archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Bezigheden > Op de fiets delen printen terug
The west is best (2) Thomas van der Steen

1606BZ West2Na anderhalf uur varen, een kwartier dwalen door Saint Helier, een uur fietsen langs en over het strand van Saint Aubin en een solide Britse lunch stappen we weer op (deel 1). Over de Rue de la Corbière fietsen we naar het westen, naar het einde van de wereld. Ik ben het gewend, als kind stond ik hand in hand met mijn moeder op de klif Pointe du Raz in Finistère, decennia later op Cape Finisterre in Galicië. Die namen betekenen letterlijk het einde van de aarde. Ook op Jersey gaan we tot de grens, op tijd remmen is het devies.

We verlaten het bos, de begroeiing is kniehoog en het uitzicht weids. De vuurtoren steekt wit af tegen hemel en zee. Het weggetje ernaartoe daalt onbedaarlijk steil, mijn schijfremmen fonkelen in de zon. We lopen naar de verste rots en kijken naar de horizon. Duizend jaar terug vermoedde de mens daar een dodenrijk of een afgrond, fake news, daar ligt Amerika.

Om op de kustweg naar het noorden te komen moeten we terug. De afdaling ging snel en comfortabel, de klim allerminst. Belinda gaat al snel te voet, ik trap door totdat ik echt niet meer kan. Geruststellend is dat de lokale bus de top ook maar ternauwernood haalt. Krakend, sissend en gehuld in dieseldampen kruipt hij me voorbij.

Weer verenigd volgen we het zandpad langs de kustlijn. Rechts weilanden, af en toe een hotel maar ook wilde natuur. Links een zo goed als leeg strand met soms een plukje kleumende surfers. Omdat het decor kilometerslang hetzelfde blijft, slaan we rechtsaf. Een klein stukje bergop brengt ons totale rust. Op een eenzame wandelaar na zien of horen we niemand, ook in St. Pièrre is geen mens op straat. We bezoeken het kerkje en zoals gebruikelijk in Engelse kerken is er een hoekje met speelgoed en kleurplaten voor de kinderen ingeruimd. De zon schijnt door de gebrandschilderde ramen en kleurt de grond rood en en blauw.

Terug naar de kust gaat het op en af. De weg golft door het landschap en we wanen ons in Kent. Ook de heggen die de smalle weg afbakenen ogen vertrouwd. Dat we niet kunnen zien of er in een bocht een Range Rover aan komt brullen houdt ons scherp. Van boven dreigt ook al gevaar want de vliegtuigen die gaan landen op Jersey Airport scheren rakelings over de boomtoppen. In Beaumont drinken we thee, natuurlijk eten we er scones met jam en clotted cream bij. Langs de overvolle A1 fietsen we ongehinderd naar de hoofdstad. Het is vijf uur en zelfs Saint Helier (33.000 inw.) heeft een spits.

We hebben nog 2 uur voordat de ferry ons weer naar Frankrijk brengt, dat komt goed uit, we smachten naar een pint. In The Square vinden we eindelijk een plekje want op Esplanade zijn alle terrassen en pubs afgeladen. We vallen met de neus in de boter want een kantoor houdt vandaag zijn vrijdagmiddagborrel. Het is een lust om iets wat je normaal alleen op TV ziet nu live mee te maken. De jonge Liam van de postkamer waarvan de wangen na twee pints al knalrood zijn; Daisy, de secretaresse die zich voor deze gelegenheid echt iets té sexy heeft gekleed. Kijk, daar laat Jeff van de technische dienst zijn laatste tatoeage zien terwijl Cyril, de accountant, stiekem in het oor fluistert van Olivia, de stagiaire.

We verlaten de pub, steken over naar de haven waar onze boot al pruttelt. Op zee gaat de zon vuurrood onder en als we aanleggen is het pikkedonker. Een dagje naar Engeland als je in Frankrijk op vakantie bent is een aanrader. Wel je fiets mee.

