 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 13
Jaargang 21
4 april 2024
Nummer 14 verschijnt op
18 april 2024 |  |
|
| Bezigheden > Achter zonwerend glas |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Vluchten kan niet meer |
Julius Pasgeld |
|
|
 Dertig jaar geleden begint het met gevangenen. Want op gevangenen kan je mooi van alles uitproberen. Een enkelband. Met apparatuur erin die aan een centrale meldpost doorgeeft of ze hun huisarrest wel serieus nemen.
Tien jaar later proberen ze het op zieken, ouden van dagen en verwarden van geest. Elektronica in de hakken van hun schoenen zorgt ervoor dat er ergens in een centrale meldpost een lichtje gaat branden als ze zich buiten de gebaande wegen bewegen.
Vervolgens zijn Belgische honden van vier maanden (of jonger) aan de beurt. Ze krijgen een zendertje geïmplanteerd. Zodat de politie ze makkelijker kan opsporen als ze weggelopen zijn.
Al die experimenten blijken een enorm succes.
Dus is het vervolgens van honden, criminelen, ouden van dagen en mentaal gestoorden een kleine stap naar normale peuters.
‘Marie, kijk eens wat handig! Je kan precies zien waar onze kleine Danny is!’.
De stap van peuters naar normale mensen in de kracht van hun leven ligt vervolgens voor de hand.
‘Jan. Ik kreeg via de centrale meldpost door, dat je gisteravond helemaal niet moest overwerken. Je zat bij je maîtresse!’.
‘Nou, Marie. Dat moet dan een computerstoring zijn geweest. En inderdaad, nou je het zegt. Die rode kleur op mijn overhemd lijkt inderdaad wel wat op lippenstift. Maar het is niets anders dan een nabloeding vanwege de implantatie van de plaatsbepalingsapparatuur onder in mijn nek’.
Nog even en er gaat tussen neus en voorhoofd een rood lampje knipperen als we rood staan bij de bank. Of een groen lampje. Als we de belangen van onze baas laten prevaleren boven die van onze directe naasten. Lampjes. Als moderne versie van de ratels waarmee de melaatsen vroeger verplicht waren hun aanwezigheid kenbaar te maken.
Vluchten kan niet meer. Of toch?
Amechtig liggen we te hijgen aan onze elektronische banden. We wentelen ons gedwee in het gareel van de geïntegreerde circuits en de overlappende algoritmes. Ja. Lach er maar om. Haal je schouders er maar over op. Maar heus. Het is echt erger dan je denkt. Want ook bij jou is het al begonnen. Toen je nog van niks wist. Gegevensbestanden over jouw wel en wee zijn al jaren gekoppeld aan de bestanden in de industrie en de commercie. Met Airmiles-systemen begon het. Sofinummers, klantenapps en registratieapparatuur wisten je daarna al te traceren voordat je navelstreng was doorgeknipt. En degradeerden je daarna bij voorbaat tot een hond met een implantatie. Of, zo je wil, tot een gedetineerde met een enkelband.
En jij? Maak jij je er druk om? Welnee. Blijf vooral kopen wat je, zonder al die technische, digitale en mentale indoctrinatie, nooit had willen hebben.
Maar toch. Maar toch … zou ik me, als ik jou was wat rustiger houden. Nooit meer lid worden van iets wat met geld te maken heeft. Nooit meer meedoen met voordelige acties. Nergens meer bij horen waar ook maar iets van geld in het geding is.
Er hoeven er maar een paar te zijn, die die raad ter harte nemen. En vervolgens steeds weer een paar die dat goede voorbeeld volgen.
Dan, heel misschien …, is er nog zicht op een vrije toekomst.
Een toekomst waarin humaniteit gaat boven het starre fascisme van de commercie en de wezenloze dictatuur van de bovenbaasjes.
------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Achter zonwerend glas |
| Vluchten kan niet meer |
Julius Pasgeld |
Dertig jaar geleden begint het met gevangenen. Want op gevangenen kan je mooi van alles uitproberen. Een enkelband. Met apparatuur erin die aan een centrale meldpost doorgeeft of ze hun huisarrest wel serieus nemen.
Tien jaar later proberen ze het op zieken, ouden van dagen en verwarden van geest. Elektronica in de hakken van hun schoenen zorgt ervoor dat er ergens in een centrale meldpost een lichtje gaat branden als ze zich buiten de gebaande wegen bewegen.
Vervolgens zijn Belgische honden van vier maanden (of jonger) aan de beurt. Ze krijgen een zendertje geïmplanteerd. Zodat de politie ze makkelijker kan opsporen als ze weggelopen zijn.
Al die experimenten blijken een enorm succes.
Dus is het vervolgens van honden, criminelen, ouden van dagen en mentaal gestoorden een kleine stap naar normale peuters.
‘Marie, kijk eens wat handig! Je kan precies zien waar onze kleine Danny is!’.
De stap van peuters naar normale mensen in de kracht van hun leven ligt vervolgens voor de hand.
‘Jan. Ik kreeg via de centrale meldpost door, dat je gisteravond helemaal niet moest overwerken. Je zat bij je maîtresse!’.
‘Nou, Marie. Dat moet dan een computerstoring zijn geweest. En inderdaad, nou je het zegt. Die rode kleur op mijn overhemd lijkt inderdaad wel wat op lippenstift. Maar het is niets anders dan een nabloeding vanwege de implantatie van de plaatsbepalingsapparatuur onder in mijn nek’.
Nog even en er gaat tussen neus en voorhoofd een rood lampje knipperen als we rood staan bij de bank. Of een groen lampje. Als we de belangen van onze baas laten prevaleren boven die van onze directe naasten. Lampjes. Als moderne versie van de ratels waarmee de melaatsen vroeger verplicht waren hun aanwezigheid kenbaar te maken.
Vluchten kan niet meer. Of toch?
Amechtig liggen we te hijgen aan onze elektronische banden. We wentelen ons gedwee in het gareel van de geïntegreerde circuits en de overlappende algoritmes. Ja. Lach er maar om. Haal je schouders er maar over op. Maar heus. Het is echt erger dan je denkt. Want ook bij jou is het al begonnen. Toen je nog van niks wist. Gegevensbestanden over jouw wel en wee zijn al jaren gekoppeld aan de bestanden in de industrie en de commercie. Met Airmiles-systemen begon het. Sofinummers, klantenapps en registratieapparatuur wisten je daarna al te traceren voordat je navelstreng was doorgeknipt. En degradeerden je daarna bij voorbaat tot een hond met een implantatie. Of, zo je wil, tot een gedetineerde met een enkelband.
En jij? Maak jij je er druk om? Welnee. Blijf vooral kopen wat je, zonder al die technische, digitale en mentale indoctrinatie, nooit had willen hebben.
Maar toch. Maar toch … zou ik me, als ik jou was wat rustiger houden. Nooit meer lid worden van iets wat met geld te maken heeft. Nooit meer meedoen met voordelige acties. Nergens meer bij horen waar ook maar iets van geld in het geding is.
Er hoeven er maar een paar te zijn, die die raad ter harte nemen. En vervolgens steeds weer een paar die dat goede voorbeeld volgen.
Dan, heel misschien …, is er nog zicht op een vrije toekomst.
Een toekomst waarin humaniteit gaat boven het starre fascisme van de commercie en de wezenloze dictatuur van de bovenbaasjes.
------
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer informatie op: www.lindahulshof.nl |
| © 2019 Julius Pasgeld |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|