 |
| Bezigheden > Ergernissen |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Uit de asbak herrezen ... |
Willem Minderhout |
|
|
 ... als een koude kalkoen
Ruim veertig jaar ging ik als een ‘tevreden roker’ door het leven. Eind oktober zette ik daar plotseling een punt achter. Totale ontreddering was mijn deel. Langzaam maar zeker begin ik echter uit mijn asbak te herrijzen. Vooralsnog niet als een schitterende feniks, maar meer als een koude kalkoen die langzaam maar zeker weer zijn veren terug begint te krijgen.
Ik was het eigenlijk niet van plan, maar mijn lief deed een serieuze poging om met behulp van het medicijn champix van het roken af te komen. Het enige resultaat was dat ze doodziek werd van die pillen, maar verder gewoon doorrookte. Ik weet haar onvermogen om te stoppen mede aan mijn eigen onverminderde gestoom. Uit solidariteit besloot ik te stoppen en …. het lukte al bij de eerste poging. Blijkbaar was de tijd rijp.
Wat volgde was echter allesbehalve een ‘opluchting’, maar een gruwelijke worsteling. De acute ontwenningsverschijnselen van de eerste dagen vielen eigenlijk wel mee, de echte ellende begon na een paar weken. Ik liep als een verdwaasde rond met een suizend hoofd. Ik sleepte mij van mijn bed naar mijn werk en dook na het werk weer zo snel mogelijk mijn bed in. En ik sliep. Ik heb nooit van mijn leven zoveel geslapen als de afgelopen maanden.
Op een gegeven moment werd ik ook overdag niet meer echt wakker. Ik heb zelfs voor het eerst van mijn leven een college op school halverwege aan een collega overgedragen omdat ik het spoor volledig bijster was. Ik heb vervolgens een week in bed doorgebracht.
Ik kon me niet voorstellen dat dit alleen een gevolg was van het stoppen met roken. Er moest meer aan de hand zijn, want ik kon gewoon niet meer verder. Was dit nu een burn out? Half jankend bezocht ik de huisarts, die me doorstuurde naar het ziekenhuis voor een uitgebreid bloedonderzoek.
Het bloedonderzoek wees uit dat ik kerngezond ben. Op zich is dat natuurlijk leuk om te horen, maar wat was er dan met me aan de hand? Die totale ontreddering was toch geen inbeelding?
De huisarts legde uit dat deze lichamelijke reactie alles met het stoppen met roken te maken had. Nicotine stimuleert de aanmaak van noradrenaline en dopamine, stoffen die er als ‘neurotransmitter’ voor zorgen dat je brein en je lichaam adequaat functioneren. Door jarenlang nicotinegebruik verdwijnt de capaciteit van je lichaam om die stoffen zonder stimulans in voldoende mate aan te maken. Het resultaat is dat je in een diepe depressie verzeild raakt.
Het enige dat onmiddellijk helpt om aan die depressie te ontsnappen is weer een sigaret op te steken. Ik had echter juist door die ontwenningsverschijnselen, met terugwerkende kracht, een enorme hekel aan roken gekregen. Ik kreeg wel wat noradrenaline-stimulerende pillen, maar ik had niet de indruk dat die mijn lijden verzachtten. ‘Iets slikken’ was echter wel prettig. Ik begrijp nu het placebo-effect helemaal. Een soort bezwering van de misère door een pil, wat voor pil dan ook, te slikken.
Nu ik me als een koude kalkoen door de kerstdagen gesleept heb begint langzamerhand de levenslust weer terug te keren. Het lukt me zelfs weer om een (dit) stukje voor De Leunstoel te schrijven. Schrijven zonder peuk blijft moeilijk, maar ook dat zal me op den duur weer lukken. Hopelijk.
-----
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer
informatie op: www.lindahulshof.nl
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Bezigheden > Ergernissen |
| Uit de asbak herrezen ... |
Willem Minderhout |
... als een koude kalkoen
Ruim veertig jaar ging ik als een ‘tevreden roker’ door het leven. Eind oktober zette ik daar plotseling een punt achter. Totale ontreddering was mijn deel. Langzaam maar zeker begin ik echter uit mijn asbak te herrijzen. Vooralsnog niet als een schitterende feniks, maar meer als een koude kalkoen die langzaam maar zeker weer zijn veren terug begint te krijgen.
Ik was het eigenlijk niet van plan, maar mijn lief deed een serieuze poging om met behulp van het medicijn champix van het roken af te komen. Het enige resultaat was dat ze doodziek werd van die pillen, maar verder gewoon doorrookte. Ik weet haar onvermogen om te stoppen mede aan mijn eigen onverminderde gestoom. Uit solidariteit besloot ik te stoppen en …. het lukte al bij de eerste poging. Blijkbaar was de tijd rijp.
Wat volgde was echter allesbehalve een ‘opluchting’, maar een gruwelijke worsteling. De acute ontwenningsverschijnselen van de eerste dagen vielen eigenlijk wel mee, de echte ellende begon na een paar weken. Ik liep als een verdwaasde rond met een suizend hoofd. Ik sleepte mij van mijn bed naar mijn werk en dook na het werk weer zo snel mogelijk mijn bed in. En ik sliep. Ik heb nooit van mijn leven zoveel geslapen als de afgelopen maanden.
Op een gegeven moment werd ik ook overdag niet meer echt wakker. Ik heb zelfs voor het eerst van mijn leven een college op school halverwege aan een collega overgedragen omdat ik het spoor volledig bijster was. Ik heb vervolgens een week in bed doorgebracht.
Ik kon me niet voorstellen dat dit alleen een gevolg was van het stoppen met roken. Er moest meer aan de hand zijn, want ik kon gewoon niet meer verder. Was dit nu een burn out? Half jankend bezocht ik de huisarts, die me doorstuurde naar het ziekenhuis voor een uitgebreid bloedonderzoek.
Het bloedonderzoek wees uit dat ik kerngezond ben. Op zich is dat natuurlijk leuk om te horen, maar wat was er dan met me aan de hand? Die totale ontreddering was toch geen inbeelding?
De huisarts legde uit dat deze lichamelijke reactie alles met het stoppen met roken te maken had. Nicotine stimuleert de aanmaak van noradrenaline en dopamine, stoffen die er als ‘neurotransmitter’ voor zorgen dat je brein en je lichaam adequaat functioneren. Door jarenlang nicotinegebruik verdwijnt de capaciteit van je lichaam om die stoffen zonder stimulans in voldoende mate aan te maken. Het resultaat is dat je in een diepe depressie verzeild raakt.
Het enige dat onmiddellijk helpt om aan die depressie te ontsnappen is weer een sigaret op te steken. Ik had echter juist door die ontwenningsverschijnselen, met terugwerkende kracht, een enorme hekel aan roken gekregen. Ik kreeg wel wat noradrenaline-stimulerende pillen, maar ik had niet de indruk dat die mijn lijden verzachtten. ‘Iets slikken’ was echter wel prettig. Ik begrijp nu het placebo-effect helemaal. Een soort bezwering van de misère door een pil, wat voor pil dan ook, te slikken.
Nu ik me als een koude kalkoen door de kerstdagen gesleept heb begint langzamerhand de levenslust weer terug te keren. Het lukt me zelfs weer om een (dit) stukje voor De Leunstoel te schrijven. Schrijven zonder peuk blijft moeilijk, maar ook dat zal me op den duur weer lukken. Hopelijk.
-----
Het plaatje is van Linda Hulshof
Meer
informatie op: www.lindahulshof.nl
|
| © 2019 Willem Minderhout |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|