-----
Het plaatje is van de schrijver


© 2019 Thomas van der Steen meer Thomas van der Steen - meer "Op de fiets" -
Bezigheden > Op de fiets
The west is best (2) Thomas van der Steen
1606BZ West2Na anderhalf uur varen, een kwartier dwalen door Saint Helier, een uur fietsen langs en over het strand van Saint Aubin en een solide Britse lunch stappen we weer op (deel 1). Over de Rue de la Corbière fietsen we naar het westen, naar het einde van de wereld. Ik ben het gewend, als kind stond ik hand in hand met mijn moeder op de klif Pointe du Raz in Finistère, decennia later op Cape Finisterre in Galicië. Die namen betekenen letterlijk het einde van de aarde. Ook op Jersey gaan we tot de grens, op tijd remmen is het devies.

We verlaten het bos, de begroeiing is kniehoog en het uitzicht weids. De vuurtoren steekt wit af tegen hemel en zee. Het weggetje ernaartoe daalt onbedaarlijk steil, mijn schijfremmen fonkelen in de zon. We lopen naar de verste rots en kijken naar de horizon. Duizend jaar terug vermoedde de mens daar een dodenrijk of een afgrond, fake news, daar ligt Amerika.

Om op de kustweg naar het noorden te komen moeten we terug. De afdaling ging snel en comfortabel, de klim allerminst. Belinda gaat al snel te voet, ik trap door totdat ik echt niet meer kan. Geruststellend is dat de lokale bus de top ook maar ternauwernood haalt. Krakend, sissend en gehuld in dieseldampen kruipt hij me voorbij.

Weer verenigd volgen we het zandpad langs de kustlijn. Rechts weilanden, af en toe een hotel maar ook wilde natuur. Links een zo goed als leeg strand met soms een plukje kleumende surfers. Omdat het decor kilometerslang hetzelfde blijft, slaan we rechtsaf. Een klein stukje bergop brengt ons totale rust. Op een eenzame wandelaar na zien of horen we niemand, ook in St. Pièrre is geen mens op straat. We bezoeken het kerkje en zoals gebruikelijk in Engelse kerken is er een hoekje met speelgoed en kleurplaten voor de kinderen ingeruimd. De zon schijnt door de gebrandschilderde ramen en kleurt de grond rood en en blauw.

Terug naar de kust gaat het op en af. De weg golft door het landschap en we wanen ons in Kent. Ook de heggen die de smalle weg afbakenen ogen vertrouwd. Dat we niet kunnen zien of er in een bocht een Range Rover aan komt brullen houdt ons scherp. Van boven dreigt ook al gevaar want de vliegtuigen die gaan landen op Jersey Airport scheren rakelings over de boomtoppen. In Beaumont drinken we thee, natuurlijk eten we er scones met jam en clotted cream bij. Langs de overvolle A1 fietsen we ongehinderd naar de hoofdstad. Het is vijf uur en zelfs Saint Helier (33.000 inw.) heeft een spits.

We hebben nog 2 uur voordat de ferry ons weer naar Frankrijk brengt, dat komt goed uit, we smachten naar een pint. In The Square vinden we eindelijk een plekje want op Esplanade zijn alle terrassen en pubs afgeladen. We vallen met de neus in de boter want een kantoor houdt vandaag zijn vrijdagmiddagborrel. Het is een lust om iets wat je normaal alleen op TV ziet nu live mee te maken. De jonge Liam van de postkamer waarvan de wangen na twee pints al knalrood zijn; Daisy, de secretaresse die zich voor deze gelegenheid echt iets té sexy heeft gekleed. Kijk, daar laat Jeff van de technische dienst zijn laatste tatoeage zien terwijl Cyril, de accountant, stiekem in het oor fluistert van Olivia, de stagiaire.

We verlaten de pub, steken over naar de haven waar onze boot al pruttelt. Op zee gaat de zon vuurrood onder en als we aanleggen is het pikkedonker. Een dagje naar Engeland als je in Frankrijk op vakantie bent is een aanrader. Wel je fiets mee.

-----
Het plaatje is van de schrijver
© 2019 Thomas van der Steen
powered by CJ2