partij vooral bestond uit rabauwen en straatvechters. Jaren later verliet hij de partij, omdat hij eigenlijk nóg radicaler was dan de grote baas, die hij ondanks ijverig zagen aan de stoelpoten, nooit van zijn sokkel kreeg.

Nummer één was sinds de oprichting uiteraard Jean-Marie le Pen, ondersteund door een groep trawanten als Jean-Pierre Stirbois en Roger Holleindre, mannen die liever met een honkbalknuppel door de straten trokken dan met verkiezingspamfletten. Bruno Mégret, zoon van de christendemocratische Europese topambtenaar Jacques Mégret en een van origine Griekse moeder, wordt orthodox-katholiek opgevoed en gaat in Parijs naar de beste scholen. Hij wordt net als zijn vader topambtenaar, bij waterstaat. Hij is dan al fervent antisocialist en lid van Club de l'Horloge (een soort van antichambre van het Front), maar maakt een zigzagbeweging naar het ultrarechtse deel van de Franse conservatieven, de RPR van Jacques Chirac. Daar gaan hem de dingen niet snel genoeg, in 1987 wordt hij lid van de partij van Le Pen, waar hij al heel snel de nummer twee wordt.

Hij wordt dan onder meer gekozen tot Conseiller Général (vergelijkbaar met Statenlid) van de provincie Hautes-de-Seine. In dat departement maakt hij zich onder meer onsterfelijk door te pleiten voor het verwijderen van de Tour aux Figures, een sculptuur van de Franse kunstenaar Jean Dubuffet. Het 24 meter hoge werk staat op een eiland in de Seine tussen Boulogne-Billancourt en Issy-les-Moulineaux en is een favoriete plek van veel bewoners van die dichtbevolkte provincie ten zuidwesten van Parijs. Mégret noemt het werk kosmopolitisch, anti-Frans en roept op tot een Frans cultureel reveil: lees neoclassicistische beelden met briesende paarden en herkenbare mennende mannen, zoals in de werken van Jacques-Louis David. Reactie van de bestuurders: enkele jaren later wordt het werk van Dubuffet uitgeroepen tot 'historisch monument' en aldus beschermd. Kunstsubsidies, lelijke gebouwen ... Baudet heeft het niet van een vreemde.

Binnen het Front National krijgt Mégret steeds meer de wind in de zeilen. De eerder genoemde Jean-Pierre Stirbois komt om bij een auto-ongeluk. Hij was aanvankelijk gelijkgesteld aan de 'verticaal uitgedaagde' Mégret, maar na diens overlijden ligt niets 'Naboléon' (een samentrekking van nabot, dwerg, en Napoleon, zo wordt hij door zijn tegenstanders binnen de partij genoemd) in de weg. De beweging van Le Pen blijft redelijk marginaal, ook al is er bij elke nieuwe verkiezing een beetje meer aanhang. De beperktheid van die groei komt niet in de laatste plaats door de verbale ontsporingen, meestal antisemitisch van aard, van Le Pen zelf. Het rabiate anticommunisme verdwijnt als in 1989 de Muur van Berlijn valt. Mégret, die dan zijn kans ruikt, komt op de proppen met het nieuwe stokpaardje, ‘identitaire’ politiek. Er zijn, in zijn ogen, mensen die de Westerse identiteit willen behouden en zij die pleiten voor een nieuwe wereldorde. Die laatsten zijn in zijn ogen alleen maar bezig met de 'wens tot etnische ontworteling, de wens tot culturele vermenging (lezen we hier niet bijna homeopathische verdunning?) en 'het systeem' (kartel?) dat immigratie gebruikt om een kolonisatie mogelijk te maken. Zijn partij, het Front National daarentegen, keert zich tegen die opzet, gaat in verzet.

Mégret gaat verder. Hij stelt vervolgens, in zijn '50 voorstellen met betrekking tot immigratie' een golf van denaturalisaties voor. Want 'de Franse identiteit is gebonden aan het bloed', in tegenstelling tot het Franse droit de sol (jus soli, daar waar je geboren bent, is je nationaliteit). Terwijl Le Pen, begin jaren 90, poogt zich op te werpen als de Franse Ronald Reagan stelt Mégret voor om juist de vrije markt en het liberale denken aan te pakken. Want dat zou de 'nationale economie maar vernietigen’ op het altaar van de 'kosmopolitische ideologie van het neoliberalisme'. De globalisering vernietigt de natiestaten en, zo valt verder te lezen, 'het genetische erfgoed van de volkeren'.

Om zijn plannen verder uit te voeren, probeert het Front National ook lokaal beter te wortelen. Het Franse kiessysteem met twee verkiezingsrondes is funest voor kleinere partijen. Je moet in de tweede ronde meer dan 50 procent van de stemmen halen om bijvoorbeeld burgemeester te kunnen worden, maar dan dien je wel de eerste ronde te hebben overleefd met een score hoger dan 12,5 procent van het aantal uitgebrachte stemmen. Mégret laat zijn oog vallen op Vitrolles, niet ver van Marseille. In die stad haalt hij het de eerste keer net niet, maar in 1997 lukt het wel. Mégret, die onverkiesbaar is verklaard voor een jaar vanwege gerommel met verkiezingsfinanciën, schuift zijn echtgenote Catherine naar voren. Haar stemgeluid blijft, net als dat van veel kandidaat-statenleden van FvD, onbekend, want hijzelf doet het woord. Tegenstanders noemen de verkiezing een farce, maar Mégret toont direct wat hij wil. Hij (dat wil zeggen zijn vrouw) laat de gemeenteraad een geboortepremie uitkeren van 5000 francs bij de geboorte van een kind in een gezin waarvan tenminste één ouder Frans is. Deze 'prime à la natalité' is een aanmoediging om 'de Franse ontvolking' tegen te gaan, zo heette het. Een weekblad kopt daarop 'Deze man is gevaarlijker dan Le Pen'.

Het plan sterft een snelle dood omdat de Raad van State vaststelt dat de premie het gelijkheidsprincipe met voeten treedt. Mégret krijgt een boete. Maar hij maakt wel als eerste Front-burgemeester van een stad met meer dan 30.000 inwoners een blauwdruk voor zijn opvolgers: stoppen van subsidies aan humanitaire organisaties, minder geld naar bibliotheken en scholen, oprichting van een lokaal politiekorps.

Binnen het Front National is de machtsstrijd tussen Le Pen en Mégret in volle gang. Mégret wil af van 'le vieux', maar krijgt, mede omdat hij de uitstraling heeft van een boekhouder, de handen niet op elkaar. Le Pen kiest voor het isolement, mede door zijn verbale ontsporingen, daar waar Mégret wil samenwerken met de conservatieven om aan de macht te komen, maar hij bijt in het stof. Uiteindelijk kiest Mégret voor de oprichting van een eigen partij, de Mouvement Républicain National, die nooit veel aanhang krijgt, waarschijnlijk wederom vanwege zijn uitstraling. Hij zorgt niet voor vervoering, daar waar de tribuun Le Pen dat wel kan.

------
Het plaatje komt van Wikimedia Commons
© 2019 Wilko Voordouw
powered by CJ2